Tíminn - 04.05.1956, Blaðsíða 9

18
— Þér'haíiö ekki meiöat, er
það? spurði hanri rnóður og
flýtti sér til hennar.
— Þ.áð er . ekkert alvarlegt
. . . en sjáðu Trölla . . . hróp-
aði hún.
Andrés snéri sér viö. Hest-
urinn var þegar kominn heim
á leið, ög fór . greitt. Hann
hristi höfuðið grenijiriegur á
svip. Þáð var útíiókað að ná
hestinum. ■ •
— Haf ið þér meitt yður, ung
frú, endurtók Andrés.
— Ég hefi nieitt mig á fæti
. . . ef til vill bara misstigið
mig . . . en það er öllu verra
með fötin. Húþ þagði reiðileg
á svipinn. . '■ V
Andrés horfði rannsakándi
á hana. Þvi var ekki að neitá,
að reiðfötin báru merki ö-
happsihs, og íallegi hatturinn
var nú því sem nú:st svartur
á lit. Hún varmeð"éfátstafinn
í kverkunum.
•— Hvernig vildi þetta til?
— Þessi óláns skepna, ságði
hún sorgnaædd. — Hann vildi
fara heimv-Mér gekk sæmilega
hingað piðuj eftir, en þegar
ég snéri’ijSðv tók hann undir
sig stökk, og áður en ég ýissi
af, lá ég á jörðinni. Og litið
þér nú á, .fallegu fötin min,
sagði hún enn einu sinni,;
— Það var þó öllu verra
með fótinn, hélt Andrés. —
Getið þér stigið i hann?
Hún stökk niður af gerðinu.
Svo gaf hún frá sér öp, og
stóð á öðrum fæti.
Andrés varð ráðvilltur. Hvað
átti hann að taka til bragðs,
ef hún gæti ekki gengið héiih?
Það var líka ófyrfrgefanlegur
kjánaskapur, að .hugsa ekki
fyrir því aö binda hestinn.
— Hann vildi komast heim
í hlýjuna, sagði Andrés hægt.
— Hver?
— Hesturinrif
En Elsa hugsaði ekki meira
um hestinn.
— Við ættum sjáif-að réýna
áð koma okkur heim, sagði hún
hvasst.
— Á ég að ná í vagn? spurði
Andrés, — eða ...
Elsa leit háðslega á hann.
— Það myndi þó taka stund
arkorn, sagði hún.
— Á ég ef til Vfj.ll að bera
yður? Andrés vissi ekki sitt
rjúkandi ráö. En svo mikið gat
hann séð, að hún var reið.
— Nei. En þér getið ef til
vill stutt mig dálítið.
Það hlýtur sannarlega að
vera broslegt að sjá'1 okkur,
hugsaði Andrés. þegar þau
lögðu af stáð sturiíááfkorni sið
ar. Hún hélt fast í treyjuermi
hans, og hann fann neglur
hennar skerast inn í hold sitt.
Hún haltraði áfram af fremsta
megni. Andrés var sárreiður
sjálfum sér.
— Viljið’þér láta þetta ó-
gert, hafði hún sagt, þegar
hann ætlaði aö leggja hand-
legginn um mitti hennar — til
að styðja h’áífá,"’^itanlega.
Þau gengú' dálítinn spotta
þegjandi. Andrés fann ihn
hejmar fyrir vitum sér. Það
yaf góður Úmur,.arB8jsaSi hann.
'Hún fann hestalykt af fötum
hans, og fetti upp á nefið.
Það skeði skömmu eftir, að
þau voru komin framhjá refa
gildrunum. Eftir á vissi Antír-
és varla, hvernig þetta hafði
komið fyrir. Allt í einu hras-
aði hann. Ef til vill um trjá
rót. Til þess að detta ekki al-
veg, setti hann annan fótinn
harkalega fram fyrir sig. Fót-
ur hans lenti beint á heil-
brigða fæti hennar. Hún rak
frá sér hátt reiðióp.
