Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 24

SKAGFIRÐINGABÓK
sig og klausturhaldarann. í fylgd með Jóni voru þeir Sigurður sonur
hans og Björn Illugason, vinnumaður á Reynistað.
Tómas Jónsson, bóndi á Flugumýri, fór einnig suður sömu erinda.
Voru í för með honum Þórður Símonarson, bróðir Þórláks á Ökrum,
Runólfur Jakobsson og Dagur Grímsson. Þeir urðu fyrstir að sunnan
og fundu þá tjald Staðarmanna á Kili, skammt frá alfaraleið „sunn-
an undir stórri borg fyrir vestan veginn". Litu þeir undir tjaldið, sem
var fallið, en létu þar allt óhreyft. Er ólíklegt, að þeir hafi átt langa
dvöl þar, því að megn nálykt gerði þeim óvært. Sögðu þeir svo
frá, að þrjú lík hefðu þeir séð þar með vissu, og Tómas taldi, að
hann hefði séð upprétta barnshönd hins fjórða. Reið Tómas á undan
fvlgdarmönnum sínum norður að Reynistað og sagði þar tíðindin.
Var það mikið heillaleysi, að ekki skyldi einhver þeirra félaga halda
vörð um tjaldið, unz maður kæmi frá Reynistað til þess að leysa
hann af hólmi.
Jón Egilsson kom skömmu síðar að sunnan ásamt förunautum sín-
um. Og Árbækur Espólíns telja, að á eftir þeim hafi komið Eyfirð-
ingar, þeir hafi komið að tjaldinu og séð að áður var fundið og talið,
að þar hafi þá aðeins tvö lík verið.1
Reynistaðarhjón létu vinda bráðan bug að því að sækja líkin, eftir
að þeim barst fregnin með Tómasi Jónssyni. Sendimenn þeirra fundu
tjaldið. Var Tómas í för með þeim. En þá reyndist svo, að tvö lík
voru ein í tjaldinu, lík þeitra Sigurðar á Daufá og Guðmundar prests-
sonar að austan. Lík bræðranna sáust þar hvergi.
Reynistaðarhjón tóku sér mjög nærri, er lík sona þeirra voru horfin,
og þótti víst, að af mannavöldum mundi vera. Og með því að Jón
1 Eyfirðingar þessir koma hvergi við sögu í réttarprófunum líkamálsins, og
mun heimild Jóns Espólíns um þá vera Espihólsannáll föður hans, Jóns
sýslumanns Jakobssonar, en þar er þeirra getið í stuttri frásögn af slysför
Reynistaðarbræðra. Sú klausa er upphaflega úr Ketilsstaðaannál, sem var ekki
saminn fyrr en eftir 1790. Ketilsstaðaannál hafði Jón sýslumaður Jakobsson
fyrir sér, þegar hann ritaði annál sinn (elztu gerðina af þremur), og tók
mikið efni úr honum „nálega orðrétt, án þess að sannprófa það". Heimildin
um Eyfirðinga þessa ónefnda verður því að teljast mjög vafasöm, a. m. k. er
lítt skiljanlegt, hvers vegna ferð þeirra hefði fremur átt að geta frétzt til
Austurlands en í Skagafjörð. (H. P.)
22