Tíminn - 12.02.1946, Blaðsíða 4

4
TÍMINN, þriðjadagimi 12. íebr. 1946
24. Mað
#
Brot úr ferðasögu:
Skaftfellingar bíða byrjar
Ég skrifaði fyrir nokkru
sögubrot um ferð okkar Stein-
þórs á Hala á stofnfund
Stéttarsambands bænda. Þessi
ferðasöguþáttur náði þar til, er
við vorum komnir yfir torfærur
þær, er vötnin og sandarnir
lögðu á leið okkar og í bílasam-
band við Reykjavík og Laugar-
vatn. Þangað var ferðinni heit-
ið.
Ég hiröi ekki um að segja
meira um ferðalagið eftir að við
stigum í bílinn og ekki heldur
af fundinum á Laugarvatni. Það
hefir verið svo víða sagt frá
honum. Heldur langar mig nú
að lýsa fyrir ykkur, lesendur
góðir, hvernig gekk að komast
af stað aftur heimleiðis frá
Reykjavík.
Fundurinn á Laugarvatni end-
aði sunnudaginn 9. september
og var haldið þá um kvöldið til
Reykjavíkur. Þá var gert ráð fyr-
ir að ferð yrði til Hornafjarðar
frá Flugfélagi fslands miðviku-
daginn 12. s. m., og þá ætluðum
við Steinþór að vera búnir að
útrétta í Reykjavík og drífa
okkur heim. Svo kom mið-
vikudagur, fimmtudagur, föstu-
dagur, laugardagur, sunnudag-
ur, mánudagur og þriðjudagur
— og ekki kom flugveður þá vik-
una. Jú, einn dag í þeirri viku
var flugveður til Hornafjarðar,
en þann dag var flugvélin veð-
urteppt á Akureyri, svo að ekki
var hægt að fara austur. Við
Steinþór vorum orðnir órólegir
út af að komast ekki heim. Nú
voru öll vötn ófær austur aftur.
Jökulsá á Sólheimasandi reif
sér nýjan farveg austan við
brúna og gróf undan brúar-
stöplinum. Kolgríma í Suður-
sveit komst ekki fyrir í opi því,
er henni var ætlað að renna í
gegnum undir brúnni, og flóði
yfir veginn og reif stórt skarð
í hann. Klifandi braut af sér öll
bönd og síðast en ekki síst:
Skeiðará hljóp fram og var al-
gerlega ófær og flóði yfir mest-
an hluta sandsins. Það var eng-
in leið að hugsa til landferða-
lags austur sömu leið o% við
komum suður. Mér datt í hug',
hvort við ættum ekki að fara
fyrir norðan. Þá voru daglegar
bílferðir til Akureyrar, og tvisv-
af í viku áætlunarbílar frá Ak-
ureyri til Egilsstaða. En við vor-
um litlu nær að vera á Egils-
stöðum. Þá-urðum við að kaupa
okkur sérstakan bíl frá Egils-
stöðum að Berunesi. Það er dag-
leið, þaðan hefðum við orðið að
fá bát yfir Berufjörð, þá bíl frá
Djúpavogi að Geithellnum eða
Múla. Þaðan varð svo að fara á
hestum að Volaseli í Lóni. Og
voru þá Hofsá í Álftafirði og
Jökulsá í Lóni færar? Það vóru
lítil líkindi til þess, eins og rign-
ingarnar voru miklar og vötn
öll vaxin.
Nei, — Steinþóri leizt ekki á
þetta ferðalag, og ég er honum
þakklátur fyrir.
í næstu viku átti Esjan að
fara austur um land. Já, — það
var ekki langt að bíða eftir því.
En hún bara kemur ekki á
Hornafjörð. Hún myndi fara
með okkur til Austfjarða, að
minnsta kosti til Djúpavogs, og
þaðan er löng leið og erfið, eins
og áður er sagt, og ef til vill
alófært til Hornafjarðar þaðan.
Okkur kom saman um, að ekki
væri um annað að tala en bíða
eftir flugveðri. Svo kom mið-
vikudagurinn 19. september, og
ekki er flugveður. Þá kemur 20.
september, bjartur og heiður.
