Jólakver - 01.12.1924, Síða 4

NN færist nær. Jólahugurinn, hinn
geðblær jólanna, læsir sig um sálir
mannanna, allra þeirra, sem enn eiga éinhverja vit-
und af barninu lifandi í sínum innra manni. Það
er eins og sál vor heyri þyt af dularfullu, hljóðu
vængjataki. Hana fer að dreyma um stjörnubjarta
nótt, himneskar englasveitir og fátækt barn liggjandi
í jötu með geisladýrð guðdómsins um höfuð sér.
Jólanóttin nálgast. Nóttin, sem þjóðtrúin hefur frá
ómunatíð séð í undraljóma ævintýranna. Nóttin, sem
auga barnsins og hins trúaða manns sér upplýsta af
dýrð Drottins. Jólanóttin er í þjóðtrúnni tengd við
allskonar æfintýri, tákn og stórmerki: Mállaus dýrin
mæla, dauðir rísa upp og halda guðsþjónustu, og álf-
arnir eru á ferðinni um híbýli manna. Og ótal ævin-
týri önnur tengir þjóðtrúin við hina heilögu nótt.
En heilög er hún ekki fyrir ævintýrin þau. Helgi
hennar á sér æðri rætur. Hún er sprottin af fegursta
ævintýrinu og verulegasta, því, að þá fæddist Guð
á jörðu í mannlegri mynd. Og öll önnur stórmerki
jólanna standa í sambandi við stærsta stórmerkið, að
„Guð er sjálfur gestur hér“. Öll gleði jólanna á