Tíminn - 22.09.1956, Blaðsíða 9

Eiginkona mín,
Katrín Grímsdóttir,
Njáisgötu 86, verður jarðsett frá Fossvogskirkju, mánudaginn 24.
þ. m. kl. 1,3C e. h. — Þeim sem vilja minnast hennar, er vinsam-
lega bent á Styrktarfélag lamaðra cg fatlaðra.
Jarðarförinni verður úfvarpað,
Gísli Jónsson.
Hjartanlega þökkum við öllum þeim, sem sýndu okkur hina miklu
samúð og vinarhug vegna fráfaiis konu minnar og móður okkar,
Helgu Sigurðardóttur,
Malarási, Öraefum.
Jón Oddsson og börn.
Stórkostleg verðlækkun á tólg. {'15'
Kostaði áður kr. 21,50 hvert kg. /'fptJ
Kostar nú aðeins kr. 13,35 hvert kg.
kvörðun sína, fór Frejlif fyrst
í bankann. Gjaldkerinn, sem
hafði verið bekkjarbröðir
Frejlifs í skóla, gapti af undr
un, er hann bað um 40 þús.
krónur í frönskum peningum.
Þó varð undrun bankamanns-
ins enn meiri þegar Frejlif
gekk þannig frá málinu, að
hann gat, ef það reyndist nauð
synlegt, hafið það, sem eftir
var af innstæðunni, eftir að
hann væri kominn til Frakk-
lands.
Þarnæst hringdi Frejlif í
SAS-flugfélagið og pantaði
far frá Kaupmannahöfn til
Nissa.
Seinna um daginn sat Frej-
lif á einkaskrifstofu Buck-
lunds kaupmans. Sá góði
maður var eldrauður í andliti
af æsingi. Sjálfur átti hann
engin börn. Kona hans og
hann sjálfur höfðu fyrir
löngu ákveðið, að Frejlif
#skyldi taka við verzluninni,
þegar þar að kæmi. Hann
horfði á aðstoðarmann sinn
og hristi höfuðið.
— Þetta getur ekki verið
full alvara hjá þér, Frejlif.
Það er ekki til sú stúlka, sem
sé slíkrar fórngr verð.
— Hver var að tala um
stúikur, Bucklund kaupmaö-
ur?
— Það geri ég og fjandinn
hafi það. Hvað svo sem skyld-
uð þér vilja til Suður-Frakk-
lands, nema a* því að Dóra
er þar. Hvaö í ósköpunum á
það líka að þýða að flækjast
svona um. Hún er þó komin
á þann aldur, að hún ætti að
vera glöð yfir að eignast
heimili og börn. Og þessar
myndir í blöðunum. Það er
dálaglegt að sjá. Hver gat í-
myndað sér að Dóra væri
svona? Enginn myndi haía
trúað því. En ég get sagt þér
það, Frejlif, að samúð fólks
hér í bænum er þín megin . .
Frejlif sat þögull og með
samanbitnar varir. Kaupmað-
urinn hélt áfram:
— Hvað á það líka að þýða
hjá Dóru, aö vera árum sam-
an trúlofuð manni og hlaupa
svo frá honum. Þér eruð gjör-
breyttur maður, Frejlif. Þeg-
ar þér fyrir tveim mánuðum
fenguð tilkynninguna frá
húsnæðismálanefndinni, vor-
uð þér
maðurinn í Holte. Daginn
eftir voruö þér sá óham-
i-ngjusamasti. Síöa.n þá hefi
ég ekki séð yður glaðan.
— Ef til vill er það þess
vegna að ég fer.
,,ándlega“ tagi. Samband
háns við Dóru hingaö til var
uridantekning — samt sem
áðíir undantekning, sem hann
átti eríitt með að sætta sig
viö. Þau voru þó fullorðin
bæði. Peter vildi útkljá það
mál uú strax og yrði niður-
staðán „neikvæð" var að
sjálfsögðu ekkert fyrir hann
annað að gera en sætta sig
við þáö. Peter vissi mæta vel,
að það gerði Dóru hálfu eftir-
sóknariverðari í hans augum,
að hún var ekki eins og allar
hinar; Of mikið af öllu má
þó gei’a — og svo var einnig
um sa:kleysið.
