Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 71
SigríSur Einars frá Munaðarnesi
í síðustu hendingunni bregður fyrir spurn, nærri því kvíðablandinni. Hún
óttast um frelsi þessa unga ættlands vors, þar sem í fjarska gnæfa risar, gráir
fyrir járnum og enginn veit á hverju má eiga von. — Og einn risinn ber að
dyrum, gerir sig heimakominn.
En þú stendur kyrr,
með gullskúfa
á báðum öxlum,
og gyllta hnappa
úr dýrum málmi,
í ísgrárri treyju,
og þú glottir,
— köldu nístandi glotti
undir gylltum hjálmi.
En Sigríði Einars var ekki tamt að fyllast hugarvili. Til þess var lífið of
fjölbreytt, dýrð þess nógu augljós skáldauga hennar. Hún þurfti ekki ann-
að en að rölta niður í fjöru, til þess að yrkisefnið tæki hug hennar fanginn.
Hið bláa blóm skáldskaparins brosti við henni, hvar sem hún fór.
En brimið hvítnar yzt við nessins nöf
og norðansvarrinn ýfir þungan sjó.
Þar fann ég eitt sinn undurfagurt blóm,
undrablóm á sandsins gráu auðn.
Hún yrkir líka um mannsblóm, lítið blóm sem hún á sjálf, son hennar og
Karls Isfelds rithöfundar.
Sofðu litli ljúfur,
— lófinn hlýnar þinn.
Höfgi svefnsins hvílir
hjartans drenginn minn.
Sigríður fékkst snemma við þýðingar og valdi þá einkum úr ritum norska
skáldsins Sigbjörns Obstfelders. Þó átti hún eftir að gera enn betur á sviði
ljóðaþýðinga, jafnvel stórvirki.
í upphafi þessa máls var minnzt á þann almannaróm á íslandi að konur
væru síður líklegar til stórvirkja í skáldskap, heldur en karlmenn. Að vísu
er mjög erfitt að dæma um ljóð á þennan hátt, sem sé eftir kynjum. — Mesta
181