Tíminn - 10.05.1956, Blaðsíða 9

T f M IN N, fimmtudaginn 10. maí 1956.
23
þannig í minni pokann gagn-
vart verkstjóra síhum. Ég get
vel skilið, að þér eruð gramur
honum, en dæmið hann þó
ekki of hart. Hann er réttsýnn
maður, þegar hann hefir hugs
að sig um. Það er fljótfærni,
sem kemur honum til að vera
of orðhvatur. En sé það sárt
fyrir yður, að þurfa aö hlusta
á hann skammast, er það ekki
síður sárt fyrir hann, að þurfa
að gleypa í sig allar skammirn
ar aftur.
Andrés gat ekki látið vera
að brosa. Hann var ekki liefni
gjarn, en innst .inni óskaði
hann þess þó, áð'/ýjðalseigand
anum væri það reglulega sárt
að þurfa „að gleypa aftur“,
eins og ráðsmaðurinn orðaði
það.
— í þessum vandræðum
með Magnús, hélt ráðsmaður
inn áfram, — var það mjög
erfitt fyrir óðalseigandann, að
vita, hverju hann átti að trúa.
Gestur hans kom illa útleikinn
í andliti. Hann skýrði frá, að
hann hefði fengið þessa útreið
af hendi vinnumanns á óöal-
inu. Það er ekki skemmtilegt
fyrir gestrisinn gestgjafa, að
hlusta á slíkt. Hann átti nátt
úrlega ekki að trúa sögunni
um peningaveskiö umsvifa-
laust, en fljótfærnin hefir
hlaupið með hann í gönur.
Trúðu mér, Andrés — óðalseig
andanum líður ekki vel í dag.
Má ég ekki tála yfð hann um
málið — svo gétum við séð
hvað setur.
Andrés hristi höfuðið.
— Þetta er vingjarnlegt af
yður, Henriksen, en ég get ekki
tekið því. Það er vegna annars
hlutar, sem ég get r.ekki talaö
um við nokkurft'g’.mann. Ég
sagði við . . . við óðalseigand-
ann í nótt, að ég myndi fará,
og við það vil ég standa.
Ráðsmaðurinn leit rannsak
andi á unga manninn. Hvað
skyldi það vera sem hánn gat
ekki talað um? Vonandi ekk-
ert varðandi ungfrú Kipping?
Hann bægöi þeirri hugsun þó
brátt frá sér.
Vinnukonan komúnn.
— Það er samta;i''við yður,
Henriksen, sagði hún syfju-
lega. Andrési var skemmt. Hún
er heldur ekki vön að vakna
fyrr en klukkan sjö, hugsaði
hann.
Ráðsmaðurinn stóð upp og
gekk út.
Hann vafð steinhissa, þegar
hann sá, aö það var Lísa
Brun, sem stóð fyrir utan.
Hann leit spyrjandi á hana.
— Góðan daginn, sagði
hann.
— Góðan 'dag . . . vitið þér
hvar Andres Jensen er niðuv-
kominn, herra Henriksen?
Hann er þó. ekki /arinn?
— Komið innfyrir, Lísa,
sagði ráðsmaðurinn þurrlega.
Hún hikaði andartak, svo
fylgdi hún hönum-^ftir.
Þegar hún kom inn i stof-
una, og sá Andrés, roðnaði
hún. Hún gekk til hans og
rétti honum höndina.
— Þakka þér fyrir það, sem
þér gerðuö .fyrir,,,mig i gær,
sagði hún feimnislega.
Andrés vissi ekki hverju
svara skyldi.
— Frú de Borch sendi mig
hingað, Andrés. Hana langar
að hafa tal af yöur strax og
þér hafið tíma til.
Eru hjónin komin á fætur
svona snemma, sagði ráðsmað-
urinn hlæjandi.
— Ég er þá ekki sá eini,
sem fer snemma á fætur á
þessum morgni.
Lísa leit hikandi á hann.
•— Það hefir víst komið eitt
hvað alvarlegt fyrir, sagði
hún hikandi.
— Frúin hefir ekki farið í
rúmið í nótt. Kippings fólkið
er líka á fótum. Þau eru að
fara. Það hefir þó ekki kom-
ið fleira fyrir, Andrés, er það?
Andrés hristi höíuðið.
— Nei, Lísa.
Að móþir hans vildi tala, við
hann á þessum ‘ tímá sóíar-
hrings, gat aðeins þýtt eitt:
Óðalseigandinn hafði sýnt
henni bréfið.
— Ég varð svo óttaslegin,
þegar lögreglan kom, Andrés...
— Lögreglan .... hvaö segið
þér. Frá því hefir mér ekki
verið sagt, hrópaði ráðsmaður
inn. Þetta er orðið svo flókið,
að líklega þarf lögfræðing til
að leysa málið, hugsaði hann.
— Það var bara misskilning
ur, sagði Andrés. — Óðalseig
andinn sendi þá aftur til baka.
Fyrsta dagsskíman sást á
himninum, þegar Andrés og
Lísa gengu yfir garðinn.
— Ég hefi komið yður í
hræðileg vandræði, Andrés,
sagði Lísa og leit afsakandi
á hann. — Hefði ég vitað, að
svona færi, hefði ég leyft hon
um að kyssa mig.
Hún eldroðnaði, og var þakk
lát fyrir myrkrið.
— Það gleður mig, að þér
gerðuð það ekki, Lísa.
— Hvers vegna?
