Morgunblaðið - 19.05.2008, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 19. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Bein-teinsson fæddist
í Reykjavík 8. októ-
ber 1911. Hann
andaðist 2. maí
2008 á Droplaug-
arstöðum í Reykja-
vík. Foreldrar
Ólafs voru þau
Beinteinn Thorla-
cius Bjarnason,
fæddur í Kálfa-
tjarnarsókn, Gull.
26.2. 1884 d. 7.12.
1917 og Ingibjörg
Ólafsdóttir, f. í
Reykjavík 5.11.1884, d. 28.11.
1974. Auk Ólafs átt þau Ingibjörg
og Beinteinn dæturnar Sigríði, f.
1913 og lifir bróður sinn og Guð-
rúnu, f. 1915, látin 1999. Ólafur
kvæntist 7.4. 1945 Sigurveigu
Hjaltested óperusöngkonu, f.
10.6. 1923 og bjuggu þau fyrstu
árin í Fagranesi við Elliðavatn
Kópavogi. Árið 1959 fluttu þau til
Reykjavíkur og áttu heimili þar
upp frá því, síðast í Hvassaleiti
58. Undanfarið rúmt ár hafa þau
dvalist á Droplaugarstöðum þar
sem Ólafur naut góðs atlætis þar
til yfir lauk. Þeim hjónum Ólafi
Beinteinssyni og Sigurveigu
Hjaltested varð fjögurra barna
auðið en þau eru:1) Lárus, f. 7.9.
aðeins Soffía, f. 1911, eftirlifandi.
Eftir að Ólafur upp úr fermingu
flutti aftur til Ingibjargar móður
sinnar og systra í Reykjavík vann
hann ýmis störf tengd verslun og
þjónustu og verslunarstörf urðu
hans aðalstarf til margra ára en
síðustu starfsárin vann Ólafur við
útfararþjónustu í Fossvogskap-
ellu og naut sín vel þar. Ólafur
Beinteinsson var félagi í Odd-
fellowreglunni og annaðist til
margra ára orgelleik í stúku
sinni Þorkeli Mána. Tónlistin var
líka ríkur þáttur í lífi hans alla
tíð. Þeir uppeldisbræður Svein-
björn Þorsteinsson og hann voru
meðal þeirra fyrstu hérlendis
sem upp úr 1930 og fram yfir lýð-
veldisárið 1944 ferðuðust um með
gítara og sungu vinsæl lög þeirra
tíma. Ólafur var einnig meðlimur
í ýmsum sönghópum eins og t.d.
Blástakkatríóinu og Kling klang
og söng á árunum 1958–́60 með
Tryggva Tryggvasyni og félögum
í Ríkisútvarpinu. Ólafur var stoð
og stytta eiginkonu sinnar Sig-
urveigar Hjaltested við upphaf
farsæls óperusöngferils hennar
og studdi hana með ráðum og dáð
í tónlistinni alla tíð. Ólafur Bein-
teinsson lifði langa og heilla-
drjúga ævi, sem hann var almætt-
inu þakklátur fyrir.
Útför Ólafs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, mánudaginn 19.
maí, kl. 13.
1945, maki Kristín
Jónsdóttir, f. 1958.
2) Ólafur Beinteinn,
f. 23.9. 1946, maki
Dagný Elíasdóttir, f.
1949. 3) Emilía, f.
5.6. 1948, maki
Bjarni Bjarnason, f.
1948. 4) Ingibjörg, f.
24.5. 1952, var gift
Hrafni Þórðarsyni, f.
1953. Barnabörn
Ólafs heitins og Sig-
urveigar eru 13 og
barnabarnabörnin
16. Fyrstu sex ár æv-
innar ólst Ólafur upp í Reykjavík
hjá foreldrum sínum en þá féll
Beinteinn faðir hans frá langt um
aldur fram. Ólafi var þá komið í
fóstur að Hurðarbaki í Reykholts-
dal til heiðurshjónanna Þorsteins
Bjarnasonar og Guðrúnar Svein-
bjarnardóttur sem reyndist hon-
um sem besta móðir. Börn þeirra
Hurðarbakshjóna, Borghildur,
Soffía, Bjarni og Sveinbjörn, urðu
sem hans önnur systkini. Er
óhætt að segja, að úr því sem
komið var hafi Ólafur ekki getað
öðlast betra æskuheimili, og
órofa tryggðarband hefur alla tíð
haldist milli fjölskyldu hans og
Hurðarbaksfólksins en af
fóstursystkinunum þaðan er nú
Hjartkæri eiginmaður og faðir
okkar. Að leiðarlokum viljum við
þakka þér samverustundirnar á
langri og góðri ævi. Þú varst vak-
andi og sofandi yfir velferð okkar
alla tíð og alltaf reiðubúinn til þess
að rétta okkur hjálparhönd, ef á
þurfti að halda. Það fengu líka afa-
börnin og langafabörnin að reyna.