Við erum snemma á fótum og
erum komnir í flugstöðina
strax þegar opnað er. Bjart var
úti þennan morgun, og það var
líka bjart inni og yfir svip og
hugum þeirra ungu manna, er
í flugstöðinni voru. Þeir glödd-
ust yfir því, að nú var fluveður
um allt land, og nú yrði flogið
með okkur austur í dag. Við vor-
um fjórir, sem biðum þarna eft-
ir að komast austur, og austur
í Hornafirði beið fólk í tvær
eða þrjár flugvélar, sem vildi fá
flug til Reykjavíkur. — Já, nú
áttum við að fá að fljúga til
Hornafjarðar í dag. Nú áttum
við að kveðja vini og vanda-
menn í Reykjavík og fá að fijúga
heim í okkar kæra hérað, þar
sem hugur okkar var nú allur.
En flugvélin ætlaði bara að
skreppa fyrst norður á Akureyri
— síðan til Hornafjarðar, þegar
þaðan væri komið. En hví átti
fyrst að fara til Akureyrar?
Mátti ekki fara fyrst til Horna-
fjarðar, svo tiÞAkureyrar? Varla
getur verið meiri þörf á Akur-
eyrarförinni. Þangað fóru dag-
lega stórir langferðabílar, og
einnig virtust okkur skipaferð-
ir alltíðar þessa daga frá
Reykjavík til Akureyrar. En
blessaðir piltarnir í flugstöð-
inni sögðu, að það væri nú búið
að ákveða þetta, og það væri nú
ekkert í hættu — útlitið og veð-
urspáin, hvort tveggja svo gott,
að það yrði áreiðanlega flogið
með okkur í dag til Hornafjarð-
ar.
Með þetta fórum við úr flug-
stöðinni í þetta sinn, en ekki
vel ánægðir. Við höfðum, Aust-
ur-Skaftfellíngar, lagt fram
nokkuð drjúgan skilding á okk-
ar mælikvarða til Flugfélags ís-
lands og vonuðumst eftir að
Flugfélagið mætti okkur aftur
á móti með því að hjálpa sem
bezt til að leysaúrsamgönguörð-
ugleikum okkar. Nú erum við
búnir að bíða þarna svona lengi,
og margt fólk bíður austur á
Hornafirði. En á þessum tíma
hefir flugvélin farið einar tvær
ferðir norður á Akureyri og
þangað ganga langferðabílar
daglega frá Reykjavík, og skipin
eru einnig að fara bessa dagana
fyrir vestan land milli Reykja-
víkur og Akureyrar. Og þó er
flugvélin nú send barna norður
áður en hún fer til Hornafjarð-
ar. Þetta hlýtur að stafa af ein-
hverri tilviljunarorsök, en ekki
af því, að við, Hornfirðingar,
eigum í framtíð að vera útund-
an í samgöngumálum hjá Flug-
félagi íslands eins og með Esju-
ferðirnar t. d.
Þetta voru nú mínar hugsanir,
er ég labbaði frá flugstöðinni í
þetta sinfi, en vonin var, að við
kæmumst samt heim til Horna-
fjarðar í dag.
Flugvélin fór norður og kom
aftur, og við lögðum svo af stað,
og enn er bjart og bezta veður.
Einkennilegt er, hvað manni
finnst flugvélinni miða lítið,
þegar maður situr í henni. Þeg-
ar við komum austur fyrir Hell-
isheiði, fara að mæta okkur
smáskúrir og svo smádimmir.
Flugvélin flýgur yfir fjörunni
og brimgarðinum. Það er að sjá
á sjónum, að hann sé að verða
nokkuð hvass og alltaf dimmir
í lofti, svo að lítið sést framund-
an. Flugmaðurinn heldur fast
á stjórn flugvélarinnar og grínir
fram á við. Við erum komnir
austur undir Dyrhólaey, en þá
snýr hann við út á sjóinn og I
sveig upp að landinu aftur og
Fréttabréf úr Úxarfirði
við sjáum fjöruna aftur. Við
vorum snúnir við. Flugmaðurinn
hristi sorgmæddur höfuðið til
okkar út af þvi, að svona skyldi
nú takast til. Það var kominn
dimmviðris rigning og 7—8 vind-
stig af suðaustri.
