Konan og nútíminn - 01.04.1936, Blaðsíða 15

[Konan og nútíminn]
lagaþrunginn leik, því við hjartastað hennar ligg-
ur fjöregg menningarinnar geymt. Spjótsoddurinn
myndi’merja það fyrst.
Þig hryllti við hinum ægilegu fregnum, sem
þú last þarna í blöðunum. Athugaðu samt veður-
horfurnar vel, hve ískyggilegt sem útlitið verður.
Gættu þess, að þér er ekkert mannlegt óviðkom-
andi. Og hvenær sem þú sér þess vott, að heims-
menningin mundar rýtinginn við brjóst þitt, þar
sem hjartað slær, og þar sem hennar eigið fjör-
egg liggur falið, þá er úrslitastundin í nánd.
Enn er fjöreggið heilt og óskaddað. En hve
lengi? Ef til vill verður það enn þitt hlutverk að
finna úrræðin, sem duga“.
Gyðjan fagra brýndi röddina með alvöru og
þunga: „Kona, hvar sem þú ert stödd, hvaða
flokki og þjóðerni, sem þú tilheyrir, hvort sem
þú ert ung eða öldruð. Það ert þú, sem ert móðir
og ljósmóðir alls hins nýskapaða og vaxandi. í
eðli þínu og innræti býr lífgjafarmáttur og gróðr-
armagn, sem streymir án afláts til alls þess, sem
fæðist og rís á jörðu hér. Þessvegna ert þú og
verður alltaf lífvörður menningarinnar, og þess
vegna. er ábyrgð þín svo mikil. Starf þitt er kær-
leiksvörn í þjónustu hins gróandi lífs. Minnstu
þess“.
Dísin sveipaði um sig blæjunni og leið fjær.
Konan stóð og starði fram fyrir sig. Fréttablöðin
og verkfærin lágu enn á borðinu.
Sýnin var horfin.
Ingibjörg Benediktsdóttir.
Þjáningarlausar fæðingar í Sovét-Rússlandi.
Árið 1935 heppnaðist rússneskum prófessor,
Lurie að nafni, að finna deyfingarmeðöl, sem gera
það að verkum, að konur finna ekki lengur til við
fæðingar. Deyfingaraðferð þessi er alveg hættu-
laus fyrir konurnar.
í Moskva hafa þeg'ar farið fram 1500 þjáning-
arlausar fæðingar. Verið er að undirbúa að inn-
færa þessa fæðingaraðferð við allar fæðingar-
stofnanir víðsvegar um ríkin, fá yfirsetukonur og
læknar sérstaka fræðslu um þær, auk þess sem
þær verða skyldunámsgrein við læknaskólana.
(Kaminski.)
t
í Austurríki hafa verið gefin út lög, sem
banna giftum konum að ganga í skóla eða iðka
nám við menntastofnanirnar.
Já, kom þií blessuð. -
Eftir Huldu.
Já, kom þú blessuð sunnan, sól,
og seg: Ég hefi engu gleymt,
allt rætist enn, um birtu og blóm,
sem börn í myrkri hefir dreymt.
Mín veslings jarðar villtu börn,
þó víki Ijósið ykkur frá,
það rennur aftur ungt og heitt
og eilífnýtt, sem lífsins þrá.
En liversu lengi Ijóma skal
mitt líknarblys á heift og kvöl?
Hve oft skal auga sólar sjá
þá sömu eymd og villuböl?
Hve lengi hin milda móðir jörð
að metta allt og blessa allt,
en börnin fárvillt greiða gjald
í grimmd og villu — þúsundfalt?
Hve lengi snilld, er guð þeim gaf,
í grimmdarþágu notuð skal?
Hve lengi blóði blandað haf,
og blessuð mold því saurguð af?
Hve lengi strítt, hve lengi ætt?
Ó, litlu, heimsku foldarbörn,
þið brjótið ykkar beztu gull
og brennið eigið lán og vörn.
Æ, hættið, hættið Ijótum leik,
öll líkn er þreytt, öll von er mædd.
Sjálf náttúran, sem ykkur ól,
um endalokin mannlífs hrædd.
Mitt blys er enn jafn bjart sem fyr,
öll blessun stærri en ykkar þörf.
Þið börn, sem æðið, breytið leik
og brekafýsn í göfug störf.
I ykkar tryllta ærslahóp
margt undrabarnið leið og beið
þess dags, er jörðu flytti frið
og felldi lás að blindri neyð.
Enn gef ég Ijós, enn gefur líf,
mér geisla vonar fram á stig,
að rætist draumur allra og alls
þú, eilíf blessun guðs, um þig.
HULDA.
15
1