Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Blaðsíða 35

IÐUNN
FiÖlarinn við Kóngsins Nýjatorg.
357
Þeir sátu við borð eitt inni á kaffihúsinu og drukku
þá Bretaveig, er aðrar þjóðir nefna whisky, og flestir
íslendingar munu enn þá kannast við af afspurn — líkt
og fuglinn Sút — þat er allgóðr drykkr.
II.
— — — Þegar fiðlarinn var smástrákur í þorpi
nokkuru á Fjóni, átti hann sér fiðluskrifli, sem hann
geymdi í gamalli kálfskinnsskjóðu. Sú fiðla var nú ekki
á marga fiska, en þó gnúði hann hana á landsmeyja-
böllum, frá því er hann var um fermingu. Loks komst
hann í tæri við kerlingu eina, sem kunni dálítið meira
að spila en hann sjálfur. Auk þess átti hún slaghörpu-
skrifli, sem stóð á fjórum fótum. Þeim kom saman um
að halda hljómleika heima í þorpinu, og þau festu upp
auglýsingu á símastaur og settu inngangseyrinn á eina
krónu. Hinn mikli dagur rann upp. Fiðlarinn og kerl-
ingin voru komin í sunnudagafötin og stóðu í samkundu-
húsinu. Þau biðu langa stund, en engin hræða kom.
Loksins rak lögregluþjónninn í þorpinu höfuðið inn um
dyrnar, og kvaðst nú að réttu lagi eiga að fá fimm
krónur fyrir ómakið, en sagðist skyldu láta sér nægja
einn bjór í þetta sinn. — Svo var þeim hljómleikum
lokið.
Nokkurum vikum síðar fluttist fiðlarinn alfarinn úr átt-
högum sínum; hann undi þar ekki eftir slíkar hrakfarir.
Hann fór beina leið til Óðinsvéa og kom sér í verk-
smiðju í útjaðri bæjarins. Þar vann hann síðan baki
brofnu í heilt ár, og hendur hans hnýttust af striti. En
Oðinsvé var ekkert sveitaþorp. Þar voru stórhuga menn,
sem hugðust að koma upp öflugri hljómsveit, spila fyrir
lýðinn og græða fé. Þá vantaði tilfinnanlegast fiðlara,
IDunn XIII. 23