Feykir - 22.10.2015, Qupperneq 9

40/2015 9

Heilir og sælir lesendur góðir.
Það er Magnús Jónsson frá Barði sem er
höfundur að fyrstu vísunum að þessu sinni.
Gerir hann báðum kynjum af Íslandsmanni
jafn hátt undir höfði.
Konur reistar stika um storð
stoltar kenna máttarins.
Slyðru-reka af sér orð
undirlægjuháttarins.
Sterka kynið klórar sér,
krökkt er af lús í fötunum.
Í hvaða flík sem farið er
fjölgar á henni götunum.
Ein vísa kemur hér í viðbót, sem mig minnir
endilega að sé eftir Magnús.
Héðan síst er frétta fátt,
fæstir hafa á nokkru vit.
Klækjarefir himinhátt
hausinn derra og svíkja lit.
Allt hefur nú verið kyrrt um sinn af
fréttaflutningi vegna flutnings á Fiskistofu
norður. Man ekki fyrir víst hvort ég hef áður
birt þessa ágætu vísu Hjálmars Freysteins-
sonar um það mál.
Fellur allt í fastar skorður
fljótræði er engin bót.
Fiskistofa flytur norður
fyrir næstu aldamót.
Aðeins hefur nú á haustsins dögum verið
í fjölmiðlum rætt um þá nauðsyn að gera
myndarlegar endurbætur á Kjalvegi. Fyrir
fáum dögum rifjaðist upp fyrir mér vísa
sem ég veit fyrir víst að er eftir kunnan eldri
hagyrðing, sem ég man því miður ekki fyrir
víst hver er. Bið lesendur um upplýsingar.
Hríðar krepja er úti enn
ugglaust nepja um Kjalveg.
Fjöldi þrepa fyrr en menn
fá að drepast alveg.
Sá afkastamikli hagyrðingur Hallmundur
Kristinsson mun hafa ort svo þegar rætt var
um þessa leið.
Flest má nú furðu gegna
nei, fjandinn hættu nú alveg.
Ríms og vísunnar vegna
verð ég að fara Kjalveg.
Fleiri hafa ort um blessaðan Kjalveg. Minnir
að þessi limra sé eftir Skúla Pálsson.
Skröltandi bílnum í skalf ég
skrjóðurinn hristist og alveg
á síðasta séns
sentist minn Bens
klungróttan torfæran Kjalveg.
Björn Ingólfsson mun einnig hafa tekið þátt í
þessum rímnaleik og ort þessa.
Þegar við komum á Kjalveg
af kulda og langsvelti skalf ég
sagði Þórhalla og hló
ég hafði það þó
en Eyvindur króknaði alveg.
Þá koma hér næst vel gerðar haustvísur,
Vísnaþáttur 651
höfundur er Ólína Jónasdóttir frá Fremri-
Kotum í Blönduhlíð.
Næðir sárt um kinnar kul
klaki sest í sporið.
Haustnóttin er dimm og dul
dreymir hana um vorið.
Mörgu haustið hefur rænt
hljómar ljúfir þegja
Allt sem fyrr var iðjagrænt
er að fölna og deyja.
Fátt er nú sem eykur yl,
austan glymur raustin.
Ætli það finni enginn til
eins og ég á haustin.
Pétur Stefánsson mun vera höfundur að þessari.
Horfin er sumarsins ylur og yndi.
Allt hefur fölnað blómanna skraut.
Haustið er komið með vætu og vindi
og vorfuglar allir flognir á braut.
Það er Guðmundur Geirdal sem yrkir svo til
vísunnar.
Hvar sem útsýn opnast ný
anda heiðríkjunnar,
fegurst leiftrar listin í
lundum ferskeytlunnar.
Þá koma næst haustvísur sem orðnar eru
ansi aldraðar, munu ortar 1905. Höfundur
er Sveinbjörn Björnsson frá Narfakoti á
Vatnsleysuströnd.
Hafs að fangi sumarsól
síga vangann lætur,
yfir dranga, dal og hól
dragast langar nætur.
Strýkur haust með héluklóm
hlífðarlaust um dalinn.
Hels í nausti nístir blóm
napur austan svalinn.
Stormar vaka vogi á
vængjum blaka þöndum.
Ymja nakin ýlustrá
orpin klakaböndum.
Yfir hlíð og björgin ber
blæs af hríðarsetri,
sumarblíða enduð er
allir kvíða vetri.
Það er skáldið Gísli Ólafsson sem yrkir svo til
stökunnar.
Þegar bjátar eitthvað á
ört og viðkvæmt sinni,
alltaf finn ég friðinn frá
ferskeytlunni minni.
Gott verður þá að leita til Gísla með loka-
vísuna, haustvísu sem trúlega er ort hér í
dalnum.
Dalsins þrönga dimmir skaut
draumalöngun stækkar.
Fuglasöngur svífur braut.
Sólin göngu lækkar.
Verið þar með
sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON ) kristin@feykir.is
Ég er fædd árið 1977 á
Sauðárkróki þar sem ég
svo bjó til 18 ára aldurs. Á
síðastliðnum árum hef ég
verið að uppgötva hversu
dýrmætt samfélagið var mér
og um leið þakkað fyrir þau
forréttindi sem það voru að
alast upp á Króknum.

Það er ekki alltaf auðvelt eins
og við vitum að alast upp
í litlu samfélagi. Við getum
verið nokkuð viss um að þau
mistök sem við gerum eru
á flestra vitorði innan fárra
daga, jafnvel klukkustunda
og það getur reynst erfitt að
fela sínar veiku hliðar. En við
kunnum því betur að sýna
samstöðu og vinarhug þegar
þrautirnar þyngjast. Við getum
yfirleitt látið okkur linda hvert
við annað og sýnt fólkinu í
kringum okkur virðingu. Það
eru einhver órjúfanleg bönd
sem myndast og slitna aldrei
alveg, þó svo þau trosni mörg
hver.
Ég hef ekki alltaf verið þakklát
fyrir tímann minn á Króknum,
en er það sannarlega í dag.
Mig langar því að nota þetta
tækifæri og þakka ykkur
fyrir. Fólkinu sem komuð að
uppeldi mínu á einn eða
annan hátt. Sem og öllum
Valgerður Erlingsdóttir frá Sauðárkróki skrifar
Takk
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
þeim vinum og félögum sem
ég átti og vonandi á enn í dag
á Króknum.
Kosturinn við Krókinn minn
var þá einna helst sá að
fullorðna fólkið stóð saman
að uppeldi okkar barnanna.
Við upplifðum mikið frelsi
og gerðum nánast allt sem
okkur datt í hug, en gerðum
okkur kannski ekki grein fyrir
því að þetta frelsi okkar var
sennilega oftast undir eftirliti
einhverra fullorðinna. Það fór
nefnilega yfirleitt svo að ef við
gengum of langt var einhver
mamman eða pabbinn mætt
til að stoppa okkur af.
Ekki þótti tiltökumál að
horfa á eftir okkur börnunum
valhoppa illa klædd út í
daginn með vasahnífa,
veiðistangir, skrúfjárn, hamar
og nagla sem við notuðum
við ýmsa iðju yfir daginn.
Saman renndum við okkur
á slöngum, hoppuðum fram
af hengjum, byggðum okkur
fleka, tálguðum og óðum
á brókunum í lauginni í
Litlaskógi, en þar eyddum
við líka miklum tíma á
leynistöðunum okkar vítt
og breitt um skóginn. Við
fengum tækifæri til að vera til
á okkar eigin forsendum og
er það algjörlega ómetanlegt.
Við vorum yfirleitt látin leysa
okkar mál sjálf, hvort sem
það endaði í nokkrum vel
völdum orðum eða einstaka
hnefahöggi, man ég ekki
eftir því að þeir fullorðnu
hafi gripið inní nema allt hafi
farið úr böndunum. Stundum
líður mér eins og ég hafi
verið stödd í sögu eftir Astrid
Lindgren og þá sem Ronja
eða Lína og brá sennilega
fyrir einstaka Emil, þar sem
fór mikið fyrir mér sem barni
og gerir stundum enn þann
dag í dag.
Í minni æsku fékk ég mikinn
styrk af samfélaginu. Það
kom fyrir að hinn alvaldi
Bakkus bankaði uppá hjá
þeim gamla og settist að
í nokkrar vikur. Meðan á
dvöl hans stóð fannst mér
gott að ganga um bæinn
og sjá að lífið var þrátt fyrir
komu hans við það sama.
Allir á sínum stað. Stebbi
Ped á ljósmyndastofunni,
Bjarni Har í versluninni,
Matvörubúðarbræður,
Óttar og Gunna í Bakaríinu,
Binni, Vibekka og Lilla í
bókabúðinni, Guðmundur og
Elsa á hótelinu, Minna Bang
á hjólinu, þjálfarar, kennarar,
vinir, foreldrar og síðast en
ekki síst stóðu allir sína vakt
í Tindastól. Þetta gerði meira
fyrir mig en orð fá lýst.
Takk fyrir að þvo búningana
af mér, takk fyrir að skutla
mér upp brekkuna í
hádeginu, takk fyrir að passa
að ég færi mér ekki að voða,
takk fyrir hlýjuna, brosið og
viðurkenninguna. Takk fyrir
þolinmæðina, kæru kennarar
og kannski þið hin líka. Takk
fyrir vinsemdina. Takk fyrir
skemmtunina. Takk fyrir
tækifærin og samvinnuna.
Takk fyrir mig og njótið lífsins
sem allra best heima á Krók.
- - - - -
Valgerður skorar á Berglindi
Óladóttur, brottfluttan
Króksara, að taka við
pennanum.