Tíminn - 30.08.1949, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 30. ágúst 1949.
181. blað
Nætnrlest til
Trieste
l'Spennandi og viðburðarík enslc e
l'leynilögreglumynd. Aðalhlut- |
| verk: JEAN KENT, ALBERT I
1 LIEVEN, — DERRICK DE |
l'MARNE. — í
1 Sýnd kl. 5, 7 og 9.
| Bönnuð unglingum innan 16 ára |
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiililiiiuiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiunu
NÝJ A B í □
i Alþýðuleiðtoginn \
(Fame is tlie Spur)
I Tilkomumikil ensk stórmynd =
Ltjerð' eftir hinni frægu sögu i
!-VIOWARD SPRING.
Aðalhlutverk:
| MICHAEL REDGRAVE j
| ROSAMUND JOHN.
i Gagnrýnendur hafa kallað |
| þessa mynd stórkostlegt og á- |
IJirifamikið snilldarverk. Hún =
|.,íiefr mikið sögulegt gildi, sem i
ýsing á baráttu enska verka- f
l'iýðsins fyrir auknum réttum og' =
|',3ættum kjörum. |
| Sýnd kl. 7 og 9.
Erlent yfirlit
ítfFramhald al 5. síðuX
því, að slíkar fullyrðingar hafi
ekki við rök að styðjast, segir
hlaðið að sé nú, að þar sem
Bandaríkin verði að leysa sama
vándamálið og Bretar eigi við
að stríða, eins og t. d. í Þýzka-
lándi og Austurríki, þá fari þau
nákvæmlega eins að.
„The Economist“ telur, að að-
eins þeir bandarísku gagnrýn-
endur, er ráðist hafa á „vel-
g-erðarríkið“ Bretland, hafi eitt-
hvað til síns máls. Velgerðar-
ríkið sé að vísu mjög æskilegt,
en Bretar hafi ekki valið réttan
tíma til þess að framkvæma
hinar sósíalistisku hugsjónir
sínar á.
Aðalerfiðleikarnir í þessu
sambandi séu þeir, að í velgerð-
arríkinu raskast samræmið
milli afkasta verkamannsins og
launa hans og framleiðslugeta
þjóðarinnar í heild minnki því.
En þrátt fyrir þetta, telur
haldi því fram, að það hafi úr-
því fram, að velgerðarríkið sé
eingöngu brezkt fyrirbæri. Öll
rfútímaríki, einnig Bandaríkin,
séu að einhverju leyti „velgerð-
ajriki" og í öllum meginatriðum
séu tveir stærstu flokkarnir í
Sretlandi sammála um að fé-
iagslegt öryggi þegnanna sé
rmuðsynlegt að tryggja.
' Það sé því ekki rétt, þegar
hinir bandarísku gagnrýnendur
haldi því fram, að það hafi úr-
sl^aþýðingu fyrir efnahagslegt
öryggi Bretlands, hvor flokk-
anna sitji að völdum, verka-
mannaflokkurinn eða íhalds-
fiokkurinn. Það sé hins vegar
nauðsynlegt að öll þjóðin öðl-
iSt nýtt viðhorf til framleiðsiu
og efnahagsmála yfirleitt.
Hin belgíska, franska og ít-
alska gagnrýni, sem skýrst hefir
mjög undanfarna daga í um-
rseðuúúm um efnahagsmál Ev-
ropu og Marshallhjálpina í
Farís, er byggð á þeirri for-
Casablanca
! Spennandi, ógleymanleg og stór !
! kostlega vel leikin amerísk stór- i
1 mynd frá Warner Bros.
í Aðalhlutverk: IngricL Berg- \
\ man, Humphrey Bogart, Paul |
I Henreid, Clauda Rains, Peter =
! Lorre. — |
| Sýnd kl. 9.
! Baráttan við ræn>}
| ingjana
! Sýnd kl. 5 og 7.
Mlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
BÆJARBÍD
: s
I HAFNARFIRÐI (
! Minnisstæðnsta I
z * z
atburðir ársins i
! Fréttamynd Sigurðar Nor- |
1 dals. Myndir af atbúrðun- |
| um 30. marz síðastl.
i Sýnd kl. 7 og 9.
i Sími 9184. i
—III llll lltll I lllltlll lllllllllllllllllllllllltlll IIIIIIIIIH |t»
sendu, að England hafi eyðilagt
möguleikana fyrir aukningu ev-
rópiskrar verzlunar vegna
„hinnar litlu framleiðslu og
vanmats pundsins", eins og það
er kallað. Þess vegna hvíli á-
byrgðin af því þyngst á herð-
um Englands, að Marshalllönd-
in geta nú ekki unnið bug á
dollaraskorti sínum.
