Tíminn - 13.11.1947, Qupperneq 6

Tíminn - 13.11.1947, Qupperneq 6
6 TÍMINN, fimmtudaginn 13. nóv. 1947 207. blað „Ég' hcfi ætíð elskað þig“ Fögur og hrífandi litmynd Sýnd ki. 9. Rósin frá Texas kl. 5. Sala hefst kl. 1 — Sími 1384 — GAMLA BIÓ NÝJA BIÓ ¥1® frclsíingn; gæí |»í*i .Framúrskarandi vel leikin kvik- mynd. Leikin af: Berthe Quistgaaga ' og Johannes Meyer. ' Sýnd kl. 7 og 9. Börn fá ekki aðgang. Vesalingarnir (Les Miserables) Frönsk stórmynd í 2. köflum, eftir hinni heimsfrægu skáld- sögu, eftir VICTOR HUGO. Aðalhlutverkið, galeyðuþrælimr Jean Valjean, leikur frægasti leikari frakka: HARRY BAUR. Danskir skýringartekstar eru í myndinni. Fyrri hlutinn sýndur í kvöld kl. 5, 7 og 9. Bönnuð börnum yngri en 14 ára Slungnir leynilögreglu- menn - Sýnd. kl. 5 og 7. ; TRIPOLI-BIÓ TJARNARBIÓ Konan í glugganum (The woman in the window) íslandskvikmynd Amerísk sakamálamynd gerð eftir sögu J. H. Wallis. Edward G. Robinson Joan Bennett Raymond Massey Lofts Sýnd kl. 5, 7 og 9. * Sími 1182 Sýnd kl. 5 og 9. A. J. Cronin eg vctr —r~r iTíminn ] | fæst í lausasölu í Reykjavík j | á þessum stöðum: I Fjóiu, Vesturgötn í Sælgætisbúðinni, Vesturgötu j 16 j Bókabúð Eimreiðarinnar, j Aðalstræti j Tóbaksbúðinni, Kolasundi jj Söluturninum j Bókabúð Kron, Alþýðuhús- inu. j Sælgætisg. Laugaveg 45. Söluturn Austurbæjar Bókabúðinni Laugaveg 10 TOBAKSVERZLUNIN BOSTON LAUGAVEG8 Kaupir silfurbúnar tóbaksdósir, einnig útskorna bauka úr tönnum og horni. Silfurtóbaksdósir og baukar til sölu á sama stað Mmiiingarræða * '(Framhald af 3. síðu) efna sinna og var jafnframt gæddur sjaldgæfri yfirlits- gáfp, þegar stofna skyldi til yisindalegra rannsóknastarfa. Hátfh varð hinn fyrsti ís- UmKk'rá náttúrufræðinga að Heklu í vetur, eftir að hún fök að gjósa, og liann vann ineð' ’óþreytandi dugnaði að töku. Heklukvikmyndarinnar, sem, þér innan stundar fáið áð sjá. ' Andlát hans er hryggðar- éfni hinum fjölmörgum vin- lím hans á íslandi og í Dan- mörku. Það er tæplega of- sagt, að hjá öllum fjöldan- ijm sé nú þjóðarsorg á ís- landi. Hygg ég þó, að Stein- þór Sigurðsson mundi ,ýÁlf- úr etgi vera ósáttur með slík- án *d£uðdaga. Honum gafst áð láta lífið, við það starf, eiJþahh hafði helgað krafta sína, og eftir að hafa náð árangri um nokkurn hluta viðfangsefna sinna. Fræði- maðurinn, sem með eldleg- um vísindaáhuga, og án þess að hlífa sjálfum sér, leitast við að skyggast djúpt í leyndardóma íslenzkrar nátt- úru, og skýra hina ægivold- ugu krafta, sem eru að verki í íslenzkum eldfjöllum, lézt við starf sitt eins og hetja, og sízt af öllu mundi það vera í, anda Steinþórs, að verki hans yrði ekki haldið áfrani, og áð aðrir ættu ekki að njóta góðs af framlagi hans. Þess végna munum vér, einnig í kvöld, fylgjast með kvikmynd hans með hinum mesta áhuga, en áður viljum vér, með því að rísa úr sæt- um, minnast góðs og hug- rakks vinar, sem galt afrek sín, og þar á meðal kvikmynd kvöldsins, með lífi sínu. litur á vörunum. „Amma saumaði þau, herra kennari," hvíslaði ég. Allir krakkarnir skelltu upp úr. Dalgleish kennari hélt áfram að vaga í kringum mig og horfa á mig blóðhlaupnum glyrnunum. En það vottaði ekki einu sinni fyrir brosi á vörum hans. „Þetta er mjög eftirtektarverður litur,“ sagöi hann. „Og mjög táknrænn. Sú gamla hefir vitað, hvað hún gerði. Okkur hefir skilizt, að þú sért írskur — og írland er kallað græna eyjan.