Tíminn - 06.03.1958, Side 9

T í MIN N, fimmtudaginn 6. marz 1958.
9
£clitk Ljnncf'ótacl:
uóctnnu
Framhaldssaga
42
Hann gekk þegjandi um Bókin var í þrem bindum,’
gólfiö nokkra stund. ! saga um ást, tár og ævintýri. j
— Jæja, sagði hann loks og Hún vildi um fram allt ljúka'
andvarpaði. Ég verð víst aö sögunni. Þegar maður kom!
láta mér lynda aö fá ekki aö inn, sat hún rjóð yfir bókinni
vera hjá henni næstu stundir-' og leit upp dreymandi augum.
nar, svo að henni stafi ekki Ég held, aö það hafi ekki verið
hætta af því. En ég verð hér, henni sérstaklega að þakka,
ég fer ekki fet héðan. Hún að Súsanna lifði þetta af. Hún
verður að ná sér aftur. Og hafði bókina opna á borðinu
þegar hún er orðin hress, hjá sér, þegar hún borðaði, og
munum við gera upp málin.'ég hefði ekki þurft að hafa
Ég var heimskur, það skal ég áhyggjur af því, að maturinn
játa. Ég hélt að hægt væri að væri ekki nógu góður, því að
slá strik yfir þetta og halda hún virtist ekkert taka eftir
áfram samlífinu eins og ekk-því, hvaða hún lét inn fyrir
ert hefði í skorizt, jafnvel varir sínar.
bæta það. En það virðist nauö | Þegar leið á daginn fékk
synlegt að tala hreinskilnis- Súsanna hita, og við hringd-
lega um þessi mái. um til læknisins. Han sagði
— Vertu samt varkár, þegar eitthvað á þá leið, að það væri!
þú ræðir um liðna atburði,1 engin furða. Mér tókst að
sagði ég. Hún er svo viðkvæm.1 koma honum í skilning um
Haltu ekki réttindum þínum það, að Hinrik vissi ekki enn,
fast fram. Hún á líka sín rétt- ‘ hið rétta samhengi þessara
indi. Sýndu tillitssemi, þolin- atburða og hélt enn, að um
mæði og blíðu. |slys væri að ræða. í tvo daga
— Mér þykir þú láta að þér var Súsanna fárveik, en svo
kveða, Bricken. Mér sýndist fór henni að skána.
hún ekki svo veikburöa. Hún
þarfnaðist mín aldrei og hún
hafði sínar sjálfstæðu skoðun
á öllu.
— Já, hún á auðvitað sjálfs
virðingu, sagði ég. En hún
þarfnaðist samt þín og um-
hyggju þinnar. Annars hefði
þetta ekki getað valdið hénni
svona mikilli óhamingju. Þú
ert svo miklu eldri og lífs-
revndari, um það heföir þú
átt að hugsa.
— Ég er víst farinn tið eld-
ast, sagði hann síðustu
mánuðina. Hún bar mig sam-
an við Villman, og í saman-
burði við hann verð ég aö
kallast öldungur.
— Og þú hefur líklega borið
hana saman viö hlébarðakon-
una og fundizt hún vera of
ung og barnaleg.
— Hvað segirðu? Hlébarða-
konuna. Ekki nema það þó.
Það hljómar líkt og dýratemj-
ari.
Þegar hitinn fór að lækka
og hun kom til sjálfs sín, svo
að hún veitti því athygli, hvar
hún var stödd, horfði hún
lengi fram fyrir sig stjörfum
augum og var auösjáanlega
að reyna að átta sig á því, sem
gerzt hafði. Svo sagði hún
veikri röddu. — Hvar er Lilla,
Bricken?
— Hún er út í Litlu-Lokey,
sagöi ég. Barnfóstran sér þar
um hana. Það amar ekkert að
henni.
— Hinrik, hvar er hann?
Jæja, ég finn nú reyndar á
lyktinni, að Hinrik hefur verið
hér, svo að þú skalt ekki
reyna að dylja það fyrir mér.