Dóra hafði haft mikið að
gera í sínu starfi. Hr. Boude-
laire var ekki Frakki til ein-
skis óg þegar hann borgaði
gott kaup, þá vildi hann líka
fá nokkuð í staðinn. Suma
daga hafði Dóra orðiö að fara
átta ferðir fram og til baka ,œiefndu
til M^rseille.. Enda þott ek-ki ^9
væru veitingar á þeSsári léið,
Þú veizt, hve vænt mér þykir | M
um þig, en ég vil ekki veröa —
unnusta þín á þann hátt. Það
er mér ekki að skapi, að gera
slíkt.
Peter var vonsvikinn á
svipinn. Hann var reiðilegur.
Hann var líka móðgaður.
Dóra gat ekki látiö vera að
hugsa um, að hann hefði ver-
ið mikið eftirlætisbarn. Hún
strauk hárið frá enni hans.
Hvaö var þetta? Hann virtist
snúa sér frá henni.
— Þetta getur ekki haldið
áfram á þennan hátt, sagði
hann biturlega.
— Hvers vegna ekki, Peter?
Hann varð þvermóðskufull-
ur. — Það hlýtur þú að skilja.
Viö erum fullorðið fólk. Við
erum ekki lengur skólabörn,
sem látum okkur nægje að
kyssast í skúmaskotum. Þú
ert þó ekki ein af þessum
köldu stúlkum,
Dóra reyndi að hlæja. —
Nei, það held ég alls ekki.
— Eftir hverju erum við þá
að bíða? Ef við værum gift,
myndir þú tæplega vera and-
, .... -r , , • . víg því að lifa með mani þín-
hveriu smm, svo að ekki varíum?
— Nei, vitanlega ekki, en
það er dálítið annað.
var sámt nóg fyrir flugfreyj-
una að gera. Dóra kaus næst-
um heldur feröirnar til París.
Þangað hafði hún farið þrisv-
ar sinrium, en staðið stutt við.
tækifæri til að skoða þessa
margrómuðu borg.
MAR 7080 & 2678
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuimuumiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHii!
<ljlllllllllnllinillllllllllllllllllllllllllllllll||||||!.!l||||||ll|||i||||||||||!|||||||||||||||||||||!||||!|i||||l||i||i||||||||||||||||: 1
1 Tveed efni ,§j
= Plasfic efni =:
Gluggaf jaldaefni
Nylonefni
Perlonefni
Rayonefni
Léreft
Náttfataefni
Plónel
HeildsölubirgSir:
íslenzk-erlenda verzlunarfélagið
— Halló, Peter. — £,ag fæ ég ekki ggg
— Loksins, þrumaði hann Hvaða þýðingu hefir það, að
léit aödáunaraugum á; einhver náungi, sem okkur
og
ungu ; stúlkurnar í fallega
einkerinlsbúningnum. Viltu
fa eitfhvað aö drekka?
— Jú takk — vermouth.
Dora settist við boröiö.
— Hvers vegna kemurðu
svona seint?
— Ég þurfti að taka pen-
inga á skrifstofunni. Ég fer
til Kaupmannahafnar á
mánudag.
Hann hleypti í brýnnar. —
Til hvers?
— Þú veizt vel, aö ég hefi
loforð fyrir einni ferð til
Kaupmannahafnar í hverjum
mánuði. Nú stendur svo á, að
þaö hentar félaginu vel, að
ég leysi af á mánudag.
■— Hvenær kemurðu til
baka?
Dóra yppti öxlum. — Það
veit ég ekki fyrir víst, ef til
vill í lok næstu viku.
Peter tæmdi glasið sitt og
stóð uþp. — Þá verðum við
að sjá til þess að okkur verði
hamingjusamasti eitthvað úr helginni.
Þau snæddu í Antibes. Sið-
an óku þau til Juan-les-pins
til þess aö fá sér bað.
Dóra vissi hverju Peter
myndi stinga upp á. Hún
hafði þegar tekið ákvörðun
sína 1 þeim efnum, hugsaði
Það var síðdegis á laugar-
degi. Peter Spencer pantaði
sér fjórða snapsinn á barn-
um í flugstöðinni í Nizza.
Flugvélin frá Marseille var að
lenda. Hann beið eftir Dóru.
Jafnvel ekki fyrir sjálfum
sér vildi Spencer viðurkenna
það, að hann væri að drekka
áfengi til þess að fá kjark til
að segja henni þaö, sem hon-
um bjó i brjósti. Þau Dóra
og hann voru orðin nákunn-
ué', þár eð þáu voru sámán
ngestum allan frítíma Dóru.