Þú varst yndislegur við okkur öll.
Allt það góða sem þú innrættir okk-
ur og hjartahlýjan sem þú hafðir að
geyma hefur reynst okkur gott
veganesti.
Þú varst góður og ástríkur eig-
inmaður í löngu farsælu hjónabandi
og stundirnar okkar saman ekki síst
á æskuheimilinu í Fagranesi við El-
liðavatn eru geymdar í minningunni
og afmælisljóðinu sem ort var um
þig.
Hvar fannstu föður betri
en Fagranesi í.
Já okkar æskusetri,
við aldrei gleymum því.
Hann okkur bar á háhest
og hélt í litla hönd.
Og brosmildur hann kunni best
að byggja fögur lönd.
Að kvöldkoddunum okkar
þú komst með Drottins bæn.
Þá horfðu litlir hnokkar
í augu hrein og væn.
Við sofnuðum og svifum
um sæludraumasveit.
Frá þínum góðu hughrifum
í hamingjunnar reit.
(Ól.B. Ól.)
Við kveðjum þig með söknuði í
þeirri trú að þú njótir hvíldar og
friðar.
Eiginkona Sigurveig Hjaltested
og börnin, Lárus, Ólafur, Em-
ilía og Ingibjörg.
Kæri tengdapabbi.
Það eru ekkert nema hlýjar og
góðar minningar sem koma upp í
hugann þegar ég lít yfir þau rúm-
lega 40 ár sem liðin eru frá fyrstu
kynnum okkar. Ég var sjálfsagt
eins og margar ungar stúlkur eft-
irvæntingarfull þegar sonur þinn,
Ólafur, kynnti mig fyrir þér og
tengdamömmu. Þið tókuð mér strax
opnum örmum og alltaf reyndist þú
mér einstaklega vel. Við áttum líka
ýmislegt sameiginlegt og náðum því
vel saman. Ég hafði alist upp við
söng á mínu æskuheimili og fann
strax og ég heyrði þig spila á gít-
arinn og syngja hversu mikill yf-
irburðamaður þú varst í tónlistinni.
Það var líka sérstök upplifun fyrir
mitt fólk að fá slíkan söngfugl í fjöl-
skylduboðin að ég tali nú ekki um
það, þegar þið tengdamamma slóg-
uð á létta strengi saman og sunguð
Víólettu eða önnur góð lög raddað
og oftar en ekki með þínum útsetn-
ingum og tilheyrandi látbragði. Með
árunum varð vinátta okkar dýpri og
innilegri og aldrei kom ég til þín á
Droplaugarstaði án þess, að þú
segðir eitthvað hlýlegt og fallegt við
mig.
Það er eftirsjá að öðlingi eins og
þér en svona er lífið og tilveran og
auðveldara að sætta sig við orðinn
hlut þegar maður getur yljað sér við
kærar minningar. Ég kveð þig með
þakklæti í hjarta elsku tengdapabbi
minn. Megir þú hvíla í friði.
Þín tengdadóttir,
Dagný Elíasdóttir.
Það er með söknuði að ég kveð
tengdaföður minn, en jafnframt létti
að hann fékk að fara án þess að
þjást lengi enda alltaf verið hraust-
ur bæði á sál og líkama. Fyrir mér
hefur hann alltaf verið einstakur
maður sem heiður var að fá að
kynnast og ánægja að umgangast.
Hann var þannig af manni gerður
að það var sjálfgefið að þykja vænt
um hann. Ljúfmenni, hlýr, kurteis,
umhyggjusamur, hógvær en jafn-
framt hrókur alls fagnaðar, barn-
góður, skapgóður, samviskusamur
og duglegur til vinnu.
Ólafur gekk ekki menntaveginn,
fékk ekki tækifæri til þess að ganga
í skóla. Heimilisaðstæður leyfðu það
ekki eins og algengt var á þeim
tíma. Hans skóli var skóli lífsins.
Móðir hans, þá ekkja, þurfti af illri
nauðsyn að senda hann sem barn að
Hurðarbaki í Reykholtsdal. Þar
naut hann góðrar umönnunar hjá
frændfólki sínu þar til um fermingu
að hann flutti aftur til móður sinnar.