21. september rennur upp, ekki
vel árennilegur til flugferðar,
þótt ekki sé vonlaust. Þegar
kemur fram á daginn, er ákveð-
ið að leggja af stað, og við er-
um fluttir út á flugvöll. Við
setjumst í vélina og bindum
okkur, erum æfðir í því frá deg-
inum áður. Það er eitthvað lít-
jls háttar að vélinni. Flugmaður
leggur samt af stað með okkur
eftir rennibrautinni, en fer ekki
á loft. Það verður ekki meira
úr ferðalagi þann daginn. Við
heilsuðum í annað sinn fólki því
í Reykjavík, er við vorum búnir
að kveðja tvívegis með kossi.
Nú kemur laugardagur 22.
september. Þá er bjart og fagurt
veður. Þá var ég snemma á fót-
um og fannst langt þar til flug-
stöðin var opnuð. En( hún var
opnuð á tilteknum tíma, og
beztu fréttir af veðrinu. En flug-
vélin var enn ekki í góðu lagi.
Þeir voru ekki búnir að athuga
hana sem skyldi. Svo leið og beið.
Undir hádegir er athugun lokið
og lagt af stað í þriðja sinn. Ó!
það blessað indæli að fljúga í
fögru veðri. Við fórum austur
yfir Hellisheiði qg Ingólfsfjall.
Flugvélin lækkaði sig skyndi-
lega, er við komum austur af
Ingólfsfjallinu — dálítið óvið-
felldið fyrir óvana. Svo var
stefnan tekin fyrir norðan Eyja-
fjællajökul. Það voru háir þoku-
bakkar á Eyjafjallajökli og þar
norður, en nú vorum við ekki
lengur jarðbundnir. Við fórum
fyrir ofan þokubakkana og sá-
um aðeins stöku sinnum niður á
milli þeirra ofan á jörðina. Það
hafði snjógráði fallið um riótt-
ina á fjöllin og gadd fram með
lækjunum, er einnig höfðu fros-
ið um nóttina. Við fórum það
nálægt Grímsvötnum, að við
sáum borðið, sem komið var, og
jakana uppi í hliðum dalsins,
er nú var sem óðast að tæmast
af vatni, því að Skeiðará var nú
í algleymingi að hlaupa og flóði
mikið yfir Skeiðarársand. Og
svo sjáum við heim í átthagana.
Við sjáum þétta a'llt skýrt, og
fegurðin lætur sér ekki til
skammar verða. Og nú erum við
komnir til Hornafjarðar eftir
20 daga fjarveru.
Svona gekk nú ferðalagið okk-
ar Steinþórs. — Á því finnst mér
heldur mikill seinagangur á
þessum tímum hraðans og ný-
sköpunarinnar.
Kristján Benediktsson.
Það er orðið næsta langt
síðan að Tíminn hefir flutt
fréttir héðan úr strjálbýlinu.
Verður ekki sagt, að verið sé að
bera í bakkafullan lækinn, þó að
hér verði sendar nokkrar línur.
Einkum hafa þeir, sem flutzt
hafa úr sveitinni gaman af að
frétta héðan öðru hvoru, og svo
má yfirleitt segja, að fréttabréf
séu lesin með meiri athygli en
margt annað, sem blöðin flytja.
Þó héðan sé raunar ekkert
markvert að frétta fram yfir
venju, þá skal þó tínt til það
helzta, sem í frásögur er fær-
andi.
Tíðarfarið
er jafnan algengasta umræðu-
efnið á meðan bændur eiga lífs-
afkomu sína að mestu undir því.
Þetta ár, sem nú er að kveðja,
verður líklega í annálum talið
vera eitt hið bezta, sem komið
hefir í marga áratugi norður
hér. Árið byrjaði þó ekki álit-
lega, því að upp úr áramótum
gekk í harðindi með frosthörk-
um og mikilli snjókomu. Stóð
þessi skorpa í nokkrar vikur —
og mátti segja, að hún stæði yf-
ir á hentugasta tíma. Með góu-
komu batnaði tíðin og var því
nær óslitinn góðviðriskafli fram
að sumarmálum. Um páskana
gerði að vísu stórhríð með mik-
illi snjókomu, en sá snjór fór
strax á eftir. Eru slík páskahret
einkennilega algeng, sérstaklega
þegar tíð er góö.
