Tíminn - 19.09.1953, Blaðsíða 3

211. blað.
TÍMINN, lausaröaglna 19. sepleaaor 1952.
3
Söngskemmtun Dietrich
Fischer-Dieskau
Reglur um aflífun húsdýra
Sannkallaður meistara-
söngvari er þýzki ljóðasöngv-
arinn, Dietrich Fischer-Dies-
kau, sem hélt söngskemmt-
un í Austurbæjarbíói síðast
liðið miðvikudagskvöld á veg
um Tónlistarfélagsins.
Hann söng „Vetrarferð-
ina“ ljóðaflokk eftir W. Múll-
er með lögum eftir Franz
Schubert. Ljóðaflokkinn söng
hann í heilu lagi án hvíldar.
og er það þrekvirki út af fvr-
ir sig. Allan tímann hlýddu
áheyrendur hugfangnir á
-söng hans, og með innilegri
Tirifningu.
r Hann hefir yfir þeirri srtílli
, gáfu að ráða, sem 'íekur þann
enduróm -alsælu (ekstase)
■lijá áheyrendum, sem byrj-
; ar eins og. sterkur straumur,
sem leikur um mænuna, upp
og ofan, unz hann nær fyll-
-ingu sinni sem. huglj ómun.
t>etta kann nú að virðast of-
"lof, en við sundurgreiningu
Xanalysis) á söhg hans, kem-
•ur það í ljós, að- hann hefir
fullkomna raddtækni sam-
lara jöfnum: styrk og áferð
á öllu raddsviðinu, mikið tón-
svið- og- -raddstyrkleika, og
fullkomna tónhæð. Þegar við
þettá' bætist og tilsvarandi
-fágun, samrunnin innlifun
iog liámark :tónlistartj áningar
verður maður að viðurkenna
að hér er á ferðinni mannleg
fullkomnun, að svo miklu
leyti sem nokkurt mannlegt
getur verið fullkomið, eftir
því sem við eigum að venj-
ast.
•Ljóðaflokkurinn var sér-
lega vel til þess fallinn að
láta fjölhæfni listamannsins
njóta sín sem bezt. í honum
eru fólgin flest blæbrigði
mannlegra tilfinninga og
hvata, og bendir hann á þaö
hvernig hvatirnar hefjast
upp í æðra veldi í heimi and |
ans og listanna.
Einna mest heillaði mann
lagið Linditréð, ef til vill
vegna þess, að það er svo oft
sungið og kemur manni þess ,
vegna kunnuglega fyrir eyru.'
Vísirinn var einníg mjög hríf
andi. Mjög áhrifaríkt var
einnig lagið „Maðurinn með
lírukassann“. Hinn djúpi
stirðnaði tómleiki þjáning-
anna, sem þetta ljóð lýsir
meistaralega, kom svo skýrt
fram í söngnum að á betra
verður ekki kosið. |
Árni Kristjánsson píanó-,
leikari aðstoðaði söngvarann !
af þeirri blæbrigðaríku,
næmu litauðgi tónaflaiims-
ins, sem honum er svo snilld-
arlega gefið, og jók hann stór
um mikilfengleik söng-
skemmtunarinnar.
Söngsnillingurinn var að
lokum marg kallaður fram og
hylltur.
Ragnar Jónsson þakkaði
söngvaranum fyrir hönd á-
heyrenda og þótt hann teldi ■
það með réttu of fátæklegt j
að þakka söngvaranum fyrir'
með ferföldu húrrahrópi, þá
hefðum við ekki yfir öðrum
aðferðum betri að ráða, til
þess að láta í Ijós fögnuð okk
ar og gleði, og var það síðan
gert. Menn bíða nú með eft-
irvæntingu eftir því að fá
að hlýða á söngvarann aftur,
en hann mun halda aðra tón-
leika hér með breyttri söng-
skrá, áður en hann hverfur
á brott.
Esra Péturssœn.
j Samkvæmt ósk Dýravermi
1 unarfélags íslands, birtir Tím
inn þær reglur, sem nú eru
í gildi lögum samkvæmt um
aflífun húsdýra, slátrun bú-
penings og um fuglaveiðar,
svo og um meðferð á sauðfé
og hrossum að ýmsu leyti.
