Morgunblaðið - 05.01.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku langafi Maggi.
Mér þykir sárt að fá ekki að
kynnast þér betur. Við feng-
um bara eitt ár til að kynnast
hvort öðru. Mamma lofar að
segja mér frá þér þegar ég
verð stærri. Ég skal passa
langömmu Unni voða vel fyrir
þig.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Með saknaðarkveðju
Hafrún Halla Haraldsdóttir.
Ég skil ekki alveg af hverju
afi Maggi er dáinn og af
hverju ekki var hægt að
lækna hann. Hann var svo
mikill ískall og kom svo oft í
heimsókn með ís eða harðfisk
handa mér.
Jón Kári, litli bróðir minn,
hitti þig bara einu sinni en ég
ætla að segja honum frá þér
og hvað þú varst góður, þegar
hann verður stærri.
Ég mun sakna þín langafi,
þinn
Baldvin Birnir Konradsson.
Elsku besti afi Maggi, takk
fyrir allar góðu og skemmti-
legu stundirnar sem við áttum
saman. Þú varst frábær
langafi.
Áfram Í.R
Sverrir Eðvald Jónsson.
HINSTA KVEÐJA
✝ Magnús EðvaldBaldvinsson
fæddist á Ísafirði
12. desember 1923.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 30. desember
síðastliðinn eftir
stutt veikindi. For-
eldrar hans voru
Baldvin Sigurður
Sigurðsson, stýri-
maður á Ísafirði, f.
1900, d. 1929, og
Þuríður Magn-
úsdóttir, f. á Þið-
riksvöllum í Strandasýslu 1898, d.
1983.
Hinn 7. desember 1946 kvæntist
Magnús Unni H. Bendiktsdóttur,
f. í Reykjavík 10. júní 1924. For-
eldrar hennar voru Benedikt Guð-
mundsson húsgagnasmíðameistari
í Reykjavík, f. 23. apríl 1892, d. 1.
nóvember 1971, og Guðrún Sig-
ríður Jónsdóttir húsmóðir, f. 30.
mars 1885, d. 1978. Dætur Magn-
úsar og Unnar eru: a) Erla, f. 11.
febrúar 1947, gift Erni Þórhalls-
syni skrifstofumanni, f. 9. nóv-
ember 1947. Dætur þeirra eru:
Guðríður Ingibjörg, f. 4. desem-
ber 1967, sambýlismaður Arnar
Sigurðsson, Hrefna Björk, f. 8.
mars 1970, og Þórunn, f. 5. febr-
úar 1975, gift Ásgeiri Ásgeirssyni,
b) Guðrún Sigríður, f. 23. maí
gripaverslun í Reykjavík frá 1947,
fyrst á Laugavegi 82, þá á Lauga-
vegi 12 og síðan á Laugavegi 8.
Árið 1979 stofnaði hann ásamt
dóttur sinni, Þuríði, og tengdasyni
sínum, Birni Á. Ágústssyni, úr-
smíðafyrirtækið MEBA, Magnús
E. Baldvinsson ehf. Árið 1987
fluttist fyrirtækið í Kingluna í
Reykjavík og er þar enn. Magnús
hætti störfum 1993 og tóku dóttir
hans og tengdasonur þá við fyr-
irtækinu. Einnig rak Magnús um
skeið úra- og skartgripaverslun á
Akranesi, sem Helgi Júlíusson úr-
smiður á Akranesi tók síðan við,
og einnig í Keflavík, sem Georg
Hannah úrsmiður tók við.
