Þjóðmál - 01.06.2008, Blaðsíða 56

54 Þjóðmál SUmAR 2008
margir, jafnvel sumir vinstri menn, skildu
enn, að hér var um að ræða útþenslu- og
landvinningastyrjöld kommúnista af sama
toga og í Kóreu. Þetta átti eftir að breytast.
Til dæmis var þá enn óhætt (og sjálfsagt)
að tala um „Viet Cong“ (víetnamska
kommúnista). Nokkrum árum síðar var svo
komið, að hver sá, sem benti á að hér var
um kommúnista að ræða, eða notaði orðið
Viet Cong um árásarmennina, var sjálfkrafa
stimplaður sem einhvers konar fasisti, eða
þá einfeldningur. Hér væri að sjálfsögðu um
að ræða „Þjóðfrelsishreyfinguna“. Innrásar-
herir alræðisríkisins Norður-Víetnams,
vopnaðir af heimskommúnismanum, væru
með manndrápum sínum nefnilega að
„frelsa“ þetta vesalings fólk (sem var þegar
orðið frjálst) undan vondri kúgun Banda-
ríkjamanna (sem þó höfðu mætt á vettvang
löngu eftir að stríðið hófst).
Í Víetnamstríðinu beindist öll athygli
vestrænna fjölmiðla og fordæming þeirra
að Suður-Víetnam, landi sem var í miðri
styrjöld, undir árás jafnt innri sem ytri
óvina. Að sjálfsögðu er ekki hægt að búast
við fullkomnu lýðræði og mannréttindum
við slíkar aðstæður. Ég minnist þess ekki, að
nokkurn tíma hafi verið vakin athygli á þeirri
gjörsamlega miskunnarlausu kúgun líkama
og sálar, sem ríkti í Norður-Víetnam eins og
í öðrum kommúnistaríkjum. Þvert á móti.
Smám saman varð það almenn skoðun, að
Ho Chi Minh, gamall agent fyrir Komintern
og alþekktur aðdáandi Stalíns, væri í raunini
lýðræðissinni. Morðsveitir Viet Cong og
norður-víetnamski herinn væru í rauninni
að færa Suður-Víetnömum langþráð frelsi,
mannréttindi og lýðræði með hernaði sínum
og manndrápum. Þetta er ótrúlegt, en þó
satt. Menn trúðu þessu í fullri alvöru.
Sigur kommúnista
í Víetnam árið 1975
leiddi til fjöldaflótta
fólks sem óttaðist
um líf sitt undir
hinni nýju
harðstjórn.
„Bátafólkið“ lagði
á hafið á litlum,
illa útbúnum
fleytum og bjó
við hina mestu
vosbúð, auk þess
sem það mátti eiga
von á árásum
sjóræningja.
En allt var
til vinnandi
að komast undan
ógnarstjórn
kommúnista.