Læknaneminn - 01.03.1949, Blaðsíða 4

4
LÆKNANEMINN
Tanntökur í dáleiðslu.
Bógsig hjá beljum.
Allt gat komið fyrir.
Þegar ég var
1 þetta skipti hefir ritstjórnin falið
þennan þátt tveim þeim mönnum í
deildinni, er hún hefir mestar mætur
á, sakir sannsögli og heiðarleika. Er
rétt að brýna einkum fyrir yngri colleg-
um, að þeir leggi sér fast á minni þann
fróðleik, er Grettir og Glámur hafa veitt
upp úr reyndustu og frægustu collegum
vorum, og látinn mun hér í té.
Vér gerðum. oss frá upphafi Ijósa
hina miklu ábyrgð, sem hvílir á
þeim, er uppfræða unga menn, ó-
reynda og trúgjarna. Það var því
með hálfum hug, að vér réðumst
í blaðaviðtal þetta við collega fyrir
collega, en er oss var tryggð leið-
beining og forsjá collega vors,
Gogga, hófum vér starf vort ó-
trauðir. Goggi þessi stendur nefni-
lega, hvað sannsögli, áreiðanleik og
samvizkusemi snertir, postulum og
kirkjufeðrum ekkert að baki. (Sbr.
Bl. & Þ. e. N. D.). Athugasemda
Gogga er hvarvetna getið.
Vér hefjum vísitazíu vora með
því að ráðast á Garðinn þar sem
hann er hæstur — þ. e. efstu hæð
Nýja Garðs, en þar búa margir
hinna elztu og fjölvitrustu collega.
Vér leitum fyrst inngöngu í innsta
herbergi á hægri hönd og biðjum
íbúann að skýra oss frá því helzta,
sem fyrir hann hafi borið í héraðs-
iæknisstarfi hans á undanförnum
árum. Hann kveðst lítið vilia segja
frá sjálfum sér (hæverskur og
fram úr hófi kurteis maður), en
hins vegar hafi hann margt
skemmtilegt að segja frá öðrum
h éra ðs lœkn ir.
collegum. ,,Eg var nefnilega ritari
í félagi voru árum saman og varð
margs vísari í því starfi,“ bætir
hann við. „Kom ekkert markvert
fyrir þig, þegar þú varst 50% hér-
aðslæknir við H-flóann hérna um
árið?“ „Ótal margt,“ segir hann,
„til dæmis uppgötvaði eg alveg
nýja og sársaukalausa aðferð við
tanntöku. Til mín kom sjúklingur
með eina ferlega tönn, og sagði
hann farir sínar ekki slétttar. I
því héraði, sem hann kom úr, voru
tveir ungir kvenlæknar, sem báð-
ar höfðu gert æðisgengnar tilraun-
ir til að ná þessari einu tönn. Sárs-
aukinn hafði verið svo geysilegur,
að sjúklingurinn hljópst á brott frá
þeim og hljóp hálfa þingmannaleið
á minn fund, enda að niðurfalli
kominn að þreytu og mæði. Kvaðst
hann hafa heyrt mikið orð fara
af leikni minni við tanntöku og
því treysta mér lækna bezt tii að
taka tannfjandann sársaukalaust.
Eg gekkst lítið upp við hólið, þar
eð eg er því manna vanastur. Nú
sá ég mér til skelfingar að deyfi-
lyfið var á þrotum; yrði eg bví
að nota hypnosis það, sem á vant-
aði. Byrjaði eg nú að lýsa fyrir
bónda á dramatiskan hátt, hve
kröftugt lyfið væri, og gæti jafn-
vel svo farið, að hann gleymdi
sér um stund. Sprautaði eg svo í
hann, og það skipti engum togum,
að steinleið yfir manninn. Tók eg
nú tönnina hið bráðasta, og hefir
enginn sjúklingur kveinkað sér
minna við tanntöku í mínum prax-