Magnús var formaður Úrsmiða-
félags Íslands á tímabilinu 1955–
1971 og var fulltrúi þess á Iðn-
þingi í mörg ár. Hann sat í stjórn
Norðurlandasambands úrsmiða í
16 ár og var gerður að heið-
ursfélaga Úrsmiðafélags Íslands
árið 1995. Magnús stundaði frjáls-
ar íþróttir á sínum yngri árum,
einkum langstökk, og var heið-
ursfélagi ÍR. Hann var félagi í
Lionsklúbbnum Nirði frá 1962 og
í Oddfellowreglunni, í stúkunni
Þorkeli mána. Þá var hann félagi í
Stangveiðifélagi Reykjavíkur og
Akraness og var mikill áhuga-
maður um stangveiði. Magnús
hlaut ýmsar viðurkenningar og
heiðursmerki þeirra félagasam-
taka sem hann starfaði með.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
1949, gift Jóni
Sveinssyni hæsta-
réttarlögmanni, f. 7.
júlí 1950. Börn
þeirra eru: Unnur
Ýr, f. 19. febrúar
1970, sambýlismaður
Konrad Aðalmunds-
son, Ingvar Ýmir, f.
21. september 1975,
kvæntur Steinunni
Gunnarsdóttur,
Kristín Ösp, f. 30.
ágúst 1977, sambýlis-
maður Haraldur
Hallsteinsson, og
Hildur Hlín, f. 4. október 1983,
sambýlismaður Halldór Vilberg,
c) Þuríður, f. 23. maí 1949, gift
Birni Á. Ágústssyni, úrsmíða-
meistara, f. 30. júní 1950. Börn
þeirra eru: Magnús Eðvald, f. 22.
apríl 1972, kvæntur Nönnu Reyk-
dal, Eva Hrönn, f. 13. ágúst 1976,
og Unnur Eir, f. 29. febrúar 1980,
sambýlismaður Kristinn Pálma-
son. Alls eru langafabörn Magn-
úsar og Unnar 16.
Magnús ólst upp á Ísafirði til 10
ára aldurs en þá fluttist hann með
móður sinni til Reykjavíkur. Faðir
hans hafði þá farist af slysförum í
Ísafjarðardjúpi. Magnús lærði úr-
smíði hjá Eggerti Hannah, lauk
sveinsprófi 1947 og hlaut meist-
araréttindi 1951. Hann rak úr-
smíðaverkstæði og skart-
Magnús var stórbrotinn persónu-
leiki. Hann missti föður sinn ungur,
það hafði djúp áhrif á hann. Hann ólst
upp með einstæðri móður, án náins
frændgarðs eða aðstoðar, og þekkti
því af eigin raun fátækt og erfiða lífs-
baráttu sem barn. Þá lærði hann að
standa á eigin fótum og treysta á
sjálfan sig. Ekkert var sjálfgefið í lífs-
baráttunni. Með dugnaði, þrautseigju
og eljusemi vann hann sig til mennta,
virðingar og áhrifa í sinni iðngrein,
bæði hérlendis og á Norðurlöndum,
en jafnframt í verslun og viðskiptum í
Reykjavík og nágrenni.
Hann var afar nákvæmur, minnis-
góður og vel gefinn en um leið tilfinn-
ingaríkur og gæddur ríkri réttlætis-
kennd. Hann var keppnismaður,
glaðlegur og glettinn. Magnúsi lét vel
að leggja á ráðin, stjórna og finna ein-
földustu og bestu leiðirnar til að ná
settum markmiðum í anda einka-
framtaksins. Hann var þó ekki sér-
lega áhugasamur eða afkastamikill
þegar kom að heimilisverkum.
Treysti hann þar á framtak, fyrir-
hyggju og myndarskap eiginkonu
sinnar Unnar. Skildist honum fljótt
að hann kæmist seint með tærnar þar
sem hún hefði hælana á því sviði. Gott
samkomulag var með þeim hjónum
um að það fyrirkomulag væri best
fyrir þau bæði. Heimil þeirra stóð öll-
um opið og þangað var ætíð gott að
koma.