Á sumardaginn fyrsta skipti
um tíð til hins verra. Gerði þá
frost og kulda. Mátti heita
næstum óslitin kuldatíð í allt
vor eða framundir 20. júní. Er
slíkt tíðarfar á vorin farið að
verða svo algengt, að bændur
eru beinlínis farnir áð búa sig
undir það. Þrátt fyrir þessa
langvarandi vorkulda, var alls
ekki hægt að segja að vorið væri
vont. Gróðurbragð kom nokkuð
snemma og stórfelld hret komu
engin. Minni háttar hret kom
um miðjan maí og annað um 25.
maí. Fé var gefið að nokkru
fram yfir síðara hretið og hross
voru víða á fullri gjöf fram að
maílokum, og kýr voru leystar út
í byrjun júnímánaðar. Þrátt
fyrir þetta áttu flestir bændur
miklar heyfyrningar.
Sumarið var einmuna gott.
Grasspretta í meðallagi eða vel
það. Gömul tún voru víða ágæt,
en nýrækt sums staðar ofurlít-
ið kalin, en ekki þó að stóru
meini. Heyfengur bænda varð
því bæði mikill og góður, þar
sem hey hröktust ekki. Úthey-
skapur er að verða hér mjög
lítill. —
Haustið var með fádæmum
gott, svo að elztu menn muna
vart eftir slíku hausti. Stóð sú
árgæzka óslitið til 24. nóvember.
Þá gekk veturinn í garð. Voru
þó frost og snjókomur litlar og
stóð þetta breytingalaust til
áramóta. — Þetta ár, sem nú er
að kveðja í kvöld, fær því góð
eftirmæli norður hér.
Búfjárhöld
hafa verið með ágætum á
þessu ári, nema hvað sauðfé
heimtist illa af fjalli, og vita
menn eigi glöggt hvað veldur.
Sennilega er ennþá eitthvað af
,fé í afréttinni, því þegar tíð er
góð, smalast afréttin aldrei
gersamlega sauðlaus. Hafa öðru
hvoru verið að finnast kindur í
heiðum, og nú fyrir fáum dög-
um fann Þórshafnarpóstur
nokkrar kindur á leið §inni.
Annars er svo mannfátt á heim-
ilunum, að ógerlegt er að fá
menn til að leita í afréttinni.
Hirðir því refurinn það, sem
eftir er.
Póstsamgöngur
eru nú í ágætu lagi hér, því að
hálfsmánaðarlega mætast hér á
Skinnastað átta póstar. Breyt-
ingin á þessum málum, frá því
í fyrravetur, er stórkostleg. Þá
var ástandið þannig, að byrjað
var með hálfsmánaðarferðum í
nóvember, síðan smálengdist
bilið á milli ferðanna, unz það
var orðið 25 dagar. Svo var far-
in ein.ferð 11 dögum síðar (þ. e.
17. febr.) og var það eins konar
fjörkippur, en þó í rauninni
fjörbrot, því þetta var síðasta
póstferðin í fyrra vetur. Þannig
liðu hvorki meira né minna en
74 dagar til næstu póstferðar,
sem farin var í byrjun maí. Var
þetta miðalda-ástand okkur al-
veg óbærilegt, því allan þennan
tíma gafst aðeins einu sinni
tækifæri til að senda frá sér
bréf eöa annað, er senda þurfti.
Hins vegar fengum við þrívegis
blaðasendingar á þessu tímabili.
Munu þær hafa komið með skipi
til Kópaskers. Þá fékk maður
einn hér í sveitinni tvö bréf úr
næstu sveit (Þistilfirði), og var
annað búið að vera 37 daga á
leiðinni, en hitt 40 daga. En er
landpóstur gengur, eru slík bréf
(Framhald á 6. siBu)
eftir væran svefn og langa
hvíld.
