Tíminn - 08.05.1951, Side 4

TÍMINN, þriðjudaginn 8. maí 1951.
100. bliii'?
Tilkynning ríkisstjórnarinnar
um varnarsamninginn milli íslands og Bandaríkjanna
Þegar íslendingar gerðust
aðilar Norður-Atlantshafs-
samningsins ákváðu þeir þar
með að verða aðilar varnar-
samtaka Norður-Atlantsháfs-
ríkjanna. Um það segir m. a.
í inngangsorðum samnings-
ins, að aðilar hans haíi ákveð
ið að taka höndum saman um
sameiginlegar varnir og varð
veizlu friðar og öryggis. Enn-
fremur skuldbundu aðilar sig
í 3. gr. s^imningsins til þess,
hver um sig og í sameiningu,
með stöðugum og virkum eig-
in átökum og gagnkvæmri að-
stoð, að varðveita og efla
möguleika hvers um sig og
allra í senn, til þess að stand
ast vopnaða árás.
Vegna sérstöðu íslendinga
var það hins vegar viður-
kennt, að ísland hefði engan
her og ætlaði ekki að stofna
her og að ekki kæmi til mála
að erlendur her eða herstöðv
ar yrðu á íslandi á friðartím
um. Hins vegar var það fast-
mælum bundið, að ef til ófrið
ar kæmi mundi bandalagsþjóð
unum veitt svipuð aðstaða og
var í síðasta stríði, og yrði það
þó algerlega á valdi íslands
sjálfs, hvenær sú aðstaða yrði
látin í té.
íslendingar verða því sjálf-
ir að meta, hvenær ástand í
alþjóðamálum er slíkt, að sér
stakar ráðstafanir þurfi að
gera til að tryggja öryggi og
frelsi landsins. Aðild íslands
að Norður-Atlantshafssamn-
ingnum leggur þessa skyldu
á ríkisstjórn íslands.
Nú hefir svo skipazt, að á
síðustu mánuðum hefir tví-
sýna í alþjóðamálum og ör-
yggisleysi mjög aukizt. Þó að
eigi séu blóðugir bardagar í
þessum hluta heims, hafa
Sameinuðu þjóðirnar orðið að
grípa til vopna annars staðar
til varnar gegn tilefnislausri
árás. íslendingar eru ein
hinna Sameinuðu þjóða, og
þótt við getum ekki styrkt
samtök þeirra með vopna-
valdi, komumst við ekki hjá
að viðurkenna, að friðleysi og
tvísýna ríkir nú í alþjóða-
málum. Hinar friðsömu,
frjálsu lýðræðisþjóðir reyna
með öllu móti að komast hjá
allsherjarófriði, en friðartím-
um er því miður ekki að fagna
um sinn.
Atburðir siðustu tíma hafa
sannað, að varnarleysi lands
eykur mjög hættuna á þvi, að
á það verði ráðizt og um það
barizt. Hinar frjálsu, friðsömu
þjóðir hafa því allar aukið
mjög vígbúnað sinn, og telja
helztu vonina til þess að
hindra nýjar árásir og alls-
herjarófrið þá, að koma upp
sterkum samfelldum vörnum.
Hafa flestar þjóðir í þessu
skyni tekið -á sig mjög þungar
byrðar í þeirri von, að þá megi
frekar >fstýra allsherjarófriði
og koma á fullum friði. En
eftir því, sem aðrir efla varn
ir sínar, verður meiri hættan
á árás á þann eða þá, sem
engar varnir hafa, því að á-
rásarmenn ráðast yfirleitt
ekki á garðinn, þar sem hann
er hæstur, heldur þar sem
hann er lægstur.
Allt hefir þetta orðið til þess
að íslenzka ríkisstjórnin hefir
komizt á þá skoðun, að varnar
leysi íslands stefni, eins og nú
er ástatt í alþjóðamálum,
bæði landinu sjálfu og frið-
sömum nágrönnum þess í ó-
bærilega hættu.
Af þessum ástæðum hefir
verið fallizt á að taka upp
samninga við Bandaríkin fyr
ir hönd Norður-Atlantshafs-
bandalagsins um varnir ís-
lands á grundvelli Norður-
Atlantshafssamningsins. Þeir
samningar hafa nú staðið yfir
undanfarið.
Ríkisstjórnin hefir talið
sjálfsagt að leita samþykkis
þingmanna lýðræðisflokk-
anna þriggja um samnings-
gerðina. Hins vegar hefir ríkis
stjórnin ekki talið rétt að hafa
samráð við þingmenn Sam-
einingarflokks alþýðu - sósíal
istaflokkinn, um öryggismál
íslands.
Samningsgerðinni er nú
lokið og höfðu allir þingmenn
lýðræðisflokkanna þriggja, 43
að tölu, áður lýst sig sam-
þykka samningnum svo sem
hann nú hefir verið gerður.
Utanríkisráðherra íslands hef
ir þess vegna i umboði ríkis-
stjórnarinnar, undirritað
samninginn af íslands hálfu
hinn 5. maí s. 1. og var samn-
ingurinn sama dag staðfestur
í ríkisráði af handhöfum valds
forseta íslands svo sem lög
standa til.
Samningur þessi er gerður
með það fyrir augum, að á
slíkum hættu- og óvissutím-
um, sem nú eru, sé séð fyrir
vörnum íslands, þannig að al-
gert varnarleysi leiði ekki
hættur bæði yfir íslenzku þjóð
ina og friðsama nágranna
hennar. Jafnframt er það
tryggt, að íslendingar geta
með hæfilegum fyrirvara sagt
samningnum upp, þannig að
við getum látið varnarliðið
hverfa úr landinu, er við vilj-
um og teljum það fært af ör-
yggisástæðum. Ef íslendingar
sjálfir vilja og treysta sér að
einhverju eða öllu leyti til að
taka varnirnar í eigin hendur,
er það á okkar valdi, en enga
skyldu tökum við á okkur til
þess.
Eftir samningnum er gert
ráð fyrir, að Bandaríkin taki
að sér að sjá fyrir nauðsyn-
legum ráðstöfunum til varnar
landinu. Það er komið undir
ákvörðun íslenzkra stjórn-
valda, hver aðstaða þeim verð
ur veitt í því skyni. Sam-
kvæmt samningnum er ætlazt
til, að Keflavikurflugvöllur
verði notaður í þágu varna
landsins, en ísland mun taka
í sinar hendur stjórn og
ábyrgð á almennri flugstarf-
semi á flugvellinum, enda fell
ur samningurinn frá 7. októ-
ber 1946 úr gildi við gildistöku
þessa samnings.
Fjöldi liðsmanna er einnig
háður samþykki íslenzku rik-
isstjórnarinnar.
Bandaríkin heita þvi að
framkvæma skyldur sínar skv.
samningnum þannig, að stuðl
að sé svo sem frekast má verða
að öryggi íslenzku þjóðarinn-
ar og skal ávallt haft í huga,
hve fámennir íslendingar eru
svo og það, að þeir hafa ekki
öldum saman vanizt vopna-
burði.
Berum orðum er tekið fram,
að ekkert ákvæði samnings-
ins megi skýra þannig, að það
raski úrslitayfirráðum íslands
yfir íslenzkum málum.
Um framkvæmdaratriði
samningsins náðist í höfuðat
riðum samkomulag jafnframt
samningsgerðinni, og verða
samningar um þau efni undir
ritaðir bráðlega, og eru þar
sum atriði þess eðlis að að-
gerða Alþingis þarf'við, enda
mun málið á sínum tíma
verða lagt fyrir Alþingi.
Þar sem ísland var með öllu
varnarlaust taldi ríkisstjórnin
það sjálfsagða varúðarráðstöf
un, að jafnskjótt og samning-
urinn væri birtur yrði séð fyr-
ir vörnum í landinu og hefir
þvi í dag lið komið til Kefla-
víkurflugv. og setzt þar að.
Ráðstafanir þessar eru gerð
ar af ríkri nauðsyn. Auðvitað
hefðu menn kosið að komast
hjá þeim, á sama veg og allar
aðrar friðsamar þjóðir vilja
sleppa við þungann og óþæg-
indin af nauðsynlegum varn-
araðgerðum. En þær meta þó
á sama hátt og við meira mögu
leikann til að komast hjá ó-
friði, eða a. m. k. draga úr
árásarhættunni.
í sjálfri samningsgerðinni
hafa Bandaríkin sýnt góðan
skilning á sjónarmiðum ís-
lendinga og þörfum íslenzku
þjóðarinnar. Menn vita, að
ýmiskonar vandkvæði eru
samfara slíkri dvöl erlends
herliðs í landinu. íslendingar
þekkja þau af eigin raun, en
úr því að slíkar varnarráð-
stafanir eru nauðsynlegar, er
það fullvíst, að eigi var á betra
kosið en að semja á grund-
velli Norður-Atlantshafssamn
ingsins um þau efni við Banda
ríkin, sem íslendingar hafa
áður haft slík skipti við og
ætíð hafa sýnt íslandi velvilja
og stuðlað að sjálfstæði og
velfarnaði íslenzku þjóðarinn
ar.
Óþarft er að taka það fram,
svo sjálfsagt sem það er, að
ráðstafanir þessar eru ein-
göngu varnarráðstafanir. Að-
ilar samningsins eru sammála
um, að ætlunin er ekki að
koma hér upp mannvirkjum
til árása á aðra, heldur ein-
göngu til varnar.
Ráðstafanir þessar mótast
af þeirri ósk samningsaðil-
anna að mega lifa í friði við
allar þjóðir og allar rlkis-
stjórnir og eru því einn lið-
urinn I þeirri viðleitni Sam-
einuðu þjóðanna að efla lík-
urnar fyrir varanlegum friði
og vaxandi farsæld í heimin-
um.
Séra Pétur í Vallanesi heldur
þá áfram máli sínu í dag:
„Af hálfu þeirra, sem amast
mest við biblíugagnrýni, hefir
því iðulega Verið haldið fram,
að ef á annað borð sé tekið að
véfengja sannleiksgildi sumra
af frásögnum Ritningarinnar, sé
mjög hætt við, að menn tapi
traustinu á hana í heild sinni.
Ég játa góðfúslega, að þarna
getur verið nokkur hætta fyrir
dyrum. — Það er hlutverk prest
anna að vinna gegn þessari
hættu. Það hlutverk leysa þeir
áreiðanlega ekki bezt af hendi
með því, að stangast við stað-
reyndir eða sannfræðilegar rök
semdir, heldur með því að leggja
jafnan höfuðáherzluna á þær
af frásögnum hinnar helgu bók
ar, sem þeir þykjast vissir um
að fái staðist sögulega gagn-
rýni.
Kristindómurinn þarf áreið-
anlega ekki að líða neitt við
það, þó að prestarnir takmarki1
boðun sína á þennan hátt. í
Nýjatestamentinu er alveg tví- j
mælalaust nægilega mikið af
ábyggilegum frásögnum um líf j
og kenningu Jesú Krists, til
þess að tryggja öruggan grund
völl undir öllum þýðingarmestu
kenningum kristninnar.
Það skal fúslega játað, að
biblíugagnrýnin getur og hefir
stundum gengið of langt. Það
getur valdið tjóni, ef tekið er
að véfengja hinar og þessar
frásögur hinnar helgu bókar að
ástæðulausu — einkum þær, sem
hafa að geyma þýðingarmikla
boðun. — En er hins vegar auð-
velt að neita því, að skortur á
gagnrýni geti líka valdið tjóni
og stuðlað að því að draga úr
tign þeirrar guðdómiegu mynd-
ar, sem Nýjatestameiitið í heild
bregður upp af Jesú Kristi? Er
þar ekki sums staðar að finna
orð og andsvör eignuð Jesú,
sem vér erum sárfegnir að geta
gert oss grein fyrir sem rang-
lega tilfærðum?
Tökum til dæmis frásagnir
Nýjatestamentisins af síðustu
kvöldmáltíðinni, sem Jesús
neytti með lærisveinum sínum
— frásagnirnar, sem háheilag-
asta helgiathöfn kristinna
manna — altarissakramentið —
hefir verið reist á. í þessum
frásögnum er greint frá því,
að Jesús hafi, rétt i því, sem
hann er að útdeila brauðinu og
víninu meðal hinna tólf læri-
sveina, sagt þeim, að einn af
þeim myndi svíkja hann. Þetta
hafi svo leitt til þess, að læri-
, ; / - • r
sveinarnir hafi fatrið; •; j
um það þarna sín á minf 'hver ‘ ‘
þeirra það myndi vera, er þetta
myndi gera. “ ' ’
, •.„.1 n(rin‘n n'. ói, Aó'á
Hlýtur ekki hver kriStinn
maður að finna til þess, hví- '
líkt gífurlegt ósamræmi hefði
hlotið að vera milli þessara
tveggja athafna — útdeilingar-
ínnar og hinnar kuldalegu spár,
sem hlaut að verka eins"0‘gf’ls-JX_
kalt steypibað á að mihhsta
kosti þá ellefu, sem ekki- höfðu
til hennar unnið. Eigum vér auð...
velt með að trúa því, að hann,
sem vér tignum mest, myndí..
láta sig það henda að valda ó- .
þörfum sársauka og að kásfá'Tá
þessa heilögu athöfn skuggá, ’ l'“
sem engum presti, sem síðar hef
ir haft hana um hönd, myndi -.\P,
nokkru sinni koma . til hugar.
— Hljótum vér ekki að fagna _ r
yfir því, hversu auðyelt það er
að gera sér grein fyrir , spánní
um Júdas serri ihhskoti, staf-
andi annars vegar frá þéim niðr
andi munnmælasðgum,'• ‘ séríi
spunnust um Júdas út af mis^
skilningi lærisveinanna. á. v.erkri - -
aði hans, og hins vegar ,frá
þörfinni á því að verjast. utari,-
aðkomandi gagnrýni með því
að sýna, að Jesús hafi ekki lát-
ið blekkjast af hóhutri;: heldur ‘ ”
hafi hann séð svik haris fyrir
og verið búinn að spá um þaú? .
Er ekki eitthvað bogið við það,.
að þeir, sem berá fram frtéði-
leg rök fyrir þvi, áð"Jesú Sé'"‘'Q' ‘
ranglega eignuð hiri kulda'l'ega
spá um Júdas, sæti aðkastl' ög
ásökunum um það; að þeifi .séu
að vinna Kristninni tjón? Sæm- . ,-,u.
ir það kristnum mönnum .að
sækja svo fast að níðast áfram ......
á minningu hins ógæfusairia
lærisveins Jesú Kristsf að þeir
gæti þess ekki, að þeir hljota
jafnframt að kasta - skiiggá''ár!
minningu Meistarans?-',c“'
Það er algerlega" þýðingaru '* '
laust, að vera að reyna að’telja'" rr*
sér trú um, að unntrsé-á vor*
um tímum að >(. urixianskiljA
Ritninguna fræðilegri. yanosókn (, u -
á gildi heimilda hen»ar,..J>að
er líka fjarri því, að. slíkt væri . "'1
æskilegt. Fagnaðarboðskapur-
inn vinnur fremur en' taþát'vift /0"K‘
slíka rannsókn. Óéðlíieg 'við4 "' ;r-
leitni til að streitast gegn-þvir -'U :
að hinar skráðu Xrásagnir umi r,-
líf og kenningu Jesú Krists séu
rannsakaðar og metnar, er bara
fallin til að koma irin hjá' möriri
um þeirri röngu hugínýnd, áts ^
Nýjatestamentið sé éíris’o'g ..*J
spilaborg, þar sem Öfei 'BÉp ’ :
<j ?.o .imú ll
(FramhalH d 5- si6u)íj-.'h

n»»»m»mai»i»m
Bruna-,
Sjó-,
Stríös-
og Ferðatryggingar
'i vjbivr i
Íaí öii ,515(09?. i
niís\i
.iJáoi ; i
gO 1B3ÍJÍO;
.'íqrAz iriJlij
i.-J .anöiíi'ÖiO:
u | hT.a h>
,ob4 ú
. JiilO
,rf :.l tnO'* ’■->'■
:, i I ‘íAÁ:j iii.J
-- tggeí ,I;h
í-Tsr.I ujóiyd
yíiatiriidvbnni
í y.vri i jvra i
Ói • ~>'I j i» tíi
I 'iiíi tif.MiÍ
-i.-TTrt t-ior| ry

VÁTRYGGINGARSKRIFSTOFA
Sigfúsar Sighvatssonar h.f.
Lækjargötu (Nýja bíó). — Sími 3171.
\£t(í íiLuú
:h ] Btrt
ríbnsí
I í i VSÖ í/ í
.ialy:
b(j ‘t
'f'-i
iz£í:
Þ> i i iirt
uq<1
. Ixt*.
; í i: ■ >. -
^3