Á yngri árum stundaði Magnús
frjálsar íþróttir með ÍR. Taldi hann
sjálfur alla tíð að íþróttirnar hefðu eflt
sig, gefið sér kraft, þroskað keppn-
isskapið og kennt sér að taka mótlæti,
sem allt nýttist honum síðar. Bar
hann alla tíða sterkar tilfinningar til
síns gamla og góða íþróttafélags. Með
sama hætti voru honum æskustöðv-
arnar á Ísafirði hugleiknar og leit
fyrst og fremst á sig sem Vestfirðing
þó að hann byggi stærstan hluta ævi
sinnar í Reykjavík.
Magnús byggði upp öflugt og við-
urkennt fyrirtæki í Reykjavík á sviði
úra- og skartgripa, merkja og verð-
launagripa, fyrst með eiginkonu sinni,
en síðar með dóttur sinni Þuríði og
tengdasyni sínum Birni, sem Magnús
var svo lánsamur að fetaði sömu
braut í iðngrein hans.
Nákvæmni Magnúsar var við
brugðið. Hann var ætíð með litlar
minnisbækur og miða um það sem
gera þurfti eða huga að, hvort sem
það varðaði viðskipti eða fjölskyld-
una. Þannig hélt hann ítarlegt bók-
hald yfir alla afmælisdaga afkomenda
sinna og þeirra sem þeim tengdust og
brást aldrei þegar að slíkum dögum
kom. Honum var umhugað um sitt
fólk. Þá hélt hann oft yfirlit yfir ótrú-
legustu hluti og kom sér stundum vel
fyrir yngra fólk að „fletta“ upp í hon-
um þegar minnið brást. Nákvæmnin
og ýtnin gat samt stundum orðið svo
mikil að þeim sem í hlut áttu fannst
nóg um. Aldrei var það þó illa meint.
Þessi nákvæmni og natni Magnúsar
nýttist líka vel þegar hann á efri árum
tók að rækta söfnunaráráttu sína.
Magnús hafði gaman af gleðskap
þegar því var að skipta, naut þess að
vera í góðra vina hópi og tók virkan
þátt í öllum fagnaði. Hann kunni vel
að meta góðar veitingar í mat og
drykk, unni góðum söng og tónlist og
hafði afar gaman af hverskonar gam-
ansögum, skrítlum og eftirhermum
að ógleymdum veiðisögum. Kunni
hann ógrynni af slíkum sögum, var
sagnamaður góður, fullur af fróðleik
og henti á lofti bæði vísur og kvæði. Á
slíkum gleðistundum ríkti mikil kát-
ína og skemmtun í kringum Magnús
sem smitaði ósjálfrátt út frá sér og
dró aðra með.
Lífssaga Magnúsar er merkileg.
Hann flutti sem fátækt barn utan af
landi í þéttbýlið í Reykjavík, átti fáa
að og varð því fyrst og fremst að
treysta á sjálfan sig, eigið hyggjuvit,
áræði og framsýni. Hann vann sig
upp frá litlu og öðlaðist á lífsævi sinni
nánast allt það sem hann hafði óskað
sér, farsæld í starfi, stóra fjölskyldu,
góð efni og hamingjuríkt líf. Það hlýt-
ur að vera draumur hvers athafna-
manns að komast áfram í lífsbarátt-
unni án þess að trufla aðra, ná árangri
og markmiðum sínum og verða ekki
fyrir meiriháttar áföllum á lífsleið-
inni. Hjá Magnúsi rættist „hinn ís-
lenski draumur“ hvers athafna-
manns. Fyrir það var hann þakklátur.
Að leiðarlokum þakka ég Magnúsi
samfylgdina sem var fyrir mig lær-
dómsrík og gefandi.
Jón Sveinsson.
Tengdafaðir minn, Magnús E.
Baldvinsson, hefur hvatt þennan
heim. Skoðanir okkar á því hvað við
tæki voru ólíkar, ég hélt að öllu væri
endanlega lokið, en hann var nú ekki
alveg á því, taldi að annað og betra
tæki við. Í morgun, fyrsta vinnudag
eftir lát hans, gerðust undur eða til-
viljun, trúi hver sem verða vill en
klukkan fyrir ofan skrifborðið var
stopp með sekúnduvísinn höktandi í
sama farinu og sýndi 06:45 sem er
dánarstund Magnúsar. Síðast þegar
ég leit á klukkuna á föstudeginum var
hún í gangi, er þetta tilviljun, af 720
mínútum stoppar hún akkúrat þarna?
Eða var Magnús að sanna fyrir mér
að hann hefði rétt fyrir sér, að sjálf-
sögðu notaði úrsmiðurinn klukkuna
til þess, en þessa klukku hafði ég
útbúið sérstaklega fyrir 50 ára afmæli
fyrirtækisins með andlitsmyndum af
Magnúsi, Unni, mér og Þurý ásamt
þeim húsum þar sem fyrirtækið hafði
verið starfrækt, ég vil trúa því að
þarna hafi verið sönnun og glettin
stríðni Magnúsar.
Hann var ekki bara tengdafaðir
minn, heldur einnig lærifaðir og góð-
ur vinur. Magnús kenndi mér að
veiða, ég held að við höfum veitt sam-
an í öllum ám á Vesturlandi, og ekki
voru veiðifélagarnir af verri endanum
eins og Leirárbræður og fleiri
skemmtilegir og hressir karlar, þá
var grín og gaman.
Viðskipti voru Magnúsi í blóð bor-
in, hann var naskur að finna réttu
vöruna enda smekkmaður, og átti vin
sem var bankastjóri, það var ekki
slæmt í þá daga. Kennaraskólanám
mitt styttist, ég hafði unnið í Málm-
iðju Magnúsar með skólanum og orð-
inn kærasti Þurýjar. Taldi Magnús að
ekkert væri upp úr því að hafa að
halda því námi áfram, kennarar hefðu
svo léleg laun, hvort ég vildi ekki læra
úrsmíði, fara á úrsmiðaskóla í Dan-
mörk og víkka sjóndeildarhring
minn. Ég sló til og frá þeirri stundu
höfum við unnið saman, ég held eftir á
að hyggja, þrátt fyrir ákveðnar skoð-
anir beggja, að aldrei hafi slest upp á
vinskapinn. Magnús setti okkur eina
reglu að ef við værum ekki sáttir
gengi annar hring í kringum húsið,
við ræddumst við aftur og skildumst
sáttir, en það kom aldrei til þess.
Magnús var sannkallaður manna-
sættir og alltaf tilbúinn að rétta hjálp-
arhönd. Hafði reyndar gaman af að fá
sér einn gráan, en alltaf snöggur að
ná endanum þar sem frá var horfið.
Gamanmál hafði Magnús alltaf við
höndina, lagði jafnvel á sig krók til að
segja góða sögu, það var oft mikið
hlegið enda nærvera Magnúsar sér-
staklega góð. Það síðasta sem hann
sagði við mig var „ertu búinn að jafna
þig?“ Ég hváði og tók um öxl mér,
hélt að hann ætti við eymsli mín þar,
en þá brosti hann og neri saman
fingrum í gríð og erg, átti við pen-
ingatalningu eftir jólaviðskiptin,
gamli góði húmorinn var til staðar.
Ég kveð í dag góðan vin með söknuði.
Björn Árni Ágústsson.
Nú þegar nýtt ár gengur í garð er
það skrýtin tilfinning að afi Maggi
skuli ekki taka þátt í að fagna því með
okkur. Við söknuðum áramótasöngs
hans og þriggja vasaklúta ræðunnar
á gamlárskvöld en minningarnar um
hann munu þó ylja okkur og fylgja
alla ævi.
Við minnumst afa Magga sem bæði
skemmtilegs og örláts manns. Hann
var stórbrotinn og átti ætíð auðvelt
með að laða að sér fólk, unga sem
aldna. Hjálpaði þá kímnigáfan, sem
alltaf var til staðar.
