Tíminn - 30.09.1958, Blaðsíða 12

VEÐRIÐ:
Norðaustan kaldi — skýjað.
HITI:
Reykjavík 12 st. NorðanTaáds ð
st. Sunnanlands 8—12 st.
Þriðjudagur 30. sept. 1958.
Allir
voru
„Ég segi ekkert um það, hvort rétt sé að eftirveituna
Haagdómstóllinn eða þing S.Þ. skeri úr málinu”
hallk
Stejimyfirlýsing Ölafs Thors og einu vísdóms'
orí um landhelgismál Islands í dag í ræðunni
á siúdentafundinum í fyrradag. Óiafur vissi
ekki hvað þeir hétu, sem hann talaði við í
London 1952
Fundur Stúdentafélags Reykjavíkur um landhelgismálið
var allfjöimennur, en synd væri að segja, að framsagan á
fundinum hefði verið að sama skapi uppbyggileg. Umræður
voru daufar og tóku aðeins tveir til máls á eftir framsögu-
:*æðu Ólafs Thors, og veitti annar þeirra, dr. Gunnlaugur
Þórðarson, ölafi eftirminnilega ráðningu, svo að hann missti
stjórn á skapi sínu.
Vildu frest
Fundarstjóri var Sverrir Her- ólaíur minntist auðvitað á bið
mannsson. formaður íélagsins. en „þjóðho]la“ viðhorf stjórnarand-
íundarritari Jón Ilnefill Aðal- stöðunnar i þessu niáli nú og rakti
steinsson, blaðamaður við Morgun þréfaskriftir Sjálfs'tœðismanna til
ólaðið. _ sljórnarinnar. Staðfesti hann þar
Ólafur hóf ræðu sína með því giris og áður var vitað, að 21. maí
að geta nokkurra áfanga í land- | vor íögðu Sjálfstæðismenn til, j
Sielgismálinu á þessari öid, en laus ag málinu yrði frestað um sinn. j
iegt var það vfirlit og víða gengið poir vildu sem sagt ekki færa
á svig og hagrætt eins og bezt landhelgina út strax.
þótti. Einnig gat hann um tillögu
Sjálfstæðismanna um tilmæli um I
„Aðalmaðurinn" og Ólafur fund Atlantshafsráðs'ins, og kvað
Ólafur’ eyddi síðan megintíma 'hana mundu hafa komið 1 veg fyr- j
:-æðu sinnar í að rekja undirbún- ir herhlaup Breta, ef fylgt hefði '
ng og framkvæmd landhelgis- verið. Ifann gat þó ekki.um, hvern
stækkunarinnar 1952 í því skyni ig fór um sams konar tiltögu
að gera sjálfan sig .að hetju. Las Dana.
Pann upp úr bók Bjarna Bene-
Ægir eltir landhelgis-
brjót í tvær stundir
Skaut tveim lausum skotum, en togarinn nam
ekki statJar og komst í vernd herskips
„Síöastliðna nótt varð varðskip
ið Ægir vai’t við brezka togar-
ann „Afridi“, sem var á austiu'
leið, langt innan landhelgislínu,
norður af Grimsey, en togari
þessi liefur nýlega veriö kærðiu-
fyrir landhelgisbrot a. m. k.
tvisvar sinnum. Var tögaranum
gefið nierki um að nema staðar
en liann sneri þegar við og hélt
sem hraðasl vestur, um leið og
hann kallaði sem óðast á lijálp
brezkra herskipa.
Hófst nú eltingaleikur, sem
stóð tæpar tvæi' kl.st. cig voru
togaranum stöðugt gefin stöðvun
armerki, en hann svaraði þeim
aldrei neinu, livorki ljós- og hljóð
merkjum né tveim lausum fall
byssuskotum. Uin kl. hálf fjög
ur um nóttina var eftirförinni
hætt, en þá voru skipin komin
í námunda við tundurspillinn
Klukkan sex á sunnuáags-
morguninn komu ömm
menn ölvaðir akandi í bif-
reiðinni J-61 eftir Vestur-
götu hér í bænum. BifrejSar
stjórinn var þeirra öivaðast-
ur. Fyrst ók hann á bifreið,
síðan á ljósastaur og braut
hann. Að því búnu ók hann
á húsið Vesturgata 19 og þá
valt bifreiðin. Bifreiðarstjór
inn átti ekki bifreiðina —
og það sem verra var: hann
hafði stolið henni.