Segðu honum, að hann skuli
fara héðan og athuga, hvað
orið hafi af trillunni. Ég skildi
hana eftir við bakkann neðan
við Þjóðminjasafnið. Ég man
ekki, hvort ég gat bundið
hana vel fasta.
Það skiptir nú litlu um
vissi, að hann gat ekki borðað
þennan finnska þjóðarrétt,
þótt mér þætti hann mata
beztur. En svona er maður
bundinn bernskuvenjum. Og
ég hef ekki getað kennt
honum neitt, hann hefur sín-
ar venjur.
Ég sat hljóð, taldi bezt að
leyfa henni að tala óáreittri
Þaö gat vel orðið til gangs.
— Við gáfum silungunum
við vatnsbakkann meðan við
snæddum, þeir fengu allt
hveitibrauðið. Sumir silungar-
nir voru svo stórir og gamlir,
að það var mosi á hausnum á
þeim. Þeir komu syndandi
alveg að bakkanum og sníktu
og Hinrik bað þjóninn að
færa sér meira brauð. Svo
géngum við út í skóginn og
tíndum bláber. Hinrik át þau
úr lófa mínum og sagði, að
það væru beztu bláber, sera
hann hefði bragðað. Svona
voru við barnaleg, Bricken.
Hún kipraði hvarmana sam
an og ég sá, að brár hennar
titruðu þegar tárin þrengdu
sér fram.
Tíntaritið
SAMVINNAN
kýSur
— Ja, ættin kallar hana' bátinn, sagði ég. Er það ekkert
þetta, þegar hún talar um annað, sem þig vanhagar um?
hana. I — Ég veit það ekki enn, ég
Hann gretti sig. Honum er svo þreytt. Við sjáum hvað
virtist ekki getast að nafinu.
Þaö er eins gott að þú heyrir
það, sagði ég.
Svo gekk ég inn til Súsönnu
Hjúkrunarkonan leit upp úr
bókinni, sém hún hafði verið það?
setur.
Þegar ég ætlaði að fara
aftur, rétti hún höndina til
mín.
— Já, barnið mitt, hvað var
að lesa og tók um hönd
Súsönnu.
— Ég held, að þetta sé að
lagast, sagði hún. Æðasláttur
inn er greinilegri. Hún er auð-
vitað mjög máttfarin af blóð-
missinu, og hún rnun sofa
— Þú lofar mér vonandi að
vera hér nokkra daga enn?
sagði hún með óttahreimi.
— Auðvitað, eins lengi og
þú vilt og þarft.
Hún sagði ekki annað þenn
an dag, að minnsta kosti ekki
Þegar læknirinn kom var
hann orðin mildari en fyrr og
sagði, að nú virtist mesta
hættan liðin hjá.
Hinrik var nú niðri í Barr-
mansverzluninni meirihluta
dagsins, en kom þó upp til
mín við og við. En inn tii
Súsönnu dirfðist hann ekki
að fara enn. Hann svaf heima
hjá sér, því að ég gat ekki
komið fjórum manneskjum

lengi. En ég hef séð þær ver j fyrr en ég fór að mata hana
á sig komnar svo að ég vona, | á hafrasúpu með eggjarauðu
að allt fari vel. En þó held ég, j um kvöldið. Þetta var sjúkra-
að ekki sé rétt að flytja hana réttur sá, sem móðir mín
strax að minnsta kosti
— En haldiö þér, að henni
hafði ætíð gefið mér.
— Heima fengum við ætíð
líði ekki betur í sjúkrahúsinu? : fisksúpu og soðna mjólk,
Og er ekki eitruna- og ígeröar, þegar við vorurn veik, sagði
hættan meiri hér í heimahús- ; hún og lokaði augunum. En
11 m r- þið kunnið ekki að meta
— Nei, alls ekki, sagði hún. okkar mataræði —Hinrik ekki
Og flutningur
hana órólega.
mundi gera
heldur. Nokkrum dögum áður
en við giftum okkur ókum við
Við ákváöum því að láta: í bíl pabba í sumarveitinga-
hana liggja kyrra þar sem hús við Eikinesvatnið. Það
hún var komin.
