Morgunblaðið - 28.02.1915, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
5
Sóðir andar, líta eftir og lagfæra eftir
eztu föngum. Þó er þetta ekki
nema lítið brot af pllum þeim sár-
Utö °R harmkvælum. sem eru inn-
anborös.
í sárasölunum.
^etta skip var eingöngu ætlað til
skemtiferða. Hefir þvi ekkert verið
t'lsparað að gera það sem bezt úr
§arði. En öll hin skrautlegu her-
kergt á fyrsta og öðru farrými eru
nu einnig sjúkrastofur. Þar er særð-
nir> liðsforingjum raðað niður eins
Þ^tt og verða má. Þó er hvergi svo
f’föngt, að ekki sé hægt að ná til
kv'ers einasta sjúklings.
Lað mætti ætla, að þar sem svo
®argir særðir menn eru samankomn-
lr °g svo mikið af umbúðum og
toeðulum og plástrum, væri óvið-
feldin lykt. En hvar sem komið er,
er ioftið eins hreint og á efsta þil-
fari.
Læknarnir, sem á skip - u eru,
kafa nóg ag gera. Reykingaher-
kergin á efsta þilfari hafa verið gerð
að lækningastofum. Á efsta þilfari
eru einnig geymsluklefar Rauða
krossins. Þar eru þær gjafir, sem
^laginu berast, geymdar. Þar eru
venjulega birgðir af allskonar fatnaði,
°8 er þeim útbýtt þaðan eftir þörf-
Uln. Auk þess er þar mikið af
Vludlingum, ef til vill meira en góðu
hófi gegnir frá heilbrigðislegu sjón-
aftniði. En yfirlæknirinn á skipinu
fylgir þeirri reglu, að !áta fiest eftir
sluklingunum sem lina má þrautir
Þeirra, enda hafa ekki nema tveii
háið á leiðinni af öllum þeim þús-
Undum særðra manna, sem skipið
hefir flutt*.
Einu sinni kveðst fréttaritarinn
hafa verið snemma á ferli, þvi að
hann hafi frétt, að von væri á járn-
h^autarlest, sem hlaðin væri þýzkum
hugum, er fara áttu til Englands.
*Qg þar sem eg hafði enn sem
°uaið var ekki séð nema fáeina
Sítiða Þjóðverja, var engin furða þó
mér væri forvitni á að sjá stóran
hóp af óvinunum. Fyrir flestum af
oss eru þeir ekki nema nafnið tómt.
Við höfðum sjúkravagn með okkur
til þess að geta hjálpað ef særðir
menn kynnu líka að vera á lest-
inni; en til þess kom ekki.
Við fórum fram hjá mörgum lest-
um, sem hurfu út í móðuna, þang-
að til við fundum lestina sem við
vorum að leita að. Hún var sjált-
sagt fjórðungur mílu á lengd, ein-
tómir gripavagnar og vöiuflutninga-
vagnar, samskonar og hinir særðu
menn voru fluttir á.
Fáir af borgurum bæjarins voru
viðstaddir þegar lestin kom, því að
þetta var svo snemma morguns. Fá-
einir járnbrautarverkamenn, sem voru
að fara til vinnu sinnar, hrópuðu þó
til hinna þýzku hermanna, sem hrúg-
uðust út að gluggunum og horfðu
með forvitni á það sem fyrir augun
bar. Skömmu eftir að lestin nam
staðar, voru vagnarnir opnaðir og
föngunum lofað að fara út og rétta
sig úr kútnum.
Þungbúnir Þjóðverjar.
Hermennirnir, þótt heilir séu og
hraustir, líta alt annað en vel út,
eftir að hafa þvælst í þrengslum í
þrjá daga í gripavögnum. Mér virt-
ist sjá meira á einkennisbúningi
þeirra en Breta. Hann er næsta
fagur á að líta og gengur vel í aug-
un þegar hann er hreinn og strok-
inn. En hann var alt annað en glæsi-
legur á þessum föngum, moldugur
og auri drifinn úr skotgröfunum og
þakinn hálmi og strái úr vögnunum.
Liðsforingjarnir litu litlu betur út.
En alíir hrestust í bragði þegar við
heilsuðum þeim og skiftum á milli
þeirra vindlingum sem við höfðum
með okkur. Við gerðum það meðal
annars til þess að sýna þeim að Eng-
lendingar skipa ekki herteknum
mönnum á bekk með glæpamönn-
um.
Eg notaði þær fáu mínútur sem
hópnum' var leyft að standa þarna,
til þess að tala við suma liðsforingj-
ana. Flestir þeirra töluðu annað-
hvort ensku eða frönsku og sumir
bæði málin og töluðu þau ágætlega.
Mest þótti mér vert um að tala við
einn þeirra. Hann virtist veia há-
mentaður maður og bera lítil merki
þess blóðþorsta, sem sumir stéttar-
bræðra hans hafa kynt sig að. Þeg-
ar hann og félagar hans voru hand-
teknir, kvað hann þá hafa verið kró-
aða á milli franskra og enskra her-
fylkinga. Mér er sagt að þegar svo
er ástatt, sé engin vanvirða að gefast
upp. En hann vildi ekki gefa upp
vörnina nema msð því skilyrði, að
þeir yrðu fangar Breta en ekki Frakka.
Þegar eg spurði hann hvers vegna
hann hefði sett þau skilyrði, kvað
hann það hafa ver’ð vegna þess, að
hann væri sannfærður um, að Frakk-
ar færu illa með þá.
»Við hefðum fremur kosið að vera
skotnir níður sem refir þar sem við
stóðum. En öðru máli er að gegna
þar sem Bretar áttu í hlut«, sagði
hann.
Hann virðist hafa sömu skoðun
á Frökkum og Belgar hafa á Þjóð-
verjum — að þeir ættu litla vægð-
arvon sem féllu í hendur þeirra. Var
hann þó fáorður um það atriði. Þeg-
areg spurði hvort þeirhefðuorðiðfyrir
miklum hrakyrðum og háði þar sem
þeir staðnæmdust á leiðinni, þá ypti
hann öxlum og sagðist sem minst vilja
um þaðtala,viðþví yrði varla séð. Þeg-
ar báðir væru undir vopnum fyndu
þeir Htið til þess, en á hertekna menn
bitu orðin engu ósárar en byssu-
stingir.
»Hvernig heldurðu að ófriðnum
lykti ?« spurði eg.
Hann hristi höfuðið. »Eg vonast
til að oss auðnist að koma á þolan-
legum sættum, áður en vér höfum
beðið of mikið tjón«. Þess er vert
að geta, að Þjóðverjar hafa mjög verið
æstir gegn Bretum síðan þetta sam-
Það
er ekki að futða þótt ímyndun-
arafl þitt hafi leikið á þig. Auðvit-
eru það ofsjónir. Það getur ekk-
eiL annað verið 1
fyegnið lamdi mig í framan og
st°rrnurinn reif i kápuna mina og
nýkti. Eg skalf eins og hundur
sundi og var alveg holdvotur.
Vert átti eg að fara ? Eg þorði
kl að fara upp í herbergi mitt
a tur. þag gat skeg a5 eg sæj
lstuna aftur, og um leið og mér
datt
rifja.
Það i hug, fór mér kalt milli
, ^kki gat eg þó staðið úti á götu
j Þessu illviðri. Eg afréð því að
ra heim til Upokoew vinar mins
°8 sofa hjá honum. Þið munið öll
siðlr konum. Hann fyrirfór sér litlu
•j,ar- En þá átti hann heima hjá
pSckerepof kaupmanni á Mertoi
e^enlok (Dauðavegi).®
atllchidin þerraði kaldan svitann
etini sér og andvarpaði:
‘^inur minn var ekki heima.
e§ar eg Eafði gengið úr skugga
nm
, Það tók eg lykilinn, sem lá á
■^nn, opnaði hurðina og gekk
^' % fleigði rennblautri kápunni
11111 á gólfið, staulaðist að legu-
bekknum og lagðist þar. Það var
dimt inni og veinandi vindþytur
heyrðist í reykháfnum. Eg kveikti
á eldspýtu en varð ekki hughægra
að heldur. Aftur greip mig óum-
ræðileg skelfing. Eg rak upp ang-
istaróp og þaut út úr herberginu
eins og kólfi væri skotið. Því þar
sá eg hina sömu sjón og heima hjá
mér — líkkistu á rniðju gólfi.
Þessi kista var talsvert stærri en
sú, sem eg sá heima. Hún var kol-
svört og það gerði hana enn ægi-
legri í mínum augum. Hvernig stóð
á því að hún var komin hingað ?
