Skagfirðingabók - 01.01.1985, Page 52
SKAGFIRÐINGABÓK
Ég sá Árna Hafstað, sem síðar varð tengdafaðir minn, í
fyrsta skipti heima hjá Páli syni hans um áramótin 1946—
7. En löngu áður hafði ég þó heyrt hans getið. Þannig var,
að þegar móðir mín var ung og ógefin var hún eitt sumar í
kaupavinnu í Hofstaðaseli hjá þeim hjónum Sigurði og
Konkordíu. Það hefur verið nálægt 1910. Þá kynntist hún
mörgu fólki í Skagafirði, sem hún hafði gaman af að rifja
upp fyrir sér síðar á ævinni. Árna Hafstað í Vík sá hún, en
kynntist lítið eða ekkert. Þeim mun meira heyrði hún um
hann talað og sá líka stóra steinhúsið, sem hann hafði þá
fyrir skemmstu byggt, m. a. til að halda þar unglingaskóla
að norskri fyrirmynd.
Þá lærði hún þessar tvær stökur, sem einhverjir hagyrð-
ingar þar um slóðir höfðu sett saman um Árna og hans
furðulega háttalag. Vísurnar eiga reyndar ekki saman, eru
hvor annarri óháðar:
Furðar marga faldabrík
og flesta landsins sonu,
að allt framkvæmir Árni í Vík
utan að fá sér konu.
Og hin vísan:
Þakið lága og listasnið
leynda þrá kann ala.
Stóra, gráa steinhúsið
stendur á háum bala.
Þessar vísur um Árna hafði ég lært, en vissi lítið annað
um manninn, sem Sigríður dóttir hans kynnti mig fyrir
þarna heima hjá Páli þennan eftirminnilega gamlársdag.
Mér leist strax prýðisvel á manninn. Hann var þá kominn
á sjötugsaldur, hár og spengilegur maður með hvelft enni
og silfurhvítt hár.
50