Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 50

1 'ímarit Máls og menningar
hvíldu kyrr! Sofðu! Opnaðu ekki þessi stóru dökku augu til að horfa á mig
undan yndislegu, skuggsælu bráhárunum þínum, líkt og þú leitaðir mín í
spurn! Það veit guð, ég elska þig heitt! En stundum týni ég tilfinningum
mínum, vegna þess að ég er þreyttur af kvöl og glímunni við ætlunarverkið,
sem mitt eigið sjálf hefur sett mér. Og ég má aldrei verða þinn um of, aldrei
fyllilega hamingjusamur með þér, sökum þessa eina stóra sem er köllun
mín...
Hann kyssti hana, reif sig burt frá lostsælli hlýju sofandi konunnar, leit
í kringum sig, sneri burt. Klukkan minnti hann á hversu þegar var áliðið
nætur, en samtímis var sem bjarmaði fyrir farsælum endi örðugrar stundar.
Hann varp öndinni, varir hans herptust saman; hann gekk til og greip penn-
ann... Engin heilabrot! Á þessu djúpi var hugsunar ekki þörf! Ekki að
sökkva í óskapnaðinn, ekki að minnsta kosti til að dveljast þar! Grípa heldur
úr þessu nægtahorni allt sem var reiðubúið og nógu þroskað til að taka á
sig form, og lyfta því upp í ljósið. Engin heilabrot: vinna, fága, hafna, gefa
mynd og lögun, fullkomna...
Og það varð fullkomnað, þelta þrautaverk. Það var ef til vill ekki gott, en
lokið varð því. Og þegar því var lokið, sjá, þá var það einnig gott. Og í sál
hans, í heimi tóna og hugmynda, tóku ný verk að óma, glitrandi myndir, sem
í heilagleik formsins vöktu dýrleg hugboð um hina óendanlegu uppsprettu, líkt
og kuðungurinn ber í sér enduróm af hafinu sem hann er dreginn úr.
Ingólfur Pálmason þýddi.
Þessi saga um skáldið og þrautir þess birtist fyrst árið 1905. Hún fjallar raunar um
Schiller, og andstæðuna milli Schillers og Goethe, en verkið sem Schiller er aS glíma við
er líklega þríleikurinn um Wallenstein.
160
X