Tíminn - 08.02.1957, Blaðsíða 9

T í MI N N, fijs^uclaginn 8. febrúar .1^7.,
9
»'’i'iii[iiiiiiiiiiiiiiiiiilll[llllllllíliiiiiiiiiiíiiiiliiiiHllillll[llllliiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiirmim.rTmmrf^nmm
Jtttt í wiciL
átciÉ
inn ct
ciniun
Folaldakjöt,
saltað,
reykt
Aíikóífakjöt
Kjúklíngar
67
Ihvort hann væri að fara. Og
j hann var ekki að fara. Hann
! tók alfræðioröabókina, leit í
— Og við þekkjum líka fólk,sahna andartak og lagði hana
sem sendir peninga til Eng- j hann andartak og lagði hana
lands og fer á engan hátt dult síðan aftur frá sér.
Skömmu síðr var Joe búinn
víst til að segja það.
Joe brosti og gekk
stofunni.
út úr =
með það. Ég á frændur í Eng-
landi, sem ég hef aldrei séð
og mun heldur aldrei sjá og
ef þeir vissu hvernig ég tala
núna mýndu þeir áreiðan-
með blaðið.
— Hvað heitir maðurinn
sem á að athuga Mildrei?
— Það man ég ekki.
lega senda-mér peningana aft ___Þu vefzt þá vonandi hvar
ur. En oft og tíðum langar mg hann hýr?
mikið til að senda líka peninga
til Þýzkalands.
— Nú skil ég þig ekki.
— Erúm víð kannski
hlutlausir?
— Jú, að nafninu til erum
við það, af því að Woodrow
— Já, það er einhvers stað-
ar í Walnut Street. Ég hef
heimilisfangið skrifað hjá mér
ekki einhvers staðar.
— Ég gæti vel hugsað mér
að líta inn og heilsa upp á
hana áður en þð farið.
Wilson vill halda okkur utan! _ Ég held þá ættir ekki að
við styrjöldina. (gera það. Hún . . .
— Jæja, og fyrst ég sendij _ jæja; aut \ iagi. þú hef-
peninga til Englands, af því að j ur aiVeg rétt fyrir þér, hún
ég hef samúð með Englend-1 yrgi kannski aðeins óróleg af
ingum, ætti ég einnig að senda j þVí . . . joe kinkaði kolli: En
peninga til Þýzkalands, af því
að við erum hlutlausir.
— Vertu nú ekki að þessu.
Það skiptir engu máli hver
afstaða okkar er að forminu
til. Þú veizt vel hvar við stönd
um í flokkj ef við lendum í
styrjöldinh/. á annað borð.
— Já, og þaQ vita Þjóðverjar
líka. i aoftonlsit ,
— Getur. -vél verið. En það
ég gæti sent henni einhverja
bók til að lesa í lestinni.
— Það er fallega hugsað af
þér.
— Eitthvað létt og skemmti-
legt, sagði Joe. Og hvað um
(konfekt? Þú veizt hvað Marian
ibýr til gott konfekt.
| — Hún elskar konfektið
hennar.
| — Það er annars hræðilegt,
voru þeir sémí byrjuðu þessa' Arthur, alveg hræðilegt hvað
styrjöld og' þeir eiga eftir að
iðrast þess einn góðan veður-
dag.
— Skilurðu ekki, Joe, aö það
er einmitt þessi afstaða sem
getur komið þér til að fara í
maður ver miklu af ævi sinni
til að bíða. Bara bíða.
— Það er alveg satt.
— Til dæmis Edith og ég:
Fyrst urðum við að biða þar
til við vorum viss um að hún
einkennisbúning einhvern dag • Væri með barni, svo
inn og arka af stað til að verja! við að bíða eftir að
föðurlandið.
— Ef það verður nauðsyn-
legt er ég reiðubúinn.
Artliur skenkti sér meira
viskí og sat síðan og blístraði
milli tannanna lag, sem Joe
þekkti ekki. Vinátta þeirra
var þannig, að, þeir gátu allt
eins setið þögulir saman og
haldið upp samtali. Sá, sem
var gestur í það og það skipt-
ið, vissi að hann gat staðið
upp og farið hvenær sem hon
um sýndist, ög sú þægilega til
finning fylgtii með, að heim-
sóknir þeirra hvor til annars
táknuðu aðeins eitthvað á yfir
urðum
barnið
fæddist. Nú bíöur þú eftir að
koma Mildred til Fíladelfíu,
svo verðurðu að bíða eftir því
hvað læknirinn hefur að
segja^
— Ég veit hvað hann mun
segja, Joe. Og þá fyrst byrjar
jversta biðin.
j — Já, en þú býst þó ekki
við hinu versta?
Arthur kinkaði kolli. —
Hvað sem að er, þá er það svo
langt komið núna að Mildred
veit það lika. Við látum eins
og ekkert væri en við vitum
það bæði.
— En drottinn minn dýri,
bórðinu, en væri ekkert í sam; Arthur, hér sit ég og ræ í skinn
inu af hamingju. Mér finnst
ég vera skepna, Arthur. Ég hef
ekki verið þér til minnstu
hjálpar.
anburði við raunverulegt sam
band þeirra.
— Sefur Edith?
— Ja, það held ég.
Joe tók kvöldblaðið.
•— Það hefur verið eldsvoði
f Fort Penn.
— Já, ég sá það, sagði Art-
hur.
Hann dreypti á glasi sínu.
Joe las áfram í blaði sínu.
— Keyptirðu þessa skó hjá
Wanamaker? spurði Arthur.
— Hs*&s;sagöi Joe.
i— Keyptirðu þessa skó hjá
Wanamaker?
— Ha, þessa? Nei, ég fékk
þá hjá Frank Brothers fyrir
einmn tveimur árum.
i Joe sneri- sér aftur að blað-
inu en Arthur reykti .dreypti
á, viskínu og blístraði fyrir
munni sér. Kannski 'liðu fimm
mínútur. Þá stóð Arthur á fæt
úr en.Joe spurði hann ekki
Frétt heldur lengur gildi
sínu í smábæ en i stórborg,
um hvað sem fréttin snýst.
Nýfætt barn gefur tilefni til
samtals langt fram yfir fyrsta
afmælisdaginn sinn, alveg eins
og maður sem missti ástvin i
marz, fær að heyra það fram
í desember og lengur, að ná-
ungi hans samhryggist honum
innilega. Þannig urðu margir
til að samhryggjast Joe Chap-
iii um leið og þeir óskuðu hon-
um til hamingju með að hann
var orðinn faðir.
Til dæmis má nefna Mike
Slattery, sem hann hitti af
tilviljun í Main Street.
— Siðast þegar við töluð-
um saman var það á nákvæm
lega þessum sama stað, sagði
Mike. En þá gat ég ekki óskað
yður til- hamingju.
— Nei, ég man eftir því,
sagði Joe.
— En nú hefur þó orðið
gleðilegri atburður hjá yður.
Móðúr og barni líður báðum
vel, vona ég.
— Já, það virðist sem þau
hafi bæði hafi haft gott af
þessu.
— Það gleður mig að heyra
það. Ég hef alltaf dáðst mik-
ið að Edith. Og hún heitir
Nancy, sú litla?
— Ann, sagði Joe.
— Já, alveg rétt, Ann. Hún
er náttúrlega stórhrifin af
því að hafa eignast bróður.
— Ójá. Og litlu stúlkurnar
yöar? Þér eigið þrjár, er ekki
svo?
— Margaret, Monicu og
Marie. í þessari röð. En eng-
an Michael ennþá. Eins og ég
sagði við Peg:Nú verðurðu að
sjá um að það verði Michael
næst, sagði ég.
— Annars er Michelle lag-
legasta nafn ef þér skylduð
eignast eina dóttur ennþá.
— Já, það er alveg rétt, sagði
Mike. En ég held ég kjósi frek
ar að eignast lítinn Michael.
Og sonur yðar er Joe yngri
skilst mér.
— Alveg rétt. Við erum báð-
ir skírðir eftir afa mínum.
j — Já, einmitt. Það er þessi
sami Joseph B. Chapin sem
iskólinn var skirður eftir.
— Já, það er sá sami. Ég
AUSTURSTRÆTI
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiMmiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiim
Úrvals hangikjöt I
— Jú, það hefurðu gert. Það, held að obbinn af neméndun-
__ hefurðu _ gert. ium sé negrar og það hefði glatt
— Þú þarft ekki að skamm-
ast þín fyrir að gráta.
— Ég skammast mín ekki.
Ég vonaði bara að ég kæmist
hjá því.
Joe stóð upp og sagði: Ég
ætla að skreppa upp. Þú getur
seíið hér eins lengi og þú vilt
og þarft ekki að gera þér nein
ar áhyggjur út af ljósinu. Ég
slekk sjálfur þegar ég fer að
hátta.
— Þakka þér fyrir, Joe.
— Og þú ert alltaf velkom-
inn. Ég er heima á hverju
kvöldi eins og þú veizt.
— Ég veit það, sagði Arthur.
— Og.til hamingju. Ég kom
afa minn. Hann var ákveöinn
andstæðingur þrælahaldsins.
— Sjáum til. Fékkst hann
eitthvað við stjórnmál?
— Mikið. Hann var vara-
landstjóri um tíma.
— Varalandstjóri í Pennsyl
vaníu? Þetta hafði ég ekki
hugmynd um. Faðir yðar tók
ekki þátt í stjórnmálum?
— Nei, hann hafði ekki á-
huga á slíku. Ég veit ekki vel
hvernig stóð á því, kannski af
því aö móöir mín var svo
heilsulaus.
— Já, auðvitað. En Edi ch er
hraust og glæsileg kona.
—- Já. .
Reykhús
Símar 4241 og 7080 |
ÍlHHÍ!ÍII!l!Ut!IÍ!lllll!ÍKII'l!'i:tl!IÍtÍ!l!l1lll!lill!ÍIÍ!llllll!ini!ll!!niÍlllIIHÍIlíl!ll’ll!ll!l!!ll'ilI!ll!l!íll!l!lll!IÍ!l!Íiniiliii