Tíminn - 05.05.1956, Blaðsíða 9

l'ÍMINN, laugardaginn 5. maí 1956.
9

uimiiiiiiiiiiiiiHiiimiiii^Rmjwpi^piiiiniiiiiiiiiiiiiiiiuiiiuijiiiiiumiimiwuwuuuiuiuiiiiaimniiim i —-
19 , - að. Hann var ekki í skapi til ins. Hann lyfti honum næstum
_ fcaft tpknr pnrríhn níilit að fara beint í rúmið. Hann frá jörðu. Með hægri hönd
til í sSSK. gekk hinn róleSasti inn í garð sló hann þungt högg. Magnús
’ inn við hlið aðalbyggingarinn- féll í rósarunnann. Hann lá
1 S ‘ TT ar. Hann var i djúpum hugsun; sem dauður væri. Lísa þrýsti
— Hvers vegrf|.,æ^^Mr- um gkyndilega heyrði hann' sér að Andrési.
c " 11 raddir skammt frá sér.
— Af því að ég er bónda- — Hvers vegna eltið þér
durgur. Orðin komu fram á mig hingað, sagði stúlkurödd
varir hans áður en hann vissi í uppnámi. — Farið þér yðar
af, og ráðsmaðurinn várð undr ieiö.
andi, þegar hann þfjýifci hörk _ En þér vitið þó vel . . .
una í málrómnum. Hann hafði Andrés heyrði ekki meira. Það
verið særður eftirminnilega, var karlmannsrödd, sem hann
hugsaði hann með samúð. þekkti ekki.
— Það er þó ekki Kaup- Einkagarður óðalseigandans
mannahafnarstúlkan . . . heyrði blómagarðinum til, og
— Þér hafið eki rétt til að þangað var ekki ætlazt til að
segja neitt misjafnt um hana. starfsfólkið kæmi. Andrés var
Það fauk þegar í Andrés. Þetta í þann veginn að ganga i burt,
var í fyrsta sinn, sem ráðs- þegar raddhreimur stúlkunn-
maðurinn hafði heyrt Andrés ar kom honum til að nema
sleppa sér. Þá er þetta henni staðar.
að" kenna, hugsaði hann. En — Viljið þér gjöra svo vel
hvernig í ósköpunum gat Andr að sleppa mér. . . .
ésy með sínar góðu gáfur, fall — Vertu nú ekki svona stirð
ið fyrir þessari stoltu stúlku? — elskan, sagöi karlmanns-
Þáð yar;;Henriksen t,ó.skiljan- röddin.
legt. Hefði þaö bara verið Lísa, — Sleppiö mér, annars
húgsaði hánn. hrópa ég á hjálp.
Ef það er ekki hún, hver — Svona, svona. Þetta er
er það' þá? þó varla í fyrsta sinn, sem þú
;Augu Andrésar skutu gneist hefir fengið einn lítinn koss.
úm. Andrés heyrði, að stúlkan
— Óðalseigandinn, hrópaði barðist við manninn. Átti
hánn. - hann að fara henni til hjálp-
Henriksen hristi höfuðið til ar? Eða voru þetta bara venju
þess að leyna brosi, sem var legar erjur elskenda?
að brjótast fram á varir hans. — Hjálp, hjálp.
— Svo aö það var óðalseig- í nokkrum skrefum stökk
andinn, sagði hann hægt. — Andrés gegnum runnana.
Hann er að vísu ekki alltaf Hann sá í tunglsljósinu, að
þægilegur í viðmóti, en hann stúlkan var Lísa, Hún barðist
meinar ekkert með þessu. eins og ljón við einhvern karl-
Rödd Andrésar skalf. mann.
— Hann hefir kallað mig _ Hvað er hér á seyði? hróp
kjána.-'á meðan hún . . . Andr- aði Andrés.
és tók sig á, en bætti svo við: Maðprinn sleppti Lísu þegar
_ Og hann meinti það áreiö- i stað.
anlega. — Hvað kemur það yður
_ Það hefir hann ekki gert, Við? hvæsti hann.
Andrés. — Ó, Andrés hjálpið mér.
En rödd ráðsmannsins var Hann ætlaði að kyssa mig,
ekki sannfærandi. Sjálfur sagði Lísa kjökrandi.
hafði hann oftar en ein sinni _ Viljið þér ekki gjöra svo
undrazt þá greinilegu andúð, vel að láta stúlkuna í friði?
seim de Borch hafði sýnt Andr- spurði Andrés og gekk nær
és}. Hann skildi það alls ekki. manninum. Þaö var Magnús.
Það hafði þó aldrei komið dug- Bróðir Elsu. Nú þekkti Andr-
legri rnaður á óðalið. Gáfaö- és hann.
ur maður, eins og óðalseigand- _ Ég þarf nú víst varla að
inn gat!:ekki verið að erfa smá taka fyrirskipanir frá bónda-
muni, eins og vandræðin durg um slíkt, sagði Magnús
vegna Brands verkstjóra. At- fjúkandi reiður.
vikin höfðu hagað því þannig Andrés sá rauft. Fyrst syst-
til, að það kom í hlut óðals- irin — og nú bróðirinn. Hon-
eigandans, að láta undan í því Um tókst með mestu erfiðis-
máli, en það var alls ekki rétt munurn að hafa hemil á sér.
látt, að kenna Andrési um Líkami hans skalf.
það. Það sómdi ekki miklum Hann gekk fast upp að
manni, hugsaði ráðsmaðurinn Magnúsi.
gremjulega. — Sá, sem kemur svona
Andlit Andrésar var eins og fram viö unga stúlku, er lítil-
grima; mótlegur maður, hreytti hann
— Það lagast ál!t"'"Samah'; út úr sér.
Andrés, sofðu á.því Andrés hörfaði nokkur
það mun horfa öðxu vísi 3yið skref aftur á bak, þegar kreppt
á'morguní ;..»,fes»»^«^*» ur hnefi Magnúsar hitti hann
Hefði ráðsmanninn grun- a gagnaugað.
að, hve breytt viöhorfið yrði Ljsa raic Upp skelfingaróp.
eftir næstu tólf klukkustim^ Hun réðist á Magnús. Andrés
ifnar, hefði hann haldið, að véic úenni til hliðar. Á þessari
hann væri að dreyma. stundu fannst honum tíminn
Klukkan var rúfnl. tiu, þéf^ standa kyrr. Hann gekk aftur
Andrés báuð ráðsmanninumj eitt skref áfram, og Magnús
góða nótt. Hann fór síná ýénju' sló hann rétt ofan við augað.
légu eftirlitsför uín-' tíugarð- Andrés fann ekki fyrir högg-
inn, til þess að' lífa' efti'F að inu. Hann lyfti vinstri hönd
alls staðar væri slökkt og lok og greip í brjóst árásamanns-
hafið
Hindberjasaft, útíend
KarameHusósa
Aiís konar hreinlæfi
Cateiii-makkarónur,
margar gerðir
Biá Bánd-súpur, danskar
Bragakaffi, nýmslaö
Sítrónu-te
vorur
Sæigæfi og fóbak
Fjörvasól
Molasykur
Karo-sykursaft
Barnamafur, goft úrval
Súkkulaðisýróp komiö
aftur
Úrvais aiegg, nýff c.g
bragðgoft úr kaeí’.'-
borðinu
PakkaSar kjötvörur, auki'S Iireinfæti,
vantar til blaðburðar við
Vesturgötu
Afgreiðsla TIMANS
óskast fyrir hádegi.
Afgrei^sfa T I M A H S
KIÚKLINGA 6ÚPUTENMÖA1
bragðbæta íflpun eCsi^c
pnnan piat, ge/& pr.af&u;
(júffeng't vg eítirsðlnuvrva:
bragð.
Holland
BiðjlB nm pin tnneltHlej
glöa mefl £0 tmlEgvza. 4
IFleynia hlO oty?;2tj£u:£l|
kjúklingaseyCi
p.3 .myljn einn tenbsjj Jjj
11 glaa ftí HEITU VatnJ, ^erÐa? Q1
[upgáhaldl Cj4 allri fjölslsyZdœg^^0