Fyrst um morguninn rigndi
lítils háttar, en létti til, er leið á
daginn. Þenna dag var haldið
kyrru fyrir í Reykjavík og varði
hver deginum að eigin geðþótta,
ók um bæinn og umhverfi hans,
heimsótti vini og ættingja og
fylgdist með hatíðahöldunum,
sem fram fóru í bænum þenna
dag, en mikið var þar um dýrð-
ir. Borgin var öll fánum skreytt,
en bæjarbúar í hátíðaskrúða og
hátíðaskapi. Náttúran lagði
blessun sína yfir viðleitni fólks-
ins, til að gera þenna fyrsta
afmælisdag íslenzka lýðveldis-
ins eftirminnilegan.
Kl. 3.30 um daginn komu
Þingeyingar saman í samkomu-
húsinu „Röðli“ til kaffidrykkju
i boði Þingeyingafélagsins í
Reykjavík. Var setið þar langa
stund við ræðuhöld og söng.
Þessir tóku' til máls: Bene-
dikt Bjarklind lögfræðingur,
formaður Þingeyingafélagsins,og
stýrði hann samkvæminu, frú
Jóhanna Jónsdóttir frá Arn-
dísarstöðum, Jónas Jónsson al-
þingismaður, Jón Sigurðsson í
Felli, frú Bergþóra Magnús-
dóttir á Halldórsstöðum og Her-
móður Guðmundsson í Nesi.
Sigurður á Arnarvatni og Stein-
grímur Baldvinsson fluttu
kvæði. Sigfús í Vogum stýrði
söngnum með sinni venjulegu
röggsemi. Að lokum þakkaði
fararstjóri Þingeyingafélaginu
einstaka rausn þess og ómetan-
legan stuðning við leiðangurinn.
Minntist hann sérstaklega for-
mannsins, Benedikts Bjarklinds,
sem lagt hafði á sig mjög mikið
erfiði og fyrirhöfn í þágu ferða-
fólksins.
Þröng var mikil í sölum „Röð-
uls“ og á gangstéttinni framan
við húsið meðan kvaðst var.
Forstöðukonur skrifstofunnar
„íslenzk ull“ búðu þingeysku
konunum að skoða útsölu ull-
ariðnaðar, sem þær reka. Þágu
konurnar boðið með þökkum og
létu mikið yfir . fjölbreytni og
listmæti ullarvaranna, sem
hinar tvær framtakssömu,
reykvísku konur hafa þarna á
boðstólum til mikils gagns fyrir
heimilisiðnaðinn í landinu.
Um kvöldið tók ferðafólkið
þátt í gleðskap Reykvíkinga í
Hljómskálagarðinum. Einstakl-
ingarnir hurfu inn í hópsál þús-
undanna, sem þarna höfðu
safnazt saman, og gáfu sig
hrifningunni á vald. Kvöldið
var óvenjulega fagurt, sólskin
og logn. Tjörnin blikaði eins pg
fægt gler. Esjan var eitt sól-
skinsbros og hafði nú fleygt
þokuskýlunni, sem byrgt hafði
enni hennar fyrir férðafólkinu
að þessu. Margir gengu seint til
sængur þetta kvöld og allir með
góðar minningar um daginn.
Mánudagur 18. júní.
Kl. rúml. 8 næsta morgun var
lagt af stað frá Búnaðarfélags-
húsinu norður á bóginn.
Hinn fagri og viðfelldni höfuð-
staður og hinir alúðlegu og gest-
risnu íbúar hans voru kvaddir
með eftirsjá, þótt allir væru
næsta heimfúsir.
Skúraveður var, en bjart á
milli. Sérkennileg fegurð Hval-
fjarðarins naut sín því vel og
hafði djúp áhrif á fólkið, ásamt
sögulegum minningum þessa
byggðarlags.
Var nú stefnt að Reykholti,
hinu fræga höfuðbóli í fortíð og
nútíð. Þangað hafði Búnaðar-
samband Borgarfjarðar og Mýra
boðið ferðafólkinu til miðdegis-
verðar.
