Læknaneminn - 01.03.1949, Blaðsíða 14
14
LÆKNANEMINN
koma þeim við úti í héruðum eða
í praxis. Verkleg þátttaka nem-
anda í slíkri vinnu er mjög nauð-
synleg og þroskandi. Einföldustu
hlutir verða seint of vel lærðir.
Það verður að gera þá. Hitt er ekki
nóg, að læra þá af bókum, hvað þá
flóknari aðferðir.
4. Nauðsynlegt er að koma upp
safni ýmiss konar sýnishorna, t. d.
til þess að kenna aðgreiningu blóð-
sjúkdóma o. fl.
5. Nauðsynlegt er að verja
meiri tíma til kennslu í skoðun
sjúklinga (klinik). Leiðbeina þarf
um, hvernig eigi að spyrja sjúk-
linga og skoða þá. Það verður bezt
gert með því, að hvort tveggja fari
fram í viðurvist kennarans og nem-
endur fái sjúklinga til rannsóknar
fyrirvara- og undirbúningslaust,
líkt og gerist í lífinu sjálfu. Veitir
bví ekki af tveim, samfelldum
kennslustundum til þessa.
6. Mjög væri æskilegt, að hafa
sérstaka skoðunarstofu, til þess að
kenna stúdentum, sem ganga á
deildina á hverjum tíma, rannsókn
sjúklinga, skýra tilfelli fyrir þeim
o. s. frv. Skoðun allra nýrra siúk-
linga ætti að fara þar fram. Það
er naumast hægt að bjóða sjúk-
lingum upp á það, að sjúkdóms-
ferill þeira sé rakinn og rökrædd-
ur, sem skyldi, ef full not eiga
að vera að kennslunni, í viðurvist
annarra sjúklinga, misþagmælskra,
á f jölbýlisstofum. Þrengslin á deild
inni eru hér fiötur um fót, en ég
mun revna að koma þessu á.
Ég hefi drepið á nokkur atriði
frá mínu sjónarmiði. En vkkar
hlutur er eftir. Þið eigið óhikað
að láta vita. hvað þið teljið að
verða mætti til bóta. Þið vitið 'enn
betur en ég, hvar skórinn krepp-
ir, hverju er mest áfátt.
Ég vil að lokum bæta því við,
að ég óska þess, að þeir stúdent-
ar, sem ganga á deildina á hverj-
uum tíma, sé virkir þátttakendur
í starfinu, skrifi journala, skoði
sjúklingana, segi, hvað þeir telji
vera að sjúklingnum, eftir fyrstu
skoðun, skýri frá, hvaða rannsókn-
ir þeir vilji gera til viðbótar og
geri tillögur um meðferð. Þetta
ætti að gefa tilefni til fræðandi
umræðu um hvern nýjan sjúkling,
vekja meiri áhuga fvrir sjúk-
dómsgreiningu, meðferð og afdrif-
um sjúklingsins. En einmitt til
þessa er sérstakt skoðanaherbergi
nauðsynlegt. Mig grunar, að ýms-
ir ykkar læknanemanna séuð jafn-
vel tregir til að spyrja kennarann
inni á sjúkrastofunum, í viðurvist
sjúklinganna, en bó vil ég biðja
ykkur lengstra orða að vera for-
vitin. Þið eigið að vera annað og
meira en skrifarar á stofugangi, —
og þar er eitt atriði, sem athuga
þarf og ráða bót á.“
Þó margt sé fleira, sem mig fýs-
ir að spyrja um, finnst mér, að það
hlyti að teljast megnasta ókurt-
eisi, að þreyta prófessorinn með
fleiri spurningum. Ég þakka því
fyrir velvildina og bið hann fyrir-
gefningar á þessu spurningarausi.
Hann svarar brosandi, að hann sé
ekkert orðinn þreyttur á því. Ég
á bágt með að hugsa mér annað
en það sé eintóm kurteisi, svo að
ég læt staðar numið með spurning-
arnar eigi að síður. Við kveðiumst
svo og ég geng heim á leið hugs-
andi um það, að sennilega verði
tregara um svörin, þegar prófess-
orinn fer að spyrja mig út úr í
medicininni!
Úlfur Ragnarsson.