Hann vandist því ungur að þurfa að
hafa fyrir hlutunum. Var sendill á
unglingsárum en vann síðan stærsta
hluta starfsævi sinnar við verslun-
arstörf þar sem þjónustulund hans,
fáguð framkoma og gott skap kom
sér vel. Hann var alls staðar vel lið-
inn af viðskiptavinum, samstarfs-
mönnum og vinnuveitendum. Hann
lauk starfsferli sínum 74 ára gamall
sem starfsmaður útfaraþjónustu
Kirkjugarða Reykjavíkur þar sem
virðuleiki hans fékk að njóta sín.
Fjölskyldan var honum allt. Hann
var eiginkonu sinni stoð og stytta á
hennar glæsilega söngferli. Fagra-
nes á Vatnsenda var þeirra griða-
staður. Ólafur byggði húsið að
miklu leyti sjálfur með hjálp góðra
manna. Þar ólust börn Ólafs og Sig-
urveigar upp. Þegar fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur varð Fagra-
nesið þeirra sumarbústaður. Ólafi
leið aldrei betur en í vinnugalla sín-
um í Fagranesi. Ólafur var fyrst og
fremst góður eiginmaður, fjöl-
skyldufaðir og afi. Hann gaf sér
alltaf tíma til að sinna barnabörnum
sínum sem dýrkuðu hann. Lék við
þau, söng fyrir þau og skemmti
þeim á sinn sérstaka hátt.
Tónlistin var honum í blóð borin.
Hann lék á gítar og píanó af fingr-
um fram. Kunni fjöldann allan af
lögum og textum. Var í vinsælum
sönghópum, kom opinberlega fram
og tónar hans og rödd fengu að
njóta sín á öldum ljósvakans. Það
var oft glatt á hjalla á heimili
tengdaforeldra minna þar sem
söngurinn réð ríkjum. Það eru
ógleymanlegar stundir.
Ólafur er einn mætasti maður
sem ég hef þekkt. Manngerð eins og
hann er ekki á hverju strái. Fáguð
framkoma, umburðarlyndi, tillit-
semi og jafnaðargeð en þó ekki
skapleysi. Hann var sjentilmaður
sem gaf mikið af sér.
Ég vil kveðja tengdaföður minn
með eftirfarandi erindi sem er í
hans anda.
Þurrkaðu kinnar þess sem grætur,
þvoðu kaun hins særða manns,
sendu inn í sérhvert hjarta
sólargeisla kærleikans.
(Höfundur ókunnur.)
Guð styrki Sigurveigu tengda-
móður mína og fjölskyldu.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Bjarni Bjarnason.
Elsku hjartans afi minn. Það er
komið að kveðjustund, og söknuður-
inn er mikill. Það er svo sárt að
kveðja þig í hinsta sinn en ég veit að
þú ert nú á fögrum stað og floginn á
vit nýrra og spennandi ævintýra.
Það var ansi erfitt að sjá þig bund-
inn í hjólastól síðustu ævidagana,
manninn sem áður var hlaupandi út
um allar trissur. En þú varst samt
alltaf svo glaður og jákvæður og
slóst á létta strengi, eins og þér ein-
um var lagið. Það var alltaf einstök
gleði og ánægja að vera í kringum
þig og heimsækja þig og ömmu. Þú
gafst þér alltaf svo góðan tíma fyrir
okkur barnabörnin þín. Spilaðir við
okkur á spil eða lékst á píanóið og
söngst eða bara spjallaðir. Þú varst
einstaklega barngóður og þolinmóð-
ur maður og leystir öll mál af ein-
stakri yfirvegun, ró og skynsemi.
Minningarnar úr Fagranesinu
eru líka góðar og margar. Það voru
ófá partíin þar sem þú dróst upp
gítarinn og spilaðir og söngst með
henni ömmu. Þið voruð svo yndisleg
saman, syngjandi glöð og kát, svíf-
andi um í draumaheimi. Þetta eru
ógleymanlegar stundir. Það er líka
ómetanlegt hvað þið amma studduð
mig alltaf vel í mínu tónlistarnámi
og söngferli. Þið stóðuð alltaf þétt
við bakið á mér, hvöttuð mig áfram
með ráð og dáð og voruð mætt
fremst í flokki þegar ég var að troða
upp. Betri ömmu og afa er ekki
hægt að hugsa sér.
