Tíminn - 24.04.1960, Blaðsíða 8

8
TÍMINN, snanndagtan 24. aprfl 196«.
Pyrata ílogíerðm var áheit.
Eigiimnaðurinn var veflnir. Það
var þó óvenjulegt. Likamshiti
þess manns var ekki vanur að
fana yfir 37 stig á eelsíus nema
þegar eiginkonan var svo óþjál
í sambúðinni, að hann varð
öskureiður. En nú hafði hann
beðið lægri hlut fyrir korn-
kvikindum, sem læknar nefndu
vírusa, á útlenzku, og lá í inflú-
ensu með sótthita. Konan, sem
til þessa hafði slegið öll met,
irvað vesaldóm snerti, trítlaði
tindiltfætt og stálhraust miHi
rúma og hugði að sjúkum. Erf-
ingjarnir tveir móktu fársjúkir
í bólunum, alltof Ela haldnir til
að vera óþægir, og eiginmaður-
inn var svo þakklátur við snún-
ingalipra konu sína, að 'hún var
þess fullviss, að hann væri með
óráð. Og þegar hún hafði borið
honum svaladrykk, tii að kæla
brísheita tunguna, tók hann
hönd hennar og sagði: — Þú
mátt ekki veikjast. — Nú, ég
er ekkert að veikjast — sagði
konan. — Ég ætla að heita á
þig. Hvað á ég að gefa þér, ef
þú veikist ekki? — sagði eigin-
maðurinn. Konunni krossbrá.
Hann skyldi þó ekki vera feigur,
ef hann hefði ekki verið fár-
Valborg Bentsdóttir, skrifstofustjóri:
FYRSTA FLUGFERÐSN
veikur hefði hún haldið, að hann
hefði vonda samvizku. En hann
var sjálfsagt að delera í óráðinu.
— Ég ætla endilega að heita á
þig — hann hélt sér við eifnið.
Nú það var þá bezt að taka hann
á orðinu, hvort sem hann var
með óráð eða ekki. — Mig lang-
ar að fljúga — sagði konan. —
Ha, — sagði maðurinn. — Ég
vil fljúga — endurtók konan. —
Hvert viltu fljúga? — spurði
hann. Hann var þál eftir allt sam
an með réttu ráði.
Það var nú ekki hægt að kom-
ast langt í loftinu á íslandi, á
þekn árum, heimsstyrjöldin
geisaði úti í löndum og flug-
vélakostur landsmanna næsta
fátæklegur. En það var farið að
tíðka það, að gefa mönnum kost
á að fljúga austur yfir hálendið
til Egiisstaða á Völlum. Þótti
það frami hinn mesti, að kom-
ast í slíka ferð, enda fokdýrt.
En hvað um það. Konunni
fannst, þegar allt kom til alls,
ekkert við það að athuga, að hún
fengi áheit, sem eitthvað kost-
aði. Að fljúga yfir jöklana í
sólskini hafði lengi verið óska-
draumur hennar. Og nú þurfti
hún ekki annað til að vinna en
standa af sér vírusana; þeir voru
að vísu lúmskir og ósýnilegir, en
hamingjan var konunni hUðholl.
Inflúensan vann ekki á heilsu
hennar að þessu sinni.
Svo leið vétur og vor og allt
fram í júnílok. ísland hættir að
hafa kóng, og gerist lýðveldi.
Eiginmaðurinn hyggur á sumar-
frí og labbar sig I afgreiðslu flug
félagsins. — Nei, góði maður.
Þú ert seint á ferð. Allir far-
miðar til Austurlands pantaðir
fyrirfram til ágústloka. — Þar
fór það. Menn voru farnir að
gerast nýrikir og allir höfðú
efni á að frílysta sig.
Eiginmaðurinn tjáir konu
sinni hvernig komið sé, en bætir
því við, að sér hafi verið gef-
inn kostur á fari til Akureyrar
um miðjan júlí. Geti hún sætt
sig við það muni hægt að aka
austur þaðan. Konunni finnst
betra að fljúga norður í júlí en
austur í september og farardag-
ur er ákveðinn miðvikudagurinn
19. júli 1944. Þetta er heppileg-
ur dagur, áætlunarferðir austur
á Hérað eru einmitt á fimmtu-
dögum. Enn fremur vitl svo
heppilega til, að kunningjafólk
er á leið norður og austur, og
sammælzt er að eyða saman viku
á Hallormsstað.
Herbergi er pantað á Akur-
eyri, farmiðar fastsettir, ferða-
fötin tilbúin og ekkert að gera
næstu dagá nema telja stund-
irnar og hlakka til. Veðurblíðan
er með eindæmum. Rauðar flug-
ur svífa um loftið og flytja fólk
í lystireisur austur og norður.
Konan horfir á eftir þeim og
er glöð. Óðum fækkar þeim dög-
um, sem líða þurfa þangað tii
hún má sjálf svífa milli sólar og
jarðar.
Elztu menn eru löngu hættir
að bera veðurfarið saman við
fyrri ár, allt minni bregst þeim
um slíkt sólarsumar. En þá renn-
ur upp mánudagurinn 17. júlí
sólarlaus og dimmur og þriðju-
dagur gerir slíkt hið sama. Á
miðvikudegi bregður tii hins
betra. En flugvélakostur föður-
landsins á þeim árum mátti ekki
við svona veðrabrigðum. Þó
sendar verði tvær flugur á mið-
vikudag, verða þær að fara með
farþega frá í gær og fyrradag.
Á morgun skai svo fara tveggja
daga farmur, ef guð lofar. Þar
fauk ferðaáætlunin. Bifreiðin
ekur til Austurlands í morguns-
árið í þann mund, sem flugvélin
t---------------------------
Þegar Tíminn efndi til
verðlaunasamkeppni um
,sögulegustu flugferðina“
fyrir síðustu jól í tilefni af
40 ára afmæli flugs á ís-
landi, barst m. a. þessi
kímnilétta ritgerð sem er
einhvers staðar á milli smá-
sögu og frásagnar Þótt frá-
sögn þessi væri í hópi
þeirra, sem bezt voru ritað-
ar, taldi dómnefndin ekki
fært að veita henni verð-
laun, vegna þess að hún
greindi ekki frá „sögu-
legri“ flugferð. Dulnefni
höfundar var „Lúna í snör-
unni“, sem reyndist vera
Valborg Bentsdóttir, skrif-
stofustjóri. Tíminn birtir
nú þessa skemmtilegu frá-
sögn og vonar að hún komi
brosinu fram á varir ein-
hvers á þessum sunnudegi.
----------------------------*
1-eggur af stað frá Reykjavík og
næsta ferð ekki fyrr en eftir
helgi. En hvað um það, ekkert
rask á ferðaáætlun getur aftrað
konunni frá því að nota flugfar,
þegar það býðst. Og hún er létt
í skapi að morgni þess 20. júlí.
Þetta er merkisdagur, þorláks-
messa á sumar, kennd við heil-
agan Þorlák, sem fékk bein sín
úr jörðu grafin þennan dag, end-
ur fyrir löngu.
Hjónin hafa takmarkað far-
angur sinn til hins naumasta, því
sáralítið má hafa méð sér um-
fram kroppsþungann. En á flug-
vellinum eru farþegarnir vegnir
ásamt með farangrinum. —
Mætti ég þá hafa meira með
mér, fyrst ég er svona létt?, —
spyr konan. — Nei, ekki er það,
heldur' skyldi raða í flugvélina
eftir þyngd farþega, þeir stærstu
fremst. Þessar upplýsingar
gleðja mjög farþega þann, sem
svo ber af öllum að líkamsburð-
um, að konunni telst svo til, að
hefði hún hann áveðra í roki,
myndi henni skýlt fyrir öllum
veðraham. — Þetta er í fyrsta
skipti, sem ég hef grætt á því
á ferðalagi að vera stór, — segir
kjötfjallið, því sýnilega er betra
útsýni fremst í vélinni. En það
gegnir öðru máli með konuna.
Hún sér með skelfingu fram á
það að henni muni ætlaður stað-
ur á stöku sæti, sem er næst
stélinu, langt frá glugga. Og þó
konan hafi verið nægilega lengi
gift til þess að hafa ekkert á
móti því að sitja hjá öðrum karl
mönnum en þeim, sem hún hef-
ur sængað hjá rúman áratug,
vindur hún sér að afgreiðslu-
manninum, bendir á sinn lög-
lega eiginmann og .segir: — Ja,
við erum hjón. Megum við ekki
sitja saman? Afgreiðslumannin-
um rennur slík ást til rifja og
vegna góðra holda eiginmanns-
ins hlýtur konan sæti um miðja
vélina og hið bezta útsýni.
Flugvélarnar tvær eru ferð-
búnar. Flugmaðurinn á vél
þeirra hjóna tyggur togleður
t-------------------------------------------1-----------------------------*\
„Þetta er allt gleymt, ánægjan er allsráðandi. Og hjónin
horfa hvort á annað hýr og hlý í augunum, eins og þau gerðu
áður en þau fóru til prestsins. Það er svo gaman að fljúga”
ákaflega. Þetta var um það bii
sem tuggumenningm var að
nema land á fslandi. Hin flugvél-
in er fyrri á loft, hún tekur stefmi
beint í norður og hverfur bak
við Esju.
Síðari flugan tekur renni-
sprett eftir flugbrautinni, en
staðnæmist svo skyndilega. Kon-
unni fellur allur ketill í eld.
Vélin skyldi þó ekki vera biluð.
Hún fer að velta því fyrir sér,
hvort nokkuð muni þýða að
heita á heilagan Þorlák, þegar
vélin tekur kipp og rennir sér
á fleygiferð til baka, og án þess
að nema staðar sleppa hjólin
jörð. Flugferðin er hafin.
Vélknúin skeiðin svífur stefnu
föst og örugg út í bláan óendan-
legan geiminn, hún virðist ekk-
ert hreyfast í loftinu, veðrið er
kyrot og blítt. Hún stefnir í
norðaustur og er brátt yfir Þing-
völlum. Það er gaman að sjá þá
úr loftinu, en það gaman varir
stutt. Áður en eygir er komið
yfir Langjökul., Vélin virðist
skríða rétt hjá yfirborði hins
hvíta flatar, en þar blaktir víst
ekki hár á höfði, ef eitthvert
höfuð væri þar með hár til að
blakta, og eikkert snjókorn virð-
ist hreyfanlegt. Hjónin eru
ánægð og sæl. Þau höfðu aldrei
flogið fyrr og hlakkað ósköp tfl,
en ánægjan skákaði ímyndun-
inni. — Þetta er meira gaman
en ég hafði búizt við — segir
eiginmaðurinn. Konan kinkar
kolli, aldrei slíku vön er hún
orðlaus. Henni finnst hún vera
fugl, svifléttur fugl, sem á ekk-
ert takmark annað en að svífa
um bláan geiminn, nafnlaust
náttúrubarn, sem skynjar aðeins
fegurðina. Hún leggur aftur aug
un, en lýkur þeim strax upp
aftur, hún má ekki miissa af
neinu, sem fyrir augu ber. ís-
baldur, hvítur jökulliinn, sem
virðist svo hvítur og hlýr í sól-
skininu, hverfur. Öræfin nakin
og ber með grænar vinjar á
mflli, koma fram á sviðið. Stór-
fljót, sem eru að hefjast hér,
sýnast eins og smálækir. Hérna
er einhvers staðar smáspræna,
sem heitir Gaitará, þar greiddi
hann Jónas lokka elskunnar sinn
ar einu sinni meðan enn var til
rómantík á fslandi, og skáldskap-
urinn ekki orðinn atómvirkur.
En nú er Galtará að gleymast
og ferðalok Jónasar fjarlægjast
hugum ungra fslendinga. — Og
konan hættir að trega með Jón-
asi en fer að huga að norðlenzk-
um fjöllum. Landafræðikunnátt-
an er varla næg til að nafngreina
þau, en henni finnst landslag
fallegt, þó hún kunni ekki nöfn
á því.
Vélin rennir sér niður milli
hárra fjalla. Eyjafjörður kemur
í sýn og síðari vélin er fyrri til
aö Ienda.
Þegar vélin staðnæmist á Mel-
gerðisflugvelli, finnst konunni
eitthvað dásamlegt hafi gerzt,
hún er að vakna af draumi, sem
varað hefur síðan hún fór frá
Reykjavík. Hjónin taka saman
föggur sínar og yfirgefa vélina.
Það er allt í lagi þó billinn, sem
þau ætluðu með austur, hafi far-
ið í morgun og annar fari ekki
fyrr en í næstu viku, þó ferða-
áætlunin sé gjöreyðilögð og
kunningjar komnir upp á Hóls-
fjöll á heimleið áður en þau
komast að Hallormsstað.
Þetta er allt gleymt, ánægjan
er aiisráðandi. Og hjónin horfa
hvort á annað hýr og hlý í aug-
unum eins og þau gerðu áður en
þau fóru til prestsins. Það var
svo gaman að fljúga.
Valborg Bentsdóttir.
V