— Lítið þér fram fyrir yður
— bóndadurgur, hvæsti hún.
Andrési sortnaði fyrir aug-
um. Blóðið þrýstist út í gagn-
augun. Hann varð náfölur af
vonzku. Hún hlaut að geta
skilið, að hann hafði ekki gert
þetta viljandi.
— Svo eigið þér að biðja
afsökunar, en það vitið þér
kannske ekki, hélt hún áfram
áður en hann hafði tíma til að
koma upp orði.
Það rumdi í honum.
— Ég er ekki vanur að vera
nefndur bóndadurgur. Rödd
hans skalf ofurlítið.
Hún þagði. Hún skammaðist
sín dálítið fyrir framhleypni
sína, en vildi alls ekki viður-
kenna það.
Þau héldu áfram í kulda-
legri þögn.
Þegar þau komu út úr skóg-
inum, komu þau auga á vagn
óðalseigandans ,sem kom ak-
andi niður veginn.
Hann nam staðar rétt hjá
þeim. De Borch óðalseigandi
stökk í flýti út úr bifreiðinni.
— Hvað hefir komið fyrir?
hrópaði hann.
Andrés fór að útskýra málið,
en Elsa tók fram í fyrir hon-
um. Hún skýrði frá atburðin-
um í stuttu máli.
— Fóturinn hefir vonandi
ekki brotnað?
— Það held ég ekki, áleit
Elsa. — Ég hefi líklega bara
stigið vitlaust í hann, þegar
ég kom niður.
- Og hvaðan bar hann að?
Óðalseigandinn kinkaði kolli
í áttina til Andrésar, án þess
þó að líta á hann.
- Hann kom á eftir, mér til
þess að athuga, hvort eitthvað
hefði komið fyrir.
— Hvar er hesturinn, spurði
óðalseigandinn og snéri sér til
Andrésar.
Það sauð í Andrési. Það var
engin ástæöa til þess að fara
með hann eins og vikapilt, að
minnsta kosti ekki að henni
áheyrandi.
— Hvar er hesturinn, endur
tók óðalseigandinn. — Skiljið
þér ekki dönsku?
Andrés kreppti hnefana fyr-
ir aftan bak.
— Hann . . . hóf hann máls
... — hann hljóp heim,
þegar ...
— Kjáni, sagði Claus de
Borih. Svo tók hann undir
handlegg Elsu og hjálpaði
henni upp í bifreiðina.
Andrés stóð kyrr, og horfði
öskuvondur á eftir þeim. Þetta
var ein þungbærasta stund í
lífi hans.
12. KAFLI.
Næstu daga forðaðist Andr-
és Elsu von Kipping. Hann
forðaðist alla. Hann gat alls
ekki gleymt auðmýkingunni,
sem hann varð fyrir í skóg-
inum. Hvað myndi hún halda
um hann? En sennilega hugs
aði hún alls ekkert um hann.
í hennar augum var hann að-
eins bóndadurgur. Hún hafði
sagt það sjálf. Og i augum
föður síns var hann kjáni.
Hann fann til nagandi gremju
í garð föður sins.
Þegar Andrés kom heim úr
skóginum þennan dag, gekk
hann rakleiðis upp á herbergi
sitt með þeim ásetningi, að
brenna bréf móðurinnar. Ef
þessi rnaður var í rauninni fað
ir hans, þá myndi hann kom-
ast betur af án hans. En á
síðustu stundu hafði hann
skipt um skoðun. Sjálfur vissi
hann varla hvers vegna. Ef
til vill var þaö meðfædd óbeit
hans á áð gera nokkurn brlut
í fljótfærni. Hann hafði staðið
með bréfið í annarri hendi, og
logandi eldspýtu í hinni.