Þeir fimm ölvuðu menn, sem í
bifreiðinni voru, áttu það sameig-
inlegt í meiðingum sínum. að þeir
voru allir haltir, þegar þeir stigu
út. Bifreiðarstjórinn hafði meiðzt
mest; hlotið skurð á höfði, slæm-
ur í öxl og svo á fæti.
Bifréiðinni J-61, sem er dpdge-
„Decoy“, sem sendur iiafði verið herbíll, hafði bifreiðarstjórinn og
togaranum tii hjálpar og' skollinn I einn farþeginn stolið suður i Kefia
á niðaþoka. j vik. Hinir þrír höfðu komið inn í
Þess skal sérstaklega getið, að bifreiðina, eftir að komið var hing
meðan á eftirförinni stóð, fékk að til bæjarins. Þeir bilþjófarnir
skipstjóri togarans skeyti frá ú't höfðu verið á dansleik í „Krossin-
gerg sinni um að hún styddi til um“ í Njarðvíkum og hafði bif-
raun hans til þess að komast | reiðarstjórinn verið í vinnu suður
undan hvaS sem það kostaði." I í Garði, annars er hann Rey*vík-
ingur.
(Frá landhelgisgæzlunni). I Framhald á 2. aíðu.
diktssonar um málið en rakti eink
um ýtarlega viðræður, er hann
átti við brezka stjórnarráðsmenn
1952. Eins og kunnugt er er það
áður upplýst, að Ólafur náði
aidrei tali af neinum ráðherra um
málið, en talaði við einhverjar
undirtyllur í ráðuneytinu og tókst
ekki að skýra málið svo, að þeir
skildu, að ísiendingar ætluðu að
færa út landhelgina.
Ólafi hefir auðsjáanlega sviðið
þetta sárt, því að hann eyddi nú
miklum tíma í að iýs'a þessum við-
ræðum. Sagði hann, að fundur
þessi hefði verið í brezka utanrík-
isráðuneytinu, og hefðu fulltrúar
Breta verið níu. Lýsti Ólafur
þessu öllu ýtarlega, en nefndi þó
engan mann á nafn. Þegar við
höfðum verið boðnir velkomnir,
tók „aðalmaður" brezku fulltrú-
anna til rnáls, sagði Ólafur. Og
aldrei nefndi Ólafur neinn mann
á nafn, lieldur talaði aðeins um
„aðalnianninn“. Þannig kom það í
ljós, að Ólafur vissi ekki einu
sinni, hvað þeir hétu, sem hann
ræddi við um landhelgismálið í
Bretlandi 1952.
„Ósk og raunar krafa"
Þá kváðst Ólafur hafa sent
erindreka sinn til London í sept.
1952 tii viðræðna við brezku
stjórnina, aðailega um löndunar-
bannið, og var „borin fram sú
ósk og raunar krafa“, að löndun
arbanninu yrði aflétt. Ýmsir
hugsuðu sem svo, að Ólafur
hefði verið sérlega kurteis við
Breta að bera fram þá „ósk“ að
afiétta hinu iltræinda löndunar-
banni. Bretar leiddu líka „ósk-
ina“ alilengi lijá sér, og fékkst
löndunarbanninu ekki aflétt fyrr
en í tíð núverandi ríkisstjórnar.
„LátiS að því liggja" |
Þá gat Ólafur þess, að ein helzta
forsenda þess, að fiskveiðiland-
helgin var stækkuð nú, væri sú,
að „laganefnd S. Þ. hefði látið að
því liggja, að 12 niílna fiskveiði-
landhelgi væri heimil. Ólafur virð
ist ekki trúa fast á íslenzkan mál-
stað, er hann tekur svo til orða.
