Læknaneminn - 01.03.1949, Blaðsíða 7

LÆKNANEMINN
7
,,Ja, hvað viðvíkur seinni spurning-
unni, þá kemur mér eitt sérstakt
atvik í hug. Eg hafði haft óvenju-
mikið að gera, dregið tennur í djöf-
ulmóð o. s. frv., og biðstofan ennþá
full. Kom þá til mín karl einn vein-
andi og berandi sig aumlega sök-
um tannpínu, og baðst ásjár. Eg
þreif þegar deyfingarsprautuna,
keyrði hana í skoltinn á karli og
dældi í hann vænum skammti. Lét
eg hann svo fara og koma aftur
eftir stundarkorn. Þá spurði eg
hann, hvort hann væri ekki orð-
inn vel dofinn. Hann kvað svo vera,
en bætti við, nokkuð hikandi, að
svo virtist, sem deyfingin væri öllu
sterkari þeim megin, sem tannpín-
an væri minni. Sá eg nú mér til
skelfingar, að mér mundu hafa orð-
ið á nokkur mistök, og nú væru góð
ráð dýr, til að bjarga við læknis-
heiðrinum. Skýrði ég svo karlinum
frá, að á sama stæði, hvar spraut-
að væri, því ávallt dofnaði báðum
megin. Lét karl sér það vel líka,
og reif ég svo úr honum veiku
tönnina. Síðan bað hann mig bless-
aðan að nota þessa ágætu deyf-
ingu, sem væri sennilega ennþá
betri hinum megin, og taka nokk-
ur stykki þeim megin líka. Lét ég
það eftir honum, og skildum við
með kærleikum.
Eitt sinn var eg kvaddur á slys-
stað, þar sem menn voru að reyna
að lífga drukknaðan mann. Kraup
sveitungi hans yfir honum og gerði
öndunaræfingar. Eg var handflót-
ur að vanda, tók af mér hina ó-
missandi læknishanzka, þreif
sprautu með coramini úr tösku
minni og keyrði nálina í þann fót-
inn, sem næstur var. Kvað þá við
æðisgengið óp, og hélt eg í fyrstu,
að sprautan hefði verkað svona
fljótt og vel. En brátt komst eg
að raun um, að fóturinn tilheyrði
hinum bjargandi manni.“ (Goggi:
„Þetta er haugalygi, því að hann
stakk í löppina á sjálfum sér!“).
„Þetta eru aðeins tvö dæmi um
þau fjölmörgu broslegu atvik, sem
hafa hent mig á starfsferli mínum.
Vil eg ógjarnan segja ykkur meira,
því að eg hefi áformað að gefa
síðar út afrekasögu mína.“
Eftir þessa fróðlegu frásögn ber-
um vér upp lokaspurninguna:
„Hvaða heilræði vilt þú helzt leggja
yngri collegum, sem hafa í hyggju
að leggja út á sömu braut?“
„Fyrst af öllu virðulegt útlit.
Til dæmis er mikils virði að hafa
fallegt skegg. Það sá eg bezt á s.l.
sumri. Stúdentahúfu er afleitt að
nota. Ef hatt vantar, er betra að
vera berhöfðaður. Ennfremur er
nauðsynlegt að hafa hanzka; ef
þá vantar, skal varast að taka hend-
ur úr vösum. — Gott er að láta
stethoscop standa lítið eitt upp úr
vasa.“ — Vér þökkum viðtalið og
hverfum á braut, þvert yfir Skóla-
vörðuholtið, og nemum ekki stað-
ar fyrr en inni á gólfi hjá enn ein-
um úttauguðum héraðslækni. Með
raunamæddum timburmannasvip
og roða í vanga fer hann að rifja
Framhald á bls. 16.