Jólin byrjuðu hjá okkur með til-
hlökkun yfir að fá súkkulaði-jóladaga-
tölin frá afa og ömmu, og heitt súkku-
laði og kökur í Ásendanum hinn 12.
desember í tilefni afmælis afa var
gleðistund. Jólaboðið í stofunni var
fastur punktur í tilverunni til margra
ára, sem og jólaböllin hjá Lions-
klúbbnum hans sem hann ávallt bauð
allri fjölskyldunni í.
Sumrin voru ljúf í minningunni í
sumarbústaðnum við Laugarvatn og í
garðinum í Ásendanum var mörgum
stundum eytt við að taka upp kart-
öflur og slá grasið. Svo var hlaupið
inn til að horfa á teiknimyndir í glæ-
nýja vídeótækinu, sem hann afi
Maggi fékk með skipi að utan einn
fyrstur Íslendinga. Hann var ætíð
óhræddur við nýjungar, lærði fljótt á
gsm-síma og var fljótur að uppfæra í
nýjustu týpuna frá Volvo.
Við þáðum alltaf ísinn sem skorti
aldrei heima hjá afa og ömmu, en ekki
er hægt að segja það sama um rækj-
urnar í hlaupi og kavíar sem við sent-
umst oft eftir fyrir hann upp í búð.
Harðfiskinn, þá sérstaklega Sýslu-
mannskonfektið, var hann ætíð örlát-
ur á og gleymdi aldrei barnabörnun-
um sem bjuggu erlendis. Oftar en
ekki fékk maður heilu Hagkaupspok-
ana fulla af íslensku góðgæti og
páskaeggin, sem við fengum öll,
smökkuðust vel.
Afi hafði gaman af tónlist, lagið
Litla flugan eftir Fúsa vin hans á sér
sérstakan stað í huga okkar allra og
Fats Waller og Chopin hljómuðu oft í
stofunni. Drudd, drudd, drudd
glumdi svo þegar hann spilaði með
fingrum sínum og gullhringjum á
borðplötuna.
Við munum eftir afa smekkvísum
með slaufu um háls, Lionsmerki í
barminum og sígildan Old Spice-ilm
inni á skrifstofunni í Ásendanum, oft-
ar en ekki á kafi við að spila á reikni-
vélina eða flokka frímerki eða forna
mynt. Í skyrtuvasanum geymdi hann
litlu hvítu minnismiðana til að tryggja
að ekkert gleymdist eða yrði út und-
an. Ætíð pottþéttur og trausts verð-
ur.
Afi Maggi fór ekki í grafgötur með
stolt sitt af okkur barnabörnunum,
nafna sínum og gullsmiðunum tveim-
ur sem hann sagði að væru að upp-
fylla drauma sína. Hann hvatti okkur
ávallt áfram og var okkur til halds og
trausts.
Afi Maggi sagðist ætíð vera ríkur
maður því hann ætti svo góða fjöl-
skyldu. Við vorum svo sannarlega
einnig rík að eiga svona góðan afa.
Hann afi okkar var höfðingi og
sannur heiðursmaður. Í minningu
hans: Áfram ÍR! Barnabörnin
Magnús Eðvald, Eva Hrönn
og Unnur Eir.
Elsku afi minn, mér finnst svo
skrýtið að þú skulir vera búinn að
kveðja okkur, ég einfaldlega trúi því
ekki.
Þú varst svo góður maður og mér
þótti svo vænt um þig. Ég á eftir að
sakna þín óendalega mikið. Síðustu
daga hef ég fátt annað gert en að rifja
upp allar gömlu og góðu minningarn-
ar sem ég hef átt með þér í gegnum
tíðina og heyri smitandi hláturinn
þinn hljóma inni í höfðinu á mér og
brosi með sjálfri mér.
