Tíminn - 13.02.1945, Blaðsíða 5

12. blað
TÍMITVIV, |>riðjudaginii 13. febr. 1945
5
Kvennabálkur " ’ ’
......... Timaiis
Hirðinfi hársins
Á síðari tímum hefir margt'
verið rætt og ritað um andlits-
snyrtingu kvenna og áréttingu
þeirra á verkum skaparans, svo
sem málningu og önnur fegrun-
arbrögð. Mjög eru skiptar skoð-
anir um réttmæti þessa. Hér á
landi munu þeir líka fleiri, a.
m. k. karlmenn, sem eru and-'
stæðingar þessarar andlitsfegr-
unarstefnu. — En enginn mun
þó bera á móti því, að fallegt
og vel hirt hár er hin mesta
prýði á hverri konu á hvaða
tímum sem er. Hárgreiðslan tek-
ur breytingum fyrir áhrif tízk-
unnar, en hárið sjálft ekki. Það
þarfnast daglegrar umhirðu,
sem engin kona skyldi van-
rækja. — Eitt höfuðatriði í
hirðingu hársins er hárþvottur-
inn. Yfirleitt er nægilegt að þvo
hárið á viku til 10 daga fresti.
Feitt hár þarfnast tíðari þvotta,
helzt á 2—3 daga fresti. Þurrt
hár má aftur á móti ekki þyo
oftar en tvisvar í mánuði. Á-
gætt er að þvo hárið úr venju-
legri grænsápu (einkum ljóst
hár) eða blönduðum hárlegi
(shámpoo), sem fæst í flestum
verzlunum. Þess skyldi gætt, að
skola sápuna vandlega úr á
eftir úr tveim vötnum minnst.
Ágætt er að skola ljóst hár úr
daufri edikblöndu. Ef nokkur
tök eru á, er bezt að þurrka
hárið í sólskini og láta það vera
laust á meðan. Þegar þurrkun-
inni er lokið, er hárið rennvætt
á ný og síðan „lagt“ eins og
hver vill hafa það.
Nauðsynlegt er að bursta hár-
ið vandlega með grófum hár-
bursta kvölds og morgna, 5 mín.
i hvert sinn*og nudda hársvörð-
inn vandlega. Nuddið örvar
blóðrásina í hársverðinum og
hindrar það, að hárið verði
læpulegt og gljáalaust. Bezt er
að nudda með hringstrokum um
allan hársvörðinn. Einnig er tal-
ið að hárburstun og nudd eigi
sinn þátt í að uppræta flösu,
sem er hvimleiður en afar al-
gengur kvilli í hársverðinum. Er
sjálfsagt að leita læknis, ef mik-
il brögð eru að flösunni.
S v o v ar um
k o nu r k v e ðið
Já, svo sem 15 ára. Einmitt þá
vex ástalífsins fyrsti sumargróði.
Þorsteinn Erlingsson
Þið voruð kysstar, kysstar
fleiri en ein,
og kœrar þakkir fyrir liðna daga.
Þorsteinn Erlingsson
Og þú skalt vita, það eru
fleiri en ég,
sem þykja stúlkur drottins
bezta smíði.
Þorsteinn Erlingsson
Ég man þa ðáður austur um
Rangárþing
þar óx upp margur sannur
heiðursmaður,
en fyrir kossum allan ársins
hring
var ekki nokkur tryggur
griðastaður.
Þorsteinn Erlingsson
V etr ark j óll
Þótt ég hefði 18 augu
átt í vitund brúna minna,
mœnt hefði ég þeim í einu og
öllum
inn í veröld hvarma þinna.
Guðmundur Friöjónsson
Margan svanna mœtan sá
mér sem ann að vonum.
En yndi fann ég alltaf hjá
annarra manna konum.
„Káinn“
Tvisvar sinnum hef ég reynt
við tróðu gulls i vetur,
í þriðja sinni þá fór langtum
betur.
ísl. viðlag
Svei því ég syrgi ’hana
sjáðu hvernig fer.
Einhverja dyrgjanna
œtlar guð mér.
ísl. stef
Sokkaböndin hafa niðri um hœla
þó fara skórnir hálfu ver.
