Tíminn - 19.06.1959, Blaðsíða 3

í í MIN N, föstudaginn 19. júni 1959.
3
Hann gefur skipanir — og
það sem meira er: Honum er
hlýtfr, meira að segja af kon-
um, sem allfiestir karlmenn
heimsins vildu gefa hægri
höndina fyrir að FÁ að
hlýða: Gretu Garbo, Gloriu
Swanson, Barböru Stanwyck,
Marlene Dietrich, Audrey
Hepburn og--------MMMMM
Marylyn MMMMonroe. Hann
vinnur með mönnum, sem
allar konur heims mundu
brjóta af sér fingurna fyrir:
Gary Cooper, William Hold-
eq, Charles Laughton, Tony
Curtis.
Hann heitiir Billy Wilder. Einn
meslti kvikmyndaleikstjóri Holly-
wood. Qg það er hreint ekki svo
Billy Wilder
| Marilyn er að rifna af kynþokka, en (
I hefur ekki hugmynd um það. - Ein- (
| stök stjarna. - Allir ættu að gerast |
I blaðamenn. - Hver situr inni í arni (
( og horfir á fólk? - Einfaldleikinn er (
galdurinn.
................
MARILYN MONROE
— veit ekki um kvnþokkann!!!
lítiffi. Farið bara í kvikmyndahús
og sjáið Mariiyn Monroe, hina
héillandi MM, í kvikmyndi'nni
„Some like i!t hot“.
Það er auðseð á honum, að hann
lifúF eins og blóm í eggi. Hann er
Ikringfilhöfðá og þunnhœrður, og
laun'verulega ætti har.n að vera
Iftill og þybbinn, en það er hamin
ek'ki, miklu frekar háx, grannoitr
og iipur, fj aðurm'agnaður. Hann
hefir búið 20 ár í Ameríku og það
keni'Uii' greiinilega fram í áhnifum,
viljaþreki og hraða. Hanm- fleygir
sér í hægiindas'tólinn, slettir úr
fóitunuim, ikemur sér fyrir í mjög
ókriistiiegum stellingum. Talar og
talar. Óstöðvandi.
Marilyn Monroe
„Some li'ke it hot“ er önmur
mynd mín með ihenni, við gerðum
líka „Stúlkan á efri hæðimmi“.
Marilyn! Fjöldi mawna hefir spurt
mig: „Hvað er það, sem hefir gert
MM eins og hún er“? Það veit ég
ekki, því miðuir. Ef ég vissi það,
gæti ég íairið nli'ður á g'ötu og gert
hverja vel vaxna og ljóshærð'a
stúlku að Marilyn Monroe. En það
er ekki svo auðyel't.
Marilyn er troðfull af persónu-
leiika. Hún er ekki bara útstilling
fyrir augað. Hún er að rifna af
kymiþoikka, >en hiefiiir ekki hugmynd
um það sjálf. Hún er með öllu til-
gerðarlaus, óskiljaniega eðliileg.
Hún teikur aðeims í fáum mynduni
múma, ein ég hef heyrt því fl'eygt,
að hún byrji bráðleiga á mymd,
sem hei'ta skal „The Misfits".
Fyrslta Mutverkið hemnar var í
„Asfaltjungle". Mjög lítið hlut-
verk, en hveir sá sem vdt hafði á
þe'ssum málum, sá uimdi'r eins, að
hér var efmi í skæra stjörnu. Hún
géislaði af þessu undarlega ein-
hverju, sem undir eins hrífur
áhorfendur.
Stórt, kolsvart gat
ÞettJa er merkilegt, með ieikara
og kvikmynd'ir. Nýr leik'ari biirtist
og maður segir: „Ja, hénna. Þarma
ætti nú að vena eitthvað. Þvílíkt
útlit, því'Iíkur vöxtur. Svo er
reymsl'umynd tekin og sýnd. — Gat,
eitt stórt og ikolsvart gat, Svo
koma aðrir, sem ekki eru til neins
lík'tegir, en strax og meyns'lumynd-
in er sýnd — opiinber.un, hvorki
meira né minna en himnesk opin-
berun. Persóinuleikinm kemur
fraim við þessa léttu snertingu Ijós-
fcelilu og lérefts. Spyrjið ekki
hveimig, það er bara svona.
Marilyn hefir þainn sjaldgæfa
eigi'nleika að hún er fædd leik-
kona. Hún gengur á leikskóla og
læiriir eitt og annað, en hún þarf
þess efcki. Hún fékk all't í vöggu-
gjöf. Stjörnur á borð við hana
komia ekki firam nema með 10—15
ára mil'liþiii. Slik stjarna hefir
ekki birzt síðan Greta GaTbo kom
fkiam á 'sínum tíma.
Gerizt blaðamenn
Einu sinini var ég blaðamaöur.
Það var æviskeið. sem ég verð
alitaf þakklátur fyrir. Það er sfarf
sem allir æ'ttu einhvern tíma á æv-
iwn'i að fara út í. Það er lamg bezta
aðferðin til þess að fcomast í sam-
haind við ailar stét'tir manna, kynlm-
ast öllum hliðum lifsins. Og það
eltt að sfcrifa, hvort heldur er
greinar, bækur, leikrit eða kvik-
myndahaindinit, er 'aldeilis dásam-
legt. Ég ger.i að meðáltali aðeiins
éin'a mynd á ári, meira get ég ekki'.
Það tekur sex mániuði að gera
handrifið, fjóra að taka myndina
og tvo að klippa fiimuna, Þá er iít
ið eftir af árinu.
Ég vil aldrei sjá mínar gömiu
myndir aftur. Þá geri ég ékkert
nema ergja mig yfir öllu því, sem
ég vildi hafa gert öðru vísi, ýmist
undirstrifca eða draga úr. Ég hef
áldreii gerit mynd, sem sé galliai'aus
eða fulfcomin. En myndin „Tvenn-
ar skaðabætur“ er víst fas't að því
sigild, þó að ég megi ekki segja
|í
' -

BILLY WILDER
það sjálfur. Svo var „Glötuð helgi“
til þess að gera góð mynd. Og þar
að aufci verði ég að viðurkenna, að
„Some like it hot“ stendur hinum
mynduinum mímum ekkert að baki
og hefir hingað tal verið mjög eft-
irsót't. Á óskiljanlegan hátt hefir
mér tekizt að hitta í mark hjá
áhorfendum. Ég hef látið klukkur
hjartna þelrra hringja.
Engar sjónhverfingar
Góð kvitomynd er fynirbrigðii,
sem fær fólk til að gleyma því, að
i það siitur í kvifcmyndahúsi og horf
|ir á hvítt lérefL Fyriirbrigði, sem
■setur þá mibt í atburðarásina. Það
sem ég hata mest og fyrirlít í kvik
myndagerð, er tækni-sjónhverfing
ar. Alllt skal vera eins einfalt og
blátt áfram og mögulegt er. Ég
lief ofnæmii fyrir þeim, sem kvdk-
mynda hlut ofan frá og neðan frá
eða hcrfa á fólk gegnum logandi
ariineld. Hver haldið þið að sitji
innii í eldleguim arni til þess að
horfa á rneinn?! Þetba er tóm vit-
, ley-sa allt saman.
Hið mestia, fegurs’ta og göfug-
astia í llisit er og verður alltaf hið
einfálda og beáina. Hiinir í’aunveru-
tegu listamenn nota tilgerðarlaus-
ar og raunhæfar aðferðir. Til þess
að verða máttúrtegur leikiairi þarf
miaður að vera eðlilegur, sanmfær-
andi, hafa hæfiitelkann till að vekja
samkenind meðal fólksins. Hvað
(Framhald á 8. síðu).
Myndagátan
ráðin
16. júní birtist hér á síðunni
mynd, sem bar yfirskriftina „Tap-
að — fun!dið“ og var hún af ein-
hverri fiugsýningu, eftir því sem
við komumst næst. Sama dag
hringdi ónefndur m’aðiur hingað á
ritsitj ómarskrifstofunnar og upp-
lýsti okkur um að myndin væni
■lekin á fl'ugsýniingu í París. Vél'in
væri frönsk, Tayen P.A. . Delta.
Fnain's'ku'r flu'gvélavirki, Tayen að
nafni, smíðaði þessa vél sjálfur, og
kappkostaði að hafa h'ana svo létta
í vöfium sem; hægt væri.
ítali löglega giftur tveimur konum
55 ára gömJum fyrrver-i
andi hermanni ítölskum, Eg-
isto Marcellini, hefir veriði
tiikynnt, að hann eigi tvær
konur, aðra samkvæmt bók-
um rtkisins, hina samkvæmt
bókum kaþólsku kirkjunnar.
Hann giftist konu nr. 1 órið
1925 með bo'garalegum
hætti. Nokkrum árum síðar
yfirgaf hann hana, enda öll
ást hans til hennar að fullu
kulnuð.
Þessu næst fékk hann augastiað
á labma'rri. Eftir vissan tíma fóru
leikar þamnfig, að þau urðd*ásátt
unr að gera hjúskap með sér. Mar-
cellini hafði þó nokkrar áhyggjur
út af sínu fyrra hjónabandi, fór
á fund prests sínis og lagði vandai-
mátið fyrir hann. Presturinn gat
ekiki séð nein vandamál í þessu,
því að s'amkvæmt reglum kirkjunn
ar væri borgaraieg gifting ekki til.
Brást önug við
Glaður í hj'aarta sínu giftist Mar-
ítalska stfórniií og Vatíkanið komin í hár
saman vegna hjónabandsmála
eeltiin'i í arnnað siiinh, að þessu sinhi
á guðrækilegan hátt, í kirkju. Og
nú ei'ga hjónin þrjú börn, sem öll
hafa verið skírð.
Svo skall heLmsstyrjöldin síðar.i
á. Marcellinii fór í stríðið, barðist
cins og he'tj'a, og — særðist. Starfs
menn rikisins fle'ttu upp í skrám
siwum og fundu konu hans, sem
þeir sendu hi'na leiðinlegu fregn.
Hún 'brást önuglega við, var ná-
I' væmlega s'amia um öll sár Mar-
cellinis. Þá uppgötvaðist seinmi
kowan, og nú skeði sitt af hverju.
Ríkið neitar að viðurkenma
kirkjubrúðkaupið og kallar hina
síðiari fconu verstu ó'nefnum, svo
sem fiiaurlífismanmeskj u, og lýsir
böirmim óskilgeti.n.
ítalir geta verið tvígiftir
Lögfræðingur rífckins, sem er
sérfræðingur í hjónabandshnútum,
segir: „Meðan múveramdi skiputag
gildir, er það bersýnilegt, að ítalir
geta gifzt tveim konum eftir tveim
aðferðum og verið jafnlöglegir
eigiiunenn beggja'1.
Talsma'ður Vatikansins segir:
„Við ge’tum efcki látið það viðgang
as't, að borgaralegt brúðkaup sé
látið ganga fyrir hinu heilaga
brúðka'upi kirkjunnar“.
„Hvað ertu að vaða uppí míg„ maður ... bursta í mér tennurnar.
Það gerði ég aldrei meðan ég var í Norðurhöfum, Ég hefð. aldrei
hefði aldrei látið lokka mig hingað i þennan dýragarð, ef ég hefði
vitað þetta." Þessi mynd er frá dýragarðinum í Hamborg.
j
j Óftinn brýst út. Bandarísk mynd.
I Aðalhlutverk: Anthony Perkins,
Karl Malden, Norma Moore. Sýn-
ingarstaður: Tiarnarbíó.
Mynd þessi er gerð eftir sögu James
A. Piersall og Albert S. Hirsh-
berg og fjallar um líf „baseball"
spilarans Piersall, sem ieikinn er
prýðisvel af Anthony Perkins.
Boðskapur m.vndarinnar er svo
sem ekki nýr af nálinni, en ekki
verri fyrir það. Faðir Piersall
(Karl Malden) hefir stöðugt
dreymt um að sonur hans kæm-
ist til metorða í fcnattleik þess-
um, og flengir hann áfram með
harðri hendi við æfingar og ann-
að. Árangurinn verður sá að
Piersall verður geðveikur, en er
þó kominn til vits í myndarlok og
allt fer vel.
Myndin sýnir ljóslega að það er erf-
itt að láta annarra drauma 'ræt-
ast. Piersall er gert að binda
sig svo á klafa knattleikarans,
að liann kann ekkert né veit, ut-
an leikvangsins. Það er svo sem
ékki að undra þótt menn verði
geðveikir af slíku. Annars kann
það að há áhorfendum nokkuð,
að „baseball" leikur þessi, sem
myndin fjallar um, er óþekkt
fyrirbrigði hérlendis, en mörg at-
riði í myndinni eru þess eðlis,
að botn fæst vart í þau, nema
menn séu kunnugir þessum leik,
sem virðist harla ómerkilegur í
sjáifu sér.
Að þessu frádregnu, er myndin ágæt
kvöldskemmtun, og vel l'eikin.
—H.