Þetta eru svo margar minningar
sem streyma, ég get aldrei gleymt
listanum þínum sem þú geymdir í
brjóstvasanum, þú varst svo skipu-
lagður og engu mátti gleyma, þú
mundir líka alltaf allt! Ég á líka alltaf
eftir að muna eftir stafnum og pull-
unni sem þú fórst með um allt í seinni
tíð og stundirnar þegar þú komst nið-
ur í Meba um jólin þegar við vorum að
vinna, bara til að segja hæ og fylgjast
með, þess á ég eftir að sakna.
Ég man eftir að vera í pössun hjá
ykkur ömmu, þegar ég var lítil, skot-
tast um bæinn með þér, fara í bank-
ann, niður í Meba og út um hvippinn
og hvappinn og svo endaði dagurinn á
því að fá sér eina skál af ís! Ég gleymi
aldrei ísnum, ein skál af ís á kvöldin,
það er bara hollt varstu vanur að
segja. Þegar ég heyrði að þú værir
farinn frá okkur þá fór ég strax og
fékk mér ís.
Því gleymi ég líka seint að alltaf á
aðfangadag komstu með rækjur og
harðfisk handa honum Óliver mínum.
Kötturinn varð líka að fá jólamat, það
var ekki hægt að una því að hann lenti
í jólakettinum! Þú passaðir líka alltaf
vel upp á það að ég væri ekki harð-
fiskslaus hérna úti í „Dronningens
by“ eins og þú varst vanur að segja og
sagðir svo fallega við mig þegar ég
kom um jólin og kvaddi þig á spít-
alanum, daginn sem ég fór aftur út til
Kaupmannahafnar. Ég man hversu
stoltur þú varst þegar þú byrjaðir að
keyra aftur, hringdir heim og baðst
alla um að koma út, svo keyrðirðu og
lagðir rosa fínt upp í stæðið. Líka
hversu stoltur þú varst þegar ég átti
að skrifa ritgerð um áhugaverða
manneskju þegar ég var í Kvennó og
ég valdi að skrifa um þig. Þá ritgerð á
ég eftir að varðveita að eilífu, hún er
svo góð minning um stundina sem ég
eyddi með þér þegar þú sagðir mér
frá ævi þinni. Ég get aldrei gleymt
hversu góðhjartaður maður þú varst
og hvað þú vildir gera allt fyrir mann
og hjálpa manni á allan þann hátt sem
þú gast. Þú varst líka alltaf svo góður
við ömmu og fann maður alltaf fyrir
allri þeirri ást sem ríkti á milli ykkar.
Tattóið á handleggnum á þér var
sönnun þess.
Ég á aldrei eftir að gleyma þessum
og öllum hinum minningunum og
geymi þær djúpt í hjarta mínu þar
sem ég get leitað þeirra þegar mér
líður illa. Ég á alltaf eftir að muna það
sem þú sagðir við mig síðast þegar ég
kvaddi þig – Áfram ÍR! Ég kveð þig
með trega, elsku afi minn, hvíl í friði.
Hildur Hlín Jónsdóttir.
Elsku langafi minn, þótt það sé erf-
itt að takast á við ferð þína yfir í
næsta ævintýri, þá líður mér vel að
vita að þér líður betur. Því það er það
sem þú átt svo sannarlega skilið. Allt-
af, frá því að ég man eftir mér, hef ég
litið upp til þín. Ég á bara góðar og
skemmtilegar minningar bæði um þig
og með þér, þú leyfðir mér að finna
hvað þér þótti vænt um mig.
Þú varst mér svo góður. Hjarta-
hlýr, skemmtilegur, góður, hamingju-
samur og örlátur.
Það var hann afi minn.
Þín
Alexandra Björk.
Magnús E. Baldvinsson
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Eðvald Baldvins-
son bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga. Höfundar eru:
Axel Eiríksson, formaður Úr-
smiðafélags Íslands, Jón Eyjólfur
Jónsson, Unnur Ýr, Ingibjörg,
Hrefna, Þórunn og fjölskyldur,
Kristín Ösp Jónsdóttir, Ýmir og
Steinunn, Jóhanna og Halldór.