Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1983, Blaðsíða 8

Sigríður Gröndal. Tímamót
urðu hjá henni sl. vetur og
vor, þegar hún söng í Töfra-
flautunni og vann í söngva-
keppni sjónvarpsins. Eftir
áramótin liggur leiðin til
framhaldsnáms í Hollandi.
Síðan 1978 hefur Sigríður
verið við söngnám í Tónlist-
arskólanum hjá Sieglinde
Kahmann, sem segir um
þennan nemanda sinn: „Sig-
ríði þarf ekkert að segja
nema einu sinni.“
mann og hafði þá sjálfur talað
við hana. Nú er ég harla ánægð
með að hann skyldi gera þetta;
Sieglinde er stórkostlegur kenn-
ari. En framan af og lengi vel
stundaði ég söngnámið alls ekki
af fyllstu alvöru; það var ekki
fyrr en í vor að alvaran kom til
skjalanna. Ég hafði aldrei og
hef ekki ennþá óbilandi sjálfs-
traust, eða aga á sjálfri mér, er
víst of mikill íslendingur í mér
og gef mér lausan tauminn. Mig
hefur vantað framagirni og
metnað og ekki get ég sagt að
sjálft söngnámið yrði til að
bæta úr þeirri vöntun. En ef ég
reyni á annað borð, þá reyni ég
heils hugar.
Ég hef stundað söngnámið í
Tónlistarskólanum í fimm ár og
Syng sjálfri
mér til ánægju
kannski átti tónlistin sinn þátt í
því, eða réttara sagt tónlistar-
leysið í Þórshöfn. Færeyjar eru
smáar og í tónlistarlífi var
næsta lítið sem gerðist og mun-
urinn á því og í Reykjavík er
alveg ótrúlega mikill. Mig lang-
aði til að læra meira, en ekki var
neinn söngkennari í Færeyjum
þá“
En síðan eru liðin 6 ár; hafa
þau verið viðburöarík?
„Já, afskaplega. Svo viðburða-
rík, að ég hlýt að hafa náð upp
öllu stressinu, sem ég missti af í
Færeyjum. Mestan part hefur
það komið til af því, að ég hef
unnið fulla vinnu með söngnám-
inu, sem hófst haustið 1978, þeg-
ar faðir minn hálfpartinn ýtti
mér útí nám hjá Sieglinde Kah-
Snemma á síðastliðnu vori
vakti Sigríður Gröndal athygli
alþjóðar með því að sigra í
söngvakeppni sjónvarpsins. Hún
þótti vel að sigrinum komin;
hefur mjög hljómfagra rödd, og
ekki vakti það síður athygli og
aðdáun, hvað hún beitti henni
kunnáttusamlega miðað við
söngvara, sem ekki hefur lokið
sínu námi. Þessi atburður mark-
aði nokkur tímamót í lífi Sigríð-
ar; kannski réð hann úrslitum í
þá veru, að nú fannst Sigríði
hún þurfa að láta reyna á það
fyrir alvöru, hversu langt hún
gæti náð á þessu sviði. Að klífa
sönglistartindana er bæði löng
leið og brött og sú ákvörðun að
halda utan til framhaldsnáms í
söng, markar trúlega mikilvæg
þáttaskil fyrir hvern og einn.
Sigríður Gröndal hefur tekið
þessa stefnu og af því tilefni
ræddi ég við hana og í upphafi
samtals okkar spurði ég hana
hvort henni þætti hún eiga
langa og erfiða leið framundan.
„Það veit enginn á þessu stigi.
Allt fer það eftir því hvernig
maður vinnur, en framhjá því
verður ekki komizt, að þetta er
geysileg vinna og um leið mikil
sjálfsafneitun. Það er sjálfgefið,
að maður verður að fórna ýmsu
því, sem þægilegt þykir og
skemmtilegt að búa við; þar á
meðal samkvæmislífi, vinum og
kunningjum. Hvort tveggja er,
að geysilegur tími fer í æfingar
og eins hitt, að undirstaðan er
að lifa reglusömu lífi: Ekkert
tóbak, ekkert áfengi, hafa góða
reglu á svefntímanum og svo
framvegis."