Það er eins og hann s'é í vafa um
þennan rétt, annars hefði maður-
inn varla sagt „látið að því liggja“
og hefðí verið skammlausara af
Ólafi að segja eins og rétt er, að
laganefndin gaf 'hreinan úrskurð
um þetta. en lét alls ekki „að því
liggja"-
„Ég segi ekkert ..."
Annars ræddi Ólafur nær ekk-
ert landhelgismálið eins og það
horfir við í dag, fór loðnum orðum
að rnörgu hefði verið ábótavatn
og hafði margt á hornum sér, en
sagði svo á eftir að hann vildi
ekki ræða um það til þess að rjúfa
ekki þjóðareininguna.
Um stefnu Sjálfstæðismanna í
landhelgismálinu nú, hafði Ólafut’
aðeins' þetta að segja:
„Ég segi ekkert utn það á
þessu stigi málsins, livort rétt-
ara sé a’ö málið fari fyrir Haag-
dóininn eða þing S. Þ. skeri úr
því“.
Þetta var öll stefnuyfirlýsing
formanusins og einu vísdómsoi'ð
Strokufanga og bílþjófs leitað af
lögreglu á jörðu og úr lofti í gær
Hvarf sjónum lögregíumanns í myrknr og
hæðótt land hjá Hafravatni i gærkvöfdi -
og var hægt að koma iilkynningu
strax í útvarpið um bílþjófnaðinn.
Fréttist því fyrr af, bifreiðixoii en
ella, því klukkan átta um kvöldið
mætti maður henni í Grafningi og
Um fjögurleytið aðfaranótt sunnudags urðu fangaverðir á austurleið. Hafði Marteinn ólsen
þess vari'- að gæzlufanginn Marteinn Ólsen var horfinn úr komið 1 l>essari bifreið að Reykj
klefa sínum í Hegningarhúsinu við Skólavörðustíg. H'afði
um í Mosfellssveit þá fyrr um dag
_ , , . inn, en þar vissi enginn annað en
hann sagað í sundur Ijorar jarnstengur í tvofaldri gnnd fyrir hann Væri frjáls maður feröa
klefaglugganum. skriðið þar út í fangelsisgarðinn og síðan sinna. Þar hafði hann orð á því,
hurt. Nú er sýnt, að Ólsen hefir stolið bíl og ekið austur í að hann þyrfti að bregða sér aust
sveitir. I gærkveldi var Ólsen kominn gangandi i nágrenni ur að Hurðarbaki í Flóa til að
um landhelgismálið í dag, og er Reykjavíkur, en hvarf lögreglumanni
l,að.f fuUu sa”n‘ Jið aUa myrkri upp við Hafravatn.
fyrri afstoðu Sjálfstæðismanna, 1 '
þeir hafa ekki vitað hvað Iæii Síðdegis á sunnudag var rann-
sóknarlögreglunni tilkynnl, að
jeppabifreiðinni R-6711 hefði verig
sjonum í
áfallandi finna hóndann þar.
Vildu og ekki viljað lýsa neinni
(Framb dd á 2. síðu)
stolið, þar sem hún stóð fyrir utan
Gnoðarvog 34. Þá var verið að
leika sunnudagslögin í útvarpið
Skápitr með 92 þús. kr. stóð ólæstur
úti á götu í fimm klukkustundir
Eigandinn hélt sig hafa sett peningana í aftra
hirzlu og kærtJi hvarf þeirra, þegar hann fann
þá ekki
í GÆRMORGUN koin ein-
setumaður liér í bænum til ranu
sóknarlögreglunnar og saigði síu
ar farir ekki sléttar. Sagði tiaun
að níutíu og tvö þúsund krónur
liefðu horfið úr hirzlu í herberg'i
sínu, sem er í kjallaraíbúð, er
hann á og leigir út að nokkru.
Lögreglan brá við og hóf rann-
sókn þessa máls.
MANNINUM saigðist svo frá,
að hann hcfði geymt peningana
í /stóruin þrísalttum .sjkáp, eu
tekið þá úr honum og sett pen-
ingana í hirzlu í .víandlampa,
vegna þess að hann ætlaði að
koma stóra skápnum fyrir í
geymslu. Þetta kvaðst hann hafa
gert daginn áður en átti aff flytja
stóra skápinn og fá annan minni
og hentugri í staöinn.
KUNNINGI hans hér í bæn-
um ællaöi að taka stóra skápinn
í geymslu og var liann fluttur í
igær. Ekki var liægt að koma
þeiin skáp iim í luisið lijá kunn-
ingja lians alveg strax og stóð
liann ólæstur úti á g'ötu fyrir
utan hús kunningjans i nær
fimm klukkutíma.
ÞEGAR stóri skápúrinn var
fai’inu ætlaði leinsetumaðurinn
að huga að peningum sinum í
hirzlunni í standlanipanum.
Bregffur honum illa við, þegar
þar l'iuna&t engir peniugar. Fór
liann síðan og tilkynnti hvarfið
til lögreglunnar.
KUNNINGI lians, sá sem
fékk stóra skápinn, bar uú skáp
inn inn í íbúð síua og ætlaði að
Úr bíl í bíl
í gærmorgun var hringt til
rannsóknarlögreglunnar írá Búr-
felli í Grímsnesi og tilkynnt, að
þá um nóttina hefði rússneskri
jeppabifreið verið stolið þar af
bænum, Bifreiðin bar einkonnis-
stafina X—875. Skammt frá Búr-
felli stóð mannlaus vöruþilkeið,
sem þá var búið að upplýsa að
hefði verið stolið frá Minni-Borg
um nóttina. Ilétt á eftir hMfðist
upp á R-6711. Stóð sú bifreið á
Grímsnessvegi á móls við afloggj
arann heim að Kiðjabergi, benzín
laus en að öðru leyti í gangfæru
standi. Eitthvað mun Marteíni Ól-
sen hafa þótt vörubifreiðin þung
fær í yfirreið sinni um Suðuríand,
og því losag sig við hana hið
fyrsta.
Áfram ausfur
Sýslumanninum á Selfossi var
tilkynnt' um ferðir Marteins Ólsens
í gærinorgun. Sendi hann m«nn að
Ilurðarbaki i Flóa. Þangað hafði
Marteinn Ólsen komið klukkan
niu um morguninn ó Rús.iajeppan
um frá Búnfelli, en stanzaði þar
skoða inn í hann, en þegar hann
opnaði hann, flugu fimm hundr
uð krónu seðlar út um allt. Varð
lionum hverft við, tíndi saman
alla seðlana og 'taldi og' reyndist
það' vera niutíu og tvö þúsund
krónur. Ætlaði hann hið snar
asta að fara með peningana til
lögreglunnar, en í því vatt ein
sétumaðurinn sér inn úr tlyrun
um hjá honum, alveg í öngum
sínum, þeirra erinda að segja
lionum í'rá því mikla peniniga-
livarfi, sem hann liafði orðið fyr-
ir. Skýringin á þessu er sú, að
manninn hefur misminnt svona sama og ekkert, Þegar hann fór
herfilega. Níutíu og tvö þúsund
eru miklir peningar, jafnvel í
dag, og ekki gott að vera ineð þá
á rjátli milli geymslustaöa, öllu
vérra er þó að geyma þá í ólæstri
hirzlu úli undir beru lofti. Eig
endur peninga eiga að fá sér
frískt lof-t öðru hverju, en pen-
ingar verða ekki miðui’ sín, þó'tt
þeir séu igeymdir í loftlausu
bankahólfi.
frá Hurðarbaki hélt hann áíram
austur. Næst fréttist til ferða
Marteins Ólsens um hádegið í gær.
Tilkynnti maður sýslumannj, að
hann hefði séð jeppann á Ölfusár
brú á leið til Reykjavíkur. Sýslu-
maður hafði lýst eftir biiTeiðinni í
hádegisútvarpi og klukkan tíu mán
útur yfir eitt simaði maður íil
sýslumanns og sagðist hafa mætt
(Framhald á 2. stðu)