Tíminn - 26.05.1956, Blaðsíða 9

'TÍ-MIN.N, laugardaginn 26. mai 1956.
9
)B HENRIK CAVLING:
iMiiNiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiniimiimiHinmiimimiiniiiiiiiiiuiimiimmHHiiHiiiwv
I REIKNINGUR !
u. M. S. K. u. M. S. K.
Ungmennasamband Kjalarnesþings
heldur almenna skemmtun í Hlégarði í kvöld kl. 9.
Ferð frá B.S.Í. kl. 8,30.
V' * • ' • ' ■ ;
Húsinu lokað kl. 11,30. — Ölvun bönnuð.
NEFNDIN.
H.f. Eimskipafélags íslands fyrir árði 1955 liggur §§
frammi á skrifstofu félagsins, frá og með deg- H
=S
inum í dag að telja, til sýnis fyrir hluthafa. %
3
=?
Reykjavík, 26. maí 1956.
34 -
snemma á ferðinni, verð ég að
segja.
' Hann. hló glaðlega.
— Það er ekki hægt ^ð. sofa
-fram éftir öllúm morgnfhsliku
.vorveðri. Ég náði ferjúhni kí.
Sjö frá Korseyri. Gjörðu svo
• vel, manima, þetta er ýsihá-
gjöf' hánda þér. • Há'rin- rétti
. henni hvolpinn.
; Augu m'óður hans .ljémuðu.
—r Nei, hrópaði. húri; — ó-
'sköp lítili jiýr Fídó. .Ít||Erttans
þákkir, Andrés, en: hVé rhánn
er fallegur. • . , Vú;
Hún tók hundinn í fangið
og gerði gælur við hann.
Hann sleikti hönd hénnar
þakklátur.
Við miðdegisverðarborðið
talaði óðalsbóndinn ósleiti-
lega um 'hinn ágæta árangur
Andrésar' í ferðalaginu. Hann
.var a}ls óþreytándi við -það
mprféiuófpi. :^f$$?og£?íð
leít- hámi hreýkmri a son sirin.
Svo sagði móðir hans: —
En fórst þú ekkert út að
skemmta þér?
— í fyrrakvöid fór ég í Kon
unglega Jeikhúsið, sagði
Andrés, og skýði síðan frá
efni leiksins, og hve leikar-
I arnir hefðu haft sterk áhrif
á hann.
— Hvar varst þú svo í gær,
" á fyrsta vordeginum? spurði
móðir hans.
Nú kemur það, hugsaði
Andrés'. Það var víst eins gott
að hafa sig í það.
— Ég átti annars aö færa
ykkur kveðju frá Elsu von
. Kipping, sagði hann.
Þau litu öll undrandi á
: hann. Foreldrarnir litu síðan
íhvort á annað. Svo leit Lana
, de Borch aftur rannsakandi
á son sinn. Lísa var orðin
blóðrjóð. Já, nú er hann víst
orðinn nógu góður handa
henni, hugsaði hún.
— Hvar hittir þú hana,
spurði faðir hans og hrukkaði
ennið. Hrukkurnar uröu
dýpri, eftir því sem sonurinn
sagði lengur frá atburðum
gærdagsiris. Vitanlegá sleppti
hann þó öllum persónulegum
útskýringum.
Andrés gkýrði nákvæmlega
frá heiinsókninni í Frederiks-
borgarhöllina.
— Ég er hræddur um, að
þeir hafi. rétt fyrir sér meö
. myndina af Kristínu Munk,
pabbi. Hann leit í áttina til
myndarinnar og hélt áfram:
.— Þessi er ekkert lík þeirri,
sem er á safninu.
— Við verðum að reyna að
fá okkur aðra, sagði faöir
hans stuttur í spuna. Hann
hafði aöeins hlustað með öðru
eyranu. Það hafði verið hon-
um talsvert áfali að heyra,
að Elsa skyldi voga sér að
heimsækja son hans á gisti-
húsið.
