Læknaneminn - 01.03.1949, Qupperneq 17

i r
LÆKNANEMINN
ar bitu í fingur þeim við tann-
drátt.“
Vér sjáum á þessari frásögn
collega vors, að hleypidómar vorir
um hann hafa verið rangir; hann
hefir öðlazt mikla reynslu á sínum
héraðslæknisárum. og biðjum hann
því að gefa oss einhver heilræði.
„Af dýrkeyptri reynslu hefi eg
lært það, að læknir má aldrei láta
sjúklinginn finna, að hann sé í
minnsta vafa um sjúkdómsgrein-
ingu eða meðferð og alltaf að gera
eitthvað í hverju tilfelli, þó ekki
sé nema að sprauta vatni eða gefa
litað sykurvatn, því að það eitt,
að láta sjúklinginn sjá sig, er meira
en hálf lækningin."
Eftir þessi djúpvitru orð, skellir
spekingurinn aftur bókum sínum,
sprettur á fætur og býður oss akst-
ur hvert á land sem vera skal.
Vér þiggjum hið ágæta boð og
stígum upp í leifturtík hans, sem
að vísu er ekki eins glæsileg og
skjóti Dungals, en tekur þó mjög
fram tvíbökum þeirra Kristins og
Thoroddsens. Að skammri stundu
liðinni erum vér komnir á leiðar-
enda, á Nýja-Garð. Vér för-
um nú enn á fund Gogga og
hann yfirlítur síðasta hluta hand-
rits vors: „Ekkert skil eg í ykkur
að vera að intervjúa svona hrað-
lyginn náunga. Hann, sem var næst
um búinn að ljúga mig inn sem
sjúkling á Kleppi. þegar eg kom
þangað í kúrsus! — En nú skul-
uð þið ekki láta ljúga meira að
ykkur. Eg skal hinsvegar sjálfur
benda ykkur á, að margir colleg-
ar eru frægir að fleiru en héraðs-
læknisstörfum. Einn fyrrverandi
undir-vara-aðstoðar yfirlæknir
mátaði til dæmis heimsmeistara í
skák á dögunum. Annar collega las
svo ítarlega um syfilis undir patho-
logiuprófið í fyrra, að hann varð
Kahn-pósitívur, og er enn, og enn
annar . . .“ Hér skrúfum vér fyr-
ir Gogga, því að hann er kominn
inn á efni næsta þáttar, kveðjum
hann með virktum og þökkum
veitta aðstoð. Vér höldum nú heim,
allmiklu fróðari en áður um collega
vora og reynslu þeirra. Vonum vér,
að svo megi verða um fleiri, að
spjall þeirra megi verða til gagns
og fróðleiks, því ,,það ungur nem-
ur gamall temur“.