“ Ný hláturshviða reið yfir salinn. Allt í kringum mig voru raðir af hlægjandi andlitum, sem góndu á mig í fullkomnu. miskunnarleysi og runnu saman fyrir augunum á mér. En þrátt fyrir það sá ég hvert einstakt andlit greinilega, og ég varð þess líka fljótt var, að þarna voru tvö börn, sem hlógu ekki. Annað var Gavin Blair, sem sat á fremsta bekknum og horfði á kennarann með kuldalegum fyrirlitningarsvip — hitt var Lísa Keith, sem starði á mig brúnum, sorgbitnum augum. „Svaraðu því, sem ég spyr þig um, ungi vinur: Ert þú lærisveinn heilags Patreks — eða ertu það ekki?“ „Ég veit það ekki.“ „Hann veit það ekki.“ Það var brot af undrun í háðs- hreimnum. Og svo hélt hann áfram, hægar og lægra en áður, rr.eð sogandi fliss krakkanna að undirspili: „Hann kemur askvaðandi hingað til okkar, skreyttum þessum dásamlega, írska þjóðarlit — og við gætum hér um bil sagt með smára- vendi í barminum — og svo roðnar hann upp í hársrætur, þegar ég spyr hann, hvort hið heilaga, kaþólska vatn sé þornað á enni hans .... “ Þannig hélt hann áfram, unz hann vatt sér allt í einu við og lægði hlátra nemenda sinna með einu helköldu augna- tilliti. Síðan ávarpaði hann mig á ný með allt öðrum radd- hreim. „Þér þykir kannske gaman að vita það, að ég kenndi rróður þinni. En þeirri fyrirhöfn virðist hafa verið kastað á glæ. Setztu þarna i hornið.“ Ég reikaöi til sætis míns, sneyptur og titrandi. Ég vonaði þó, að nú væri hrakförum mínum lokið. En því fór fjarri — þetta var aðeins forspilið. Hópur hlakkandi og spottandi krakka flykktist um mig í frímínútunum. Það var ekki aðeins, að ég hefði verið gerður að viðundri — nú varð mér ljóst, að ég var líka vargur í véum. Berti Jamieson og Hamish Boag voru verstu kvalarar mínar. „Grænt er litur vonarinnar, blátt er litur sakleysisins," byrjuðu þeir. Háðsyrði þeirra voru grófari en kennarans,- en annars mjög í sama anda. Vesalt millipils af gamalli konu hafði ýft sollinn sjó kynþáttahatursins og trúarofstækisins. Ég lokaði mig inni í einu salerninu, þegar morgunverðar- tíminn hófst, en nestið mitt lá enn ósnert á hnjám mér, þegar hinir krakkarnir uppgötvuðu, hvar ég hafði leitað mér hælis, og neyddu mig til þess að yfirgefa vígi mitt; Eftir hádegið fórum við í leikfimi, sem skólaeftirlitsmað^ urinn kenndi. Hánn hafði verið liðþjálfi í sjálfboðaliðssveit í einhverju nýlendustríði. Ég var kominn niður í leikfimi- salinn og byrjaður að afklæða mig eins og hinir drengirnir, þegar Bertie Jamieson og Hamish Boag komu til mín. Berti var stór og klunnalegur strákur, með hátt enni og átti í stöðugum glettingum við telpurnar. Hann hvessti nú á mig augun og sagði: „Við ætlum að jafna um gúlana á þér á eftir.“ „Hvers vegna má ég ekki vera í friði?“ spurði ég ótta- sleginn. „Það er af því, að þú trúir á páfann,“ svaraði hann. Ég nötraði af ótta í leikfimitímanum, þótt ég reyndi af fremsta megni að rétta upp hendurnar og beygja hnén að skipun skólaeftirlitsmannsins. Athöfnin í búningsklefanum hófst að fimleikaæfingunum loknum, strax og kennarinn var kominn út. Flestir stærstu drengjanna höfðu beðið, svo að þeir gætu teki‘5 þátt í leiknum. Ég var fyrst hrakinn út í eitt hornið, og siðan greip Berti um annan handlegginn á mér og byrjaði að snúa upp á hann fyrir aftan bakið á mér. Mig kenndi hræöilega mikið til. Ég reyndi að slíta mig af honum, en skrikaði fótur og datt á gólfið. Þá gerði Berti sér lítið fyrir og settist ofan á mig, greip handfylli sína í hárið á mér og lamdi höfðinu á mér við gólfið. Hamish Boag þreif aftur á móti í fæturna á mér og ríghélt þeim, svo að ég gat mig hvergi hrært. „Danglaðu duglega í hann, Berti,“ hrópuðu margir sam- tímis. „Hossaðu þér á honum og reyndu að sprengja hann.“ Nú flaug Berta snjallræði í hug. Hann sleppti tökum á ErlffiaaÉ yfírlií .(Fmvífiald af 5. síðu) •hinum,* hatrama áróðri sínum, er skaut alveg yfir m’arkið. Sonur blaðakongsins. Þegar Beaverbrook lætur af störfum sem stjórnandi blaöa- hrings síns, mun það sennilega falla í hlut sonar hans, Max Aitken, að taka við stjórninni. Hann er 36 ára gamall, var flug- maður í styrjöldinni og var einn hinna fáu af yngri mönnum ihaldsflokksins, er hafði gæfuna með sér í kosningunum 1945. Hon- um tókst að vinna kjördæmi, sem jafnaðarmenn voru taldir vissir um að vinna. Enn er þó ekki reynt; að hann -fylli sæti .föður síns. HvaS,. sem um Beaverbrook lá- varð verður sagt, neitar því eng- inn, að hann hafi verið gæddur óvenjulegu. fjöri, atorku og gáfum. Þegar hann lætur af störfum, hverfur . einn sérkennilegasti og mikilhæfasti maðurinn af sviði brezkra stjórnmála. Steinþór Sigurðsson (Framhald af 3. síðu) síðastliðið vor, gerðist Stein- þór Sigurðsson eins konar sjálfkjörinn foringi rann- sóknarstarfsins þar. Hann hafði einkum lagt sig eftir jarðeðlisfræði á síðari árum. Hann var jafnam viðbragðs- fljótur og ötull, þegar ein- hvers þurfti við, því að hvorki skorti áhuga né rösk- leika. Mönnum þótti gott að vinna með honum, enda var hann bæði skjótráöur og ör- uggur. Hann var*. hinn mesti ferð'agarpur, vaskleikamaður, og svo úrræðagóður, að af bar. Hagleiksmaður var hann og gat því oft haft góð not af fátæklegum fárarbúnaði. Og hann sparaði aldrei sjálfan sig, þegar á lá. Það er til marks um álit Steinþórs og traust þeirra á honum, sem einkum eru þar dómbærir, að prófessor Alh- man sóttist mjög eftir því, að -fá-..hann með sér í vísinda- leiðangur til Suðurskautsins, til að stjórna þar jöklarann- sóknum. Eftir að Alhman kynntist Steinþóri, taldi .hann sig engan mann vita .jafn æskil^gan til þeirra starfa. , Ýslenzka þjóðin hefir mik- ið misst, þar sem hún er svipt Steinþóri Sigurðssyni. á miðjnm starfsaldri eða fyrr. Starfsferill hans varð styttri en þjóðin vonaði. En hann var svo glæsilegur, að lengi mun slá Ijóma af. Þjóðin á mikið að þakka slikum skör- ungum. íslenzkir vísindamenn í náttúrufræði hafa tvenns konar hlutverki að sinna. Þeir eiga að finna verðmætin í skauti náttúrunna] og leggja á ráðin um hagnýt- ingu þeirra. En jafnframt eiga þeir að athuga, skilja og skýra önnur fyrirbæri ís- lenzkrar náttúsy, svo að samboðið sé ^rjálsri þjóð. Þessa tvöföldu skyldu rækti Steinþór Sigurðsson með mikilli sæmd. Nú er hann fallinn í miðju skyldustarfi vísindamanns- ins, en minningin lifir og lýsir fram á veginn, eggj- andi og styrkjandi eins og jafnan, þar sem merkir menn og góðir drengir falla. Vinnið ötullega að útítreiöslu Tinians.

x

Tíminn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.