Tíminn - 24.12.1953, Qupperneq 39

JDLABLAÐ TÍMAN5 1953
39
Sökum þreytunnar hefi ég enga
matarlyst, svo að ég hátta tafar-
laust og fell brátt í væran, círaum-
lausan svefn. Þetta hefir verið erf-
iður og langur starfsdagur, svo að
hann verður mér minnisstæður
ævilangt.
Þótt þessi ömurlega jólanótt sé
liðin og hinu erfiða dagsverki lok-
ið og sögu minni 'raunar þar með
líka, var ég alls ekki búinn að ljúka
mínu hlutverki. Á jóladaginn lá ég
að mestu fyrir og naut því engrar
jólagleði sökum þreytu og lasleika.
En á annan jóladag var ég aftur á
móti mun hressari, enda hafði ég
hvílt mig vel. Og nú var mér lika
skylt að fara niður á pósthús eftir
hádegi og skila þeim bréfum, sem
höfðu ekki komizt til viðtakenda,
annað hvort vegna þess, að heim-
ilisfangið var beinlínis rangt eða
það hafði mislesizt og átti því að
fara á annað- útburðarsvæði. —
Þegar þangað kom, tóku hinir fast-
ráðnu bréfberar til við sundurlest-
urinn á ný og leiðréttu villur eftir
föngum, því að það er næstum sem
þeir viti skil á hverju mannsbarni
í þessum stóra bæ og geti sagt til
um hið rétta heimilisfang. Nokkur
vanskilabréf verða þó eftir, þar sem
enginn maður veit, hvar viðtak-
endur er að finna.
Nokkuð hefur enn borizt af bréf-
um einhvers staðar að, og eru þau
lesin í sundur, ásamt vanskilabréf-
unum; síðan fær hver maður sinn
skammt, og við bréfberarnir höld-
um af stað. Þessi bréf eru ekki fleiri
en það, að útburður þeirra tekur
ekki nema tvo til þrjá tíma, en
milliferðir og töfin á pósthúsinu,
á meðan við biðum eftir bréfunum,
tók um eina klukkustund. — Þó að
Jjetta sé raunar ekki strangt dags-
verk, er það þó nóg til þess, að
dagurinn fer allur forgörðum fyrir
mér, og ég nýt engrar jólagleði að
þessu sinni.
Á gamlársdag endurtekur sig
sama sagan, nema nú tekur þetta
allt mun styttri tíma. Við erum til
staðar á pósthúsinu á tilsettum
tima og tökum á móti áramóta-
póstinum. En nú eru bréfin næst-
um því helmingi færri en á a'5-
fangadag, svo að það tekur ekki
meira en sjö til átta tíma að bera
þau út til viötakenda, enda þótt
útburðarsvæðið sé heldur stærra,
því að bréfberunum hefur víst
fækkað eitthvaö. Og á gamlárs-
kvöld er þessu öllu lokið.
Kaupið mitt sæki ég kringum
miðjan janúar, og reynist það vera
220 krónur. Mér finnst, að ég hafi
áreiðanlega unnið fyrir þeim, þar
sem vinnutíminn var samtals
kringum 25 klukkustundir.
Heiit ár líður. Efnahagsástæður
minar hafa ekkert batnað, svo að
ég neyðist til þess að sækja um
sama starfið aftur, án þess að ég
sé búinn að gleyma þeim þjáning-
um, er ég varð að líða um síðustu
jól. — Nú endurtekur sig sama sag-
an, nema hvað nú eru bréfin enn
þá fleiri og útburðarsvæðið dálítið
stærra en árið áður. En það sem
gerir gæfumuninn er, að nú er ein-
muna tíð og unaðsleg veðurblíða,
svo að á betra verður ekki kosið.
Það er þessu dásamlega veðri að
þakka, að mér tekst að Ijúka út-
burðinum klukkan ellefu á jóla-
nóttina að þessu sinni. En þegar ég
sæki kaupið mitt laust fyrir miðj-
an janúar, verð ég sem þrumu lost-
inn af undrun, því að ég kemst að
raun um, að það hefur lœkkað um
tuttugu krónur frá því árinu áður
Og þó hefi ég þurft að greiða far-
gjaldið sjálfur fyrir allar ferðirn-
ar fjórar og báðar leiðir, eða átta
feröir alls, því að blessað pósthús-
ið lagði mér til enga farmiða að
þessu sinni. — Það verður þvi ekki
sagt, að kaupið beinlínis freisti
manns til’ þess að gerast bréfberi
á jólanótt.
Svipmyndir...
(Frumhald af 2. síðu)
Þorlákur steig af baki. Hann
minntist við mömmu og bað um
leið guð þess að þurrka úr huga
hennar allar raunir þeirra ára, sem
hann hafði verið erlendis. Ragn-
heiður og Eyvara, Jón Loftsson og
allir hinir fylgdu henni eftir. Jón
bauð þeim öllum inn í bæinn. Þor-
lákur leiddi mömmu. Fátt var tal-
að. Falslaus elska og heilagleiki
Þorláks hafði snert þá alla.
Við borðið skröfuðu þau ýmist
margt eða þögðu. Nýtt og gamalt
bar á góma.
Þorlákur og Halla urðu fyrst til
að þakka fyrir sig og fara út. Öll-
um þótti það sjálfsagt. Svo margt
áttu þau ótalað eftir öll þessi ár.
Þögn varð í salnum, er þau géngu
út. Liðnu árin stóðu nokkrum
þeirra, sem eftir voru við borðið,
allt i einu mjög skýrt fyrir augum.
En þau þekktu Þorlák. Þótt hann
kynni að segja beizkan sannleik,
þá var hann alltaf góður, hann
mátti segja hann.
„Hann Þorlákur er ekki eins og
hinir, sem lengi hafa dvalizt er-
lendis,“ sagði einn úr hópnum.
l