Nú vissi eg glögt að eg hafði séð
ofsjónir, því það náði ekki nokkurri
átt að líkkistur væru hvar sem eg
kom. Það er taugaæsing — ímynd-
unarafl, sem hleypur með þig í gön-
ur, sagði eg við sjálfan mig. Það
er sama hvert þú ferð, þú sérð alls
staðar þessa voða sjón. Þú ert að
missa vitið — og það er létt að
gera sér grein fyrir orsökinni, ef
menn hugsa um andafundinn og
spádóm Spinoza.
Guð minn góður 1 Hvað á eg
að gera?
Mér fanst sem höfuð mitt ætlaði
að klofna og eg skalf og nötraði.
Regnið fossaði úr loftinu og storm-
urinn hiakti mig áfram húfulausan
og kápulausan. Hvorugt þorði eg
að sækja, því hræðslan hafði náð
svo ótakmörkuðu valdi yfir mér.
Til allrar hamingju mundi eg eft-
ir því að skamt þaðan átti annar
vinur minn heima, ungur læknir,
sem hét Pogostof. Hann hafði ver-
ið á andafundinum þarna um kvöld-
ið. Eg flýtti mér þangað og vænti
þess að þar mundi mér sjatna hræðsl-
an og hugaræsingin.
Hann átti beima uppi á sjötta
lofti. Eg var kominn upp á fimta
loft er eg heyrði voðalegan gaura-
gang fyrir ofan mig, fótaspark og
hurðaskelli.
»Hjálp!« hrópaði einhver í dauð-
ans angist. »Hjálp, dyravörðurlc
Og í sömu andrá kom maður
niður stigann í hendings kasti.
»Pogostof« hrópaði eg er eg sá
hver það var. »Ertu þarna? Hvað
gengur að þér ?«
Pogostof nam stað og þreif i of-
boði í handlegg mér. Hann var ná-
fölur og skalf eins og hrisla.
»Ert það þú, Panichidin?* mælti
tal fór fram; hafa Bretar mjög verið
rægðir við þá.
Hópur brezkra hermanna var á
verði umhverfis okkur. Hann benti
mér á þá með augnaráðinu og sagði
að Þjóðverjar hefði ekki mörgum á
að skipa sem jöfnuðust á við þá eða
tækju þeim fram.
(Lögberg).
þýzkir fangarkomnir fráEnglandi.
Flushing (Hollandi) 16. febr.
> Níutíu og fjórir særðir Þjóðverjar
komu hingað í kvöld frá Englandi.
Hafa þeir verið látnir lausir i skift-
um fyrir brezka fanga, sem ekki eru
framar hæfir til herþjónustu. Með
þeim kom brezkur læknir og 24
hjúkrunarmenn. Þýzkir hjúkrunar-
menn og hollenzkir menn úr Rauða-
krossfélaginu hjálpuðust að því að
taka á móti þeim og koma þeim á
járnbrautarvagnana. Mikill munur
er á þýzku föngunum, sem koma
frá Englandi og brezku föngunum,
sem koma frá Þýxkalandi. Bretar
eru miklu ver til reika en Þjóðverjar.
Oldenzaal (Hollandi) 17. febr.
Heimkomnu Þjóðverjarnir komu
hingað í morgun. Þeir voru mjög
ánægðir yfir meðferðinni á sér í
Englandi.
Beauvais
Leverpostej
er bezt.
hann hásum rómi. »Ert það þú
sjálfur? Þú ert eins og vofa úr
kirkjugarði. Eða eru þetta nýjar
ofsjónir?*
»Hvað gengur að þér sjálfum ?
Hvernig er þér farið?«
»Lofaðu mér að átta mig. — Mér
þykir svo vænt um að sjá þig, bara
að það sért nú þú sjálfur, en ekki
missýn ein. — Andafundurinn hefir
gert mig svo sturlaðan, að þegar eg
kom heim sýndist mér eg sjá lik-
kistu inni í herberginu mínu!«
Eg trúði ekki mínum eigin eyrum
og hváði því.
»Likkistu — eg sá þar likkistu«,
mælti læknirinn og hneig niður á
stigaskörina. »Eg er ekki myrk-
fælinn, en fjandinn sjálfur gæti þó
orðið vitlaus í hræðslu ef hann hitti
líkkistu heima hjá sér þegar hann
kæmi af andafundi*.
Eg var nú engu hugrakkari en
hann, en sagði honum þó hvað fyrir
mig hafði borið. Við horfðum fyrst
hver á annan án þess að mæla orð
frá vörum. Svo klipum við okkur
í handleggina til þess að ganga úr
skugga um að við værum þó vak-
andi báðir.