Hugsanir móður hans voru
líka víðs fjarri, en hún vildi
ekki, að Andrés yrði þess var.
— Finnst þér ekki Fídó litli
Vera dásamlegur? sagði hún
yið mann sinn.
— Það var líka hugmýnd
Elsu, að ég skyldi kaupa hann
handa þér, flýtti Andrés sér
að skjóta inn L
Hún hefur greinilejga kunn-
að skii á því að smjaðra fyrir
honum, hugsaði Lísa. Illa
leynd óbeit óðalsbóndans og
konu hans á Elsu huggaði
Lísu litið.
, — Þetta er fallegur hund-
úr, taútaði óðalseigandinn.
Þáð var ekki talað eitt orð
frekar um Elsu von Kipping.
»Eftir miðdegisverð var óð-
alseigandinn vanur að hvíla
sig í hálfa klukkustund. Hann
gekk upp á loftið, en í stað
þess að fara inn i sitt eigið
herbergi, gekk hann inn i
setustofu konu sinnar.
Lana de Borch hafði haft
með sér kaffibolla upp í her-
bergið, og sat nú við glugg-
ann.
— Þessar fréttir glöddu
mig alls ekki, sagði hann þeg-
ar í stað við koriu sína.
Hún hristi höfuðið sorg-
mædd á svip.
— Þú átt við Elsu?
Hann kinikaði-kolli.
— Ég mun nauðugur sam-
þykkja ráðahag milli þeirra.
Og svo er víst engum vafa
bundið, að •þaö eru pening-
arnir okkar, sem hún er að
sækjast eftir.
Lana de Borch hrukkaði
ennið.
— Ég er hrædd um, aö þú
hafir rétt fyrir þér í því, sagði
hún hljóðlega. — Elsa er ekki
stúlka fyrir Andrés. Hugur
hennar stendur til gulls og
gersema. Það munu verða
miklar ófarir.
Óðalseigandinn leit undr-
andi á hana.
— Það er þó ekki skeð neitt
ennþá. Og ég skal lofa þér
því, að hingað til Borchholm
verður Kippings fjölskyld-
unni ekki boðiö framar.
Kvenlegar tilfinningar
Lönu de Borch skynjuðu
hættu:
— Andrés var svo undar-
legur, þegar hann talaði um
hana, Claus.
.— Hún er frekjudrós. Hugsa
sér, að hún skuli voga sér að
heimsækja hann eftir það,
sem kom fyrir hér í fyrra.
Hún kann ekki að skammast
sín. Ég þori að veðja um, að
Gerhard veit ekkert um þetta.
— Ég er hrædd; Claus. Úr
því að Elsa gat bitið höfuðið
af þeirri skömm, hefur hún
haft sínar gildu ástæður til
að heimsækja hann. Og þær
ástæður geta aðeins verið, að
hún vill fá hann til að kvæn-
ast sér. Andrés er óreyndur í
slíkum málum. Hann hefur
ekki einu sinni tekið eftir þýí,
Lísa er yfir sig ástfangin af
honum.
— Er hún það?
Lana de Borch brosti.
— Æ, þið karlmennirnir er-
uð svo uppteknir af sjálfum
ykkur, að þið getið ekki séð
einn sentímeter fram yfir
ykkar eigin nefbrodd.
— Nú, svaraði óðalseigand-
inn stuttaralega, — þaö
huggar mig, að hann hefur
ék'ái tekið éft'ir' þVí. háíú' Elsa
hafá þó, '.ékjö ,. y'eij^.'.sáipah
nema einn dag. Þar að auki
er Andrés allt of greindur, til
þess að gera slíkt í flýti.
— En það er Elsa ekki,
Claus. Ég er hrædd um, að við
höfum. enn ekki séð fyrir end-
ann á þessu máli.
Óðalseigandinn gekk fram
,og aftur um herbergið.
— Við skulum nú sjá til,
sagði hann að lokum. — Ég
treysti Andrési. Það er góöur
efniviður í honum.
— Það segir þú satt, svar-
aði móðirin hlýlega.
Lana de Borch mundi allt
í einu eftir hvolpinum.
— Ég verð að fara og sækja
Fídó, gall í henni.
Andrés hafði einnig farið
upp á herbergi sitt. Hann
stóð við skrifborðið og horfði
glaður á hinn fagra vönd
vorblóma.
Hér hefur Lísa verið að
verki, hugsaði hann.
Hann gekk út að gluggan-
um, og leit niður í garðinn.
Alls staðar var farið að
grænka. En hve sólin hafði
dásamlegt afl.
Svo snérust hugsanir hans
aftur til vandamálsins, sem
hafði skotið upp kollinum si
og æ frá því að hann vaknaði
um morguninn.
Elsa.
Atburðir gærdagsins virtust
honum f j arstæðir. Honum
fannst mjög vænt um ungu,
fallegu stúlkuna, og þau
höfðu átt dásamlegan dag
saman. En þrátt fyrir það ..
Honum fannst hann ekki
vera bundinn henni. Og á
einhvern hátt hafði hún nú
ekki jafn mikil áhrif á hann,
og hún hafði áður haft. Und-
anfarna fimm mánuði hafði
hann oft hugsað til Elsu von
Kipping. Sjálfur hafði hann
haldið sig þrá hana. En hann
hafði litið á hana sem eitt-
hvað, sem ekki væri hægt að
öðlast. Hann bar vináttuhug
til hennar, en hann fann
ekki hjá sér neina þörf til að
eyða lífinu með henni. Það sá
hann greinilega nú. Og hann
vonaðist til, að hún myndi
gleyma atburðinum.
Líklega myndi hún líka
gera það, þegar hún kæmist
að því, að tunglskinið hafði
komið hugmyndaflugi hennar
á hreyfingu. Þá myndi hún
fljótlega gleyma, og líta að-
eins á samveru þeirra sem
skemmtilega endurminningu.
Andrési leiddist, hve fund-
ur þeirra Elsu hafði orsakað
mikil leiðindi foreldra hans.
Hann hafði tekið eftir því,
hve særð þau voru. En ef til
vill myndi tíminn breyta öllu
á betri veg. Nú hefði hann
gott af dálítilli skógarför.
Hann skipti um föt í flýti.
Reiðstígvélin voru dálítið
of þröng, en það var eðlilegt,
því að þau voru svo ný.
Hann stökk niður stigann.
í anddyrinu mætti hann Lísu.
Hún brosti til hans. Hún er
alltaf í ljómandi skapi, hugs-
aði hann.
— Þakka þér fyrir blómin,
Lísa. Ég geri ráð fyrir, að þau
"hafi verið frá þér?
'" Úun roðnaði og kinkaði
kolli.
| STJÓRNIN.
íiinniuiiniiiiiiuniiiiiiinniiiiiniiiiiiiiiiiiiiiuuuininiHuinininuuuiuiniuiuiuiuimunmuiiiiiiiiiniiiiiiiiiini
4jjiiiiniiiiHiiiiiiiiiiiiiimiiimiiuiiuiiiiiiiiiiHmiHHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiHiiiiiiHiiiiniiiiiiuiiii|if
wiiniiiiiiniiminiiiuniniuiHinmTmmimmiiuimiiimiuiiiimiimnimiiiiinmiimmiimmimimiiinmnimÍÍ
^ötmtöndun •
iniuiuuHuuiiiiiiiiiiiisiíniiuiHiiiiiuiuinuuinimniiriiiiiiiiiiiiiiuiuiniiiHuiMiiiiiiMiiiiHiiiniiiinuiuiHiiriinjw
mm
= Blómaverzlanir bæjarins veröa opnar kl. 10—2 á mæðrán |§
1 daginn. ..,
ÁgéSahfuii af biémasöfu rennur fil mæðrasfyrks- j§
| nefndar. ■■ * ,,
iriiiiiiiiiiliiii^miuHiiiiiniiiiuHiiiiiuiniiiimmiimmmniiimininnminiimiiiimummiimmiKiimiimimiiit