Ég er mjög þakklát fyrir stund-
irnar sem við áttum saman elsku afi
minn á Droplaugarstöðum, en þar
eyddirðu síðustu mánuðum ævi
þinnar. Ég reyndi að heimsækja þig
eins oft og ég gat og þú varst alltaf
svo ánægður að sjá mig. Þú mundir
alltaf eftir Ingibjörgu Aldísi söng-
stjörnunni þinni, og spurðir alltaf
hvernig gengi nú í Þýskalandi.
Stundum sátum við og spiluðum og
stundum sungum við saman með
pabba við píanóið. Þá voru ófáar
gleðistundir er við sátum úti í garði
og nutum veðurblíðunnar í ró og
næði.
Ég er líka mjög þakklát fyrir að
hafa getað kvatt þig vel síðasta
kvöldið þitt. Það var af þér dregið
en þú horfðir samt beint í augu mín,
og þekktir mig svo vel og greini-
lega.Við Elías bróðir sátum hjá þér
fyrir stuttu og héldum að þú værir
sofandi. En þú heyrðir greinilega
allt og sagðir skyndilega: „Mann-
gerðirnar eru misjafnar“.Og það er
hárrétt. Þú komst svo oft með svona
eina góða setningu sem hitti beint í
mark. Þetta kvöld var hugsunin svo
skýr hjá þér og þú þekktir okkur
Elías, spurðir frétta og spjallaðir
við okkur. Við Elías töluðum svo um
það hvað það var gott að hitta svona
vel á þig, því þú varst alveg vakandi
og með skýra hugsun. Já afi minn,
manngerðirnar eru misjafnar og þú
sjálfur gull af manni. Þú varst ein-
stakur maður, mikill gleðigjafi og
sáttur við lífið og tilveruna enda bú-
inn að lifa langa og farsæla ævi.
Ég kveð þig með miklum söknuði,
en ég veit að þú ert nú á góðum
stað, frjáls eins og fuglinn fljúgandi.
Ég mun syngja fyrir þig í hinsta
sinn á mánudaginn, og ég veit að þú
átt eftir að fylgjast vel með og
hlusta með bros á vör. Bless, bless,
elsku afi minn, sofðu rótt.
Þín sonardóttir,
Ingibjörg Aldís Ólafsdóttir.
Afi var alltaf ungur í anda. Það
var því mjög erfitt að horfa á hann
þegar honum fór að hraka síðustu
ár. En undir lokin var óskin heitust
að hann fengi hvíldina og því eru til-
finningar manns blendnar af sorg,
söknuði og gleði. Hann var tilbúinn
að fara yfir móðuna miklu og skildi
sáttur við lífið.
Afi Óli var eins og afar eiga að
vera. Hann var fullur af lífi og fjöri
og vildi allt fyrir okkur krakkana
gera. Hann spilaði á spil við okkur,
fór með okkur í ísbíltúr, tók lagið
með okkur þar sem hann söng af
mikilli innlifun og spilaði undir á
gítar eða píanó, gantaðist og lék við
okkur. Hann fagnaði manni alltaf
þegar maður kom í heimsókn. Það
var ýmist kallað: „Nei, er þetta ekki
Ollastroll“ eða sungið: „Ólafía hvar
er Vigga“ og átti ég þá að svara:
„Hún fór upp í sveit að elta gamla
geit.“ Þessu fylgdi svo þéttingsfast
handaband og koss. Ég hafði mjög
gaman af því þegar afi kastaði á mig
fyrriparti og vildi að ég botnaði. Það
var sama hve kjánalegur minn botn
var, hann hrósaði mér alltaf og hafði
gaman af kveðskap okkar.
Fagranes var paradís fyrir
krakka. Þar var hægt að gera fullt
af skemmtilegum hlutum eins og
veiða, tína ber og fara á skauta. Mér
er ofarlega í huga þegar afi fór með
okkur krakkana á skíðasleða á vet-
urna. Hann þeyttist með okkur af
fullum krafti um Elliðavatn án þess
að blása úr nös, þá á áttræðisaldri.
Oft þegar maður kom í Fagranesið
stóð afi úti á túni og sló með orfi og
ljá og það var ekki lítið landsvæðið
sem hann sló og rakaði. Þetta gerði
hann þegar hann var vel við aldur
og honum fannst þetta sko ekki
mikið mál.
Þegar afi gaf okkur krökkunum
að borða fengum við oftast sérrétt-
inn hans, sem var samloka. Hún
samanstóð af tvennslags brauð-
sneiðum, ýmist rúgbrauði, fransk-
brauði eða maltbrauði, fór eftir því
hvað var til. Á milli var svo sett
smjör og hnausþykk ostsneið. Með
þessu fylgdi svo bolli af heitu vatni
með mjólk og sykri. Ekki var verra
þegar maður fékk svo að dýfa syk-
urmola ofan í kaffið hans eða einn
„hóstabrjóstsykur“, sem var Opal
hálsbrjóstsykur, í eftirrétt.
Ég kveð þig elsku afi minn með
ást og söknuði og vil þakka þér fyrir
að vera besti afi sem hægt er að
eiga. Ég læt í lokin fylgja erindi úr
lagi sem þú söngst svo oft. Ég vona
að þú takir undir með mér af sömu
gleði og innlifun og þú gerðir alltaf.
Það var einu sinni kerling og hún hét Pál-
ína,
Pálína–na–na, Pála–Pála–Pálína.
Það eina sem hún átti var saumamaskína,
maskína–na–na, sauma–saumamaskína.
(Höfundar: Gunnar Ásgeirsson og Sveinn
Björnsson)
Ólafía Bjarnadóttir.
Þá hefur hann afi minn kvatt
þessa jarðvist, sáttur við Guð og
menn. Afi var trúaður maður, sem
trúði á sitt himnaríki, og kveið því
ekki brottför. Hann náði þeim háa
aldri að verða 96 ára og var því
löngu reiðubúinn að kveðja.
Ég á margar góðar minningar um
afa minn. Hann var ljúfur og góður
afi, sem kunni að gera ævintýri úr
hversdagslegum hlutum. Þannig
urðu trjálundirnir á Klambratúni að
ævintýraskógum, hver steinn varð
að álfasteini og vatnstankarnir í
Öskjuhlíð urðu hýbýli dverga. Þeg-
ar afi fór með okkur barnabörnin í
göngutúra var ávallt heilsað upp á
stytturnar á Klambratúni og þar
var styttan af Einari Ben. í sérstöku
uppáhaldi. Afi gat hlegið sig mátt-
lausan yfir teiknimyndum af
Tomma og Jenna og svo var erfitt
að fá hann til að lesa Andrésblöðin,
því hann grét svo af hlátri að lítið
varð um lestur. Á kvöldin var auð-
velt að fara að hátta, ef von var á
frumsömdum sögum frá afa. Þær
snerust um tvo ánamaðka, sem
lentu alltaf í þvílíkum svaðilförum,
en komust samt að lokum heim til
mömmu sinnar, heilir á húfi. Eftir
söguna fórum við síðan alltaf með
bænir. Afi minn var mikill söng-
maður. Hann var því gjarnan mætt-
ur með gítarinn í barnaafmælin og
spilaði ýmsar barnavísur með leik-
rænum tilþrifum. Þannig varð tófan
á grjóti farin að urra og mamma
hans Gutta grét fögrum tárum. Það
var ekki til það barn sem ekki
hreifst af honum afa mínum.
Fagranes á Vatnsenda skipar
stóran sess í minningum um hann
afa minn. Fagranesið hafði afi
byggt sjálfur og eyddi mörgum
stundum í að dytta að húsinu sínu.
Það var verk sem afi var fús að
vinna. Þá var hann jafnan klæddur í
vinnugallann og yfirleitt með hatt-
inn á höfðinu. Í fyrstu var Fagra-
nesið heimili fjölskyldunnar, en síð-
ar varð þetta athvarf okkar allra,
jafnt á sumrum sem vetrum. Þetta
var alger paradís fyrir börn, enda
alltaf nóg að gera í afasveit. Lóðin í
kringum húsið var uppspretta enda-
lausra leikja og ekki var verra ef afi
fékkst til að kalla á hundana sem
bjuggu á Vatnsenda. Á kvöldin var
síðan setið í eldhúsinu og borðaðar
afasamlokur með osti og drukkið
heitt vatn með mjólk og sykri.
Þannig gæti ég haldið lengi
áfram. En í dag kveð ég hann afa
minn. Ég tel réttast að kveðja hann
á sama hátt og hann sendi mig í
svefninn á kvöldin, með þessari litlu
bæn.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Höf: Sveinbjörn Egilsson.)
Hvíl í friði elsku afi.
Sigurveig Hjaltested.
Mér er það mjög ljúft að minnast
fyrrverandi tengdaföður míns Ólafs
Beinteinssonar. Okkar fyrstu kynni
voru þegar leiðir okkar Lárusar
sonar hans og Sigurveigar Hjalte-
sted lágu saman.
Ólafur nafni hans og fyrsta
barnabarn fæddist 1965. Þá geislaði
af Óla og Veigu og þau dekruðu við
hann á allan hátt.
Við ferðuðumst saman, t.d. til
Ólafur Beinteinsson