Það kann engan yngísmann
að tcela.
fsl. stef
Mikinn mat til reiddi
maðurínn, sem bjó;
kerlingin eyddi
en karlinn. dró.
ísl. stef
Drósin við danskinn
dulmœlin jók.
Hún kyssti hann Hermann
. þá húma tók,
I . ísl. stef
Meyjar orðum
skyldi manngi trúa
né því ’s kveður kona.
Á hverfanda hveli j
var þeim hjörtu sköpuð
og brigð í brjóst of lagin!
Hávamál
Ég vildi fegin vera strá-
og visna i skónum þínum,
léttast gengirðu eflaust á
yfirsjónum minum.
Páll Ólafsson
Borðdúkar
í Ameriku tíðkast nú mjög að nota smádúka eins og þessa
á matborðið hversdagslega. Sparar það óneitanlega dúkaþvott.
Vilhelm Mobevg:
Eiginkona
FRAMHALD
var áreiðánlega bráðlátari en þessi orðsending gaf til kynna.
Það var sjálfsagt mikilvægt erindi, sem hann átti við hann. Og
svo vildi hann náttúrlega, aö þeir sæjust einu sinni enn í
pessum heimi.
Páll minnist kveðjuorða föður síns, þegar þeir skildu síðast,
um jólaleytið.
— Þegar við hittumst næst, verður þú sjálfsagt búinn að
eignast barn.
Þetta hafði hljómað eins og gamanyrði, en það var einskær
alvara. Með þessum orðum var faðir hans að spyrja, hvehær
hann mætti vænta skírnarveizlunnar. Hann þráði að vera
skírnarvottur í húsi einkasonar síns.
Móðir hans, sem virt hafði Margréti fyrir sér af meiri glögg-
skyggni, mælti ekki orð frá vörum. Ef til vill grunaði hana,
að það var ekki neitt í þá áttina ennþá. En þau hefðu getað
verið búin að þessu, hann og Margrét. Svo langt var liðið síðan
þau komu í eina sæng — og meira en það. En enn í dag sat
allt við hið sama — engin merki þess, að neitt væri komið
áleiðis.
Páll hafði aldrei ymprað á þessu við konu sína. Það var ekki
neitt, sem væri umtals vert; þess háttar var vant að koma af
sjálfu sér, og það hlaut líka að rætast úr því hjá þeim. Sumt
kvenfólk varð strax vanfært, aðrar voru seinni til. Það var al-
veg eins og gamall og greindur bóndi hafði einu sinni sagt við
Pál: Þær eru sumar þannig, að þær verða strax óléttar, ef þær
koma í námunda við mann, en við aðrar þarf á allri karlmennsk-
unni að halda, og þar á ofan kannske bæði elju og þolinmæði. Úr
því þetta var svona misjafnt, þá var sannarlega of snemmt að
gera sér áhyggjur út af því.
En nú varð Páll áhyggjufullur vegna föður síns: hann myndi
sjálfsagt ekki lifa það, að barnið yrði skírt. Það var leiðinlegt,
því að hann hefði gjarna viljað færa föður sínum heim sanninn
um það, að ættin myndi haldast við líði langt fram á ókomna
tíma. Það hefði glatt gamla manninn. Já, það var bara það —
annars var nógur tími til stefnu. Hann myndi áreiðanlega eign-
ast syni og dætur — svona með tímanum. Börnin urðu vinnu-
fólk, börn voru þannig auðlind bóndans.
En það var ólánið við marga niðja, að þá urðu arfahlutarnir
svo margir. Þá var jörðinni skipt á milli svo margra. Sjálfur
var Páll ekkert óánægður yfir því, að hann átti aðeins tvö syst-
kini — tvær systur. Þau voru og urðu þrjú um arfinn. Faðir
hans hafði þegar keypt handa honum þetta býli í Hegralækjar-
þorpi og borgað það, svo að hann var búinn að fá sinn hluta af
jarðagóssi. En faðir hans hafði stækkað búið og aurað sam-
an í kistuhandraðann. Og Páli varð það á að velta vöngum yfir
því, hvað hann myndi nú eiginlega verða ríkur, þegar allt hefði
verið talið saman og hvert hænu virði skrifað. Hann myndi á-
reiðanlega eiga laglega fúlgu í búinu, þegar til skiptanna kæmi.
Faðir hans hafði verið ýtinn og frábærlega duglegur, hann hafði
lagt sitt að rhörkum til þess að auka álit ættarinnar; hún var
einhver alvirðulegasta ættin heima i Dynjandasókn. Páll virti
föður sinn mjög og óskaði þess eins, að hann gæti fetað í fót-
spor hans. Og það var honum brýn nauðsyn að vinna sér álit
þarna í þorpinu, þar sem hann var aðkomumaður. Hann ætlaði
að gera það, sem í hans valdi stóð, til þess að ekki félli neinn
blettur á hann eða nein vanvirðuorð yrðu sögðu um hann eða
heimili hans.
Og þegar Páll frétti það, að senn myndi taka úr steininn fyrir
gamla manninum, magnaðist þessi hugsun í brjósti hans: nú
reið honum á að auka efnin og viðhalda áliti ættarinnar.
Hann ræddi við konuna: Faðir hans hafði gert honum orð. Ef
hann riði heim á laugardaginn kemur, gæti hann verið allan
sunnudaginn heima í Dynjanda.
Þá fór heitur, iðandi straumur um Margréti. Hún varð alveg
magnlaus, hún varð að taka í dyrastafinn, eins og henni fynjd-
ist hún vera að rjúka um. Páli datt í hug, að hún myndi ekki
vera vel frísk .... Nei, það var ekki neitt að henni, ekki neitt
vont, það var bara svimaskömm, sem kom yfir hana öðru hverju.
Svona aðsvif hafði hún oft fengið nú upp á síðkastið ....
Páll horfði rannsakandi á hana, eins og honum hefði dottið
eitthvað sérstakt í hug. Hann bjóst ekki heldur við, að það væri
neitt vont. Hún mátti bara ekki reyna of mikið á sig, hún átti
að láta vinnukonuna gera það, sem erfiðast var, og forðast
að taka upp neitt þungt.
Faðir Páls lá kannske á banasænginni. Og svo var hún synd-
samlega hugsandi, að þessi tíðindi glöddu hana. Því það var
fögnuður, sem nú streymdi um hana. En það stafaði reyndar ekki
af því, að maðurinn var dauðvona, heldur hinu, að Páll ætlaði
burtu á laugardaginn. Það var boðskapur lífsins til hennar —
í tvo daga átti hún að vera alein ....
Af því kom hann yfir hana, þessi hrollkenndi fögnuður, af þvi
varð hjarta hennar barmafullt af gleði.Þetta var henni glæst fyrir-
heit, og andspænis þessu fyrirheiti hvarf svo margt annað; því
gleymdi hún því, að verið var að segja henni frá þungbærum
sjúkdómi tengdaföður hennar. Páll ætlaði brott .... Hákon,
Hákon ....
Svona var Margrét orðin afvegaleidd — hún, sem var saklaus
brúður í fyrrasurriar: Undir eins og eiginmaður hennar fór brott,
ætlaði hún að fá annan mann til sín.
— H v í l œ t ur a u ð e k k i h ú m a ?
Fyrir fáum dögum hafði hún verið allt öðru vísi. Hvað hafði
gerzt?
Nú slitu frygðin og hræðslan Margréti ekki lengur sundur á
milli sín. Allur ótti var horfinn — því að Hákon hafði sagt, að
hún þyrfti ekki að vera hrædd. Það, sem hún hafði heyrt um
skækjur og hórdóm og helvíti, hræddi hana ekki lengur, því að
það kom henni ekki við. Allt, sem henni hafði verið kennt um
synd og eilífa útskúfun, ætlaði hún að uppræta og þurrka út
úr huga sínum. Þetta var ekki annað en orð, sem hún hafði lesið
og heyrt, — orð, sem hana varðaði ekki um. Hún ætláði sér ekki
að fremja neina synd — hvað komu þessi orð henni við? Há-
kon vildi henni ekki neitt illt. Hann hafði margsinnis sagt það.
Hvað þurfti hún þá að óttast?
Satia barnanna:
JtJLLI OG DÚFA
Eftir JÓIV SVEI/VSSO\.
Freysteinn Gunnarsson þýddi \
Inni í baðstofunni sat fólkið í hnipri. Enginn mælti
orð frá vörum. Það var eins og hamfarirnar og taum-
laus ofstopinn í illviðrinu hefðu lamað allt og alla.
Innan stundar var orðið koldimmt inni. Það hafði
fennt á alla glugga á stuttri stundu. Nú varð að kveikja
JÓS. s
Allir voru svipþungir og alvörugefnir.
Ég sat líka þegjandi, og datt hvorki af mér né draup.
Ég var með allan hugann uppi fjalli.
Hvernig skyldi þeim ganga, sauðamönnunum, hugs-
aði ég. Og hann JÚLLI minn? Líklega lá hann nú ein-
hvers staðar grafinn í fönn. Guð gefi, að hann sleppi
nú lifandi.
Þessar hugsanir fengu svo á mig, að mér lá við gráti.
Og svo allur kindahópurinn, — sárast þótti mér um
aumingjann hana Dúfu, — þær voru allar í sömu hætt-
unni.
Við sátum inni í hlýjunni, en alít féð og sauðamenn-
irnir börðust við hríðina, kuldann og sterkviðrið úti, og
líklega lenti allt í fönninni nákaldri. "
Ennþá lamdi hríðin þekjurnar og reið húsum.
Veðurhljóðið leiddi hugsanir mínar að Óðru.
Ég hugsaði mér storminn sem lifandi veru, sem æddi
yfir sveitina eins og trylltur og hamstola berserkur í
vígamóði.
En slíkar skáldlegar hugmyndir hurfu fljótlega aftur.
Alltaf kom mér það sama í hug á ný: Blessaðir menn-
irnir okkar og aumingja kindurnar allar, sem eru uppi
í fjalli að grafast niður í fannirnar!
Svona sátum við inni í baðstofu við lampaljós, eins
og komin væri hánótt. Þegar kvölda tók, var ekki hægt
að sjá það á öðru en klukkunni. s
Áður en við börnin fórum að hátta, ætluðum við að
biðja guð um það alveg sérstaklega, á eftir kvöldbæn-
inni okkar, að hjálpa Júlla og Dúfu og öllum hinum.
Og þegar yið sáum, að'fullorðna fólkið fór að biðjaast
fyrir, gerðum við það líka og hegðuðum okkur eins og
það. Við sátum með hendurnar fyrir andlííinu og báð-
umst fyrir í hljóði hver fyrir sig, eins innilega og okkur
var unnt.
En löng varð bænagerðin ekki. Sigga litla var sú fyrsta,
sem lauk bænihni. Hún tók hendurnar frá andlitinu
og sagði í barnsíegri hreinskilni, að nú hlyti þetta að
vera nóg.
Tilkynning
írá Bæjarsíma Reykjavíkur
Einn eða fleiri efnilegir ungir menn með gagnfræðamenntun.
eða fullkomnari menntun geta komizt að sem nemar við sím-
virkjun hjá Bæjarsíma Reykjavíkur. Æskilegt er að umsækjend-
ur hafi áður unnið við verkleg störf.
Eiginhandar umsóknir sendist bæjarsímastjóranum í Reykja-
vík innan 19. febrúar 1945.
•
Bæjarverk-
fræðin^staðan
Bæjarstjórn ísafjarðar vill ráða bæjarverkfræðing til að ann-
ast verklegar framkvæmdir bæjarfélagsins. Staðan er hér með
auglýst til umsóknar. Bæjarstjóri gefur upplýsingar um starfið.
Umsækjendur skulu, auk kaupkröfu, geta náms og fyrri starfa.
Umsóknir skulu vera komnar til bæjarstjóra fyrir 1. marz næst-
komandi.
ísafirði, 25. janúar 1945.
Jóii Guðjónssoii
* bæjarstjórl.
löknkonur
vantar á Kleppsspítalaim.
Upplýsingar hjá yfirhjúkrunarkoniiimi
í síma 2319.
TÍMINN er víðlesnasta anglýsingablaðið!