Tíminn - 30.10.1957, Síða 9

T í MIN N, miðvikudaginn 30. október 1957.
9
aiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
INTERMEZZO
SAGA EFTIR ARTHUR OMRE
finnur hita á sér, merkir roða
í andiitinu og þykir gott aö
standa í skugganum viS hús
ið.
— Viltu skrifa honum fyrir
mig?
Bárður kvaðst mundi skrifa
og leggja bréfið í kassann
strax. Möller myndi bráölega
fá það.
Sama kvöldið lætur Bárð
ur bréfið í póstkassann. Þeg
ar hann skrifar sendandann
aftan á getur það ekki farið
forgörðum. Að sólarhring liðn
um ætti Karsten Möller að
háfa fengið bréfið. Bárður
skrifaði: Settu þig í samband
víð Önnu Sæter strax. Hún
ætlar að eignast barn. Ég
þegi. — Bárður Strand.
— Hann giftist aldrei Önnu
Sæter, tautar Bárður við
sjálfan sig um leið og hann
stingur bréfinu í kassann hjá
Molu. Hann hugleiddi þetta
meðan hann gekk hratt heim
an sal og borða afbragðs
miðdegisverð með rauðvíni.
Margrét sat þarna, fögur,
dökk yfirlitum í nýja kjóln-
um. Lovísa, fremur há, ljcs-
liærð, og mild á svip, í svört-
um kjól. Miödagurinn byrj-
aði nokkuð hátíðlega, en döm
urnar urðu brátt málhreyfar,
og þetta varð lítil, dýrðleg
samkoma. Bárður óskaði þess
heitt, að hann hefði keypt
ný föt. Hér var svo fínt, þykk
gólfteppi, dýrmæt tjöld, vönd
uð húsgögn og fínir gullitir
dúkar. Fín framreiðsla og ró-
leg afgreiðsla. Hann borðar
dýran miðdegisverð með
Margréti Just og Lovisu
Mikaelsen. Þær eru undrandi
Borgundarhólmsklukkan í
horninu tifaði — tak—tak. —
Gamallt, rólegt hljóð, sem
klippir tímann niður í sek-
úndur, mínútur, klukkustund |
ir, daga ,vikur og ár. í meira
en öld hefir Borgundarhólms-
klukkan staðið þarna í horn-
inu.
Þungt fótatak heyrðist úti
og á tröppunum. Möller gamli
umboðssali kemur inn í
vetrarfrakka, með loðhúfu og
staf í hendi. Hann ber með
stafnum í gólfið og tekur ekki
■eftir því, að Bárður býður
stól.
—. Hu, hu, segir hann, og
litast um í stofunni, með loðn
ar augnabrýrnar yfir hvöss-
og hrifnar. Margrét og Lovísa um augum. — Hafið
fylgja honum niður að „Elg
inum“ við höfnina. Margrét
heldur ástúðlega undir hand-
legg hans á leiðinni..
— Eruð þið gengin af göfl-
unum, segir Lovísa, þegar
leiðis. Það lýsti frá húsi frú t Margrét rekur skyndilega að
Engelsen, en Bárður heyrði honum rembingskoss
ekkert í hljóðfærunum.
Gustaf hafði orðið að taka
sér hvíld frá hljóðfærakennsl,'í nýrri,
unni og skrifstofunni. Lækn- 1 hanska
irinn hafði sagt honum að
hvílast algerlega.
Klukkan er bráðum níu, og
Bárður pantar Möller gegn-
Létt snjókorn falla á bryggj
una og í sjóinn. Margrét er
mislitri kápu með
og uppbrettan kjól-
kragann. Lítill daðurhattur
situr skáhalt á hárinu. Milli
kragans og hattarins bjarmar
af hraustlegu andliti eins og
um landsímann. Það gengur dökkrauðri rós. Hún er svo
fljótt um þetta leyti. Fimm litrik, hrafnsvart hár, rauðar
mínútum síðar heyrir hann ávalar kinnar, sterkbiá augu,
rólega rödd Karstens Möller. með svörtum augnahárum.
Hann er í gistihúslnu, hinu
eina þarna i smábænum.
Dökkrauð rós, hugsar hann
og brosir hamingjusamur.
— Gott kvöld, segir hann Með sumrinu — þá. Hann hef-
með hægð. Ertu það þú. Þökk
fyrir síðast.
Bárður hefur skrifað hon-
um. Það er viðvíkjandi Önnu.
— Það stendur þannig á fyrir
henni, eins og þú veizt, segir
Bárður. — Skrifaöu?
— Hvaða Önnu? Nei, henni.
Svona? Hvernig meinarðu?
ir með varúð stungið upp á
því. — í sumar. Hún hefir
nærri lofað því. — Þú ert flón,
mælti hún. — En — kannske.
— Er ég ekki heldur ung,
nítján ára? Getur samt verið,
Bárður, flónið mitt.
Hún stendur á bryggjunni
og er nokkru lægri en hin
En Bárður heyrir að hann ljóshærða, háa Lovísa.
skilur þetta. Hann merkir í Bárður veitir því eftirtekt,
lítiisháttar óróleika í mæli ’ að allir horfa á Margréti Just.
hans. En brátt segir hann,! Umferðasali snýr sér við í
alveg rólega. — Allt í lagi,. landganginum og starir. Göm
Bárður, þakka þér fyrir. Þú'ul kona segir við kunningja-
heldur þessu algerlega konu sína. — Þetta er geðug
leyndu.
— Því geturðu treyst. Þú
kemur?
— Já, eftir nokkra daga,
En Karsten Möller kemur
ekki. Flann lætur ekkert frá
sér heyra. Hann ferðast íram
og aftur milli bæjanna og
stúlka. Bárður heyrir það.
Þarna stóð hún á bryggjunni
og veifaði til hans með lifla
vasaklútnum. Um jólin ætlaði
hún að lcoma og vera hjá hon
um í Setinnesi marga daga.
Hann kveikti í vindli og
Karsten Möller í húsinu? Ég
heyri, að hann haldi til hér.
Sterk karlsrödd hans fyllti út
í stofuna.
— Svo! Hann er farinn?
— Hvað hefur hann fyrir
stafni?
— Hann ferðast fyrir verzl-
unarhús.
— Það er skrítið. Hvaða
verzlunarhús?
— Svo þér vitið það ekki.
— Hvað hafði hann fyrir'
stafni, meðan hann dvaldi
hér? Hvað þá! Var hann við
fiskveiðar? Karsten Möller.
Nú hefi ég aldrei heyrt ann-
að eins. Þér eruð viss um, að
hann tók aldrei á námsbók-
um í sepember. Hann hefir þá
aldrei snúið sér að náminu?
Möller gamli tók upp stór-
an, rauðan tóbaksklút og
snýtti sér hressilega.
— Hver fjandinn, mælti
hann, og gekk til dyra. — Þér
eruð víst sonur Anton Strand.
Þér eruð ekki líkur honum.
Berið honum kveðju frá Möll-
er agent.
Anna Sæter ráfar grátandi
með sjónum á kvöldin. Bárð-
ur ræður henni til að ráðfæra
sig við móður sína. Því þorir
hún ekki. Þó það kostaði hana
lifið, myndi hún ekki áræða
það. — Hún mamma, sem er
svo mikil trúkona, segir hún,
og þerrar tárin af freknótt-
um kinnunum, með sjalinu.
Hann langar til að tala við
föður sinn um Önnu. En það
er samt varhugavert að ræða
þessi mál við hann. Hann
finnur til feimni við að koma
inn á samskipti manns og
niiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiimuiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiimiiiumiiiiuiuiuiiiiimiimmiiuiiuuiuiun
WlSVUWAV.W.W.V.VJ\W.WA\VVIiV.WASVWMAi
í 5

SKAPIÐ
HEIMILINU
AUKIÐ
ÖRYGGI!
Með hinni nýju HEIMILISTRYGGINGU vorri höfum
vér lagt áherzlu á að tryggja hið almenna heimili
gegn sem flestum óhöppum og bjóðum vér í einu og
sama tryggingarskírteini fjöldamai’gar tryggingar
fyrir lágmarksiðgjöld.
HesmiSisfrygging er heimiiisnauðsyn
I
gekk inn í reyksalinn, hæst konu.
svarar ekki bréfum, sern Anna ánægður með lífið og tiiver-
Sæter skrifar honurn sjálf.
Bárður fer með áætlunar-
bílrium til Margrétar Just.
Hann ætlar að halda ofurlítið
reisigildi nú, er húsið var
komið undir þak. Og svo bauð
hann Margréti og Lovisu til
miðdegisverðar á gistihúsinu.
Grand hét húsið. Löng bygg-
ing, gul á lit, tvær hæöir,
fremur óásjáleg, en þó bæjar-
ins fínasta liús. Gistihúsið
stóð skáhalt frá bryggjunni, í
garði með stórum trjám. Bárð
ur hefur kostað upp á frakk-
ann og fötin hjá pressunni,
og einnig hefur hann heim-
sótt Lön rakara. Þau koma í
dúklagðan, stóran, en tóm-
una. Umferðasalinn sat and-
Humarinn situr við stóra
skrifborðið sitt, virðulegur,
spænis honum, gildvaxinn, i hvítur fyrir hærum og slétt-
sköllóttur og úteygður. Hann kembdur. Eftir eina eða tvær
hafði snúið sér á landgang-
inum og starað. Bárður hugs-
aði sér þann atburð, ef mað
vikur mun það standa úfið
sem strí út úr dökkrauðu
höfðinu. Bárður veit það upp
urinn hefði tekið Margréti á hár, og allir vita það, að
tali, tekið í hönd hennar og
klappaö henni á kinnina. Og
með köldu blóði dræpi hann |
þar munar aðeins um nokkra
daga.
Nú liggur smekkiegt bindi
umferðarsalann, sem hann yfir fínni skyrtu undir jakk-
þekki frá æsku, sem lipran
mann, er einungis hugsaði
um vörusölu sína, visky-glas-
ið og ofurlítið málverkasafn.
Þegar Bárður kom heim,
stóð matur á borðinu. Borð-
aðu, hafði faðir hans skrifað
á miða, borðaðu, ég sef.
anum, og spegilgljáa skó hefir
hann á fótunum. Hendurnar
eru vel hirtar. Hann er
„Grand signeur“ milli túr-
anna. Verzlunin með humar-
inn gengur fljótt og vafnings
laust. Hann borgar dálítið
betur en aðrir og sjómenn-
I
V.V.V.V.’.V.V.V.V.V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.W
Sambandshúsinu — Sími 17080.
Umbo(S um allt land
GuSrún Þorvarðardóttir
verSur jarðsungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 31. okt. kl. 10.30
árdegis. — Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er vinsamlegast
bent á Iknarstofnanir. Athöfninni verður útvarpað.
Fyrir hönd vandamanna,
Árni Vilhjálmsson, Seyðisfirði.
Hjartans þakklæti fyrir auðsýnda samúð og aðstoð
við andlát og jarðarför eiginmanns og föður okkar
Eggerts Einarssonar,
Vík í Mýrdal.
Hulda Magnúsdóttir, Kristín I. Eggertsdóttir.