Frá því hann varð fullorðinn
hafði samband hans við kon-
ur síður en svo verið af hinu
kemur ekki við, lesi upp fyrir
ókkur bókarkafla?
— Ef það hefir enga þýð-
ingu, hvers vegna leyfum við
honum þá ekki að gera það,
Peter?
Hann hrukkaði ennið. —
Það veit bú vel. Ég hefi verið
heiðarlegur við þig. Ég vil
halda frelsi mínu. Þú munt
Iíka halda þínu. Það er jafn-
rétti.
— Nei, Peter . . hóf hún
máls hikandi, en þagnaði síð-
an.
Hann varð reiður. Dóra sá,
að hann varð öskureiður. —
Þú viit, að ég kvænist, enda
þótt þú vitir vel, aö ég vil það
ekki. En ég get sagt þér þegar
i stað, að ég læt ekki fanga
mig.
— En Peter — hver er að
tala um það? Þú átt þó ekki
við, að ég . .
— Ef þú ert heiðarleg, veizt
þú, að ég hefi rétt fyrir mér.
Dóra svaraði ekki. Hún
hafði ekkert að segja. Þau
lágu í hálfa klukkustund hliö
við hlið.
— Ætlar þú aftur í vatnið?
spurði hann.
— Nei.
Þá er ef til vill bezt, að
= Garðastræti 2. — Sími 5333.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiliiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiumiK
miiimiiiiiiiiMiniiiiiMiiiiuiiniiniiiiiiiHiiiniiiiiiiiiiiiiinniiiiiiiiiniiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiinmiiim ■
| Stúlka oskast f
I til símavörzlu frá 1. október næstkomandi. Skriflegar lj
| umsóknir með upplýsingum um aldur og fyrri störf V\
jjj sendist skrifstofu Þjóðleikhússins fyrir 27. september i
1 næstkomandi. í j
| Þjóðleikhússíjóri.
e!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!i!iiiiiiiiiiiiiiiiiii|i|imiiiiiiiiiii|ii|||||||||||||iiiimiiiiiiiiiii|||||iiiiiiiiiii||||j|||||,|:
iiHiimiiimiimmmmmuiuuiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiimiimimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiim.
I Tilkynnin
| Nr. 21/1956. t
f Innflutningsskrifstofan hefir ákveðið, að söluverð í \
§ heildsölu og smásölu á alls konar vinnufatnaði og kulda- [
| úlpum megi ekki vera hærra en það var 1. júní s. 1. j 1
| Reykjavík, 21. sept. 1956.
| Verðgæzlustjórinn. L
HÍiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiii; i
hún. En hún hafði tæplega; við ökum heim.
gert sér ljóst, ,að hrifningj Hann var kurteis við hana í
hennar af þessúm myndar- j bifreiðinni, einnig fráhrind-
lega Englendingi með frjáls-jandi og kuldalegur. Þegar
legu llisskoðunina hafði sí
fellt aukizt.
— Dóra, hóf hann
hann nam staðar fyrir fram-
j an bústaö hennar, kyssti hann
máls hana ekki. Hann talaði held-
ur ekki um, hvenær þau
skyldu hittast aftur.
— Hvað amar að þér, Pet-
er? spurði hún, er hún hafði
stigið út úr vagninum.
— Ég hafði vonað, svaraði
ljóst, að hún gat ekki dregiö jhann biturlegá,’ -^;,';>áð'';iéf'
þetta á'langinn lengur. Húrijmyndi taka "þíg;,riféð tif7VHla!'
reisti sig upp við dogg og j Florence yfir þessa helgi. Það
horfði beint í augu Peters. jer ekki svo langur tími, þar
— Æg er gamaldags, Peter. jtil ég þarf að fara heim til
eftir baðið, — hvað segir þú
um að setja nauösynjar þinar
niður í tösku, og eyða helg-
inni hjá mér í Villa Florence?
Þau lágu hlið við hlið í
sólskininu. Dóra geröi sér
Óiafía Vigdís Óiafsdóttir
frá Lækjarkoti, Borgarhreppi,
andaðist a3 heimili systur sinnar SuSurlandsbraut 93, 20. þ. m.
‘rtj^veSjifí fer fram láugard. 22. þ. m. — jjaríSarförin ákyeöin síðar.
Aðstandendur.
T f M I N N, laugardaginn 22. geptember 1956.
Fæst í flestum matvöruverzlunum.
Heildsölubirgðir hjá: