Tímarit Máls og menningar - 01.09.2000, Blaðsíða 16

ÞORGEIR ÞORGEIRSON
GUÐSGÓLFIÐ
Veröldin er óhemju stór.
Hún er bœði land og vatn, mest þó vatn. Hvert sem litið er sést ein-
hvers staðar blika á vatn ogþað heyrist niða. Ogfyrir ber að maðurgeti
líka staðið og horft á Guð svífa yfir vötnunum eins ogglóandi ský.
En landið er líka mikið, bœði fjöll og dalir.
Lengst í norðri rís heiðin með lyngbrekkur og skvaldrandi eljusama
læki, sumir heyrast skvaldra í kolamyrkri langt niðri í jörðinni. Enn
norðar, þar sem sólin gengur undir á sumrin, erufjöllin ókunnugu. Eitt
þeirra er hœst og tindurinn flatur að ofan. Þar er Guðsgólfið. Þar hvílist
Guð efhann verðurþreyttur áþví að svífa ígegnum tómiðyfir vötnun-
um.
Guðsgólfið er lagt með gráum steinhellum sem vindur og regn eru
búin að gljáfœgja. Þar einhvers staðar í hellugólfitnu er stóreflis grœnn
mosabingur þakinn Ijósblómum. Það erkoddinn hans Guðs.
Steintöflur Guðs eru skrifaðar með letri.
t bjartri sumarnóttinni stendur Guð á hellugólfinu stnu og líturyfir
heiminn.
„Ekkert dylst fyrir augliti hans“.
Svo krýpur hann á kné og skrifar á töflurnar stóru.
SUMARSTELPUR
Á sumrin kemuraldrei nótt. Þá er alltafbjart og veröldin full afsumar-
stelpum.
Þœr eru að hlœja og syngja útum allt - inni í stofu ogframmi í eld-
húsi, úti á tröppum og við dyragáttirnar, ívindinum niðri ífjöru eða þá í
bylgjandi túngrasinu.
Alltaf eru þær nálægar og hárið á þeim og kjólarnir og hendurnar
anga eins og blýantar eða rúllupylsa eða rænfang og stör.
Sumarstelpur tylla sér á svignandi greinar og vingsa löngum fót-
leggjum.
Þær ganga á stultum. Þær eru ífeluleik handan við túngarðana og
gripahúsin.
Þær sitja á skurðbörmunum og þræða blóm á tvinna. Þær fletta
myndabókum.
Þœr hengja skilerí upp á veggina yfir rúmunum sínum.
Þegar kvöldar sitja þær við rúmstokkinn þinn og syngja.
Ein þeirra kemur bara til þín meðan þú sefur. Allt í einu er hún hjá
þér.
Stendur og gónir á þig stórum augum. Segir ekkert, kemur ekki við
þig, bara gónir.
Þú verður að fara með henni - og þið svífið lágt yfir jörðinni um
mannlausar götur í nóttinni, yfir lyngheiði og hljóðlát ríslandi vötn og
þaðan inn í bleikan himin úti á heimsenda þarsem turninn rís.
14
malogmenning.is
TMM 2000:3