Margt héraðsmanna var fyrir
í Reykholti, þegar þangað kom.
Stigið var úr bílunum á víðu
hlaði milli hinna reisulegu húsa
staðarins. Því næst gekk mann-
fjöldinn allur að Snorralaug.
Þar hélt Þórir Steinþórsson
skólastjóri ræðu. Bauð hann
gestina velkomna og gaf yfir-
lit um sögu staðarins. Frá laug-
inni var gengið að leikfimishúsi
skólans. Var fólkinu boðið þar
inn að ganga og setjast að mat-
borðum. Mun hafa matazt þar
mikið á þriðja hundrað manns.
Fram var borinn mjög þjóðleg-
ur matur: nýr lax, kartöflur,
íslenzkt smjör, skyr og rjómi.
Borðhaldið var hið fjörugasta,
ræðuhöld mikil og söngur. Töl-
uðu af hálfu Borgfirðinga:
hjónm í Deildartungu, frú Sig-
urbjprg Björnsdóttir og Jón
Hannesson, Halldór skáld Helga-
son á Ásbjarnarstöðum, sem
flutti nokkur ágæt kvæði, og
Andrés Eyjólfsson í Síðumúla.
Pétur Ottesen alþm. bað Borg-
firðinga að rísa úr sætum og
hrópa ferfalt húrra fyrir gest-
unum, sem þeir og gerðu mjög
kröftuglega.
Til máls tóku úr hópi Þing-
eyinga: Jón H. Þorbergsson, sem
talaði oftar en einu sinni, Jón
Haraldsson á Einarsstöðum,
Hallgrímur Þorbergsson á Hall-
dórsstöðum, frú Hildur Bald-
vinsdóttir í Klömbrum, Bjart-
mar Guðmundsson hreppstjóri
á Sandi og Steingrímur Bald-
vinsson í Nesi. Sigfús í Vogum
gaf tóninn að vanda og tók fólk-
ið undir af fjöri og áhuga. Að
lokum hrópuðu Þingeyingar fer-
falt húrra fyrir Borgfirðingum
og Mýramönnum.
Þegar staðið var upp frá borð-
um, dreifðist fólkið um hlað og
traðir og talaði saman. Notuðu
gestir og héraðsmenn vel hina
stuttu stund til gagnkvæmrar
kynningar, unz gefið var merki
til burtfarar. Lagt var af stað
úr Reykholti kl. rúml. 16 (kl.
4 e. h.). Áð var litla stund við
Hreðavatnsskála, en síðan lagt
á Holtavörðuheiði. Við Norður-
braut fengu menn snöggvast að
rétta úr sér.
Þegar kom að Gljúfurá, stóðu
þar þrír stórir fólksflutninga-
bílar. Þar biðu 60 Húnvetning-
ar, konur og menn, og fögnuðu
Þingeyingum. Þáðan ók bílalest-
in — 14 bílar — austur á
Blönduós. Settust allir þar að
kvöldverði í gistihúsi þorpsins
í boði Búnaðarsambands Hún-
vétninga. Undir borðum fóru
fram ræðuhöld og söngur. Eigi
voru salarkynni í gistihúsinu
næg til þess, að allir gætu mat-
azt í einu og varð að tvískipta
fólkinu til borðs.
Ræðumenn af hálfu Hún-
vetninga voru þessir: Hafsteinn
Pétursson á Gunnsteinsstöðum,
form. B. S. H., sr. Gunnar
Árnason á Æsustöðum, Guðjón
Hallgrímsson í Hvammi, Run-
ólfur á Kornsá og Þorbjörn á
Geitaskarði. Úr flokki Þingey-
inga tóku þessir til máls: Jón
H. Þorbergsson, Jón Haraldsson
og. Bjartmar Guðmundsson.
Að borðhaldi loknu svipaðist
fólkið um í þorpinu með leið-
sögn Húnvetninga. Veður var
þungbúið og nokkuð kalt. Varð
því minna um útivist en ella
mundi orðið hafa. Flestir fengu
rúm um nóttina, nokkrir í gisti-
húsinu, en aðrir á heimilum í
kauptúninu og í nærsveitum.
Þriðjudagur, 19. júní.
Að morgni næsta dags, sem
var síðasti dagur ferðarinnar,
vöknuðu menn glaðir og reifir
eftir góða hvíld, söfnuðust ,að
gistihúsinu og fengu sér morg-
unkaffi. Því næst var lagt af
stað upp Langadalinn. Stanzað
var litla stund hjá Geitaskarði,
en þar hafði fararstjóri gist um
nóttina, ásamt fleiri.
Á Æsustöðum varð einnig lít-
ils háttar viðdvöl, því margir
vildu fá að kveðja prestshjónin.
Af austurbrún Vatnsskarðs er
útsýn talin fegurst yfir Skaga-
fjörð. Þar stanzaði bílalestin og
fólkið þusti upp á hóla og hæðir
við veginn. Bjart var hið neðra
um héraðið, en boka á. fjöllum.
Sá vel yfir Hólminn og Hegra-
nesið og út á fjörðinn, en „þar
rís Drangey úr djúpi“ tignar-
leg og fögur. Því miður var
ekkert kraftaskáld með í leið-
angrinum, sem gat kveðið þok-
una „frá þúsund duldra brúna“
og fengu menn því ekki að sjá
skagfirzku fjöllin.
Sigfús í Vogum kvaddi saman
söngliðið og var nú sungið:
„Skín við sólu Skagafjörður".
Því næst var haldið viðstöðu-
laust áfram til Akureyrar. Þar
var dvalizt í 2 tíma og snæddur
miðdegisyerður. Hér yfirgaf
Ragnar Ásgeirsson leiðangurinn.
Hafði hann reynzt ferðafólkinu
hinn ágætasti förunautur,
fræðari og ráðgjafi.
Eftir viðdvölina á Akureyri
vár ferðinni haldið áfram aust-
ur að Fnjóskárbrú. Á melunum,
þar sem leiðangurinn hófst fyr-
ir 10 dögum, var nú stanzað til
að kveðjast. Hér yfirgáfu
Fnjóskdælir !hópinn, og héðan
skilaði hver bíll farþegunum,
hverjum heim til sín. Létt var
yfir fólkinu og engin þreytu-
merki sjáanleg eftir ferðina.
Fararstjóri sté í .stólinn og
þakkaði ferðafélögunum á-
nægjulega samfylgd og góða
samvinnu í ferðinni og óskaði
öllum góðrar heimkomu. Þakk-
aði hann söngstjóranum sér-
staklega þann mikla þátt, er
hann 'átti í því að gera ferð-
ina ánægjulega. Næst talaði
Þorsteinn Jónsson á Bjarna-
stöðum. Þakkaði hann farar-
stjóra stjórn hans á leiðangr-
inum og hina miklu vinnu, er
hann og meðstjórnendur hans
lögðu fram við undirbúning
ferðalagsins. Þá talaði Jón Har-
aldsson á Einarsstöðum. Kvað
hann alla, sem þátt höfðu tek-
ið i þessari ferð, mundu tengda
órjúfandi böndum sameiginlegra
minninga. Frú Kristín Jónsdótt-
ir á Þórðarstöðum flutti ferða-
félögunum þakkir fyrir kynn-
inguna og kvað alla mundu
flytja heim með sér mikla aúð-
legð dásamlegra minninga úr
ferðinni. Hallgrímur Vigfiisson
á Illugastöðum minntist með
hlýleik þess framandi fólks í
fjarlægum héruðum, sem borið
hafði ferðafólkið á höndum sér,
hvar sem það kom, og þakkaði
að síðustu ferðafélögunum á-
nægjulegar samvistir í ferðinni.
Nú voru bílarnir aðeins 10,
sem þeystu austur um Ljósa-
vatnsskarð. Smám saman helt-
ist einn og einn úr lestinni.
Um kvöldið voru allir heima.
Lífið féll í sinn gamla farveg.
Að morgni yrði gengið að starfi
og hinn slitni þráður búann-
anna tengdur saman. En lífið
yrði auðugra en áður. Andinn
hafði numið ný lönd, ríki minn-
inganna stækkað.
Síðan kvöddust menn brosandi.