Þjóðmál - 01.09.2010, Blaðsíða 32

30 Þjóðmál HAUST 2010
eingöngu stjórnast af hatrinu, svo sem
ýmsir anarkistar sem einungis virðast vilja
brjóta og skemma en hafa afar þokukenndar
hugmyndir um það sem við taki þegar hinu
„illa, kapítalíska þjóðfélagi“ hefur verið
tortímt . Langflestir vinstri menn fela þó og
réttlæta hatrið sem inni fyrir býr á bak við
hugmyndafræði og fögur orð .
Vinstri menn eru í mínum huga tiltölu-
lega skýrt afmarkaður hópur með fjölmörg
sameiginleg einkenni . Eins og ég hef bent á
annars staðar er til afar einföld aðferð til að
þekkja þá: Spyrja þá um Kúbu . Enn á 21 .
öld snúast vinstri menn til varnar fyrir þessa
mislukkuðu útópíu sína af mismikl um
ákafa þó, allt eftir því hve langt til vinstri
þeir teljast . Sá sem ver og/eða réttlætir kúg-
un, styrjaldarrekstur, hommaofsóknir og
önnur ódæðisverk Castros er líka undan-
tekningarlaust sérstakur áhugamaður um
„lýðræði“, „mannréttindi“, „frið“ og „jafn-
rétti“, og gjarnan í Amnesty . Með öðrum
orðum: vinstri maður . Þetta er eins konar
„litmúsprufa“ og hún er óbrigðul .
Stuðningsmenn einhvers málstaðar eiga alltaf miklu meira sameiginlegt en and-
stæðingar hans . Ólíkt vinstri mönnum eru
þeir, sem gjarnan eru orðaðir við „hægri
stefnu“ afar mislitur og ósamstæður hópur .
Þar eru skynsemis- og raunhyggjumenn af
margvíslegu tagi eins og Churchill, Hayek
og Burke, Adam Smith, Lincoln og margir
aðrir, en líka útópistar eins og Hitler,
Mussolini og Perón . Raunar eiga nasistar og
ítalskir fasistar fjölmargt sameiginlegt með
vinstri mönnum, en ég kýs, eins og aðrir,
að flokka þá til „hægri“ . Sömuleiðis teljast
margir herforingjar og aðrir pótintátar,
sem aðeins hugsa um eigin persónu og
völd, til svonefndra „hægri“ manna, svo
sem Papa Doc, Pinochet og Stroessner,
Franco eða Batista (sem raunar komst fyrst
til valda á fjórða áratugnum með stuðn-
ingi kommúnista) . Þessir menn eiga það
eitt sameiginlegt að vera ekki til vinstri í
tilverunni og ógerlegt að spyrða þá saman
sem einhvers konar samstæða heild eins og
vel er hægt að gera um vinstri menn .
Orðið „íhald“ eða „íhaldsmaður„ (kon-
serva tívur) hefur fengið á sig afar nei kvæð an
blæ í „umræðunni“ einkum vegna síbylju-
árása vinstra fólks á nánast öll viðtekin
félags leg og siðferðileg gildi, sem færast
sífellt í aukana með þeirri upplausn sem
fylgir tæknivæðingunni og þeirri byltingu,
ekki síst í samgöngum og samskiptum, sem
verið hefur og á engan sinn líka í gjörvallri
veraldarsögunni .
Eins og Hailsham lávarður orðaði það:
„Íhalds semi er ekki hugsjón eða hug mynda-
fræði, heldur afstaða . Afstaða sem gegn ir
lykilhlutverki í þróun og starfsemi frjálsra
þjóðfélaga og fullnægir djúpri og eilífri þörf,
sem er þáttur í mannlegri náttúru .“
Ég mundi orða þetta einfaldar: „Íhalds-
maður er sá, sem hlustar ekki á blaður .“
Heimurinn er nefnilega að drukkna í blaðri . Það hefur ávallt verið hávært
en verður sífellt meira ærandi . Þar ber hæst
þær kenningar sem liggja til grundvallar
„pólitískri rétthugsun“ samtímans og eru
nú (ásamt „umhverfismálum“) sem óðast
að koma í stað marxisma/sósíalisma í hugar-
heimi vinstri manna sem réttlæting orða
þeirra og gerða . Eins og ég sagði í upphafi:
Sjálft innihald hugmyndafræðinnar skiptir
ekki höfuðmáli, en draumsýnin er þeim
lífs nauðsyn . Ég hef áður nefnt þessar nýju
kenningar „flathyggju“ og fjallaði um þær í
greininni „Eyja Sancho Panza“ (nú á vefsíðu
minni) hér í blaðinu haustið 2008 .
Í mjög stuttu máli fela þessar kenning-
ar í sér að allir séu eins . Kynþættir, kyn
og kyn hneigðir mannanna séu eins .
Allar þjóðir og þjóðfélagshópar séu eins,
karlar og konur, svartir og hvítir, litlir og