Tíminn - 09.07.1952, Blaðsíða 6

minniiiiMiiiiuiiiiiiiiHiimiimiiiniiiiuuinimm’ummifiiiiunmiiniiiuruniiiiuimininiiHUUUiiiRniiiimiiHmiiiiimmnia ■mnmimmniiiimHiiiiniiiniiiMimnnmnminiiminiimmmtiuimim>nmnmnminnniinmiiinMmmimnmnm»nnmimnimmnrmromin«mumnmimmmnninimtniiniiiiiiiiiiiiiiiinniiiiiimiiiimmmimiiimnnmmmnniimiiiiiimiiiiimi!mmiiniiiiiimmiiiiiiiiimnnnim miinnm
TÍMINN, miðvikuðaginn 9. júlí 1952.
151. biað.
Óþehhti maðurinn |
Mjög athyglisverð, ný norsk 1
mynd, gerð eftir hinni frægu |
verðlaunabók Arthurs Omres |
„Flukten". Aðalhlutvekið |
leikur hinn kunni norski |
leikari
Alfred Maurstad.
1 myndinni syngur dægur-1
lagasöngkonan
Luiu Ziegler,
er söng hjá Bláu stjörnunni. |
Sýnd kl. 5,15 og 9
♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦•♦< i
NÝJA BÍÓ I
V---------------------i
Dvottinn þarfnast f
þjjóna i
(Dieu a besoin des homrnes) |
Frönsk stórmynd, er farið hef |
ir sigurför um allan heim og |
verið talin eitt mesta snilldar §
verk franskrar kvikmynda-§
listar. Leikstjórn annast |
meistarinn Jean Delannoy. |
Aðalhlutverk:
Pierre Fresnay
Madeíeine Robenson
Þetta er ein af þeim sérstæðu |
afburðamyndum, sem áhorf- i
endum mun aldrei líða úr =
minni.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð yngri en 12 ára. f
BÆJARBÍÖ
- HAFNARFIRÐI -
V_______________J
Aðeins ein nótt |
(En enda natt.) i
Sænsk stórmynd byggð á \
sögu eftir Tandrup með
Ingrid Bergmann
Sýnd kl. 9.
Myndin hefir ekki verið f
sýnd í Reykjavík.
Sími 9184.
=
HAFNARBÍÖ 1
Calcntta
I
Amerísk kvikmynd, er ger- i
ist í hinum dularfullu Aust- j
urlöndum.
Alan Ladd, i
n
Gail Russel.
Bönnuð börnum innan 16 ára |
Sýnd kl. 5,15 og 9.
AMPER H.F.1
m
Raftækjavlnnustofft
Þlngholtstræti S1
Siml 81556.
Kftflagnir — ViSgerVlr
Raflagnaefni
ELDURINN
rerlr ekk< boV á nndan aér,
Þeir, sem ern hyggnlr,
trygfja etrax hjá
SAMVINNUTRYGSIN6UM
M =
AnXlÝsiaífasími
TfM AIVS
er 813M
............
ea»i
PJÓDLElKHtíSID
| heðurhlahan
eftir Joh. Strauss,
| Sýningar: í kvöld og fimmtu |
| dagskvöld kl. 20,00 í síðasta f
| smn. — |
É
i Aðgöngumiðasalan opin frá i
kl. 13,15 til 20,00.

M =
= Vs_
Austurbæjarbíó
=
Lohuð A’fjiid
sttmterletýfa
TJARNARBÍÖ
I ■ I
f Lohað til 15. jtííí. g
G'AMLA BÍÖ
Kœða ViIIij. ff»«r
(Framhald aí 5. eiðu)
starfsemi Sambandsins.
En með mikilli, vel rekinni
verzlun koma fram margs konar
aðrir rekstursmöguleikar, sem
kalla eftir úrlausn.
Fyrir þjóð, sem býr á eylandi,
eru skipaflutningar eitt megin
atriðið fyrir heilbrigðu og hag- |
kvæmu lífi fólksins.
Af þessarri ástæðu hefir það
frá upphafi verið áhugamál Sarn
bandsins að eignast eigin skip.
Þessi draumur rættist þó ekki
fyrr en 1946, en síðan hefir hvert
skipið af öðru bætzt við í flotann.
Síðast kæliskipið „Jökulfell“, en
með starfrækslu þess hefir alveg
sérstaklega orðið áberandi hvað
stórkostleg breyting til bóta hef-
ir átt sér stað fyrir allar smá-
hafnir landsins og hvað aðstaða
fólksins á þessum mörgu smáu
stöðum hefir stórbatnað vegna
þeirrar auknu þjónustu, sem með
þessu var unnt að veita.
Reynslan hefur einnig sýnt, að
samvinnan hefir sitt mikla verk
að vinna á sviði iðnaðar. Með
iðnaðinum má stórauka verð-
mæti framleiðslunnar. Með hon-
um má drýgja þjóðartekjurnar
með því að vinna neyzluvörur úr
íslenzkum og erlendum hráefn-
um. Sambandið hefir verið braut
ryðjandi á sviðum ullariðnaðar
og skinnaiðnaðar. Það hafði for-
göngu um byggingu frystihúsa,
og áhrif þess voruTyrst og fremst
aö verki þegar fyrstu skilyrðin
voru sköpuð til útflutnings á
frosinni vöru. Nú er svo komið
að Sambandið og kaupfélögin
eiga mikinn og fjölbreyttan iðn-
að víða um land.
Töfraborgin
(Magic Town)
| Ný amerísk kvikmynd frá =
j RKO Radio Pictures. Aðal- j
1 hlutverkin leika:
James Stewart,
Jane Wyman.
1 * Sýnd kl. 5,15 og 9.
I >♦,♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ I
lí TRIPOLI-BÍÖ~j|
i----------------1
| Lohað til 12. júlí !
| vetfna sumarleyftt j
1
i
Munið
greiða
I blaðgjaldið |
þegar
I
|

Mikill árangur.
Þannig hafa samvinnusamtök-
in, og þá fyrst og fremst Sam-
bandið, verið ein þeirra styrk-
ustu leiða, sem landsmenn vöidu
til að afla þeirra tsékja, sem þeir
þurftu til að skapa sér betra og
auðugra líf í þessu landi, og
vegna þessa er fjármagn Tað,
sem fólkið skapar í landinu með
vinnu sinni, ekki lengur sj^eym-
andi burt til annarra landa, held
ur er það notað til að koma á
fót fleiri mannvirkjum og fram-
leiðslutækjum, sem auka þjóðar-
auðinn, veita atvinnu, bæta við
verðmæti afurða og tryggja hag-
kvæmari vörudreifingu en þjóð-
in hefur nokkru sinni áður búið
Við.
Enn í dag er það tvímælalaust
eitt þýðingarmesta hlutverk sam
vinnusamtakanna * og skylda
þeirra gagnvart þjóðinni, auk
þess sjálfsagða að annast hag-
kvæma og heilbrigða verzlun, að
halda áfram að auka og efla
framleiðslu þjóðarinnar með nýj
um verksmiðjum, frystihúsum,
sláturhúsum, hvers konar þjón-
ustufyrirtækjum og fleiri skip-
um.
Það er jafnan svo, að hug-
sjónir ber hátt á frumbyggjaár-
um og mönnum þykir vegur
þeirra oft minnka, er margþæPt
verzlunar- og framleiðslustarf-
semi hefir risið upp, þar sem
áður var ekkert slíkt. Enda þótt
staðföst sókn í starfi, og fjöl-
þættur rekstur stórfyrirtækja
sýni nú á dögum ekki sama eld-
móð og áður ríkti, hvorki í sam-
vinnuhreyfingunni né á öðrum
sviðum þjóðlífsins, þá ætla ég
samt að óhætt sé að fullyrða, aö
vegur samvinnuhugsjónarinnar
hefir aldrei verið meiri hér á
landi en nú.
