Nýtt kvennablað - 01.10.1942, Blaðsíða 8

4
NTTT KVENNABLAÐ
Ragnheiður
Ouðjónsdóttir
málleysingjakennari.
I>að er orðin t’öst siðvenja hér á landi, að
minnast látinna manna i blöðum og' tímaritum.
Má segja, að varla lvomi lit dagblað, svo að í
|)\í sé ekki einliver dánarminning. bir ekki
nema gott eitl uin það að segja, þó að fólk vil.ji
halda á lofti minningu vina og lástvina, enda
liefir æltraekni verið ein af höfuðdyggðum Is-
Jendinga frá fornu fari.
Þó ]>er það stundum við, að þeir, sem liafa
ef til vill markað dýpri spor en aðrir í sandinn
á ströndinni hér í heimi liverfulleikans, liggja
óbættir hjá garði, og jjeirra er að engu getið
í blöðum eða tímarilum. Þannig er það enn sem
komið er með ])á merku konu, er mig Jangar
að minnasl hér i blaðinu með nokkrum orð-
um.
Ragnheiður Guðjónsdótlii' var fædd að
Dvergasteini í N.-Múlasýsiu 22. júlí 1K72. Voi u
foreldrar hennar Guðjón Hálfdanarson presl-
ur, bróðir Helga Hálfdanarsonar Iektors, en
móðir hennar var Sigriður Stefánsdóttir Step-
liensen. Var Ragnheiður sál. því ættgöfug í
báðar ættir og ldaut ágætl uppeldi. enda ininnt-
ist hún jafnan foreldra sinna með mikilli ást
og virðingu. Síra Guðjón varð síðar prestur
að Bergþórslivph og víðar, en dó þegar Ragn-
heiður var 11 vetra gömul. Kflir það dvaldist
bVm i uppvexti með bróður sinum sira Hálfdani
Guðjónssyni, er siðast var preslur á Sauðár-
króki og vigslubiskup á Hólum. Varð hann
benni því hvortlveggja í senn, bróðir og fóstur-
faðir, og unni hiin lionuin og mat liann um-
fram alla menn aðra, og systur sínar elskaði
bún svo að óvenjulegt má teljast.
Ragnheiður gekk ung í kvennaskótann á
Ylri-Ev, og nokkru síðar sigldi hún til Dan-
merkur lil þess að nema bjúkrunarfræði. \'íir
Jiún þar eilt ár við nám á Diakonissastofnun í
Kaupmannahöfn. Mun ]>að tiafa verið fremur
fátitt í þá daga, að heldri manna dætur tækju
sér slíkt fyrir liendur. En hugur Ragnheiðar
slóð snemma lil ]>ess, að verða öðrum að sem
mestu liði, og þá einkum þeim, er bágstaddir
voru á einhverja lund.
Eftir utanförina gerðist Ragnheiður hjúkr-
unarkona við spítalann á Akureyri, undir stjörn
Guðm. Hannessonar prófessors. En vegiia
heilsubrests varð hún brátt að láta af hjúkrun-
arstarfinu, sem hún unni þó alla ævi.
En um aldmótin 1900 liefst aðalstarf Ragn-
heiðar. Þá fer hún til náms suður að Stóra
Hrauni í Árnessýslu, til frænda síns síra Ólafs
Helgasonar, í þeim tilgangi að gerast málleys-
ingjakennari. Það starf stundaði hún síðan i
fullan aldarfjórðung, fyrst á Stóra-Hrauni og
siðan hér i Reykjavik, eftir að skólinn fluttist
liingað. — Og þetta erfiða og vandasama starf
rækti hún með þeirri ahið og kostgæfni. sem
kraftar hennar frekast leyfðu — og jafnvel
oft um orku fram, því að aldrei gekk hún heil
til skógar, eftir að hún lét af hjúkrunai*starfinu.
Hún unni mállausu börnunum eins og hún
væri móðir eða systir Jieirra, hjúkraði þeim, er
þau voru veik, fræddi þau og lét sér annt um
þau i einu og öllu og reyndi að innræta þeiir.
guðsótta og góða siðu, ]>ví að hún var trúkona
mikil „trúarhetja“, eins og presturinn, sem
jarðsöng lnma, komst að orði. Árið 1911 fór
Ragnheiður í annað sinn til úllanda og aflaði
sér meiri þekkingar í málleysingjakennslu.
Eg kynntist Ragnheiði fyrst, þegar eg var 17
ára gömul. Skaut hún vfir mig skjólshúsi, þeg-
ar eg kom fyrst hingað til Reykjavikur, til þess
að reyna að afla mér menntunar, févana og
vinalaus. Átli eg heimili hjá henni ])á tvo velur,
er eg gekk i kvennaskólann liér. (En móðir mín
og Ragnheiður voru skólasystur frá Ytri-Ey).
Bilaði vinátta okkar Ragnheiðar aldrei síðan.
og þótti mér vænna um hana en flestar aðrar
manneskjur vandalausar.
Ragnheiður Guðjónsdótlir var á marga lund
óvenjuleg kona. Hún var glaðlynd og fjörug,
svo að oftast var glatl á hjallá umhverfis liana.
Ilún flutti hvarvetna með sér birtu og yl og var
þvi víða aufúsugestur — og ávalll vinur æsk-
unnar. Hi'm gerði miklar kröfur lil sjálfrar sín,
en var sjálf nægjusöm.
Árið 1928 hætti Ragnheiður slörfum við Mál-
leysingjaskólann fvrir vanheilsu sakir. Dvald-
isl hún eflir það mest á Sauðárkróki með svsl
kinum og ættlolki. kenndi litlum hörnum í
þorpinu, liafði á bendi kennslu við sunnudaga-
skóla og revndi sem fyrr að láta sem mest gott