Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 185

GAMLIR DAGAR
og klæddu mig úr skyrtunni og breiddu hana til þerris á stóran
stein. Síðan klæddu þau mig í föt sín og lém mig liggja hjá stein-
inum, meðan skyrtan þornaði. Ég varð að liggja þarna lengi og undi
því illa. Hofsá rann skammt fyrir neðan pollinn og lét hátt. Eftir
þetta var ég hrædd við árnið. — Ég hef verið fjögurra ára, þegar
þetta gerðist.
í fyrrnefndum hvammi gættum við krakkar lamba á vorin, þegar
fært var frá. Við vorkenndum litlu lömbunum mikið. Eftir þrjá
daga voru þau rekin fram á fjall og komust ei til mæðra sinna.
Ærnar voru mjólkaðar heima og setið yfir þeim uppi á Hlíðarfjalli.
Eitt sumar var drengur, sem hét Jón Magnússon, fenginn frá
Sauðárkróki til að sitja ærnar, því að systkini mín voru farin að
vera í heyvinnu. Ég átti að sitja yfir með honum. Ég var hrædd um,
að hann mundi villast, ef þoku ræki yfir. Þá bað ég guð að gefa
mér það, að sem oftast yrði þoka að morgni, því að þá þurftum við
ekki upp á fjall, en máttum hafa ærnar úti á fjalli. Guð heyrði
bænir mínar. Það var oft þoka á morgnana, en birti upp, þegar kom
fram á daginn. Við þurftum því ekki nema nokkrum sinnum með
ærnar upp á Hlíðarfjall.
Ég varð snemma mjög hneigð til smíða. Tálgaði ég þá ýmislegt,
t. a. m. gluggakistur, en oft vantaði mig spýtur. Guðmundur bróðir
hornskellti lömbin á vorin og smíðaði stundum litla spæni og ýmis-
legt úr stiklunum, svo sem tölur, litla fugla o. fl. Ég reyndi að leika
þetta eftir, ef ég náði í hníf, en hann vantaði oft.
Eitt sinn kom Guðmundur bróðir úr Króknum um nótt. Hnífúr-
inn hans lá á borðinu hjá rúmi hans. Ég tók hnífinn, sem beit vel,
og hljóp með hann ofan á tún og hafði með mér hornstikil og hugð-
ist smíða spón. Ég tálgaði alltaf við hnéð á mér. Allt í einu slapp
hnífurinn í hnéð. Ég varð skelkuð og hætti að tálga, lét hnífinn
aftur, fór með hann heim og laumaði honum á sinn stað. Ég bað
guð að fyrirgefa mér þetta og hjálpa mér. Ég var svo að sniglast
frammi hjá mömmu, er hún var að skammta skattinn. Þá sá hún,
að blóð vall upp úr skónum mínum. Ég varð að segja henni allt sem
var. Hún varð ekkert vond, en leiddi mig inn og háttaði mig, þvoði
upp sárið, vafði stykki um og batt síðan spelkur um fótinn. Ég varð
183