The Economist visar þessari
röksemd á bug og gefur ýmsar
upplýsingar og nefnir nokkrar
staðreyndir um þessi mál, sem
fengnar eru úr skýrslum frá
hagfræðistofnun S.Þ. Þessar
staðreyndir kippa ekki aðeins
fótunum undan þessari gagn-
rýni, heldur leiða í Ijós, að Eng-
land er nú komið lengra á braut
viðreisnarinnar en nokkurt
annað Evrópuland, þrátt fyrir
þær þrengingar, sem eiga sér
stað um þessar mundir í fram-
leiðslumálum og utanríkisverzl-
un Englendinga.
Af þessum staðreyndum verð-
ur m. a. ljóst, að sé iðnaðar-
framleiðslan nú borin saman við
árið 1938, er Bretland fremra
Beigíu, Hollandi og Noregi. Sé
miðað við iðnaðarframleiðsluna
1938 og hún talin 100, verður
vísitalan sú, að framleiðsla
Breta s. 1. ár er 131, Belgíu 122,
Frakka 124, ítalíu 90, Hollands
122 og Noregs 130. Aðeins Dan-
mörk og Svíþjóð eru ofar en
England með vísitölurnar 135 og
147.
Ef litið er á hlutfallið milli
innflutnings og útflutnings
þessara landa, sem er enn aug-
Ijósara, kemur í ljós, að Eng-
land er hæst, og eftir fyrsta
fjórðung þessa árs eru vísitöl-
ur landanna þannig miðað við
100 1938: England, útflutn. 156,
innfl. 82. Belgía óg Luxemburg,
útfiutn: 114, innfl. 97. Frakk-
land, útflutn. 127, innflutn. 106.
Sviss, útflutn. 113, innfl. 121.
Noregur, útflutn. 91, innflutn.
109. Danmörk, útflutn. 84, inn-
flutningur 107. Svíþjóð, útflutn..
65, inn’fl. 103.
GAMLA Bí□
Þú skalt ekkl
girnast . . .
(Desire Me)
= Áhrifamikil og vel leikin ný =
! amerísk kvikmynd. I
| Aðalhlutverkin leika:
I GREER GARSON
I ROBERT MITCHUM
! RICHARD HART.
! Sýnd kl. 5, 7 og 9.
! Börn innan 14 ára fá ekki aðg. !
IIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
S s
„Sigisr
saimleikanste
s z
| (For them that Trespars) !
! Spennandi og viðburðarík |
! ensk stórmynd, gerð eftir =
= metsölubók Ernest Ray- |
H monds.
1 Bönnuð yngri en 16 ára. I
= Sýnd kl. 5, 7 og 9. f
lllllllllliilllllllllllllllllillllllllililllllllllllllllllllllilllllll
TRIPDLI-BÍCÍI
EIGHMGIRNI
I (The girl of the Limberlost) =
f Áhrifamikil amerísk kvik- =
| mynd, gerð eftir skáldsögu i
! Gene Stratton Porter.
I Aöalhlutverk:
Ruth Nelson,
Dorinda Clifton,
Gloria Holden,
i Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 1182. |
nuii 111111111111111111111111111 ii ■11111111111111*1111111111111111111
Að lokum sýna þéssar skýrsl-
ur, sem birtar eru í The Econo-
mist, að Engl. er hið eina þess-
ara Evrópulanda, sem fullnægir
betur dollaraþörf sinni með út-
flutningi' nú en fýrir styrjöld-
ina. Þetta á líka við nú síðar á
þessu ári eins og fyrsta fjórðung
þess, því að minnkaður útflutn-
ingur til dollarasvæðisins er
ekki fremur enskt fyrirbrigði
en á öðrum Evróþulöndum.
Hvernig stendur þá á því, spyr
The Economist, að þetta spor
aftur á bak virðist svo miklu al-
varlegra í Bretlandi en öðrum
Evrópulöndum? Svarið gefur
blaðið sjálft, og það er á þá
lund, að hið enska fyrirbæri
hafi verið rætt miklu meira og
opinberar en sams konar fyrir-
bæri í öðrum Evrópulöndum, og
það eigi aftur rót sína að rekja
til þess, aö umræður um þjóð-
mál séu opinskárri í Bretlandi
enn annars staðar. Þar bætist og
við það, að augu manna bein-
ast meira að Bretlandi í þess-
um efnum vegna þess, að það
er eins konar banki fyrir allt
sterlingssvæðið.
En þessi efnahagslegu vanda-
mál verða ekki leyst af neln-
um einum aðila, segir að lokum
í greininni. . ^
að læmingj aveiðum fyrir einu ári.