Viltu fórna öllu fyrir góðan
árangur og frama á sönglist-
arbrautinni?
„Nei, ekki öllu. Ekki eigin-
manninum til dæmis. Hann
heitir Kristinn Gestsson; er
sölumaður hjá Heimilistækjum
hf. — og syngur alls ekki. En
hann hefur mjög góðan skilning
á því, hvað söngurinn er mér
mikils virði og hann styður mig
algerlega. Annars væri þetta
ekki. hægt. Við eigum ekki börn
og má segja að það sé kostur,
þegar maður stendur frammi
fyrir ákvörðun um framhalds-
nám erlendis. Annars virðist
það aðeins til góðs fyrir söng-
konur að eignast börn; dæmin
sanna það.“
Áður en við höldum lengra, er
bezt að ég spyrji að gömlum og
góðum íslenzkum sið: Hverra
manna ertu?
„Ég er upprunnin í Reykjavík.
Móðir mín er Valgerður Bjarna-
dóttir Gröndal — og hefur verið
húsmóðir — en faðir minn er
Páll Gröndal cellóleikari, sem
lék lengi í Sinfóníunni og var
skólastjóri Tónlistarskólans í
Rætt við
Sigrídi
Gröndai
sem vann söngva-
keppni sjón-
varpsins í vor
og syngur með
Sinfóníuhljómsveit
fslands $. des.
unum; var send þangað af Raf-
veitu Hafnarfjarðar, þar sem ég
vann þá, og tel að það hafi haft
góð áhrif fyrir utan það, að á
námskeiðinu kynntist ég mann-
inum mínum. Þá var ég nýlega
flutt aftur til íslands frá Fær-
eyjum."
Frá Færeyjum, hvað dró þig
þangað?
„Ástin. Ég varð ástfangin 17
ára eins og kemur fyrir á beztu
bæjum; trúlofaðist Færeyingi og
fylgdi honum heim. Við fórum
að búa þó ég væri svona kornung
og sem sagt: Ég hef reynslu af
því að vera húsmóðir í Færeyj-
um, nánar tiltekið í Þórshöfn.
Þar fór ég í verzlunarskóla, söng
í kór og líkaði vel. Og færeysku
lærði ég svo reiprennandi, að
þeir heyrðu ekki annað en ég
væri Færeyingur. Ég kunni vel
við mig þar.“
Hafnarfirði um tíma. Foreldrar
mínir hafa slitið samvistir og
faðir minn er fluttur til Amer-
íku, þar sem hann kennir á celló
og stundar nám í electrónískri
tónlist.
Ég ólst upp við tónlist eins og
nærri má geta, var í barnakór-
um og hafði gaman af söng, en
ætlaði mér aldrei að verða
söngkona. Á barnsaldri var ég
mjög feimin og átti erfitt með
að koma frarn."
En þú hefur komizt yfir feimn-
ina?
„Já, en ekki skrekkinn við að
koma fram, hann fer víst aldrei.
En það er hægt að gera ýmislegt
til að losna við feimni, sem er
hvimleið. Ég fór til dæmis á
Dale Carnegie-námskeið á dög-
Þótti þér munurinn iítill á
Þórshöfn og Reykjavík?
„Nei, hann er mikill — ekki
sízt vegna þess, að í Færeyjum
er ekkert stress. Það er ekki til,
aldrei. Færeyingar eru mjög
ólíkir okkur; þeir eru nægjusam-
ir, gera sér enga rellu útaf því
þótt sólin skíni ekki nema sjald-
an; jafnvel ennþá sjaldnar en á
íslandi. Þeir eru ánægðir með
sitt hlutskipti, ekki kröfugerð-
armenn og segja: Þetta er bara
svona — við búum í Færeyjum.
Ég vann sem gjaldkeri hjá
s’tóru innflutningsfyrirtæki,
fékk hátt kaup og hafði það gott.
Það voru engin fjárhagsvand-
ræði eða skuldabasl hjá okkur.
En svo slitnaði uppúr þessu
sambandi við Færeyinginn og
8