Tíminn - 18.11.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 18. nóv. 1947
211. blað
JJPfSð
r'% nin ^ %
Efíiríöi’bi
Mjög spennandi og vel leikin
amerísk kvikmynd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
GAMLA BIÓ NÝJA BIÓ
MebIsIsi augalS VesalingairsiÍE’
Spennandi og dularfull amerísk sakamálamynd. Frönsk stórmynd, eftir sam- nefndri sögu, eftir Victor Hugo. Aðalhlutverkið leikur frægasti leikari Frakka: Harry Bauer. í myndinni eru danskir skýr- ingartekstar.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Seinni hlutinn sýndur í kvöld, kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 1G ára. Bönnuð börnum yngri en 14 ára.
TRIPOLI-BIÓ TJARNARBIÓ
Dávalflnriim (The Chimax) Storknriim
Amerísk söngvamynd í eðlileg- um'litum með: Susanna Foster Bráðskemmtileg dans- og söngvamynd.
Turham Bey
Boris Kartoff. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sala hefst kl. 11.
Sími 1182.
Fraá ©g BsaefS cíeglsi-
sim n
es° saissa*
Nú er gott að
| gerast kaupancU
Tímans
| Áskriftasími
2323
Tryggiiialögin
(Framhald, af 4. síðu)
Þeim fer sífellt fækkandi,
sem stunda vilja sjálfstæða
framleiðslu, en mjög er leit-
að eftir því að komast í hóp
launamanna. Nú er það og
höfuðvandamál þjóðfélags-
ins, hvernig takast megi að
sjá framleiðslunni farborða
og aðalviðfangsefni þings og
stjórnar að ráða fram úr
þeim vanda. Má af því sjá,
hversu fráieitt það er að láta
þá, sem framleiðslustarfsemi
reka, bera þung gjöld um-
fram aðra þegna þjóðfélags-
ins og einungis í þágu ann-
arra stétta. Gjöld þessi koma
og mjög misjafnt niður á
stéttarbræðrum. Bóndi, sem
hefir lítið af ræktuðu landi
og þarf rnikið vinnuafl við
búreksturinn, er samkvæmt
þessum ákvæðum látinn bera
þyngri gjöld til almanna-
trygginga en stéttarbróðir-
inn, sem hefir vélfært land
og býr við betri aðstöðu. —
Svipað má segja um útvegs-
menn. Eftir venjulegum
skattastigum vaxa, gjöldin því
meira sem afkoma og efna-
hagurinn er betri. Hér er
stefnt í öfuga átt, svo að þeir
eru að þessu leyti skattlagðir
hlutfallslega þyngst, sem
verst eru settir. Gjald það,
sem atvinnurekendur eiga að
greiða samkvæmt 113. gr., á
að renn> til þess að stand-
ast útgjöld vegna slysabóta,
enda eiga launþegar, sem
vinna í þjónustu annarra,
rétt á slysabótum. hvaða
störfum sem þeir gegna og
hvernig sem afstaða þeirra
og efnahagur er. — En svo
furðulega er um hnúta búið,
svo sem fyrr er sagt, að sá,
sem lifir af einhvers konar
framleiðslu, á ekki rétt til
slysabóta, eins og ákvæði
laganna eru nú, og ekki held-
ur börn hans, yngri en 16
ára, kona hans, foreldrar eða
fósturforeldrar, þótt þau
vinni í þjónustu hans.
í frv. þessu er lagt til, að
112. gr. laganna falli niður
og þeim þungbæra og rang-
láta skatti, sem nú er lagður
á vissar stéttir þjóðfélagsins
samkvæmt ákvæðum þeirrar
greinar, verði þar með aflétt.
Hins vegar er ætlazt til, að
gjald vegna slysatrygginga
samkv. 113. gr. haldist, en
við ákvörðun þess skuli ekki
telja vinnuvikur atvinnurek-
andans sjálfs eða maka hans,
þótt allir öðlist rétt til slysa-
bóta án tillits til atvinnu eða
eigna.
Ný tekjuöflun.
Til að bæta trygginga-
sjóðnum upp þann tekju-
missi, sem af þessu leiðir,
leggjum við til, að auk ið-
gjalda samkv. 107. gr. trygg-
msiner v®rí eiimiigis
7 11© (5 lírnir).
Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna
yyjinnumót \ •
\ _
ilu ídar uorrar vi i iandiÍ.
-JJeitiÍ d cHanelgrœÍiiuájóÍ.
Slri^ita^a -J\iapparitiýQ9.
tílinsslið
(Framhald af 3. síðu)
leysinu við svo örugglega að
ekki hreki.
Ég ætla því, að það séu
síöustu forvöð að stinga hér
við fæti og felia þetta' frv.
Heiti ég á háttvirta deildar-
menn a,ð minnast við at-
kvæðagreiðsluna þess æsku-
lýðs, sem nú vex upp i land-
inu og gera má ráð íyrir, að
verði að lokinni styrjöldinni
andlega sundurtættur og
margvíslega reikull í ráði.
Vissulega verður hann fyrir
allt annað fremur þurfandi
en gerðar séu sérstakar ráð-
stafanir til að eitra fyrir hann
á þann hátt, sem telja má, að
hér sé stefnt að.
Alþingi, 14. maí 1941.
Vilm. Jónsson.'
Við þetta hefir samvinnu-
nefndin engu að bæta nema
því, að hún treystir öllum
þeim, sem vilja láta sig skipta
áfengismál og áfengisvarnir,
að lesa álit landlæknis með
athygli og að hugsa til þeirra
ógæfusömu karla og kvenna,
sem hafa orðið áfengisbölinu
að bráð eða eiga ef til vill eftir
að verða það, ef auka skal enn
áfengissölu í landinu.
Reykjavík, 12. nóv. 1947.
Samvinnunefnd bindindis-
manna,
skipuð fulltrúum frá:
Stórstúku íslands IOGT,
íþróttasambandi íslands,
Ungmennafélagi íslands,
Áfengisvarnanefnd kvenna,
Prestafélagi íslands,
Samb. bindindisfél. í skólum,
Sambandi ísl. barnakennara,
Alþýðusambandi íslands.
ingalaganna skuli greiða í
tryggingasjóðinn 2 af hundr-
aði af skattskyldum tekjum,
sem eru umíram 5000 kr. -
Með frumvarpi þessu er ein-
ungis stefnt að því, sem talið
var í öndverðu, að vera ætti
meginmarkmið laganna um
almannatryggingar, að rétt-
ur til bóta sé jafn fyrir alla
án tillits til stétta eða efna-
hags, svo að komizt verði hjá
vandasömu og hvimleiðu
mati á ástæðum einstakling-
anna.
A. J. Cronin
úrigúr ég vár
Ég gleymdi öllif, sem afi hafði kennt mér — hverju einasta
atriði. Ég barði mjóum og krangalegum handleggjunum í
kringum mig í blindni. Ég hæfði Gavin hvað eftir annað,
en ævinlega á þá staði líkama hans, sem haröastir voru
viðkomu, svo sem olnbogana eða kinnbeinin, ef hnefar
rcínir höfnuðu þá ekki á stórum látúnshnöppunum á blúss-
unni hans — sem oftast var. En nú fór líka að þykkna í mér,
því að mér fannst það hreint og beint ranglæti, að hann
skyldi vera brynjaður þessum stóru látúnshnöppum. Mér
fannst hann aldrei saka neitt, þótt ég berði hann, en aftur
á móti kenndi mig sárlega til. Og högg hans hittu mig
alltaf þar, sem ég var viðkvæmastur.
H<inn sló mig tvisvar sinnum til jarðar, og hinir strákarnir
ráku upp margrödduð fagnaðaróp. Ég vissi það ekki fyrr, að
ég gat orðið fokvondur. En þessi lítilmótlegu feginsóp færðu
mér heim sanninn um það. Ég velktist ekki í neinum vafa
um það — lítilmótlegastir allra ómenna voru þeir, sem stóðu
cruggir álengdar og höfðu nautn og yndi af því að sjá aðra
þjást og berjast. Ósegjanlegt heiftaræði greip mig, svo að ég.
gleymdi öllu öðru en þessum fyrirlitlegu ræflum. Ég sá
hlæjandi andlit þeirra í móðu, en það eggjaði mig aðeins
til þess að sýna þeim ótvírætt, að ég kynni að slást, þegar
í það færi. Ég spratt á fætur og rauk á Gavin á nýjan leik.
Og nú var það ég, sem sló hann niður. Dauðaþögn. En
þegar hann stóð upp aftur, heyrði ég skræka hanaraust
Plobba litla: „Þú rannst bara, Gavin. Rjúktu á hann — á
hann aftur — á hann!“
En nú beitti Gavin meiri varkárni. Hann hoppaði í kring-
um mig, og virtist alls ekki ginkeyptur fyrir því að hlaupa
undir högg mín. Báðir vorum við orðnir illa leiknir, og við
blésum eins og smiðjubelgir. Ég var heitur og rauður í and-
liti— nú var ég ekki lengur fölur og kaldur. Mér til undrunar
sá ég, að auga hans annað var blárautt og bólgið. Það rifaði
varla í það. Hafði ég í raun og veru veiít honum þennan
áverka, þessum kappa? Svo heyrði ég geghum bardagá-
dyninn og eggjunarópin orð, sem létu mér annarlega í
eyrum. Það var rödd eins af stóru strákunum í éfsta
bekk .... þeir höfðu átt leið hjá og numið staðar til þess
að horfa á viðureignina.
„Sjáið þið bara, hvort grænbux*spjarar sig ekki! Hann
kann svei mér að slást.“
Hvílík dásemd að heyra þessa viðurkenningu! Ég hafði
þá ekki orðið afa til skammar eftir allt. Ég var ekki sá vesa-
lingur, sem ég hafði haldið. Ég rauk enn einu sinni á minn
kæra Gavin, jafn reiðubúinn til þess að faðma hann og
berja. Við þrifum hvor utan um annan. En allt í einu rykkti
hann upp höfðinu. Ég áttaði mig ekki á , hvað var að gerast.
Ég hlaut ógurlegt högg á nefið af enni hans. Blóðið fossaði
niður um mig. Ég skynjaði, hvernig það rann niður nasirnar
og úðaðist yfir brjóstið á mér, og.fann salt bragð þess í munni
mér. Drottinn minn dýri! Ég hafði aldrei ímyndað mér, að
það væri svona mikið blóð til í mínum litla líkama. En þetta
gerði mér ekkert til. Það var jafnvel eins og hugsunin hefði
skýrzt. En á hinn bóginn var ég hættur að finna til fótanna
ó mér. Ég hóf hnefann á loft og enn einu sinni urðu hnúar
mínir óþægilega varir við látúnshnappana á blússu Gavins.
í sömu andrá syrti mér fyrir augum, hróp glumdu, og mér
fannst sindrandi stjörnum rigna niður kringum mig — ef
til vill var þetta halastjarna Halleys! Ég barði handleggjun-
um enn í kringum mig í blindni, þegar ég uppgötvaði, að
emn af stóru strákunum ríghélt mér. Annar hafði tekið í
kragann á blússu Gavins og hélt honum líka, svo að við
náðum ekki lengur saman.
„Þetta er nóg í bili, drengir mínir,“ sagði annar þeirra.
„Takizt þið nú í hendur. Þetta var ári gott einvígi. Hlaupið
þið, einhver ykkar, eftir stóra útidyralyklinum. Ég held þeim
litla sé bara að blæða út.“
Ég ^rar lagður á bakiö á leikvöllinn og höfuðið látið hvíla
á stórum og köldum lyklinum. Gavin kraup niður við hlið
rcér, óhreinn í framan og áhyggjufullur á svip. Föt míh
voru gagndrepa af blóði, og stóru strákarnir voru orðnir
hræddir um, að blóðrásin myndi ekki stöðvast. Loks heppn-
aðist þeim þó að stöðva hana með því að troða upp í nasir
ruér sundurrifnum klút, sem þeir höfðu vætt í saltvatni.
„Liggðu nú bara kyrr í tuttugu mínútur. Þá kennirðu þér
einskis meins á eftir.“
Þeir fóru leiðar sinnar. Bekkjarsystkin mín höfðu öll
hypjað sig brott — öll nema Gavin. Við vorum eftir tveir
einir á mannlausum leikvellinum, þar sem gerla mátti sjá
merkjn eftir viðureign okkar — fótatramp og blóðbletti.
Ég reyndi að brosa framan í vin minn. En ég gat það ekki