Skagfirðingabók - 01.01.1969, Blaðsíða 127
KVÖLD VIÐ MIÐHLUTARÁ
að ógleymdum járninga-áhöldum, ef týndist skeifa, því þá var nauð-
syn að geta strax bætt úr því.
Eiríkur var ferðbúinn, þegar ég kom, og var því enginn stanz þar,
en haldið fram Vesturdalinn, og alltaf bættust einhverjir í hópinn
við hvern bæ. Var lítið stanzað fyrr en á Hofi, sem er landnáms-
jörð og var áður fyrr höfuðból. Þá bjó á Hofi Jósef Jósefsson, kunn-
ur gleðimaður og sönghneigður, og má segja, að hann varð aldrei
gamall, þó árum fjölgaði, en þegar þetta var, mun hann hafa verið
rúmt fimmtugur. Á Hofi var töluverð viðstaða og beðið eftir Jósef,
enda var hann gangnastjóri okkar. — Minnisstæð er mér gömul
kona, Kristín, frænka Jósefs. Hún hafði verið rúmföst síðustu árin
og var nú mikið veik. Ég læt þessa getið, því við vorum óþægilega
minntir á gömlu konuna síðar í því ferðalagi, sem nú var fyrir hönd-
um.
Að lokinni kaffidrykkju settist Jósef við orgelið, spilaði og söng,
og tók Eiríkur þátt í því af lífi og sál, og fleiri reyndust þar vel
hlutgengir.
Áfram var svo haldið, fram Vesturdalinn að Þorljótsstöðum. Þar
var fremsta byggð í dalnum, og þar skiptist flokkurinn. Sumir fóru
þar upp á fjail og fram hraunin og gistu um nóttina í kofa við
Orravatnsrústir. Hinn hópurinn hélt áfram fram dalinn og átti að
hafa náttstað á Klaustrum, sem eru í botni dalsins. Við Eiríkur vór-
um í þeim flokki og svo náttúrlega Jósef, og einn vil ég sérstaklega
nefna ennþá, hann hét Hannes Bjarnason, roskinn maður, fæddur
og uppalinn í dalnum, fróður um marga hluti og minnugur. Þessi
maður vissi deili á öllum eyðibýlum, sem eitthvað sá fyrir þar um
slóðir, og sagði okkur nöfn á þeim, sem vóru á leið okkar, svo sem
Stafni, Þrælsgerði, Hringanesi, Tungu og Tungukoti. Á öllum þess-
um stöðum sá fyrir garðlögum og veggjabrotum. Enginn veit sögu
þessara býla eða hvenær þau hafa farið í eyði.
Við fórum hægt fram eftir, enda er vegurinn ógreiður, tíminn
var líka nægur og eldri mennirnir fúsir að fræða þá, sem minna
vissu og vóru ókunnugir. Það var ekkert farið að dimma, þegar við
komum á áfangastaðinn.
Eins og áður er sagt, eru Klaustur fremst í dalnum, sem næst 10
125