Það var ekki fyrr en síðar,
að ég skildi, hvers vegna
hjúkrunarkonan vildi það
endilega. Hún hafði náð í
stóra og skemmtilega skáld-
sögu i bókaskápnum mínum.
voru ýmsir þjóðréttir fram
bornir, og ég spurði Hinrik,
hvernig honum líkaði réttir-
nir. Hann svaraði: Þegar við
erum saman, þykir mér allt
gott á bragðið, jafnvel úldni
og hrái fiskurinn þarna. Ég
fyrir í gístingu í litlu íbúð- j
inni minni. Súsanna var
auövitað í stóra rúminu mínu,'
en ég hýrðist á legubekk. En'
ég verð önug og þreytt, þegar
ég sef illa, og mig fór því að
langa til að losna við Súsönnu;
En hún virtist ekki sýna á sér
neitt fararsnið.
Við Hinrik höfðum orðið
sammála um að segja engum!
frá því, að Súsanna lægi sjúkj
heima hjá mér. Þá hefðu
vaknað svo margar spurning-1
ar, sem erfitt hefði orðið að j
svara. Venzlafólkið hélt, að,
hún væri úti í Stóru-Lokey, og :
enginn kom að heisækja mig, j
svo að það tókst að halda^
þesu leyndu.
Loks var hún orðin svo
hress, að hún fékk að sitja
uppi í rúminu, og þá fannst
mér tími til kominn að ræða
alvörumálin við hana. Hjúk-
unarkonan var nú orðin laus
við, enda búin að lesa þriggja
binda skáldsöguna alla. Við
vorum einar, Súsanna og ég.
— Á ég að byrja, eða vilt
þú gera þaö? spurði ég.
Hún svaraði þessu ekki
beint en fór að segja frá, hik-
andi og með þögnum fyrst.
Hún hafði komið til Hallnas
í verzlunarerindum og fengið i
bréfið frá Birgittu þar í póst- j
húsinu. Um leið höfðu henni’
verið flutt boð Hinriks um j
tafir þær, sem hann hefði orö ‘
ið fyrir. Hún hafði sezt þar á:
tröppur, rifið bréfið upp og'
farið að lesa það án þess að
gruna nokkuð illt. Þegar hún1
var hálfnuð með bréfið, hafði
hún risið á fætur, reikað út á
grasflöt, lagzt þar og lesið
bréfið til enda. Að því loknu
hafði hún hlaupið i^ðvillt
niður að bátnum án þess að
muna eftir vörunum, sem hún
EVRÓPUFERÐ
FYRIR SMÁSÖGU
Takið þátt í smásagnasamkeppni Samvinn*
unnar og sendið sögu fyrir 15. apríl. Fyrstu
verðlaun: Ferð með Sambandsskipi til megin-
landsins og heim aftur og 2000 kr. að auki.
í febrúarhefti Samvinnunnar:
| Úr íslenzkri skurðstofu
1 7 Ijósmyndir af uppskurði — fyrstu mynd-
| irnar af uppskurði í íslenzkri skurðstofu, sem
| birtar hafa verið hériendis.
| Byggingasýningin í Berlín
1 Gunnar Gunnarsson
1 skrifar í hvert hefti Samvinnunnar dálkinn
i „Krotað á spássíu".
| Ný spennandi framhaldssaga
1 þýdd af Gunnari Gunnarssyni.
Gerizt áskrifendur
Hringið í 1 70 80, eða skrifið.
SAMVINNAN
i
Sambandshúsinu
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiittiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniuiininiiiuiiimuiunuiiiiiiiiininraBi
I Auglýsing |
Þeir, sem æskja að gera úthlutunarnefnd lista- |
mannalauna grein fyrir störfum sínum að listum 1
og bókmenntum, sendi þau gögn til skrifstofu Al- i
§ þingis fyrir 20. marz.
Utanáskrift: Úthlutunarnefnd listamannalauna. |
Slík gögn eða umsóknir teljast þó ekki skilyrði |
fyrir því að koma til greina við úthlutunina.
| Úthlutunarnefnd listamannalauna
i 1
íiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiuiiiiiiiumiuiiiiiiiitiiuiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHi