Tímarit Máls og menningar - 01.09.2000, Síða 39

MAÐURINN í TÖFRAHRINGNUM
Tveir vinir. William Heinesen og Jorgen-Frantz Jacobsen.
Myndin er tekin árið 1919.
- „Finnst þér það?“ sagði William. Drengurinn kinkaði kolli. Þá rétti hann
drengnum blýant og stórt grátt pappírsblað.
- „Vilt þú ekki teikna íyrir mig hest“, sagði hann, - „hann á að vera alveg
eins og þér finnst að hann eigi að vera.“
Já, hann var undarlegur maður. Maður sem trúði því að börn hefðu skoðanir.
En það átti eftir að versna.
Öðru hverju heyrði ég litlar eitraðar athugasemdir um þennan mann: „...
Guð minn almáttugur, hann skrifar jú bara á dönsku... og svo kann hann
ekki einu sinni að lesa nótur... hann er slæmur kaupsýslumaður.“
Og svo var það þetta með Jörgen-Frantz. Það var eitthvað hræðilegt. Eitt-
hvað harmrænt. Berklar.
Vesalings elskulega móðir Jörgens-Frantz, Maren með krítarhvítt hárið.
„Hún er dama“, sagði fólkið. „Hún hækkar aldrei róminn“. Hún hafði misst
son sinn sem hún vænti sér svo mikils af. Mér fannst meira að segja að kött-
urinn þeirra mjálmaði svo sorglega.
En sagan sem ég ætla að byrja á, hófst fýrir löngu; löngu áður en William
Heinesen og Jörgen-Frantz Jacobsen fæddust. Strax árið 1862.
Dag einn kemur skip siglandi eftir Njálseyjarfirði. Kannski hét það „Haf-
meyjan“ og undir fullum seglum stendur sautján ára stúlka ffá Kaupmanna-
höfn. Ljóst hárið er tekið saman í hnút í hnakkanum, í augunum er fjarrænt
blik en þau eru full forvitni. Svipurinn lýsir létti og spenningi. Létti vegna
þess að árin í Franska skólanum á Austurbrú eru að baki, spenningi vegna
þess að þetta er í fýrsta sinn sem hún lítur Þórshöfn augum.
Þegar hún um síðir stekkur í land upp á hina frumstæðu bryggju fylgir því
glaðlegur hlátur.
Það er álit manna að vist hjá frænda og frænku í Þórshöfn komi að gagni.
TMM 2000:3
malogmenning.is
37