Þaö var eitthvað í rödd
hennar, sem aðvaraði hann.
Nú var um aö gera að málið
yrði ekki flóknara.
— Vegna þess, að ég er það,
sagði liann stuttur í spuna.
Röddin hafði verið kuldalegri,
en hann ætlaði sér.
Lísa var komin að gráti.
Þau gengu inn um inngang-
inn, þar sem Andrés hafði
hitt Lísu daginn sem hann
kom til Borchholm. Hún
kveikti ljós, og þau gengu upp
stigann, upp á fyrstu hæð.
Hún gekk á undan eftir mjó
um gangi, þar sem herbergið
hennar var. Við enda gangsins
opnaði hún hurð, og þau kömu
út á stigapall, þaðan sem sást
niður í anddyrið. í öðrum enda
var gangurinn tvíbreiður og
teppalagður. Andrés var í
þann veginn að spyrja, hvort
hann ætti ekki að fara úr skón
um, þegar Lisa barði á fyrstu
hurð á hægri hönd.
— Þetta er einkasetustofa
frú de Borch, hvíslaði hún.
— Kom inn, var sagt fyrir
innan.
Lana de Borch stóð í miðri
stofunni, og snéri sér að komu
mönnum. Það var aðeins Ijós
á einum standlampa, en samt
sá Andrés, aö það voru tár
í augum hennar. Hjarta hans
tók kipp.
— Þakka þér fyrir, Lísa,
sagði frú de Borch hljóðlega,
og unga stúlkan gekk út úr
herberginu, og lokaði á eftir
sér.
Lana de Borch gekk til Andr
ésar, og lagði um hann báða
handleggina. Blíðleg augu
hennar hvíldu andartak á hon
um. Svo hallaði hún sér aö
honum, og lagði höfuðið að
brjósti hans.
— Hvern einasta dag, sem
ég á eftir ólifaðan, mun ég
þakka guði fyrir þetta, hvísl-
aði hún, og Andrés heyrði, að
hún barðist við grátinn.
Stór tár runnu niður kinnar
hans. Eitt þeirra féll niður á
kinn móðurinnar. Stundin
hafði hrært þau bæði.
-^-'Sönur ininn, drehgurinn
minn, hvíslaði hún, — við meg
um þakka fyrir það, sem kom-
ið hefir fyrir okkur.
Skömmu siðar sátu þau hlíð
við hlið á litla legubekknum.
Lana de Borch hélt annarri
hönd sonar síns í báðum sín-
um. Hún talaði innilega við
hann. Hann svaraði. Hún leit
á hann, hann leit á hana. Við
og við þrýstu þau hendur
hvors annars.
Það dagaði án þess aö þau
tækju eftir því. Andrés sagði
frá bernsku sinni. Lana de
Borch sagði frá syninum, Her-
manni, sem hún hafði elskað,
og hvers minningu hún myndi
elska. Hún sagði frá dökku
hári hans og brúnum augum,
sem hún gat aldrei fundiö
neina skýringu á. Hún sagði
einnnig frá föður Andrésar.
Hvernig hann hafði sýnt henni
bréfið síðla nætur, alveg
ruglaður. Þau höfðu verið,
mjög hamingjusöm, þegar það
hafði loks runnið upp fyrir
þeim, hvað skeð hafði . . .
— V'ið þökkum hinum al-
máttuga af heilu hjartað sagði
móðirin. — En pabbi er mjög
leiður vegna þeirra hræðilegu
ásakana ,sem hann hefir beint
að einkabarni sínu.
— Það hefði þó jafnvel ver
ið verra, að beina þeim að ó-
kunnugum, sagði Andrés lágt.
— Það sagði ég líka við
pabba, Andrés. Ætlar þú að
fyrirgefa honum? Má ég segja
honum, að þú gerir það?
Andrés þrýsti hönd hennar
fast.
— Já mamma. En mér
finnst ég ekkert þurfa að fyrir
gefa. Það er ekki svo slæmt,
að vera ásakaður, þegar maður
veit, að maöur er saklaus. Þar
að auki gat óðalseigandinn
ekki vitað , . .
Andrés brosti til hennar.
— Það er ótrúlegt, mamma
— það verður ekki auðvelt að
venja sig á það.
Skyndilega kom Andrési í
hug hvað tímanum leið.
— En vinnufólkið, hrópaði
hann og'tók fram vasaúr sitt.
Móðirn brosti. Hún var svo
frá sér numin, af gleði.
— Ég verð að fara út, og
9
imiiiipiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiji
agtir|
MARGÍR LITÍR |
MARGAR STÆRDÍR j
1 Am@rískir |
I stuttjakkarl
| NÝKOMNIR |
I POPUN-KÁPUR |
I RÍFS-KÁPUR |
| POPLÍN-STUTTJAKKAR
| GREIÐSLUSLOPPAR |
= mjög vjölbreytt úrval §
| Glæsiíegt úrval af undirfatnaíi. 1
| Verzlunin EROS 1
| Hafnarstræti 4. — Sími 3350. i
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiuiiuiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiim
miiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
j tflj j u H q
Höfum teki'S í notkun nýtt frystibor'ð
fyrir kjötvörur
Austurstrætíi (
Jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiii:i;;;'i!n:iiiiiiiiiim
ÍÞökkum inrtilega auSsýnda samúS og hluttekningu si odclát
og jarSarför
Eitnar Guðbrandsdótfur,
naefurholli.
Aðstandenaur,