Elsa von Kipping veik ekki
úr huga hans. Hvers vegna
ekki? Þótti honum raunveru
lega vænt um hana? Já. En á
óvenjulegan hátt. Hann fann
hjá sér innilega löngun til aö
standa henni jafnfætis, þótt
ekki væri nema einu sinni.
Hann — bóndadurgurinn.
Ráðsmaðurinn hafði tekið
eftir því, að það amaði eitt-
hvað að Andrési. Hann reyndi
að komast að því, hvað það
væri, en Andrés var sem lokuð
bók. Henriksen fann til með
unga manninum. Hann grun-
aði, hvað hefði skeð þennan
dag í skóginum. Orðrómur
gekk á óðalinu, þess efnis, að
Andrés hefði litið hina ungu
von Kiping hýru auga, en hún
hefði vísaö honum á bug. En
þvi gat Henriksen ekki trúað.
Andrés var of feiminn að eölis
fari til þess að komast í slíka
aðstöðu. Hann var lika of
greindur til þess.
Það var á föstudagskvöldi.
Ráðsmaðurin og Andrés höfðu
að venju verið að fara yfir
reikningana, og sátu nú yfir
kaffisopanum.
Andrés hafði verið óvenju
fámáll, og ráðsmanninum
hafði ekki tekizt að fá eitt
orð upp úr honum, nema sem
snerti vinnuna.
Henriksen reyndi að ýta
undir hann.
— Þér hafiö verið þurr á
manninn síðustu daga, Andrés.
Það er ólikt yður. Get ég að-
stoðað yður á einhvern hátt?
Andrés hristi höfuðið.
— Nei„ svaraði hann stuttara
lega ,en ráðsmaðurinn gafst
ekki upp.
— Þér vitið vel, Andrés, að ég
er vinur yðar. Mér hefir farið
að þykja vænt um yður á þess
um stutta tíma, sem við höfum
þekkzt.
Andrés sat niðurlútur. Hann
svaraði ekki, og Henriksen
hélt áfram: — Við veröum all
ir fyrir mótlæti við og við, og
það getur reynzt erfitt að kom
ast yfir það einn síns liðs.

Eigum mjög fallegl úrva! af urtdirfötum
fyrir börn á öilum aldri.
AÐALSTRATI 7
REYKJAVIK
!iiiiiii!iiiiiiii!iiiiiiiiiiiiiiiii!ii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiim!iiimiiiiiiiiii!iiiiinimiiiiimmm:!:mmiiiiii
I Ú T B O Ð (
| Tilboð óskast í smíði húss yfir vatnssíur vegna vaths- §j
I veitu ísafjarðar. — Útboðslýsing ásamt uppdfattum 1
| sækist til bæjarstjóra ísafjarðarkaupstaðar eða uiiöir- |j
j§ ritaðs gegn 600,00 króna skiiatryggingu. i
| SEGURDUR THORODDSÉN, ,|
| verkfræðingur. 1
I Miklubraut 34, Reykjavik. i
UUII!!IIIIIIIIIIIIIlI!UlIII!IHIllIII!IlllllllIlllU!!t>JI!UlllIiIIIIIIIIIiIIIlll!!llllllIII!llItllUiniIIIIIl!IIUIIIlUllllllllll!lllíÍÍ
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiim
[ Sendill 1
1 óskast fyrir hádegi. |
ÁfgreiÖsfa TÍKAHS
| Simi 2323. j
imHiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiHiiiiiiiiiiiiiniiiiiiininiimmiiniiiiiiiiiiimmmmiimiiimmiiiiiiiiiiii.
Ungling
vantar til blaðburðar við
Vesturgötu
Afgreiðsla TÍMANS
Sími 2323.
'itixittitnmtmtttttmá
£
'Pjiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiii!!iiiii!niiiiiiiiiiiiHiiniiiiiiiiiii!iii!i!ii!i[iiiiiiiiuiiiininiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiinnuf