Tíminn - 19.05.1956, Blaðsíða 9

T f MIN N, laugardagurinn 19. maí 1956.
30
.— Ég þekki leiðiná, ákið þér
bara áfram.
Lyngby — Holte — Birke-
röd.
Þau mösuðu um allt milli
himins og jarðar, og þau
gleymdu heldur ekki ao njóta
hins fagra landslags Norðuí-
Sjálands. Sérstaklega var
Andrés hrifinn. , ,
— Þér eruð mjö'g dugleg-
ur bifreiðarstjóri, sagði Elsa,
og lagði höndina á handlegg
honum eins og af tilviljun.
•— Ég er ekki hissa á, að fað-
ir yðar skuli trúa yður fyrir
vagninum sínum.
— Hann gaf mér hann í
jólagjöf, sagði Andrés hlæj-
andi. Ummæli hennar um
akstur hans glöddu hann
mjög. Það voru aðeins þrír
mánuðir, síðan hann tók bíl-
prófið, en það talaði hann
ekkert um,
Elsa kunni áð' slá. r.m sig,
og sagði frá ýmsum söguleg-
um viðburöum, sem skeð
höfðu á stöðum, er þau óku
framhjá. Andrés var stem-
hissa. En hve hún vissi
mafgt. Honum leiddist dá-
lítið, að hún skyidi haía and-
lega yfirburði yfir honum.
'Það var-tláUtið, sem hann
langaði rojög til ao skoða á
Frederiksborg, en veigraði
sér við að nefna. Eí ti; vill
á heimleiðinni hugsaði hann.
hann.
Þau komust ekki alla ieið
til Nöddebo. Þau höfðu kom-
ið auga á lítiö veitingahús
við veginn.
— Nei, hve þaö er yndis-
legt, hrópaði Elsa.
— Eigum við aö snæða
þar?
— Já, því ekki það.
Þau óku út að vegbrúr/inni
og gengu inn í veitingastcf-
una. Þar voru engir gestir,
en hlýtt og notalegt. Stóri
ofninn var næstum rauögló-
andi.
Ung, hraustleg stúlka méð
rauðar kinnar bauð þau vel-
komin.
— Hvar viljið þér sitja?
Við gluggann í horninu?
— Þakkir, þaö er prýðilegt,
sagði Elsa.
— Ætlið þér að fá miðdég-
isverð ?
Andrés. . -
— Kalt borð eðá. heitt?
Andrés brósti,
— Já, þakk, ehdurtók
hann.
— Heiti maturinn . er
stappa með spæleggi.
— Prýðilegt, sagði Andrés,
og gaut augunum til Elsu,
sem kinkaöi kolli ánægð á
svip.
— Hvað viljið þér drekka?
spurði Andrés, þegar stúl.kan
var farin fram í eltíhúsið.
Elsa hugsaði sig um.
— Þegar ég er úti í svéit-
inni, drekk ég helzt mjólk.
— Það líkar mér að heýra,
sagði Andrés glaður, og Elsa
óskaði sjálfri sér til ham-
mg]u.
Það er ótrúlegt, að hann
var einfaldur bóndadurgur
fyrir fimm mánuðum síöan,
hugsaði hún aftur.
Maturinn var góður, og
það var nóg af honum. Bæði
Elsa og Andrés borðuðu meö
góðri lyst. Elsa hafði beðiö
þess spennt, að sjá hvernig
hann notaði hníf og gaffal,
en jafnvel þótt hún skotraði
oft á hann augunum, gat
hún ekki fundið neitt athuga
vert. Það gladdi hana. Hún
gæti alveg verið þekkt fyrir
að sýna sig með honum hvar
sem var, hugsaöi hún ánægö.
Þegar þau sátu yfir kaff-
inu, sagði Andrés: — Þér
vitið, að það var Ellen Mars-
vin, sem byggði Borchholms
óðal, Elsa. Við eigum mynd
af henni og Kristínu Munk,
sem hangir heima í borðsaln
um. Sumir hálda því fram,
pabba til mikillar gremju,
að myndin, sem á að vera
af Kristínu sé alLs ekki af
henni. En það er til mynd
af henni á Frederiksborg,
sem enginn vafi leikur á um.
Myndi yöur leiðast mjög, ef
við færum og skoouðum
hana nú, þegar viö erum svo
nálægt?
— Alls ekki, Andrés. Ég
elska Frederiksborgarhöll,
ég gæti gengiö um hana vik-
um saman án þess að þreyt-
ast á því.
Hann brosti blíðlega til
hennar. Hún skildi hann,
fannst honum.
Hann kallaði á stúlkuna
til að borga matinn. Hópur
af hvolpum kom skokkandi
inn í borðsalinn á eftir
henni.
— Nei, hve þeir eru dásam-
legir, hrópaöi Elsa og faðmaði
einn hvolpinn að, sér. Hvaða
tegund er þetta, spuröi hún
stúlkuna, sem átti fullt í fangi
með að reka hina hvolpana út
aftur.
— Þeir eru af írsku kyni.
Andrés greiddi reikninginn.
Elsa hélt ennþá á hvolpin-
úm.
— Er hann ekki fallegur?
Andrés klóraði honum bak
við eyrun.
— Jú, svaraði hann, — og
, þetta er eftirlætiskyn móöur
minnar. Ég hefi heyrt hana
segja margar sögur af Fidó
gamla. Því miður þekkti ég
hann aldrei. Hann varð sextán
ára.
— Hvers vegna kaupið þér
ekki einn hvolp, og gefið móð-
