Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.11.1996, Side 6

Ritstjórnarspjall
í hjartans
einlægni
Ekki ósjaldan færa sjúklingar hjúkmnarfræðingunum
„sínum“ frumort ljóð. Hér á eftir fer ljóð sem sjúklingur sem
slasaðist við vinnu á báti færði Ingibjörgu Arnadóttur
hjúkrunarforstjóra en hún stóð ein vaktina í Ólafsvík í deilu
heilsugæslulækna við stjórnvöld.
Þér ég þakka Ingibjörg
því segja frá er gaman.
Misjöfn sárin eru mörg,
en mitt er gróið saman.
Ólafsvík, 23.8 1996
Kveðja,
Nýjar spurningar
Undirtónn í þessu blaði eru jafnréttismálin.
Það var þó ekki meðvitað heldur höguðu kringum-
stæðumar því þannig.
Að vísu voru jafnréttismálin talsvert í umræð-
unni á meðan blaðið var í vinnslu og því ekki nema
sjálfsagt að þau komi við sögu hér í Tímariti
hjúkrunarfræðinga.
I grein sinni „Konur í stjórnunarstöðum -
vannýttur mannauður“ f blaðinu, bendir
höfundurinn. Þorkell Sigurlaugsson, á að eigendur
fyrirtækja ættu að huga að því að beita aðferðum
hjúkrunar við stjórnun fyrirtækja í stað uppskurðar.
Og í þvf sambandi leiðir hann hugann að því að
hjúkrun er hefbundið kvennastarf og þar af
leiðandi gæti farið betur á því að setja stjórnunina í
ríkari mæli í hendur konum -enda talar hann um
að þar sé um vannýttan mannauð að ræða. Þorri
hjúkmnarfræðinga er án efa sammála orðum
Þorkels.
Jafnréttisumræðan að undanförnu hefur einnig
snúist um s.k. feðraorlof, þ.e.a.s. sjálfstæðan rétt
feðra til að fara í fæðingarorlof þegar barn þeirra
fæðist. Tilgangurinn er að hinir nýbökuðu feður fái
þar með kærkomið tækifæri til að mynda tengsl við
hið nýfædda barn sitt - tækifæri sem fáum gefst
eins og fæðingarorlofsmálum er háttað nú. Slíkt
orlof hefði áhrif á starf hjúkmnarfræðinga að því
leyti að þá myndu þeir hitta báða foreldra þegar
þeir koma í ungbarnaeftirlit á heimilin og fá þá
eflaust öðm vísi spurningar frá feðrunum en þeir
eiga að venjast frá mæðmnum.
Hér í blaðinu er svo sagt frá því að samkvæmt
félagslega hluta Maastricht samningsins,
svokallaða, eiga foreldrar í Evrópu að eiga rétt á
þriggja mánaða „foreldrafni“ til viðbótar við
barnsburðarleyfíð. Rétt er að fylgjast með á hvaða
hátt tekið verður á þessum rétti hér á landi, því
allir foreldrar gætu notað aðeins meira frí til að
sinna börnunum sínum.
Grein Vigdísar Jónsdóttur tekur á ílestu því er
varðar jafnrétti í launamálum og ættu engir
hjúkrunarfræðingar, sem hafa áhuga á því hvemig
laun þeirra - eða annarra stétta - em ákvörðuð, að
sleppa að lesa hana. Enda er þetta mál sem ræður
því við hvers lags lífskjör menn búa og kemur því
öllu launafólki við.
Að lokum vil ég þakka formönnum hinna
ýmsu fag- og svæðisdeilda félagsins sem hafa
bmgðist við ósk minni um fréttir frá deildum þeirra
í blaðið um leið og ég hvet alla félagsmenn til að
láta frá sér heyra, hafi þeir óskir eða hugmyndir um
efni í lrlaðið sitt.
230
tImarit
HJÚKRUNARFRÆÐINGA 5. tbl. 72. árg. 1996
BryncUs Kristjánsdóttir