Tíminn - 15.11.1958, Blaðsíða 3

Tíminn - 15.11.1958, Blaðsíða 3
TÍMINN, laagaaílaginn 15. nóvember 1958. 3 Hœttulegt að vera fyndinn Bob Hoj}« er senniiega einn vinsællasti gamanleik- ari Bandaríkijamanna. Auk kvikmyndatóksins, hefir, hann meS thöndum sjón-| VSrps- og ú.tvarpsþætti og þaS er segin saga a'ö þegar, Bob Hope birtist á tjaidinu, sjónvarpsskerrrrinum eða! heyröist í tiívarpinu, haida mtíljónt'r manna um mag- ' ann af hláfni. Annars er bezt að gera Bolb IHope orðið og sjá, hvað fnainn hefir að segja um sjjálfan sig! — Flestir kvlkmyndaleikarar hugsa um hlutv-erk sín sem hræði- leg, rétt á meðar, rerið er að taka viðkomandi kvikniynd. En ég man eftir og hugsa um öll þau hræði legu. hlutverk, s-em ég hefi þurft að lel'ka um dagana og ekkert útlit er fyrir annað er, að ég verði að gera mér að góTiu aö leika nolrkur til viðbótar. Rauði krossinn — Ef satt skal segja, hefir ég legið svo oft á sjúkfahúsi meðan á upptökum hefur staðið, að ég hefi verið sæ.tr.ditr Rauða Kross- orðu með heftiplástri frá Para- mount! Þegar ég lít ptn öxl yfir farinn veg^ þA e- ég viss um að ég hefi mjijg ýtt undir herferðir vátrygg- ingarfélaganna \ gegn slysum. Þeg- ar ég kom til Hollywood 1937, m, sem menn tögðu að mundi kömast langt. í fyrstu myndinni, sem ég iék í, The Big Broadcast, uáði ég svo langt að vera næstum búinn að ganga ai' mér dauðum! I einu atriðanna stóð ég ásamt Mörtu Raye fyria f.aman 10 metra langan spegil é bar nokkrutn. Það var meiningir að spegillinn æl'ti iað brotina í mjö.’ þegar ég liti í 'hanoi. ftljög skemmti legt. Spegiliinn brotnaði á réttu augnabliki! Spekiugar kvikmynda félagsins höfðu komið fyrir gufu- leiðslum á bak við spegilfjandann, og þegar gufutmt væri hleypt á, átti hattn að l>rotna vegna hins skyndilega hita. Leiðiníeg gleymska Ailt lór vel þar 'til kom að hinu áhrifamikla augnibliki, er spegill- inn skyldi brotna. Menn settu nefnilega svo mikinn gúfuþrýsting í leiðsiurnar á ba'k við, að spegill- inn bókstaflega sprakk í ioft upp í stað þess að brolna bara! Eg hefði ált að hætta við kvikmyndirnar þá þegar á meðan ég hafði líf og limi ennþá í lagi. Síðan þetla spegiióhapp vildi til; hefi ég jafnan haudleikið gler með stökustu varfærni. En ekki einu sinni það dugði til. í kvikmyndinni „Wh'ere The e Is Life“ átti ég að detta í gegn um glerhurð. Venju- lega nota spekingarnir sérstakt gler í þessar liurðir svo menn meið- ast ekki, en að þessu sinni höfðu menn algerlega gleymt þessu. Af- leiðingin varð sú, að ég hraut í gegnum gl’erhurðina — og beint inn á spítala! Það e. slíkum atriðum fyrir að þakka hversu vel ég þekki iækninn minn. Ég þekki 'iiann svo vel, að Rauða kross orða með plástri X Gegn um gler — beint á spítala Við Bing höfum upplifað margty/ ^Statistar' íhættu legustu atriðin einhverju sinni vildi liann óður og uppvægur gerast leikstjóri! Loftferð með meiru Jafnvel saklausustu atriði geta verið stórbættuleg. í myndinni Faney Pants, átti ég að ferðast um v 5'erðum rafmagns- '| drifnum gervi- hesti, mestu róleg « ■ j ’ieitaskepnu. Leik i§ tjóranum fannst f||§ ekki vera nó§u SfilaB líflegt á senunni, svo hann gaf raf- magnsmeislar- anum skipun um að hressa dálítif upp á hrossið. Hann gerði það, með þeim afleiðingum, að' ég þeyttist þrjá metra í loft upp, og kom niður á gólfið. Aftur á spítala! Þegar á annað borð er búið að draga mig í dilk sem gamanleikara, kemur það oft fyrir að ég er nær dauða en lifi í senunum, og þá finnst fólki auðvitað að ég sé hvað skemmtilegastur. Tii dæmis get ég sagt frá myndinni The Great Lover, en þar átti ég að detta út- byrðis á bátskrifli einu. Samkvæmt handritinu átti ég að vera undir vatnsyfirborðinu í tvær sekúndur. Allt gekk samkvæmt áætlun — þangað til mér tókst að festa skank ana í einhverri víraflækju, sem var á boini sundlaugarinnar þar sem upptakan fór fram, og niðri varð ég að híma. Þegar mér var loksins náð upp, var ég næstum meðvitundarlaus. Ég komst s'einna að því, að menn höfðu látið mig dúsa þarna niðri, vegna þess að þeir héldu að ég ætlaði að hræða leikstjórann. Þess vegna var það ég, sem átti að sjá um að komast upp á yfirborðið! Hafið þið heyrt annað eins? Bjcrninn óánægður í einu atriða mýndarinnar The Road To Utopia, þar sem ég lék með B ng Crosby, ilrapa saman nið- ÍSf' v ur fjallshlíð. Upp isKj^, :4áln»§4ia takan fór fram # ' ‘j við 10 metra hátt * f fjall, sem byggt I: 2 hafði verið í hús- ^ í næði Paramount. V ..-.-ri Við höfðum bund i^JakBS&iilmFœk um okkur kað- I al. sem átti að j stoppa okkur þegar við höfðum 1 hrapað hálfa leiðina niður „fjallið". Auðvitað slitnaði kaðallinn, og ég lenti ofan á öðrum fæti Bings við ,,fjallsræturnar‘'. Þið hefðuð ált að heyra hann syngja þá, auk þess, j sem þetta kom í veg fyrir að hann 1 gæti spilað golf í lengri tíma I Annars höfum við Bing upplifað ýmislegt saman. í öðru atriði í þessari sömu mynd áttum við að fela okkur undir hrúgu af pelsum á meðan stór kodiakbjörn átti að hnusa í hrúgunni í leit að okkur. Témjarinn sagði, að okkur væri al- gjörlega óhætt, því að björninn væri allaminn. Allt gekk vel í upp- tökunni, en næsta dag sáum-^vi'ð björninn elta eigandann á harða- spretti út um dyr upptökusalarins. Sennilega hcfur hann verið óánægð ur með hlutverk sitt daginn áður! Dýravinur, eða því sem næst! Við Bing höfum upplifað margt saman í sambandi við dýr. Eitt þeirra atriði læknaði okkur algjör- lega af þeirri ástríðu að fara á veð- reiðar og eyða vasapeningunum í veðmál þar að lútandi. ÞaS er farið að kólna í veðrinu og kominn tími til að taka loð- kápurnar fram úr skápunum, þar sem þær hafa fengið að dúsa í allt sumar og fram eftir einmuna góðu hausti. Verst er, að það geta alls ekki allir v-jitt sér að eiga dýrar loðkápur •- en þeir hinir sömu geta líka huggað sig við, að islenzku úlp- urnar með réttu og sléttu gæru- skinni að innan, gera áreiðan- lega sama gagn. I The Road To Morocco, áltu sex f§ hestar að elta okkur eftir þröngri f; götu. Allt hafði verið ráðgert þannlg, að við áttum að sleppa út úr götunni á síðustu stundu. Til |f ailrar óhamingju voru hestarnir g feknir af stað of snemma, svo að jíl við áttum fótum fjör að launa. Sem " betur fór, rákumst við á opnar dyr §j á húsi í mjóstrætinu og þustum þar inn, cn hestarnir héldu áfram §f einsog hvirfilvindur. Ég hefði vilj- að gefa gull fyrir að geta séð and- iitið á leikstjóranum, þegar sex hestar birtust' við enda götunnar í stað okkar! Mér er vel kunnugt um að fólk gerir grín að því, að við Bing leik- um saman goif. En það hefur sann- arlega sitl gildi, því að við fitnum í það minnsta ekki á meðan, en gamanleikari verður að halda sér sæmiiega í horfinu, þið vitið. Þa3 var ég1 Að sjálfsögðu hefur maður alls- kyns „statista“ til þess að taka að .... t sér að leixa þau atriði fyrir mann, §iF . 3 sem líklegust eru at-.: til hálsbrots. Kvik myndaleikarinn ¥ j verður þo oft og ^ ^ | tíðum a'ð stofna I Sér í hættu þeg- \ . ■ ar nærmyndir eru Nk teknar af atriðum svo að svikin kom ist ekki upp! Munið þið eftir því atri'ði i Son Of Paleface, þegar ég var grafinn upp að höku í leir. Það var ég sjálfur og enginn annar, og þetta var iíka „alvöru“ leir! Holan var grafin of djúpt og' ég seig hægt og róleg til botns. Á því augnabliki, sem ég var sokkinn upp að höku og leirinn var farinn að færast uppi á vitin. kastaði einhver hrjóstgóður : ma'ður til mín kaðli og dró mig upp úr svaðinu! 1 I myndunum Palefaee, Son Of Paleface, og Paris Iloliday, var ég fleiri klukktíma á lofti samanlagl en sjálfur John Foster Dulles! í Paris Holiday var ég látinn dlngla neðan í helikopter, sem Fernandel flaug. Það var hræðilegt. Ég rakst á skipsflautu, fór í gegnum grind- verk, og að síðustu fk.ug hann svo i ■ r I z K A N Það er eins gott aS hafa mjótt : mitti, til að geta notað haust- - kápuna, sem myndin að ofan - sýnir, enda miðast allur út- reikningur tizkuteiknarans, sem ff: „samdi kápuna, greinilega við að svo sé. Hins vegar hefir hann §j varla reiknað með að kápan |j yrði notuð langt fram á haust fj í íslenzkri veðráttu, — annars hefði hann áreiðanlega haft ' langar ermar. Myndin til hliðar , sýnir einnig haustflík af nýj- ustu tízku. lágt yfir sjónum, að ég var næstum drukknaður. Að sjálfsögðu hef ég „statista" til þess að leika hættulegustu atrið- in, en á nærmyndunum er það ég, sem hangi þarna í loftinu í 15—201 metra hæð. Á fyrsta degi þessaraj helikopteratriða átti ég að skreppa í flugferð með flugmanninum og myndatökumanninum. Þegar vélin lenti, flæktist hún í stálvíradrasli og sökk til hálfs niður í jörðina. Flugmaðurinn og kvikmyndatöku- maðurinn voru báðir fluttir á spít- ala — en ég fór til sálfræðingsins míns. Hann er alltaf með mér á j meðan á upptökum stendur. Hættulegt aö vera skemmtilegur Ég hugsa að bezti vitnisburður um það, hversu hættulegt er að vera skemmtilegur, séu iimmæli ráðningastjóra íélags míns. 'Hann sagði að fífldjörfustu menn í heimi, sem sífellt væru að sækjast eftir því að hálshrjóta sig, ættu enga aðra óska heitari en að gerast „stat- istar“ Bob Hope. Þetta er að sjálf- sögðu ágætt. En í framtíðinni ætla ég aðeins að leika í kvikmyndum þar sem aðeins „sminkarinn" fær áhættuþóknun! (Einkaréttur: TÍMINN, N. Y. Herald Tribune, Inc.)

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.