ur yðar?
— Haldið þér, að ég geti
það?
— Vitanlega. Fólkið hér vill
, áreiðanelga ekki eiga allan
hópinn.
Andrési kom í hug, að
hann hafði ætlaö sér að kauþa
eitthvað handa móður sinni.
Hann hefði getað faðmað Elsu
að sér. En hve hún var hugs-
unarsöm. Þetta hefði honum
aldrei komiö til hugar.
Elsa hafði þegar kallað á
stúlkuna.
— Er hægt að fá einn hvolp
keyptan? spurði hún.
Stúlkan leit á þau til skiþtis.
— Ég verð að fara og spýrja
9
millllllllillllillllllll!il!IIIIIllll!lllllllllllllllllI!IIIIIIIII!IIIIIIIIIIIi!!lllllllllllllllllllllll!llllllll!lllllllllllIillllIIIIII|lilH
BAB-O
INNIHELDUR
bléikíefni!
um það, sagði hún og gekk út
aftur.
Skömmu seinna kom eldri
maður inn í stofuna. Það var
veitingamaðurinn.
— Eruð það þér, sem viljið
fá keyptan hvolp? spurði
hann.
Andrés lagði hendina á
handlegg Elsu. Hún skildi
hvað hann átti við.
— Hvaö viljið þér fá fyrir
einn hvolp? spurði hann.
— 50 krónur, svaraði mað-
urinn.
— 50 krónur fyrir hvolp,
sagði Andrés hlæjandi. — Þá
ætti að fylgja honum kálfur
í kaupbæti.
Veitingamaðurinn varð
hissa.
— Ég hélt, aö þér væruð
Kaupmannahafnarbúi, sagði
hann.
— Nei, ég er frá Fjóni, út-
skýrði Andrés.
— Ég hefði nú getið upp
á Jótlandi.
— Þaöan er ég ættaður.
— Þetta eru góðir hundar.
Þeir eru af úrvals kyni. 50
krónur eru ekki of mikið fyrir
þá.
— Ég ætla aðeins að fá einn.
— Já, ég átti líka við fyrir
hvern þeirra, sagði veitinga-
maðurinn og brosti. — Þetta
er víst ekki í fyrsta sinn, sem
þér komið á markaðinn.
— Því miður er ég ekki góð-
ur í slíku, en við skulum segja
25 krónur.
Veitingamaöurinn hristi höf
uðið.
— 35, sagði hann og rétti
fram höndina.
Hann var gamall hesta-
kaupmaður.
— Þá segjum við 30, borgað
út í hönd, sagði Andrés.
Gamli hestakaupmaöurinn
sló saman höndunum.
— Gott og vel, sagði hann.
Andrés rétti honum pening-
ana.
— Svo má ég velja úr?
— Já, þér getiö tekið hvern
sem þér viljið. Þeir eru jafn
margir af hvoru kyni.
— Við ætlum að bregöa
okkur upp í Frederiksborgar-
höll, útskýrði Andrés. — Meg-
um við ná í hundinn, þegar
við komum þaðan?
Veitingamaðurinn kinkaöi
kolli.
Þetta var myndarlegt ungt
fólk, sem myndi áreiðanlega
láta fara vel um hvolþinn.
Það gladdi hann. Veitingamað
urinn var mikill dýravinur.
15. KAFLI
Þau stöðvuðu bifreiðina í
ytri hallargaröinum. Andrés
spurði, hvort þau ættu að
leigja sér leiðsögumann, en
Elsa kvað það ekki nauðsyn-
legt. Þau gætu keypt leiðbein-
ingarskrá.
— Það er mikið skemmti-
legra að finna allt saman
sjálf, sagði hún hlæjandi.
Þetta var ekki í fyrsta sinn,
sem Andrés kom á safn, en
safnið á Frederiksborg hafði
mikil áhrif á hann. — Já, hér;
er ,árgi%nleg£y haggt ,gð ganga
um vikum. saman án. þess að
BSeikir um leið og það hreinsai
| Húsmæður! Hafið þér reynt hið
1 nýja BAB-O, sem inniheldur bleiki-
i efni. Milljónir smárra bleikiagna
| hlaðnar súrefni, gefa hinu nýja
| BAB-0 undursamlegan hreinsikraft.
| Það losar yður við erfitt nudd og
| sparar burstana. — Það hreinsar
| bletti úr vöskum eftir kaffi, te og
| ávezti betur en nokkuð annað ræsti-
1 duft.
| Nýja bleikiefnið spegilhreinsar potta
| og pönnur
| Sjáið hvernig BAB-0 fleytir burtu fitublettum án nokk-
E urs erfiðis. — Reynið BA5-0 strax í dag. — Öruggt
§ fyrir skrautlitað postulín. Fer vel með viðkvæmar
1 hendur.
1 A^eins BÁB-0 bleikir um leiS og það hreinsar
| — og BÁB-0 ilmar
| Ov & Kaaiser h.f.
Ífilll!llllllllllllllllllll!!l!lll!lllllllltlllllllllll||l!l!||!l!l|llllllllllllllllillllllllll!lllllllllllll1lll!i:il!lll!llll!lllll!l!lllllllll
mMWHMu nríMs
PERLU
þvottaduft

Vinnið ötulle«ra að útbreiðslu Tímans
P

llllllllllllllllllllllIIIIIIIlllI!!!l!l!lIll!lllllllllllllllllllllllllllllII!IIIIIIIIIIIII!IIIIillillillilíiililIiililiiiiilIiliiiliiiiiiillllllHlHllIlllIiliIIiiilIIIIIIiIiiiIllliiHiliiIiiliIliiiiilIiIllIIiiiiiiH|IIiIliiiiiiiiiíiiílIiiiiI.iiiiiiIIIíiiiiííiíiIiIiIiIiiiiiiiIiir