Reglur þessar eru svohijóð-
andi:
Samkvæmt lögum nr. 31
frá 19. júní 1922, um breyt-
ing á lögum um dýravernd-
un, 3. nciv. 1915, eru seitar
eftirfaranöi reg’ur um ailíf-
un húsdýra, slátrun búpen-
ings, aftöku alifugla og um
fuglaveiðar, svo og um með-
ferð á sanðfé og stórgripum
að ýmsu leyti.
1. gr.
! Þá er sauðíé, geitfé og stór
gripum er slátrað skal þess
gætt, að ein skepnan horfi
eigi á slátrun annarar, og að
þær skepnur, sem til slátrun-
ar eru leiddar, sjái ekki þær.
| sem slátrað hefir verið.
2. gr.
Enga skepnu má deyða með
hálsskurði, mænustungu né
hjartastungu, hvorki til heim
ilisnota né í sláturhúsum.
Stórgripi skal deyða með
skotvcpni, svo og hunda og
ketti, en sauðfé og geitfé meS
skoti, eða rota með heigrímu,
eða öðru þvílíku áhaldi.
Alifugla skal hálshöggva
með beittri öxi, eða þar til
gerðri vél.
3. gr.
Eigi mega aðrir deyða en
fulltíða menn og áreiðanleg-
ir, er kunna að fara með þau
áhöld, sem neínd eru í 2. gr.
4. gr.
Þegar lundar eru feknir í
j holum, eða urðum, eða kof-
ur, cr baunað a 3 nota j'árn-
stingi eða járnkréka. Allir
netjafuglar skulu deyddir
þegar í stað og svo fljótt og
kvaialaust sem verða má.
Þar sem fugl er veiddur
með bandlngjum á fleka, ska!
þess vandiega gætt, að flek-
arnir liggi fyrir öruggum
g'unnfærum, svo að þá geti
ekki siitið upja. Við þessa
veiði skal gzsía marmúðar.
5. gr.
Þá er skepnur eru fluttar
til sSátrumar, skal það gert
œe® fullri nærgætni, svo að
þeim iíði svo vel sen irnnt
er. Hross sku’u járnuð, er þau
fara úr heimahögum til út-
flutniiigs, ef um nokkra vega
lengd er að ræða, en ójárnuð
á skipsfjöl. Ef sauðkindur,
geitur, káifar, eða aðrar
skepr.ar .eru flutfar á vögn-
um eða bátum, skal hafa eitt-
hvað slétt ©g mjúkt fyrir þær
til að liggja á, og binda skál
fætur vægilega með mjáknm
bcndum, ef binda þarf.
Þegar lömb eru flutt í bíl-
um, skal sklpta farrýminu í
stíur með hæfilega sterkum
milligerðum. Hver stía má
ekki ve'ra stærri en svo, að
hún taki f.imin lömb a® haust
lagi, og skal gólíið þaki®
torfi. j
6. gr.
Eigi má nota hross, sem
eru kclt, meidd, eða á arraan j
hátt böguð, eða s"o rrsögnr, að
þau hafa eigi fullan þrótt.
Umhyggju og gott atlæti skal
sýna ölium hrossum í notk-
un.
! 7. gr.
j Eigi má nota vagnhross í
! stöffugri vinnu dag eftir tlag
■ iengur cn 19 stundir í sólar-
í hring. Þau hross, sem eru r.ot i
uff venjulegan vmnutíma alla
virka daga vikunnar, má alls
ekki r.ota á helgidögum.
8. gr.
Eigi má leggja á hross
þyngri byrðar, né láta þau
ö a a þyngra hlass en svo,
að k’öftum þeirra sé eigi of-
Relðhrossum skal.og
fýn" v‘ægð og nærgætmi í aliri
rothun.
9. gr.
Eigi má slá hross með járn
keyrum eða uðru slíku, og
aM-ei má slá þau í höfuff effa
fætur, né undir nára, og
ekki hnvta skepnum í tagl
þeirra. Skýla skal þeim notk
unarhrossum með ábréiffu,
sem þurfa að sfanda úti i
kulöa og úrkomu.
10. gr.
E”ot gegn reglurn þessum
va-ða sekfum frá 13 til 1000
krónura.
11. gr.
Mál, er rísa út af brotum
gcgn reglum þessum, skal
fara með sem cipinber lög-
reglumál.
12. gr.
Með reglum þessum eru úr
giMI felldar reglur frá 17.
nóv. 1916, um slátrun búpeh-
! ings á almennum slátrunar-
I stöðum og um ineðferð á fó
1 og hrossum að ýmsu ieyti.
Þegar sérstaklega stendur
á, veitir ráffuneytið, ef því
þykir ástæða til með ráffi
dýralæknis undanþágu frá
ákvæffum 5. gr., um að hross
; skuli vera cjárnuð í skipi.
J Reglu.r þessar öðlast þegar
gildi, j>ó skal heimilt að deyffa
sauðfé til heimilisnota þetta
haust á annan hátt en regl-
uvnar fyrirskipa, þar sem
i 6 6. bí3Uj.
éSrid.aeháttut’
Hér fara á eftir spil frá
Evróþumeistaramótinu í
bridge, sem fram fór í Hels-
Ingfors í Finnlandi nýlega.
Frakkar sigruðu þar í báðum
flokkum.
Fyrst er spil frá keppni
Englendinga og Svía. Pass
getur oft verið góð sögn, en
í þessu spili kostaði það
England mörg stig.
<*> G 7 6 5 3
¥ 7
♦ 10 9 7 3
* Á D 4
« Á2' A 84
¥ G 8 5 4 ¥ 32
♦ KD52 ♦ G 8 6 4
*KG7 * 10 9862
é> KD 10 9
¥ ÁKD 10 9 6
♦ Á
* 53
Vestur gaf. Norður-suður í
hættu. Þar sem Svíar voru
vestur og austur gengu sagn
ir þannig.
Vestur Ncrður Austur Suður
Card- Zach- Rose Wohlin
ener rison
1. grand pass 2 * 4 ¥
dobla pass pass pass
Eins og sést nota Englend-
ingarnar iitla grandopnun.
Wohlin valdi því að segja
.íj-ögur- - .hjörtu beint, -eftir.
grandsögn suður. Vesfur var
svo óvarkár að dobla, en suð
ur vann fimrn hjörtu! En
eins og sést standa sex spað
ar. Ef til vill hefði verið
hægt að ná þeirri sögn, ef
Wohlin hefði sagt þrjú
hjörtu. Norður hefði þá sagt
'þrjá spaða, suður fjögur
jgrönd, norður fimm tígla og
suður sex spaða. |
Við hitt borið, þar sem
Englendingarnir voru norð-
ur-suður, var sagt. i
Arnulf og Lillihöök spila i
vestur og austur fyrir Svía,
en Konstam og Dodds, eru
norður og suður. Sagnir: ;
pass pass pass!!
Pass Dodds var afar slæm
sögn, þar sem vestur fór að
eins fjóra niður, ódoblaða.
Þetta var gott spil fyrir Sví-
þjóð, sem vann á því sex stig.
; Þaö er létt að segja eftir á,
aö suður hafi verið of ragur
með hin góðu spil sín, en
hann hefir reiknað með því
að varla væri gamesögn í
spilinu eftir hjártaopnun
vestur, og því væri betra að
láta andstæðingana tapa
spilinu, en taka sjálfur á-
hættu. Að minnsta kosti er
hægt að koma fram með þá
hugmynd! j
í næsta spili, rnilli ítala og
Norðmanna, kemur fram
margt. skemmtilegt.
CFramh. & 8, *lSa).
Seícu’ifffffsr, rifflur. fsúrbyssnr,
haglabtjssiir «r/ hmjlashtíi. Ur. 35 pahhinn
rsta eg fjöl^reyxtasta úrval laEidsins
Freyjugöíu 1, — Sttr.ii 8,2389.