Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 28

Þórbergur Þórðarson
Bréf til Kristínar Guðmundardóttur
Stokkhólmi, 18. april, 1926.
Góða frú, borgaralega eiginkona.
Bréf þitt og skyrið hefi eg meðtekið með klökku þakklæti. Eg tók undir-
eins afrit af skyrgerðarlýsingu þinni og sendi til Uppsala ásamt krukkunni.
Spurningar mínar hefir þú og afgreitt furðu skilmerkilega. En nú skil eg
ekkert í sjálfum mér, hvernig eg hefi freistast til að inna þig eftir þessum
hégóma. Því að engin spurningin er mér í neinn stað hugðarefni nema frétt-
irnar frá Adyar og trúlofun Hins blessaða.
Skyrsendingin og lýsing þín á skyrgerðinni var framtak einstaklingsins, og
eg hefi fengið hvort tveggja með skilvísi hins frjálsa framtaks. En það var aft-
ur á móti annað, er eg fekk ekki með þessum pósti, þótt eg vænti þess. Og
það heyrði undir framtak pólitískrar heildar. Það var Alþýðublaðið. Mér
lék hugur á að heyra af endalyktum kaupdeilunnar. En þegar mest á reið,
hrást mér nú í annað sinn, síðan eg kom hingað, áreiðanlegleiki „skoðana-
bræðra minna“.
Afgreiðslan á Alþýðublaðinu virðist enn þá ganga sorglega skrykkjótt, að
minsta kosti að því er snertir þessi einlök mín. Fyrir nokkrum árum gerðist
eg fastur áskrifandi að þessu blaði. Mér var auðvitað heitið að bera það
heim til mín. En afgreiðslumönnunum hefir sennilega ekki fundist mikill
skaði skeður, þegar til efndanna kom, þó að blað og blað færi fram hjá
smædd minni. Því að þótt eg byggi niður við jörð í galopnum húshjalli,
og þótt eg héti nafni, sem mörgum bæjarbúum var þá sæmilega kunnugt, þá
fekk eg blaðið rétt svona endrum og eins með löngum hvíldum. Reikningur-
inn komst þó heim til mín með góðum skilum. En þá sagði eg blaðinu upp. Á
þessum árum hefir Alþýðublaðið varla haft meira en 2000 kaupendur.
Þá er eg kom til Stokkhólms í vetur, gerðist eg áskrifandi að Social-demo-
kraten. Afgreiðslan hét að senda hann heim til mín. Og þótt eg búi uppi á
fjórða lofti í reginstóru steinhúsi, sem alt af er aflokað með kvartelsþykkri
eikarhurð, og þótt eg sé næstum öllum Stokkhólmsbúum óþektur og heiti
138