Skírnir - 01.01.1984, Blaðsíða 115
SKÍRNIR
SOGUR OG RITGERÐIR
111
með vopnum, sem Grettir forðum, en hann var engu síður voða-
legur en hann, því hann var í geysistórum frakka, og með heljar-
miklum rosabullum; hatt hafði hann kollháan og hafði snarað
honum yfir andlitið, og sást því óglöggt framan í dólginn; við
þessa sýn brá griðku heldur í brún, því að svo stóð á, að Jóhann
nokkur Árnason hafðist við þar í byggðarlaginu. Hann var óeirð-
armaður um kvennafar, og fleiri vélbrigði voru honum borin;
hann gjörði sér dælt við griðkonur, ef hann fann þær einar. Þótti
þeim hann lítill aufúsugestur. Hann reið jafnan manna á meðal,
og var svo búinn sem nú er sagt.
Nú er af griðku að segja, að hún tekur á rás og heim til
tjaldsins, og hittir stallsystur sínar, og segir þeim hvers hún var
orðin vör. Skaut þeim nú heldur skelk í bringu, og þótd tröll
fyrir dyrum.
Litlu síðar vakna jeg, og hirði saman plögg mín og stíg á
bak. Þokunni var ljett, og sólin skein í heiði, nýrisin yfir fjalla-
tindana; lóurnar voru farnar að syngja og hægur morgunblær
var að leika sjer að ljettum þokuskýjum efst á fjallabrúnunum.
Jeg varð glaður við þessa sjón, því að nú báru mjer fyrir augu
blessuð fjöllin mín, sem jeg sá fyrst, og þar sem jeg hefi lifað
æskudrauma mína; en ekki skal jeg orðlengja um það. Mjer varð
nú litið út fyrir götuna, og sje, livar tjald stendur; dettur mér nú
í hug, að gott væri, að fá einhverja hressingu, því að jeg var
þyrstur nokkuð.
Jeg sný út af leið til tjaldsins, sá jeg þar konu úti, en hún
hvarf þegar inn í tjaldið, þegar hún sá mig koma, og er jeg kom
til' tjaldsins var enginn úd. Jeg stóð við um hríð, unz jeg segi:
„Hjer sé friður“. Þar er steinhljóð. Þegar þetta hefir gengið um
hríð, dettur mjer í hug, að bezt muni vera, að líta framan í
tjaldbúa; þótti mjer og vera mega, að rómur minn væri óvið-
felldinn, er jeg var hás mjög, sem jeg á vanda til. Jeg lypti nú
upp tjaldskörinni, og varð mjer hverft við það, sem mjer nú bar
fyrir augu. Þarna voru tvær efldar vinnukonur með langa knífa,
sem þær otuðu svo grimmilega, að mjer reis hugur við; á bak
við þær, voru tvær stallsystur þeirra; ekki sá jeg, hvort þær voru
vopnaðar, þó er mjer nær að halda, að svo hafi verið, en ekki
væru þær líklegar til góðrar framgöngu því að mjer sýndust þær