★
Frumbýlingurinn var mjög hugsi næstu daga. Hann
horfði oft lengi á drengina. Hann skildi mætavel, hvers
vegna Páll hafði ekki fyrst hlaupið út i fjós til móður sinn-
ar og spurt, hvort hann mætti taka byssuna og reyna að
skjóta björninn. En honum var samt órótt. Drengirnir voru
ekki lengur litlir angar — þeir voru sjálfir farnir að ákvarða
gerðir sínar. Og ekki aðeins það. Þvi lengur sem Lars horfði
á drengina sína, þeim mun ljósara varð honum, að börnin
höfðu kannske orðið enn harðari úti í hungrinu en. hann
og Birgitta — að hungrið hafði brennt sig dýpra inn í sál
þeirra — svo djúpt, að örin myndu aldrei hverfa. Það var
til dæmis Páll. Hann hló aldrei. Hann var hörkulegur og
þungbúinn á svip — andlit hans minnti á brugðna branda
og ógnandi byssukjafta. Aron var opinskárri og örari og
; glaðlyndari. Hin börnin gátu líka gleymt alvöru lífsins
stund og stund. En svo var það Jónas litli. Hann var orðinn
' feitur og pattaralegur, en það var samt eitthvað eftir af
hungrinu í augum hans, og oft sat hann grafkyrr og starði
á byssurnar á þilinu.
Lars hafði fyrr áttað sig á því, hvað í þessu augnaráði
t var fólgið. Nú duttu honum í hug ýms gömul og leynd at-
vik. Þegar hann kom heim með veiðifeng höfðu öll börnin
staðið hnusandi í kringum hann. En einkum þó Páll
og Jónas. Þeir höfðu ekki látið spurningarnar dynja á hon-
um, eins og Aron — aðeins staðið álengdar með þandar
1 nasir og húngruð augu. Þeir höfðu ekki einu sinni látið
í ljós neina undrun og hrifningu, er Lapparnir komu með
hreindýrin. Þögulir og alvarlegir höfðu þeir horft á, er
^ kropparnir voru hengdir upp, og með sama svip höfðu
:þeir hvern vetrardaginn eftir annan spígsporað í kringum
1 heygaltann, eins og þeir væru að reikna út, hve lengi þetta
myndi nú endast. Og nú siðast björninn. Lars var sann-
færður um, að björninn hafði í augum drengjanna ekki
verið hættulegt dýr, heldur aðeins kjöt, sem lifið reiö á að
láta ekki ganga sér úr greipum. En litu þeir á öll dýr merk-
urinnar eins og kjöt, sem ætti að hanga uppi í staura-
skemmunni, gátu ískyggileg tíðindi gerzt, þegar hreindýr-
in kæmu í hliöina. Hann varð að tala rækilega um fyrir
Páli.
j Lars fékk líka gott tækifæri til þess fáum dögum síðar,
er Páll fór með honum til þess að taka burt snörurnar, áð-
ur en hreindýrin kæmu.
— Ef við værum matarlausir? spurði Páll.
— Það gildir engu, sagði Lars höstum rómi. Það er þjófn-
aður g,ð skjóta hreindýr.
— Hreindýrin eyðileggja fyrir okkur hey, tautaði dreng-
urinn þráalega.
Faðir hans reyndi að gera honum Ijóst, að þeir mættu
samt ekki falla í freistni. Páll svaraði ekki. Hin gráu augu
hans mændu eitthvað langt í burtu, og munnurinn varð
að mjóu striki. Lars fann undir eins, að sulturinn hafði
þjakað elzta drenginn svo, að hann myndi einskis svífast,
fremur en svelta viku eftir viku. Ef hann aðeins sæi fram
á bjargarskort myndi hann taka byssu sína og læöast
til skógar og skjóta það, sem fyrir honum yrði. Það var
aðeins eitt úrræði til þess að koma í veg fyrir, að sonur
hans gerðist lítilmótlegur hreindýraþjófur. Hann varð sjálf-
ur að afla svo mikillar bjargar, að drengurinn sæi ekki
þörf á að tileinka sér eign annarra manna. Það var til-
gangslaust að taka af honum byssuna eða ógna honum.
Páll var orðinn fulloröinn maður, þótt hann væri aðeins
þrettán ára, og of harkalegt ráðríki myndi aðeins gera
illt verra. Gæti hann ekki sýnt börnum sínum meö for-
dæmi sínu, hversu bjargast mátti á heiðarlegan hátt, myndi
refsing koma yfir þau öll.
— Við lifum vonandi aldrei slíkan vetur, sagði hann með
hægð. Nú kemur Hans hingað, og þaö er alltaf bót í máli,
þegar tveir geta lagzt á eitt.
Páll kinkaði kolli, en ekki virtist hann sérstaklega
sannfærður um sannleiksgildi þessara orða.
Birgitta hefði sennilega orðið þess vör, hve áhyggjufull-
ur Lars var, ef hún hefði ekki beöið komu Hans og Gretu
af svo mikiili eftirvæntingu. Það hafði birt yfir henni,