Tíminn - 12.05.1956, Blaðsíða 9

TÍMINN, laugardaginn 12. maí 1956.
9
uuuuu&auHBiuiniuiimimiDHiinmmniii^nuiininiininiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiHiiniiiiinnnniiriinni*minr
niiiii!i!!^!!HMiiiiii!i!!iiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiii!iiimi!in!^mi!miiimmmmuiiiiii!iimiiiiiiiKuwimuiiuiiiiii!uimiL
24
koma vinnufólkinu al stao.
stamaði Andrés.
Hún þrfsti hönd hans.
— Gerðu það, Anörés. Nú
ætla ég að fara og tala við
pabba. Von Kipping fjölskyld-
an hefir ákveðiö að fara héðan
í dag. Faöir Magnúsar er eyði-
lagður af skömm yfir hegðan
sonar síns. Og það get ég vel
skilið.
Andrés fór hjá sér.
— Von Kipping kom fram
eins og manni sæmir, sagði
hann. — Mér þótti vænt um
það.
Móðir hans kinkaði kolli og
leit blíðlega á hann.
— Það gleður mig nú samt,
að þau eru að fara. Þegar þau
eru farin, sendi ég eftir þér.
í dag viljum við ekki deila
hamingju okkar með ókunn-
ugum.
Þegar Andrés kom út á bú-
garöinn, h’áfði ráðsmaðurinn
þegar komið vinnunni af stað.
Andrési kom í nug, að hann
hefði lofað vinnukonu ráðs-
mannsins að hlynna að fjöl-
æru j urtunum hö-nkar, Það var
líka hver seinastur að gera það
hugsaði hánn, það gat farið að
frjósa þá og þejjar. Hann
hlakkaði til vinnui'jnar, sem
dreifa myndi hugájj'úm. Hann
var þegar búinn að fá nóg af
hugsunum í blii.
12. KAFLI.
Klukkan rúmlega ellefu
hafði Andrés lokið við að
hlynna að jurtunum. Hann
þurrkaði svitann af enninu og
hailaði sér fram á skófluna.
Þá er því lokið, hugsaði
hann ánægður.
— Góðan dag, Andrés, var
sagt að baki hans.
Hann sneri sér við. Það var
óðalseigandinn.
— Góðan dag. Andrés váf
feiminn. Ailan morguninn
hafði hann verið að gera sér í
hugarlund, hvernig þessi
fundur yrði. Nú skeði þetta á
allt ánnan hátt en hann hafði
hugsað sér. Hann var ekki ör-
uggur gagnvárt þessum manni
Óðalseigandinn gekk seint
til Andrésar og lagði höndina
á Öxl honum.
— Nú skalt þú koma með
mér, syo að við getum talað
dálítið saman, sagði hann al-
varlegur á svip. En þegar hann
tók eftir áhyggjusvipnum í
augum Ahdrésar, bætti hann
við hughreystandi: — Láttu
skófluná bara eiga sig hér.
Mörg augu fylgdu hinum
háu og herðabreiðu mönnum,
þegar þeir gengu samhliða yf-
ir garðinn.
Claus de Borch bauð syni
sínum inn í bókaherbergið.
— Fáðu þér sæti, sagði hann
og benti á djúpu leðurstólana.
— Þetta er gamíi riddarasal-
urinn hennar Ehenar Marsvin,
hélt de Borch áfrám. — Hann
hefir áreiðanléga órðið vitni
að ýmsu um dagana, en ég ef-
ast um að hann hafi upplifað
eins unöarleg ættm;örlög og
orðið hafa á vegi okkar.
Þeir . .settust, •. p,g- faðirinn
þauð sýhiiium vindil tíx silfur-
öskju, sem stóð á borðinu. Af
rælni tók Andrés vindil. Strax
á eftir dauðsá hann eftir því,
Vindillinn var sex þumlunga
langur, og Andrés ekki vanur
aö reykja, jafnvel þótt hann
hefði áður reynt það_stöku
sinnum.
Óðalseigandinn klippti af
endanum á sínum vindli og
rétti Andrési klippurnar. Loks
tókst Andrési að klippa af sín-
um vindli líka, og faðir hans
kveikti í fyrir hann. Hann gaut
augnunum á son sinn, en gætti
þess vel, að láta ekki sjást á
sér, að hann hafði gaman af.
Andrés blés og dæsti. Bara að
hann verði nú ekki veikur,
hugsaði faðirinn.
— Jæja, Andrés, sagði hann
með hægð. — Þetta er vissu-
lega undarleg aðstaða fyrir
okkur öll þrjú. Þegar við móð-
ir þín töluðum saman um þetta
í nótt, urðum við samrnála um
að þetta hlytu að vera örlög,
sem sá almáttugi hefði ætl-
að okkur. Við þökkuðum hon-
um, Andrés. Okkur fannst við
skyndilega orðin mjög auðug
og hamingjusöm.
— Þakkir, sagði Andrés lágt.
Ef þú ert á sama máli og ég,
þá segjum við skilið við það
liðna. Eg hefi komið illa fram
við þig. Eg var stoltur maður,
sem afneitaði mínu eigin holdi
og blóði. g s
— Þér gátuð þó ekki . . .
— Andrés, ég er faðir þinn.
BÖrn þúa foreldra sína.
Andrés átti mjög erfitt með
að þúa föður sinn.
Óðalseigandinn horfði hreyk
inn á son sinn. Hve þetta var
myndarlegur ungur maður,
hugsaði hann. Reglulegt
mannsefni. Og hve hann er
líkur mér. Honum kom ekki í
hug, hve undarlegt það var,
að hann skyldi sjá svipinn með
þeim í dag, sem hann sá alls
ekki í gær. Þetta var sá skap-
gerðarbrestur, er aðeins kona
hans vissi af. Venjulega elsk-
aði hún hann fyrir það, því að
hún vissi, að hann meinti ekk-
ert illt með því. De Borch var
ákaflega hreykinn af ætt sinni
en þar seem hann gortaði
sjaldan, áleit Lana der Borch
að hann mætti hafa þenna
galla sinn í friði.
Svo hóf faðirinn að spyrja
son sinn út úr. Hann vildi fá
nákvæmlega vitneskju um allt
sem Andrés hafði gert á þeim
tuttugu og einu ári, sem hann
hafði lifað. í fyrstu átti Andrés
dálítið erfitt með að tala frá
eigin brjósti, en smátt og
smátt liðkaði áhugi föðurins
tungutakið.
Klukkan tólf gekk Lísa inn.
— Þá er maturinn tilbúinn,
sagði hún. Andrési fannst
endilega hún vera að blikka
til sín augunum, en hann var
ekki alveg viss um það.
— Við borðum klukkan eitt
í dag, sagði óðalseeigandinn.
Hún gekk út og Andrés hélt
áfram að segja frá. Er hann
þagnaði var faðir hans alltaf
reiðubúinn með spurningar.
Að lokum spurði faðir hans:
— Hvers vegna afhentir þú
ekki bréfið strax, þegar þú
komst hingað ?
— Eg veit varla, svaraði
Andrés hreinskilnislega. — Þú
varst ekki heima, en hér var
laus staða, svo að mér fannst
það ekki saka . . .
— Og svo fannst þér það
ekki saka, að sjá foreldra
þina áður, sagði fáðirinn bros-
andi.
— Já, Andrés, það var eðli-
legt. En nú ætlum við móðir
þín að reyna að gefa hið ótrú
lega mjög skemmtilegt og líka
gleðilegt.
Hurðin inn í borðstofuna
opnaðist. Það var frú de Borch.
— Nú skulum við fá eitthvað
að borða, sagði hún og brosti
ástúðlega til þeirra. — Svo töl-
um við saman á eftir.
Andrés stóð upp.
— Þá fer ég, sagði hann.
— Hvert ætlar þú, spurði fað
ir hans.
— Út . . út í borðsal.vinnu-
fólksins:
Móðir hans gekk til hans og
tók undir handlegg hans.
— Þú átt vitanlega að borða
með foreldrum þínum, Andrés,
sagði hún og tók um hönd
hans.
, — En, — Andrés leit niður
fyrir sig, — ég er ekki klædd-
ur til þess....
Faðir hans hló.
— Það mun alltaf gleðja
mig, að sjá son minn í vinnu-
fötum, sagði hann.
Lana de Borch gaut augun-
um á mann sinn. Þetta segir
MÁCCO-POPPLIN-
VEieiFÖTIN
eru
Mý
létt
og
vind Iiétt.
ALLAR 1
STÆRÐIR. 1
er gott aö vera iéttur
sér þegar sá stóri tekur
Austurstræt
r s i
A KVENPALLI
I ELDHUSINU
Rækjur og lirís.
200 gr. rækjur.
100 gr. hrísgrjón, soðin í saltvatni.
Karrýsósa úr 50 gr. smjör, 1 mat-
skeið saxaður laukur, Vz tesk. papr
íka, 1 tesk. karrý, 2 sléttfullar mat
sk. hveiti, 1 desil. súr rjómi, 14
1. kjötsoð.
Laugurinn og karríið brúnað létt
í smjörinu, paprika og hveiti
hrært saman við og sósan bökuð
upp með soðinu. Látið sjóða í
hálftíma. Þá er sósan síuð og rjóm
anum jieytt út í hana. Eftir það má
hún ekki sjóða. Hrísgrjónin lögð
á salatblöð, rækjunum raðað þar
ofan á og sósunni hellt yfir. —
Skreytt með örlitlu af paprika. —
(Þessi skammtur er ætlaður fjór-
um).
Drjúgar baunir.
Ef til er biti af hráu kjöti, þótt
ekki sé nema lítið, má búa til góð
an og drjúgan mat handa fjórum
úr eftirtöldu efni:
Vz dós af grænum baunum.
1 laukur,
4 stórar kartöflur og kjötbitinn.
Smjörlíki.
Kjöíið er skorið í smábita, kart-
öflurnar afhýddar hráar og skorn-
ar í bita, laukurinn saxaður. Þctta
er allt brúnað í smjörlíki. Síðan
er baununum hellt saman við og
bætt í vatni, svo að úr verði þykk-
súpa. Kryddað með' salti og pipar.
Soðið stutta stund og borðað mcð
skeið af djúpum diskum með
brauði og smjöri. Einnig má nota
þurrkaðar baunir, eða gular hálf-
baunir í þennan mát, en þá þarf
lengri suðu.
Bananaterta.
3 egg,
IVz dl. strásykur,
5 matsk. kartöflumjöl, x
1 tesk. gerduft.
2 matsk. kakao.
Krem í tertuna
3 bananar,
Vz dl. hnetukjarnar,
2 dl. rjómi,
1 tesk. strásykur.
Egg og sykur þeytt saman. Kart
öflumjöl, gerduft ög kakaó hrært
saman við. Deiginu rennt í skúffu
klædda smjörpappír og bakað í
meðalheitum ofni í ca. 5 mínútur.
Hvolft á sykristráð blað. Botninn
pennslaður með köldu vanti og
smjörpappírinn losaður gætilega
af. Bananarnir afhýddir og skorn-
ir í bita, hnetukjarnarnir saxaðir.
Rjómihn þeyttur og ávöxtunum
biandað í‘. Kreinið srnurt á tertuna
og hún vafin saman.
Ábætisréttir.
Ávextir með súkkulaðissósu.
Appelsínur éða anánas er bezt í
þennan rétt. Appelsínur eða af-
hýddar og sneiddar, sneðunum rað
að á fat og stráð yfir sýkri og söx
uðum möndlum eða hnetum. Sé
notaður niðursoðinn ananas, er
sneiðunum einnig raðað á fat.
Súkkulaðisósa.
5 matsk. kákó,
1 dl. sykur
1 dl. vatn . .
2 dl. rjdmi.
Kakó, sykri og vatni er blandað
saman í pott. Látið sjóða og síðan
kælt. Rjóminn þeyttur og kaldri
súkkuiaðisósunni blandað saman
við. Borið í skál með ávöxtunum.
I'
Ofnsteikt pönnukaka
með kjöti og fiski.
120 gr. smjör er brætt og út í
það er hrært 120 gr. af hveiti. 3
dl. af mjólk og ögn af salti. Hrær-
an látin kólna dálítið, þá er þrem
ur eggjum hrært smátt og smátt
útí. Deigið er breitt á vel smurðan
smjörpappír í ofnskúffu og bakað
við góðan hita í ca. 20 mínútur,
Á meðan er búinn til vel krydd-
aður jafningur með kjöt eða fisk-
afgöngum í. Jafningurinn breidd-
ur ofan á pönnukökuna, henni vaf
ið saman og steinselju stráð yfir.
Hrátt grænmeti borið með.
Arabakaka.
Vz bolli hrísgrjón
2 bollar mjólk
35 gr. sykur
250 gr. döðlur
70 gr. smjörlíki.
Hrísgrjónin soðin í söltc vatni í
10 mínútur, síuð og skoíuð í köldu
vatni, hellt úti sjóðandi mjólkina
með sykrinum og soðið þar til
þykknar vel. Döðlurnar saxaðar,
annar helmingurinn látinn i smurt
kökuform, þar á stráð dálitlu af
kanel og helmingnum a. smjör-
líkinu. Döðlurnar lagðar jfan á
og síðast afgangurinn at grautn-
um og smjörinu. Sm ö ppapír
breiddur yfir mótið, og oakað í
25- mín. í meðaiheitum ' i. Með
þéssu 'má' •béfá;1mjólk"Cði; anille-
sósu. ,! ’ •''’í'nn á'". . >•
ur.éhs. ÚQSfikoiiís j