Tímarit Máls og menningar - 01.05.1942, Blaðsíða 40
34
TÍMARIT MALS OG MENNINGAR
sviðum síðustu áratugi. Grein sina nefnir hann „Hvíld-
artíma í bókmenntum og listum“, og mun liann með þessu
nafni vilja gefa í skyn, að lítið liafi verið unnið að listinni
af yngri kynslóðinni. Kemur þetta nafn þó illa heim við
þá staðreynd, að liöfundurinn þarf að skrifa feikna ritgerð
um þessa hvíld og finna hæði að mörgu og miklu, er
unnið hefur verið i þessum „hvíldartíma“. Er gremja lians
mikil og ekki til sparað að fordæma, refsa og rífa niður.
Virðist þetta óþarfa umstang, ef listamennirnir hafa verið
aðgerðalausir.
Formaður Menntamálaráðs byrjar grein sina á þvi að
nefna fimm íslenzka listamenn, þar á meðal þrjá málara.
Hér síðar í greininni er nefndur einn þessara málara, er
hann fer um maklegum viðurkenningarorðum. Þá minn-
ist hann á tvo útlenda listamenn, sem eru meðal allra
stærstu snillinga heimslistarinnar fyrr og síðar. Fá þeir
illa útreið og kemst greinarhöfundur að þeirri niðurstöðu,
að annar þessara snillinga hafi eflt „ljótleikann“ í heims-
listinni og leitt fáráða eftiríikjendur inn á villigötur sín-
ar. Hinn málarinn var „löngum geðveikur“ og þvi lítt fær
að verða hrautryðjandi í listaheiminum, að þvi er for-
maður hins íslenzka Menntamálaráðs segir.
Það er áreiðanlegt, að sá maður, sem ekki skilur eða
getur metið að verðleikum list þessara tveggja snillinga
heimslistarinnar, hefur alls enga möguleika lil þess að
skilja hið hezta í íslenzkri málaralist. Aðdáun formanns-
ins er því elcki raunveruleg, lieldur ímynduð, eða liann
álitur heppilegt að dá það, sem viðurkennt er af íslenzku
þjóðinni og hafa þessa aðdáun sína sem nokkurs
konar hakhjarl, er hann ræðst með ruddaskap og ó-
kurteisi á þá list, er hin islenzka myndlist og þá einnig
list hinna dáðu íslenzku málara er að ýmsu leyti sprott-
in af.
Listasmekkur höf. er sérkennilegt sambland af glans-
myndakúllúr og myglaðri rómantík. Fer þar saman al-
gert þekkingarleysi á myndlist og einhver fáránleg löng-