Verkefnin framundan.
Það var draumur frumherj-
anna að verk og starf kæmi þar,
sem áður vori^orðin ein, og það
er gæfa okkar, að svo hefir orð-
ið. En samt hvílir sú skylda á
herðum okkar að efla enn til’
stórra muna þá hugsjón, sem er
T
Vicki Baum:
Frægðarbraut Dóru Hart
43. DAGUR
hann heegt. „Unga stúlkan verður líka að hafa fé til framfæris
og ferðalaga meö kehfiaranum, og það veröur um þrjú hundruð
dollarar á mánuði 1 mim ár“.
„Fjögur hundruð á-Júánuði“, sagði Salvatori. Það var fullnaðar-
úrskurður og hljómaðpéins og lokatónn í aríu. Það var líka sú upp-
hæð, sem Bryant hafði gert ráð fyrir er hann nefndi þrjú hundruð.
Hann var meira að s^gja við því búinn að verða að greiða allt að
hundrað þúsundum rfillt, og það gat varía talizt mikið, þegar tillit
var tekið til skotsins í brjóstið, hneykslisins og afleiðinganna af
hvoru tveggja. HannMát meira að segja búizt við því að verða að
íara upp í hundrað þg 'tuttugu þúsund, þótt hann' hefði gert séi'
vonir um að sleppa próð minna. Hann fann tU dulinnar gleði og
við þá tilhugsun að .sléþpa með minni greiðslur en hann hafði gert
ráð fyrir, og hann óstfaöi sjálfum sér þegar til hamingju með ár-
angur viðskiptahyggijjtiá sinna.
„Við sendum prófeásþ’mum þá ávísun í byrjun hvers mánaðar og
ungu stúlkunni þessjífefjögur hundruð, er það nægilegt?“ sagði
hann glaðlega. A;’ •
„Já, ef Delmonte iú'í) taka mig, og ef ég lifi í fimm ár“, gat
Dóra ekki stillt sig liíri að hugsa, og hún varð að taka á stillingu
sinni til að segja það’ ékki.
„En ég neyðist einnig til þess að eiga svolítinn varasjóð í banka,
ef heilsa mín skyldi.iþúa. Ég verð að vera undir læknishendi, og
það geta komið mánúðir, sem ég get ekkert æft söng“, sagði hún
í þess stað. Brýant Varð hugsandi á svip og sá í huga sér þessi tíu
þúsund, sem hann taldi sig hafa bjargað undan, rjúka út í veður
og vind. Nú tók haþ’n líka eftir því, að Dóra var mjög veikluleg
útlits. Andlit hennar var tekið og fölt, og allur æskuljómi virtist
horfinn. Hann skyláÝ ekkert í syni sínum að hafa girnzt þessa
stúlku. Það hlýtur þfS' vera vöxturmn, hugsaði hann. Aumingja
stúlkan, hún vill endílega syngja, þótt hún hafi fengið skot í lung-
un. Henni liefði verfiptiær að velja sér auðveldara hlutskipti.
„Þið rýið mig alivaþ.inn að skyrtunni", sagði hann þó í gaman-
tón. „Jæja, hvað þarf mikinn varasjóð?“
Dóra hugsaði sig um. Hún var að því komin að segja þrjú þús-
und, en á síðustu stundu sá hún sig um hönd og nefndi fimm
þúsund“.
Bryant hafði gert ráð fyrir tíu þúsundum. Hann gladdist með
sjálfum sér yfir unnum sigri. Vanderfelt mundi áreiðanlega ekld
hafa sloppið með minna en fimmtíu, hugsaði hann. Hann vissi það
ekki, og Dóru grunaði það heldur ekki, aö þessi fimm þúsund, sem
hann sparaði, urðu grundvöllur síðari vináttu þeii-ra. Hann páraði
nokkur orö í vasabók sína, síðan rétti hann Dóru nafnspjald sitt
og hið öríagaríka bréf frá ritara Delmonte.
„Gerið svo vel“, sagði ha'nn. „Hér er heimilisfang lögfræðings
míns. Hann heitir Vandferfelt. Þegar þér eruö komin á fætur, ger-
um við löggildan samning um þetta. Og svo vona ég að mér sé
óhætt að treysta því, að þér eigið engin skipti við son minn fram-
ar. Ég mun sjálfur gefa honum nauðsynlega skýringu á í)7Í.“
Dóra hafði ekki hlustað á orð hans, heldur setið þegjandi í rúm-
inu og starað á vegginn. Þetta gekk allt saman galdri næst. Salva-
tori opnaði nú allar flóðgáttir mælsku sinnar, en reyndi þó að
halda alh'i sinni virðingu og Dóru. Hún kallaði hana aldrei annað
en ungfrú Hart í áheyrn Bryants. Allt í einu greip Dóra í jakka
Bryants og hélt fást í hann.
„Þetta nær engri átt“, sagði hún áköf. „Ég vil ekki táka við þess-
um peningum. Ég þarfnast þeirra ékki. Viljið þér ekki heldur gera
það fyrir mig að reyna að fá Nemiroff lausan úr fangelsinu? Getið
þéi’ það ekki? Það, sem skeð hefir, kemur ekki öðrum við en okkur
tveim. Náið honum út, en ég vil ekki einn eyri af peningum yðar“.
Bryant horfði haria undrandi á stúlkuna, sem hélt enn fastataki
í jakkalaf hans. Kasmírsjalið hafði runnið niður af herðum henn-
ar, og hann sá, að handleggir hennar titruðu. Hann tók að brosa
af samúð. Hún kærir sig ekkert um strákinn, og. ég er heimskingi
að vera að ausa í hana peningum, hugsaði hann, en gat samt ekki
fengið af sér að taka neitt aftur af því, sem hann hafði sagt.
„Land okkar er sem betur fer ekki svo illa á vegi statt í réttar-
farsefnum, að það fangelsi annan daginn lífshættulega afbrota-
menn, en hleypi þeim út fyrirvaralaust hinn daginn", sagði hann
brosandi. Hann var þsjálfrátt farinn að hugleiða það, hve mikla
fjárhæð það mundi kpsta að fá Nemiroff náðaðan, en hristi svo
höfuðið. „Nei, við verðum að bíða með það og sjá, livað setur“.
Fingur Dóru réttust upp og höndin seig aflvana niður á sængina.
„Þegar þér eruð orðin fræg söngkona, er miklu líklegra að yður
takist að fá hann náðaðan en mér, gömlum karlfauski", sagði
kjarninn og sálin í 'öllu sam-
vinnustarfi. Við þyrfitum oft að
nema staðar og hugieiða, hver
tilgangur starfs okkari er og af
hvaða rótum það er sprottið. Við
verðum að efla og styrkja
fræðslu og félagsstarfið til þess
að geta fengið hverri nýrri kyn-
slóð kyndil samvinnuhugsjónar-
innar bjartari en við tókum við
honum.
Þegar litið er yfir hálfraf ald-
ar feril Sambandsins, dylst það
engum, að mikið stárf hefir ver-
ið unnið, og þær þúsundir ís-
lendinga, sem þar hafa lagt hönd
á plóginn, eiga skilda þökk og
virðingu.
En komandi kynslóðum getum
við engu síður sagt, að það verk
sé stórum meira, sem bíöur þeirra
óunnið. Islenzka þjóðin er að
klifa brattan tind, og sú fjall-
ganga mun taka langan tíma. í
hvert sinn, sem áfanga er náð
og brött brekka er að baki lögð,
blasir við framundan önnur
engu minni, því að seint næst
fjallsbrúnin sjálf.
Vegna þess mikla starfs, sem
bíður, vegna þess hve samvinnu-
hugsjónin er háleit og. heilbrigð
og sterk, og vegna þess aö það
er von mín og bæn að sömu
góðu vættir yaki yfir star.fi og
framkvæmdum hér eftir sem
hingað til, þá horfum við bjart
og djarft til framtíðarinnar.